Ἕνα σχόλιο στὸ ἄρθρο τοῦ μπλόγκ μου, “Οἱ Ἐκλεκτοί”, τῆς 15ης Φεβρουαρίου 2014, ἀπὸ τὸν “Ζαρατούστρα”, μοῦ δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ ξεκαθαρίσω καὶ πάλι τὴν διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἑλληνοκεντρισμοῦ ποὺ πρεσβεύω καὶ τοῦ ἐθνικισμοῦ.
Ὁ ἑλληνοκεντρισμός, ὅπως τὸν ἔχω ὁρίσει έγώ στὰ γραπτά μου, εἶναι ἕνα εἶδος σούπερ ἐθνικισμοῦ. Ἐνῷ ὁ ἐθνικισμὸς συρρικνώνει τὸν ἑλληνισμὸ σὲ σύνορα -ὅσο καὶ ἐκτενῆ νὰ εἶναι αὐτὰ τὰ σύνορα- ὁ ἑλληνοκεντρισμός ἐννοεῖ τὸν ἑλληνισμὸ ὡς οίκουμενικό (ἄλλα ὄχι διεθνιστικό) ὅπως ἦταν ἡ ἔννοια τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας, καὶ ἀκόμη περισσότερο ὡς συμπαντικό, ἐπεκτεινόμενο στὸ Σύμπαν. Ὅπως ἔχω γράψει:”Τὰ ἄστρα ψιθυρίζουν ἑλληνικά” (βλέπε καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Ἠσαΐα Κωνσταντινίδη, “Δημήτρης Κιτσίκης. Γεωπολιτικὴ Βιογραφία”).
Ὁ Γερμανὸς ἐθνικοσοσιαλιστὴς Ἀλφρέδος Ῥόζενμπεργκ στὸ πολύκροτο βιβλίο του ὥρισε τὸ αἷμα ὡς τὸν “Μῦθο τοῦ Κ΄ Αἰῶνος”. Ἐγὼ ὁρίζω τὸν ἑλληνισμὸ ὡς τὸν “Μῦθο τοῦ ΚΑ΄αἰῶνος” (Βλέπε τὸ κείμενο “στόχος” τοῦ παρόντος μπλόγκ:”Ὁ ΚΑ΄αἰὼν θὰ εἶναι ἑλληνικὸς ἤ δὲν θὰ ὑπάρξῃ”).
Ἡ ἴδια ἡ ζωή μου, κατὰ τὴν ἐκφραζομένη δημοσίως γνώμη τοῦ καθηγητοῦ πατρὸς Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ἔχει πολλὰ χαρακτηριστικὰ μὲ τὴν ζωὴ τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ (ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀνδρέα Κάλβου). Εἶμαι γόνος ἑλληνοϊταλικῆς οἰκογενείας εὐγενῶν. Ὁ πρόπαππος μου ἀπὸ τὴν μητέρα μου, ὁ κόντες ντ’Ἀντώνιο, κατήγετο ἀπὸ τὴν Τεργέστη καὶ ἡ προγιαγιά μου, ἀπό τὴν μητέρα μου, ἦτο Γαλλίδα -ἡ Ἄννη- ἡ ὁποία εἶχε 16 παιδιά, 8 βαπτισμένα ῥωμαιοκαθολικὰ καὶ 8 ὀρθόδοξα. Ἡ οἰκογένεια τῆς Κρητικιᾶς μητέρας μου ἦτο ἐγκατεστημένη στὸ Κάϊρο. Ἐγὼ ὁ ἴδιος, ὡς Ὀρθόδοξος, ἐγεννήθην μέσα στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ μὲ γλῶσσα γαλλική. Τὰ ἑλληνικὰ τὰ ἔμαθα σὲ ἡλικία 5 ἐτῶν μέχρι τὰ 12 μου χρόνια ὁπότε ἔφυγα γιὰ τὴν Γαλλία καὶ ὅταν ἐξῆλθα ἀπὸ τὸ γαλλικὸ λύκειο τῶν Παρισίων, εἶχα ξεχάσει τὰ ὁλίγα ἑλληνικά μου. Μὲ τεραστία προσωπικὴ προσπάθεια ἐπέτυχα νὰ μάθω πολὺ καλὰ τὰ ἑλληνικά, ἀλλὰ τὰ πρῶτα μου βιβλία στὰ ἑλληνικὰ ἦταν μεταφρασμένα ἀπὸ τὰ γαλλικά.
