724 – Ὁ λαὀς-βασιλεύς (peuple-roi)

(Ἀπὸ τὴν παπαδακικὴ Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς στὴν ῥουσσωϊκὴ ἐπαναστατικὴ Ἑλλάδα)

Ἀπὸ τὶς 28 Ἀπριλίου 1992, ὁ δημοσιογράφος τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΑΝΤ1, Γιῶργος Παπαδάκης, καθιέρωσε μὲ τὴν καθημερινή του ἐκπομπή «Καλημέρα Ἑλλάδα» αὐτὸ ποὺ ὠνόμασε «τὴν Ἑλλάδα τῆς καθημερινότητος», δηλαδὴ τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς, βασισμένης στὴν ποσοτικὴ ἔννοια τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, τὴν ἔννοια τῆς πλειοψηφίας τῶν ψήφων στὶς κάλπες.

Ἀπὸ τὸ 1992 μέχρι τὸ 1996, στὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου στὸν Κώστα Σημίτη, ἡ ἐκπομπὴ προπαγάνδιζε τὶς δημοκρατικὲς κοινοβουλευτικὲς ἀξίες τοῦ σημιτισμοῦ ποὺ διέφεραν οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸν ἐπαναστατικὸ ἀνδρεϊκὸ τριτοκοσμικὸ λαϊκισμό.

Τὴν ἴδια ἐποχή, τὸ 1996, ἐκυκλοφόρησε μία ἐκδοτικὴ πολυτονικὴ ἐπιτυχία τοῦ Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας τῆς Μάνιας Καραϊτίδου, ἡ τετάρτη ἀνανεωμένη ἔκδοσι τοῦ «Νασρεττὶν Χότζα» τοῦ Στέλιου Μαγιοπούλου, τὸν λαϊκὸ θρῦλο ὄχι μόνον τῆς Τουρκίας ἀλλὰ ὁλοκλήρου τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, ἐνῷ τὸν Σεπτέβριο τοῦ ἰδίου ἔτους 1996, ἀπεφάσιζα νὰ κυκλοφορήσω τὸ πρῶτο τεῦχος τοῦ πολυτονικοῦ τριμηνιαίου περιοδικοῦ μου μὲ κύριο ἄρθρο «Οἱ Γραικύλοι», ποὺ συνεχίζεται νὰ κυκλοφορῇ μέχρι σήμερα.

Ποῖο ἦτο τὸ πολιτιστικὸ καὶ πολιτικὸ ὑπόβαθρο τῶν πρωτοβουλιῶν αὐτῶν; Νὰ καταπολεμηθῇ ἡ τεραστία παρακμὴ τῆς χώρας μας ποὺ ἐξέφραζε ἡ ἐκπομπὴ τοῦ Γιώργου Παπαδάκη περὶ γραικυλικῆς καθημερινότητος βασισμένης στὴν ἔννοια ὅτι ἡ ἐκλογικὴ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ εἶχε πάντα δίκαιο διὰ τῆς βουλευτικῆς του ψήφου.

Ἀντιθέτως ὁ Νασρεττὶν Χότζας, ἐκφραστὴς τοῦ λαοῦ ὁλοκλήρου τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, ἀπὸ τὰ Ἱμαλάϊα μέχρι τὴν Ἀδριατική, ἐξέφραζε τὴν ῥουσσωϊκὴ ἔννοια τῆς «γενικῆς θελήσεως» (volonté générale) οὐδεμίαν σχέσιν ἔχοντας μὲ τὴν ἔννοια τῆς πλειοψηφίας τῶν ψήφων ἀλλὰ μόνον, ὅπως ἔλεγε ὁ Ῥουσσῶ, ἐμπνευστὴς τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ μοναδικοῦ καὶ μόνου ἥρωος, ἐκφραστοῦ τοῦ συνόλου τῆς «γενικῆς θελήσεως»:

Ἕνας λαός (Νασρεττὶν Χότζας), ἕνας βασιλεύς (peuple-roi): (ἥρως κατὰ Carlyle) : «Βρῆτε σὲ οἱαδήποτε χώρα τὸν ἱκανώτερο ἄνθρωπο ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ. Ἀνυψώσατέ τον στὴν ὑπερτάτη θέσι καὶ εὐλαβῆτε τον πιστά. Ἔτσι θὰ ἔχετε μία τελεία κυβέρνησι γι’αὐτὴν τὴν χώραν. Κάλπες, βουλευτικὴ εὐγλωττία, ψηφοφορία, οἰκοδομὴ συντάγματος ἤ ἄλλοι μηχανισμοί, οὔτε κατὰ κεραίαν δὲν δύνανται νὰ τὴν βελτιώσουν. Εἶναι τὸ τέλειο κράτος, μία ἰδανικὴ χώρα».

