Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, γνωστὴ ὡς μάνα ὅλων τῶν γλωσσῶν, εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ ἔντονο συναίσθημα ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως ποὺ προκαλεῖ, χωρὶς ἐξαίρεσιν, σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς γῆς καὶ τοὺς πλέον ἀναλφαβήτους, ὅταν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ στὴν Ἀσία, τὴν Νότιο καὶ Βόρειο Ἀμερικὴ καὶ τὴν Εὐρώπη, πλαγιάζουν ὑπὸ τὸ ἀστρικὸ στερέωμα καὶ ἀκοῦν νὰ ψιθυρίζουν τὰ οὐράνια σώματα ἑλληνικά, μὲ τὴν λύρα τοῦ Ὁμήρου. Λέγεται, ἀκόμη σήμερα, πὼς ὁ Χριστὸς, σὲ μερικὲς ἀπόμερες γωνιὲς τῆς γῆς εἶναι ἄγνωστος μετὰ ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια. Λάθος μέγα, ἔφ’ὅσον τὸ πρόσωπό του στὸν ἑλληνικὸν ἀστερισμόν, λάμπει ἁρμονικὰ ὑπὸ τὸν θόλο τῶν ἐκκλησιῶν. Χριστὸς καὶ ἑλληνισμὸς εἶναι μουσικὲς ἀποχρώσεις τοῦ πενταγράμμου καὶ κάποτε, κατευθυνόμενος νοτίως τῆς ἀφρικανικῆς πόλεως τοῦ Οὐαγκαντουγκοῦ, ἐξερχόμενος ἀπὸ τὴν τοπικὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία της, κατὰ τὴν διάρκεια παρελθόντος ταξιδίου μου, μὲ εἶχε πλησιάσει Ἀφρικανὸς ποὺ δὲν ἐγνώριζε τὴν γλῶσσα ποὺ ὁμιλοῦσα ἀλλὰ λέγοντάς μου πὼς ἦτο πεπεισμένος πὼς τὴν εἶχε ἀκούσει τὴν ἰδία ἀκριβῶς γλῶσσα ὡς οὐράνια μελωδία. Ἤμουν ἐννέα χρονῶν στὸ οἰκογενειακό μας ἐξοχικὸ τῆς Ἐκάλης. Μόλις εἶχαν παρελάσει μὲ ρυθμικὸ θόρυβο οἱ μπότες τῶν Γερμανικῶν στρατευμάτων μὲ κατεύθυνσι τὴν Ἀθήνα καὶ μὲ τὰ πολεμικὰ ἅσματά τους. Εἶπα στὴν μάνα μου. Δὲν φοβᾶμαι. Θέλω σήμερα τὸ βράδυ νὰ πλαγιάσω ἔξω ὑπὸ τὴν Μεγάλη Ἆρκτο καὶ νὰ ἀκούσω τὸν ἦχο τῶν χορδῶν τῆς ἑλληνικῆς λύρας της. Ἀκόμα καὶ οἱ Γερμανοὶ ὁπλῖτες θὰ διακόψουν τὰ τυρολέζικα ἅσματά τους γιὰ νὰ ἀφουγκρασθοῦν τὴν γλῶσσα τοῦ Νίτσε. Μέγα τὸ μυστήριο σου Κύριε! Τὸ ὄγδοο, ψηλαφῶντας στὸ διάστημα, μὲ ἰλλιγγιώδη πυραυλικὴ ταχύτητα..Οἱ δημοτικιστὲς δάσκαλοι τοῦ κρατιδίου τὴν κατέστρεψαν.
Ἀφήρεσαν ἀπὸ τὸ πεντάγραμμο τὶς ἁρμονικὲς περισπωμένες της καὶ κατήντησαν τὸν ἦχο της μονότονο καὶ μονόχρωμο. Ἑσώθη μόνον ἀπὸ τὴν μουντζούρα ποὺ ἅπλωσαν ἐπὶ αὐτῆς οἱ θλιβεροὶ δάσκαλοι, ἡ ελληνικὴ διάλεκτος γνωστὴ ὡς ἰταλικά. Ὁ Ῥουσσῶ εἶχε γράψει γιὰ τὴν πολιτικὴ θρησκεία: «Ὑπάρχει μία ὁμολογία πίστεως καθαρὰ πολιτική, τῆς ὁποίας ὁ ἡγεμὼν καὶ μόνον δικαιοῦται νὰ συντάξῃ τὰ ἄρθρα… Ὅποιος, ἀφοῦ ἀποδεχθῇ δημοσίως τὰ δόγματα συμπεριφέρεται ὡς νὰ μὴν τὰ πιστεύῃ, νὰ καταδικάζεται εἰς θάνατον». Καὶ προσθέτω ἐγώ: Ὁμοίως καὶ γιὰ τοὺς ὑπευθύνους τοῦ μονοτονισμοῦ καὶ τῆς δημοτικῆς. Διότι τὸ ἔγκλημα ποὺ διαπράττεται κατὰ τῆς γλώσσης τοῦ Ὀλύμπου καὶ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς γραικύλους δημοδιδασκάλους τοῦ κρατιδίου εἶναι σοβαρώτερο ἀκόμη. Τρελλαίνεται κανεὶς διαπιστώνοντας τὴν ἐγκληματικὴ ἀφαίρεσι τῶν τόνων ἀπὸ τὴν κλασσικὴ λογοτεχνία τῶν Παπαδιαμάντη καὶ τῶν θησαυρῶν τῆς παγκοσμίας γραμματείας ἀπὸ τοὺς πυγμαίους, τοὺς μόνον κατ’ὄνομα Ἕλληνες. Ἡ τιμωρία τους πρέπει νὰ εἶναι παραδειγματική. Ἀφαίρεσις τῆς περισπωμένης κεφαλῆς των διὰ λαιμητόμου!
