Ζητῶ στὶς ἑπόμενες δημοτικές, εὐρωπαϊκὲς καὶ βουλευτικὲς ἐκλογές, ὁ κόσμος νὰ ψηφίσῃ Χρυσῆ Αὐγή. Ὄχι δὲν ἔχω ἀλλάξει ἰδεολογία. Ὅσοι μὲ γνωρίζουν, ξέρουν ὅτι ὑπῆρξα πάντα Ὀρθόδοξος ἀλλὰ καὶ μαρξιστής-λενινιστὴς σταλινικῆς κατευθύνσεως, γι’αὐτὸ καὶ δὲν παύω νὰ ὑποστηρίζω τὸ ΚΚΕ. Ἀλλά:
Σήμερα ἡ χώρα εὑρίσκεται στὰ πρόθυρα ἐξαφανίσεως, στὰ χέρια μίας πολιτικῆς καὶ ἐπιχειρηματικῆς μαφίας δωσιλόγων μαφιόζων ποὺ βαρύνονται μὲ τὰ φοβερὰ σκάνδαλα τῶν ἐξοπλισμῶν τῆς χώρας. Ἄλλη λύση ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση Ἡρακλέους ποὺ θὰ καθαρίσῃ τοὺς σταύλους τοῦ Αὐγεία, ποὺ θὰ σκοτώσῃ τὴν Λερναία Ὕδρα δὲν ὑπάρχει. Πρὸς στιγμὴν ἤλπισα πὼς ὁ Ἡρακλῆς αὐτὸς θὰ ἦτο ὁ ΓΑΠ (βλ. στὸ περιοδικό μου Ἐνδιάμεση Περιοχή, τὸ τεῦχος 54, χειμώνας 2009-2010, “Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ὡς οἰκοσοσιαλιστής”, σ.19-23). Ἀλλὰ ἀργότερα ἐπείσθην ὅτι μὲ γάντια δουλειὰ δὲν γίνεται. Ἡ κόπρος εἶναι βουνό. Ἀνέτρεξα λοιπὸν ὡς ἱστορικός, σὲ δύο γεγονότα:
1 – Στὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, κεφάλαιο ΙΘ΄, στίχος 27: “Πλὴν τοὺς ἐχθρούς μου ἐκείνους, τοὺς μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ’ αὐτούς, ἀγάγετε ὧδε καὶ κατασφάξατε αὐτοὺς ἔμπροσθέν μου”. Δηλαδή, τοὺς ἐχθρούς μου, λέγει ὁ Χριστός, ποὺ δὲν ἠθέλησαν νὰ βασιλεύσω, κατασφάξατέ τους ἐμπρός μου!
2 – Ὁ Στάλιν, ὅπως καὶ ὁ Μέγας Πέτρος τῆς Ῥωσίας, ἐθαύμασε τὸν ἀπόγονο τῶν Παλαιολόγων, τὸν πρῶτο τσάρο πασῶν τῶν Ῥωσιῶν, Ἰβὰν Δ΄ τὸν Τρομερό (1547-1584), βαθειὰ ὀρθόδοξο χριστιανὸ ποὺ μὲ τὶς συνεχεῖς μετάνοιές του εἶχε σχηματίσει καρούμπαλο στὸ μέτωπο. Γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν λαὸ καὶ νὰ πατάξῃ τοὺς διεφθαρμένους βογιάρους τῆς ἄρχουσας τάξεως, ὠργάνωσε κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, μία ἐπίλεκτη παραστρατιωτικὴ ὁμάδα 6.000 ἐνόπλων, μὲ τὸ ὄνομα Ὀπρίτσνικοι, ἐνδεδυμένοι στὰ μαῦρα, ἔχοντας δεμένη στὴν σέλλα τοῦ ἀλόγου τους μία σκοῦπα καὶ ἕνα κεφάλι σκύλου, ποὺ ὁ λαὸς ἀπεκάλεσε “σατανικὸ στρατό”. Οἱ Ὀπρίτσνικοι ἐπὶ 7 χρόνια, ἀπὸ τὸ 1565 στὸ 1572, ἐκκαθάρισαν, δηλαδὴ κατέσφαξαν 10.000 βογιάρους “Κολωνακιῶτες” καὶ κατόπιν αὐτοῦ ὁ Ἰβάν, στὰ μάτια τοῦ ῥωσικοῦ λαοῦ, ἔμεινε στὴν Ἱστορία ὡς Μέγας.
Προειδοποιῶ ὅμως τοὺς μελλοντικοὺς ἐκδικητὲς πὼς ἐὰν δὲν ἀκολουθήσουν τὴν ὁδὸ τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ συμφιλιώσεως μὲ τὶς ἄλλες ἐπαναστατικὲς ὁμάδες, αὐτὲς τοῦ κομμουνισμοῦ, ἀκόμη καὶ τοῦ ἀναρχισμοῦ, γιὰ μία κοινὴ δράση κατὰ τῶν τραπεζιτῶν καὶ ὑποπέσουν στὸν ἐκδικητικὸ ἀντισημιτισμὸ καὶ τὸν φυλετισμό, δὲν πρόκειται νὰ ἐπιτύχουν τοὺς στόχους των. Τοὺς ὑπενθυμίζω μόνον τὸ ἑξῆς: Τὸ “Δοκίμιον ἱστορικὸν περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως” τοῦ φιλικοῦ καὶ ἀγωνιστοῦ τοῦ 1821, Ἰωάννου Φιλήμονος (1798-1874), μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ πρώτη χώρα ποὺ ἀνεγνώρισε ἐμπράκτως καὶ ἐπισήμως τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, μὲ ἐπιστολὴ τοῦ μαύρου προέδρου της, Jean-Pierre Boyer, τῆς 15ης Ἰανουαρίου 1822, ἦταν ἡ Ἀϊτή (τὸ Χαΐτιον) καὶ ποὺ μάλιστα, ἄν καὶ τριτοκοσμικὸ κράτος ἔστειλε στὴν Ἑλλάδα, συμβολικά, 45 τόνους καφὲ γιὰ νὰ ἀγορασθοῦν ὅπλα καὶ 100 μαύρους Ἀϊτιανοὺς ἐθελοντές! Ἡ Ἐπανάσταση χρειάζεται συμμάχους καὶ ὄχι διχόνοια.