Ὅπως γράφῃ στὸν μακροσκελῆ καὶ ἄκρως ἐμπεριστατωμένο πρόλογό του 90 σελίδων, ὁ Στέλιος Μαγιόπουλος, στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν πλέον πολιτισμένη αὐτοκρατορία τῆςς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία: «Ποῖος ἦταν αὐτὸς ὁ Νασρεττὶν Χότζας ἤ ὁ Μολλὰ Νασρεττίν, ὅπως τὸ ἀποκαλοῦν στὸν Καύκασο ἤ ὁ Χατζὲ Νασρεττὶν ἤ Νασιρουττίν; … Δὲν ἔζησε στὴν ἐποχὴ τῶν Ὀσμανλήδων… ἀλλὰ στὴν ἐποχὴ τῶν Σελτσούκων… 15 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἵδρυσι τοῦ Ὀσμανικοῦ Κράτους». Ἐκφράζει στὸ πρόσωπό του τὴν ἑνότητα τοῦ τεραστίου πολιτισμοῦ ποὺ συνέχισε νὰ οἰκοδομῇ μετὰ τὸ Βυζάντιο, ἡ κοινὴ μας Ὀσμανικὴ Οἰκουμενικὴ Αὐτοκρατορία.

Μακριὰ ἀπὸ τὴν σημερινὴ παρακμὴ τῆς ἐκλογολογίας τῆς ἑλλαδικῆς «καθημερινότητος τῶν λογιστῶν» τοῦ Παπαδάκη, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐλεγε πρὸς τὸν πρωθυπουργὸ Παναγῆ Τσαλδάρη, στὶς 10 Μαῒου 1933: «Θὰ ἴδητε μετὰ ἔτη θὰ φθάσωμεν μὲ τὴν Τουρκίαν νὰ κάμωμεν τὴν Ἀνατολικὴ Ὁμοσπονδίαν». Καὶ ὁ Λέων Μακκᾶς γιὰ τὴν συνάντησί του μὲ τὸν Κεμάλ, τὸν πρῶτο ῥουσσωϊκὸ ὁλοκληρωτικὸ ἡγέτη τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς,τοῦ Μεσοπολέμου, στὴν Ἄγκυρα, στὶς 6 Μαΐου 1931: «Ὁ Μουσταφᾶ Κεμὰλ ἔστρεψε τὸν λόγον πρὸς μίαν προσφιλῆ ὡς φαίνεται εἰς αὐτὸν θεωρίαν περὶ τῆς κοινῆς καταγωγῆς Ἑλλήνων καὶ Τούρκων… Ὁ Κεμὰλ ἦταν ὁ ἀπόστολος… ἑνὸς εἴδους πλατειᾶς ἑλληνοτουρκικῆς Αὐτοκρατορίας στὴν Ἀνατολή, μίας δυαδικῆς Αὐτοκρατορίας μὲ δύο διοικητικὲς πρωτεύουσες καὶ μὲ μία πνευματικὴ πρωτεύουσα, τὴν Αὐγούστα πόλι ποὺ ἦταν διαδοχικὰ τὸ Βυζάντιο, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἡ Ἰστανμπούλ, καὶ ποὺ θὰ εἶναι πάντα, ἀπὸ τὴν ἴδια τῆν γεωγραφική της θέσι, ἡ βασιλούπολι ἑνὸς ὁλοκλήρου ἀνατολικοῦ κόσμου».

Ἡ πρώτη κίνησις μετὰ τὴν ἐπιβολὴ ἐπαναστατικοῦ ῥουσσωϊκοῦ καθεστῶτος θὰ εἶναι ἡ κατάργησις τῆς «καθημερινότητος τῶν λογιστῶν», ἡ κατάργησις τῆς νεοελληνικῆς γλώσσης ὡς τεχνητῆς δασκαλιστικῆς δημοτικῆς ἤ καθαρευούσης, ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐπάνοδος στὴν γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου ὑπὸ τὴν ἐλεύθερή της μορφήν, χαρακτηριστικὴ τῆς γεμάτης ὀρθογραφικῆς καὶ συντακτικῆς ἀναρχίας (ἐλευθερίας ἐκφράσεως) τῆς γλώσσης τῶν Ἀποστόλων καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἑλληνογλώσσου Χριστοῦ.

Ὁ Νασρεττὶν Χότζας ἄς γίνῃ τὸ σύμβολο τοῦ πνεύματος ἑνότητος τοῦ χώρου τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς γιατί, ὅπως τονίζει ὁ Μαγιόπουλος, τέτοιον ἤθελε τὸν Χότζα του ὁ μικρασιατικὸς λαός, αὐτὸ τὸ πλῆθος ἀπὸ ἐθνότητες ποὺ συνυπῆρχαν μὲ τοὺς Τούρκους, καὶ ποὺ ὅλες μαζί, θεωροῦσαν τὸν Χότζα ὡς ἄνθρωπό τους, ποὺ σἠμερα ἔχουν βυθισθῆ στὴν ποδοσφαιροφιλία τοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ τῆς δασκαλικῆς ὀρθότητος.

Δημήτρης Κιτσίκης 21 Μαΐου 2021