Ἔγραφα στὴν σελίδα 102 τοῦ βιβλίου μου, Ἱστορία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας (Ἀθήνα, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας): «Οὔτε ἡ ἕνωσις τῆς Λυών, οὔτε αὐτὴ ποὺ ἐπανελήφθη ἕναν αἰῶνα ἀργότερα, ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Ε΄ Παλαιολόγος μετέβη ὁ ἴδιος στὴν Ῥώμη τὸ 1369, γιὰ νὰ προσφέρῃ στὸν Πάπα, μαζὶ μὲ τὴν ἕνωσι, τὴν ἐπίσημη προσχώρησί του στὸν καθολικισμό, οὔτε ἡ ἀπόφασις ἑνώσεως ποὺ ἐξεδόθη στὴν Φλωρεντία τὸ 1439, παρουσίᾳ τοῦ Ἰωάννου Η΄Παλαιολόγου, δὲν ἠμπόρεσαν νὰ λυγίσουν τῆν ἀντίθεσι στὸν Πάπα τοῦ σχεδὸν ὁμοφώνου βυζαντινοῦ λαοῦ καὶ κλήρου». Διαβάζω: «Με τον όρο µαύρη πανώλη ἤ µαύρος θάνατος αναφέρεται η πανδημία των ετών 1348 – 1353, η οποία ήταν από τις πλέον καταστροφικές στην παγκόσμια ιστορία. Ο συνολικός ανθρώπινος απολογισμός της, υπολογίζεται σε 100 έως 200 εκατομμύρια νεκρούς στην Ευρώπη, στην Ασία και στη βόρεια Αφρική. Μάλιστα εκτιμάται ότι μείωσε τότε τον παγκόσμιο πληθυσμό από 450 εκατομμύρια σε 350 – 375 εκατομμύρια. »Οι πρώτες επίσημες καταγραφές της πανδημίας ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1347, όταν γενοβέζικα εμπορικά πλοία από το λιμάνι της Κάφφας στην Μαύρη Θάλασσα, που προσέγγισαν το λιμάνι της Μεσσήνης στη Σικελία, γεμάτα ετοιμοθάνατους και νεκρούς, μετέφεραν στην Ευρώπη την ασθένεια της πανώλης. Η ασθένεια αυτή είχε δύο μορφές: τη βουβωνική (ή σηψαιμική) και την πνευμονική. Μεταδιδόταν ακαριαία και βοηθούμενη από τις κακές συνθήκες υγιεινής, την έλλειψη ιατρικών γνώσεων της εποχής και τις επακόλουθες δεισιδαιμονικές προλήψεις, στις αρχές του 1348 είχε ήδη διαδοθεί από την Ιταλία, σε όλη την κεντρική Γαλλία, μέχρι τον χειμώνα του ιδίου έτους στην νότια Αγγλία και στη συνέχεια στις Κάτω Χώρες. Συνέπεια της επιδημίας ήταν να χαθεί σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης. Η επιδημία ξαναχτύπησε και στα επόμενα χρόνια του 14ου αιώνα, με μικρά χρονικά διαλείμματα, αναιρώντας έτσι ολοκληρωτικά την δημογραφική αύξηση που είχε σημειωθεί στα μέσα του 13ου αιώνα[5] και ο παγκόσμιος πληθυσμός επανήλθε στα επίπεδα πριν το 1347 μόλις τον 17ο αιώνα» (Βικιπαιδεία). Καὶ σὲ ἄλλο ἄρθρο διαβάζω: «Βασική αιτία για το κίνημα των «ανθενωτικών», δεν ήταν η «αδιαλλαξία» των Ορθοδόξων. Αρχικά, ο πάπας κάτω από την πίεση των δυτικού «συνοδικού κινήματος», παρουσιάστηκε συμβιβαστικός και δέχτηκε τους όρους των ορθοδόξων για μία σύνοδο στα πρότυπα των επτά Οικουμενικών Συνόδων. »Αυτά όμως έμειναν τελικά στα χαρτιά. Όποιος μελετήσει την ιστορία της ενωτικής συνόδου της Φλωρεντίας [τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1439 ἡ σύνοδος μετεφέρθη στὴν Φλωρεντία λόγῳ τῆς πανώλης ποὺ εἶχε ξεσπάσει στὴν Φερράρα ] με πολύ δυσκολία θα κρατήσει τον θυμό του για τις ψεύτικες ελπίδες που μοίραζαν οι παπικοί, για τις παρανοϊκές απαιτήσεις τους, για τις χυδαίες πιέσεις και τις μονόπλευρες αξιώσεις τους, οι οποίες πήγαζαν από την βεβαιότητα πως οι Ορθόδοξοι τους είχαν ανάγκη [τὸ ἴδιο συμβαίνει σήμερα στὶς Βρυξέλλες]. Χαρακτηριστικό του όλου κλίματος, είναι ότι ο πάπας απαίτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ να τον προσκυνήσει δημόσια και «να του φιλήσει το πόδι» σύμφωνα με το παπικό πρωτόκολλο! Ο Πατριάρχης φυσικά αρνήθηκε, απειλώντας ότι θα αποχωρήσει και θα επιστρέψει στην Κων/πολη. Τελικά ο πάπας υποχώρησε και συμφώνησε να γίνει «αδελφικός ασπασμός», αρνήθηκε όμως να γίνει αυτό δημόσια, και αξίωσε να τον επισκεφτεί η Ορθόδοξη αποστολή μέσα στο κελλί του. »Αυτό που τελικά επέτρεψε στον πάπα να κυριαρχήσει, ήταν η απελπιστική κατάσταση του Βυζαντίου, που οδήγησε τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄, «παρά τις προκλητικές ταπεινώσεις και τη διάψευση των προσδοκιών», να επιμείνει «στην προώθηση και την υπογραφή του όρου της ένωσης». Κατά συνέπεια: «Ήταν αδύνατον πλέον, μετά τις απειλές και τις πιέσεις των Δυτικών προς Ορθοδόξους αρχιερείς και κληρικούς […] ο Σχολάριος να ενισχύσει με την δική του παρουσία το κύρος του ενωτικού Όρου, που επρόκειτο εντός ολίγου να υπογραφεί. Για τον λόγο αυτόν, απεχώρησε μαζί με τον [Πλήθωνα] Γεμιστό και το Δημήτριο Παλαιολόγο, αδελφό του βασιλέα, και όταν, την 6η Ιουλίου 1439, κηρύχθηκε η επίσημη ένωση, δεν συνυπέγραψε τον Όρο της, αλλά επέστρεψε στην Κων/πολη» »Το κίνημα των «ανθενωτικών» έγινε σε ελάχιστο χρόνο τόσο σφοδρό και εξαπλώθηκε χωρίς ουσιαστικές αντιλογίες στην Ανατολή, επειδή όλοι αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο όχι για Σύνοδο αλλά για μια παρωδία, με σκοπό την πλήρη υποταγή και τον εξευτελισμό των Ορθοδόξων για ανύπαρκτα ανταλλάγματα. [Τὸ ἴδιο συμβαίνει σήμερα στὶς Βρυξέλλες]. »Ἡ σταυροφορία των 25.000 περίπου, Ούγγρων, Σέρβων και Πολωνών, η οποία έληξε άδοξα στην Βάρνα της Βουλγαρίας, με καταστροφή του στρατεύματος από τετραπλάσιους Τούρκους τον Σεπτέμβριο του 1444, δεν αποτελεί εκστρατεία με πρωτοβουλία του πάπα Ευγενίου Δ΄. Την εκστρατεία αυτή την προκάλεσε ο Τούρκος Μουράτ Β΄ με τις επιθέσεις του στη Σερβία, που είχαν ως αποτέλεσμα την αντίδραση και της Ουγγαρίας. Εκεί βρήκε ευκαιρία να αναμειχθεί ο Ευγένιος Δ΄, κηρύσσοντας μάλιστα «σταυροφορία εναντίον των απίστων», όμως και πάλι, «η δυτική Ευρώπη φαίνεται πως αδιαφόρησε στο κάλεσμα» αποδεικνύοντας την αδυναμία του πάπα να βοηθήσει το Βυζάντιο. Ἀπὸς τὴν Φερράρα στὶς Βρυξέλλες, ἀπὸ τὴν πανώλη στὸν κορωνοϊό, ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς στοὺς Τούρκους, ἀπὸ τὴν ἄρχουσα τάξι τῶν Βυζαντινῶν στὸ Κολωνάκι τοῦ Μητσοτάκη, τὸ ἴδιο σενάριο ἐπαναλαμβάνεται μὲ μία διαφορά. Ὁ τότε λαὸς τοῦ Βυζαντίου σύσσωμος εἶπε ὄχι στοὺς Δυτικούς καὶ ἀγκάλιασε τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ ἔτσι ἐσώθη ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ γλῶσσα μας καὶ ἡ φυλή μας ἐνῷ σήμερα ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μὲ δυτικοκινούμενο μῖσος κατὰ τῶν Τούρκων, μέσα στὸ ἀθηναϊκὸ κρατίδιο, ἔχει παραδοθῆ ὁλοκληρωτικὰ στοὺς Βρυξελλικοὺς Φράγκους οἱ ὁποῖοι φυσικὰ δὲν μᾶς βοηθοῦν -ὅπως καὶ τότε στὴν Φερράρα- παρὰ μόνον μὲ λόγια. Τὸ πέρασμα τοῦ Ἑλληνος στὸν Γραικύλο εἶχε ὁλοκληρωθῆ μὲ τὸν ξεσηκωμὸ τοῦ 1821 ὑπὸ τὴν ὕπουλη προτροπὴ τῶν Φράγκων καὶ ἔτσι ὁ ἑλληνισμὸς τετέλεσθαι τὸ 1821.
19/08/2021