Ὁ Κάλβος, στὴν γλῶσσα του καὶ στὴν σκέψη του δὲν δύναται νὰ θεωρηθῇ Ἕλλην τοῦ ἐθνοκράτους. Εἶναι συμπαντικὸς Ἕλλην, ὅπως ὁ Νῖτσε καὶ ὁ Βάγνερ, ὅπως καὶ ὁ Καβάφης. Ὅλοι αὐτοὶ ἀναπνέουν ἑλληνισμό. Εἶναι ἑλληνοκεντρικοί. Ὁ Ἕλλην Χέγκελ, ἐμπνευστὴς τοῦ Μάρξ, ἔλεγε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς εἶχε ἐμπλουτισθῆ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Ἡ συνθετική μου ἔννοια τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ βασισμένη στὴν ἑλληνικὴ διαλεκτικὴ συναντᾷ τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ Κάλβου πού, σὲ μικτὴ γλῶσσα, συνθέτει τὸν κλασσικισμὸ μὲ τὸν ῥομαντισμό, τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία μὲ τὸν χριστιανισμό, τὸν ἐρωτισμὸ μὲ τὸν πουριτανισμό, τὸν ἐπαναστατισμὸ μὲ τὸν συντηρητισμό. Ὁ Κάλβος συλλαμβάνεται ὡς μετέχων στὸ κίνημα τῶν Καρμπονάρων καὶ καταφεύγει στὴν Γενεύη, ὅπως καὶ ἐγὼ μετεῖχα στὴν παρισινὴ ἐξέγερση τοῦ Μάη τοῦ 1968 μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπελαθῶ ἀπὸ τὴν Γαλλία, καταφεύγοντας στὸν Καναδᾶ.
Ὁ πρωθυπουργὸς Ἀντώνης Σαμαρᾶς, στὶς 14 Φεβρουαρίου 2014, ἐδήλωσε ἔμπροσθεν τῶν μοναχῶν, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου εἶχε μεταβῆ γιὰ προεκλογικοὺς λόγους, ὅτι δύο εἶναι οἱ προτεραιότητες τῆς κυβερνήσεώς του: Ἡ γλῶσσα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία! Ἀβυσσαλέο ψεῦδος! Ποτέ, μὰ ποτέ, αὐτὸς ὅπως καὶ ὅλοι οἱ προηγούμενοι πρωθυπουργοὶ τοῦ ἐθνοκρατιδίου, στὰ διεθνῆ φόρα, δὲν ἀνέδειξαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ποτὲ δὲν ἐπρότειναν στὶς Βρυξέλλες ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα νὰ γίνῃ τὸ πολιτισμικὸ εὐρώ, δηλαδὴ νὰ καθιερωθῇ ὡς ἡ κοινὴ γλῶσσα τῆς ΕΕ, καὶ νὰ διδάσκεται σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς ΕΕ ὑποχρεωτικά, ἀπὸ τὴν πρώτη δημοτικοῦ μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο. Ἀντιθέτως κατέσφαξαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὴν καθιέρωση, πρῶτα τῆς καθαρευούσης, μετὰ τῆς δημοτικῆς καὶ τέλος τοῦ μονοτονικοῦ. Ἀντί γιὰ πολιτισμὸ πουλᾶνε τουρισμό. Μεταξὺ τῶν βουλευτῶν, μόνον ὁ Βύρων Πολύδωρας ὑπερασπίσθη δημοσίως τὸ πολυτονικὸ σύστημα καὶ δευτερευόντως ἡ Λιάνα Κανέλλη.
Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς φαιδρᾶς Μελίνας ποὺ δὲν ἔκαμε ποτὲ ἔρωτα τὴν Κυριακή, ἀλλὰ ἀπαιτοῦσε τὴν ἐπάνοδο στὰ στενὰ σύνορα τοῦ κρατιδίου τῶν Μαρμάρων τοῦ Παρθενῶνος μέχρι τὸν σημερινὸ Ἀμερικανὸ ἠθοποιὸ George Clooney, ποὺ εἰσεχώρησε μὲ τὴν σειρά του στὴν κλίνη τῆς Μελίνας, τὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ἀρέσκεται, ὡς μοναδικὴ πολιτισμικὴ πολιτική, νὰ προβάλλῃ τὸν φράγκικο φιλελληνισμὸ ποὺ καταλήγει στὰ σεξουαλικὰ ὄργια τῆς Μυκόνου πρὸς χάριν τουρισμοῦ. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἡ Τουρκία ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸ Βερολῖνο, τὴν ἐπιστροφὴ μέσα στὰ στενὰ σύνορά της, τοῦ Βωμοῦ τοῦ Διὸς Σωτῆρος καὶ τῆς Ἀθηνᾶς Νικηφόρου τῆς Περγάμου, βασιζομένη στὴν λογικὴ τῶν συνόρων τοῦ ἐθνοκράτους. Ἔτσι, προσπαθοῦμε νὰ συρρικνώσουμε τὸν ἑλληνισμό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ θὰ ὑπεχρεώναμε τὸν Νῖτσε καὶ τὸν Βάγνερ νὰ πολιτογραφηθοῦν Ἕλληνες πολῖτες τοῦ κρατιδίου.
Ἡ μελλοντικὴ κυβέρνηση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς πρέπει νὰ ἔχῃ ὡς ἀπόλυτη προτεραιότητα νὰ ἐπιβάλλῃ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα παγκοσμίως ὡς ἀπαραίτητο ἐργαλεῖο ἐξαπλώσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ὄχι τὸν ξεβράκωτο τουρισμό. Ὁ Ἕλλην δὲν δύναται νὰ συνεχίσῃ νὰ εἶναι τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ κόσμου. Εἶναι ἄρχων καὶ πρέπει νὰ παραμείνῃ ἄρχων. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι ἐγὼ θὰ ψηφίσω Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ἄν κηρυχθῇ ἐκτὸς νόμου, τότε μόνον θὰ ψηφίσω ΚΚΕ.
