Συνέντευξη τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη στὸ
περιοδικὸ Τότε (τ. 49, Ἰούλιος 1994)
«Δὲν τὸ εἶπα μόνον ἐγώ. Πολλοὶ σκεπτόμενοι ἄνθρωποι τοῦ παρελθόντος ἐταύτιζαν τοὺς Πέρσες μὲ τοὺς Τούρκους, στὴν προσπάθεια τους νὰ τονίσουν τὴν φυλετικὴ συγγένεια Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Ἔνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Ἑπτανήσιος Γεώργιος Τυπᾶλδος Ἰακωβᾶτος (1814-1882), παραδοσιακὸς Χριστιανός, ποὺ ἔβαζε τὴν Ὀρθοδοξία ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὸν ὁποῖο σήμερα θὰ τὸν χαρακτηρίζαμε ἴσως «Χομεϊνικό». Ὁ Τυπᾶλδος λοιπὸν ὑπεστήριζε ὅτι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἔχουν τὴν ἴδια πολιτιστική, θρησκευτικὴ καὶ φυλετικὴ προέλευσι. Πιὸ συγκεκριμένα, θεωρεῖ τοὺς Τούρκους ἀρχαίους Ἰρανοὺς καὶ ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Ἕλληνες ὑπῆρξαν νομαδικὸς λαός ποὺ μετακινήθηκε ἀπὸ τὸ Ἰρὰν καὶ τὴν Ταταρία. Συνεπῶς, οἱ Ἕλληνες εἶναι Ἰρανοὶ καὶ ὠς τέτοιοι συγγενεύουν μὲ τοὺς Τούρκους φυλετικὰ καὶ γλωσσικά. Ὁ Τυπᾶλδος, γιὰ νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ἡ τουρκικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι Οὐραλοαλταϊκὴ ἀλλὰ Ἰνδοευρωπαϊκή, ὅπως ἡ ἑλληνική, ἔμαθε περσικά. Ὑπεστήριζε δὲ ὅτι Βυζαντινοὶ καὶ Τοῦρκοι εἴχαν ἀντιληφθῆ τὴν κοινή τους καταγωγὴ καὶ γι’ αὐτὸ χρησιμοποιοῦσαν τὰ ἴδια σύμβολα, ὅπως λ.χ. τὴν ἠμισέληνο. Σήμερα ἡ Βυζαντινὴ παράδοση διατηρεῖται περισσότερο ζωντανὴ στοὺς Τούρκους καὶ γι’ αὐτὸ ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦν σύμβολα ὅπως τὴν ἠμισέληνο. Ὁ Τυπᾶλδος ἀνέπτυξε τὶς ἀπόψεις του μέσα στὸ ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Κατεδίκασε τὴν χρήσῃ τῆς λέξεως Ὀθωμανὸς καὶ πρότεινε να ὀνομάζονται Τοῦρκοι ὅλοι οἱ κάτοικοι καὶ οἱ λαοὶ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ Τοῦρκοι ἠμπορεῖ μὲν νὰ ἔχουν ἀλλάξει θρησκεία, εἶναι ὅμως, λέει, οἱ ἀρχαιότεροι κάτοικοι τῆς περιοχῆς, καὶ ἡ πρώτη ὀνομασία τῶν Ἑλλήνων, κατὰ τὴν γνώμῃ τοῦ Τυπάλδου, ἦσαν Τοῦρκοι. Μνημονεύει ἀκόμη τὸν Λατῖνο συγγραφέα Πλίνιο ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει; «gens Turkorum nobilissima». Ὁ Τυπᾶλδος ὁμιλεῖ μὲ τὴν καρδιά του καὶ τὸν μεγαλοελλαδίτικο πόθο του. Εἶναι φανατικὸς ἑλληνοτουρκιστὴς ὄχι γιατὶ θέλει νὰ πουλήσῃ τὴν Ἑλλάδα στοὺς Τούρκους ἀλλὰ γιὰ να ἠμπορέσῃ να δώσῃ πλανητικὴ διάσταση στὸν ἑλληνισμό. Βεβαίως ἡ ἑρμηνεία ποὺ δίνει εἶναι σαφῶς ποιητικὴ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ὑπερβολική. Ἐφ’ ὅσον ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐξαπλώσουμε τὴν παρουσία τοῦ ἑλληνισμοὺ καὶ νὰ διαμορφώσουμε μία ἑλληνικὴ πλανητικὴ πραγματικότητα, ἡ ἀντικειμενικότητα δεν ἔχει καὶ τόσο μεγάλη σημασία. Ὁ μῦθος ἄλλωστε, ὡς ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἔχει στόχο τὴν μετατροπὴ ἑνὸς ὀνείρου σὲ πραγματικότητα: Τὸ ὄνειρο καὶ ἡ ἰδέα φτιάχνουν τὴν πραγματικότητα. Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ φτιάξῃς κάτι μεγάλο ἂν δὲν ἔχεις πίσω σου μία οὐτοπία κι ἕνα ὄνειρο». (Βλέπε καὶ Χρῆστος Κυπραῖος, Ἡ ἰδεολογία τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ. Ἀπὸ τὸν Γεώργιο Τραπεζούντιο στὸν Δημήτρη Κιτσίκη, Ἀθήνα, Ἐκδόσεις Ἔξοδος, 2019, σ. 82-86).