Ἡ Δύσις ὡς Φραγκιὰ εἶναι ἕνα κουτσὸ παιδὶ τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς ποὺ ἐγεννήθη καὶ ἠνδρώθη σταδιακὰ ἀπὸ τὸ 476 μ.Χ. στὸ 1453 μ.Χ. καὶ κατέληξε στὸν σημερινὸ Φρανκενστάϊν ποὺ τὸν ἀπεχθάνεται ἀκόμη καὶ ἡ μάνα του ἡ Ἑλλάς. Ὅλα ἤρχισαν τὸ 330 μ.Χ. ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος προβλέποντας πὼς οἱ ὀρδὲς τῶν βαρβάρων Φράγκων τοῦ Βορρᾶ θὰ κατηφόριζαν πρὸς Νότον καταστρέφοντας τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ τοῦ ῥωμαϊκοῦ κόσμου, μετέφερε τὴν πρωτεύουσά του, Ῥώμη τῆς Ἰταλίας, Εἰς Τὴν Πόλιν (Εἰστηνπόλι) τοῦ Βυζαντίου ὡς Νέα Ῥώμη. Πράγματι τὸ 476 οἱ Φράγκοι Γότθοι κατέλαβαν τὴν ἑλληνικὴ Ῥώμη τῆς Ἰταλίας, τὴν κατέστρεψαν καὶ ἐπάνω της ἔκτισαν τὸ ἔκτρωμα τῆς Φραγκιᾶς ποὺ σήμερα ὀνομάζεται δυτικὸς πολιτισμὸς καὶ ποὺ γιὰ νὰ δικαιολογήσῃ τὴν συνεχῆ βαρβαρότητά του καλύπτεται μὲ τὸν μανδύα τῆς ἑλληνίδος μάνας του τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς. Ἡ διεφθαρμένη ἐγκληματικότης ὅμως φωλιάζει στὰ κύτταρα τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ γενέσεώς του καὶ ἔκτοτε, ἀπὸ τὸ 476 μ.Χ. μέχρι σήμερον, πρῶτον μέσῳ τῆς ἀποικιοκρατίας καὶ κατόπιν μέσῳ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, σπέρνει σὲ ὅλην τὴν ἔκτασι τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς καὶ τῆς Ἄπο Ἀνατολῆς, θάνατον καὶ ἀπελπισίαν. Ἔτσι ἐδημιουργήθη στὴν Ἱστορία τὸ μπούμερανγκ τοῦ μίσους κατὰ τῆς Δύσεως, ἀπὸ 476 μ.Χ. μέχρι σήμερον, μῖσος ποὺ ἐπεξετάθη ἀκόμη καὶ στοὺ Φράγκους διανοουμένους ποὺ μελετῶντας τὴν Ἱστορία τους ἔφριτταν συνειδητοποιῶντας ὅτι ἀντεπροσώπευαν τὸ φραγκικὸ γένος διεφθαρμένων δολοφόνων. Τὰ βασικὰ στάδια φραγκικῶν προσπαθειῶν κατεδαφίσεως τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς ὑπῆρξαν οἱ ῥωμαιοκαθολικὲς σταυροφορίες ποὺ κατέληξαν στὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1204 καὶ τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα ποὺ κατέληξε στὴν κατεδάφισι τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας τὸ 1918. Στὴν δεκαετία τοῦ 1980 ἡ Δύσις κατεδάφισε καὶ τὸν κύριο ἐχθρό της στὴν Ἐνδιάμεση Περιοχή, τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωσι, καὶ παρέμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ ἀντίπαλο κηρύσσοντας τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας. Τότε εἶναι ποὺ ἀπεφάσισε νὰ κατασκευάσῃ καὶ πάλι τὸν ἰσλαμικὸ κίνδυνο τῆς ἐποχῆς τῶν μεσαιωνικῶν σταυροφοριῶν. Καθηγητὴς ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ μοῦ ἔγραψε τότε ὅτι ὁ κοινός μας ἀμερικανὸς συνάδελφος Σαμουὴλ Χάντινγκτον εἶχε ἀποφασίσει νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν θεωρία μου τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, συνυπάρξεως ὀρθοδόξου χριστιανισμοῦ καὶ ἰσλὰμ σὲ σύγκρουσι πολιτισμῶν, τὸ 1992, σὲ Clash of Civilizations. Ἧταν τὴν ἐπαύριο τῆς πτώσεως τῆς ΕΣΣΔ καὶ ἡ Δύσις ἔψαχνε ἀπελπισμένα ἕναν νέο ἀπαραίτητο ἐχθρό.Ἡ ἀντισλαμικὴ σταυροφορία εἶχε ξεκινήσει τέσσερα χρόνια ἐνωρίτερα μὲ τὴν δημοσίευσι τοῦ ἀγγλικοῦ μυσθιστορήματος τοῦ Σάλμαν Ρούσδη, τὸ 1988, Οἱ Σατανικοὶ Στίχοι. Ὁ Salman Rushdie, Ἰνδὸς μουσουλμᾶνος προϊὸν τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς κουλτούρας καὶ τοῦ δυτικοῦ καπιταλιστικοῦ ἐπιχειρηματικοῦ κόσμου, γράφοντας τὸ τέταρτο αὐτὸ μυθιστόρημά του ὡς ἐκρηκτικὸ φιτίλι, ἀνέλαβε νὰ διακωμωδήσῃ τὴν ζωὴ τοῦ προφήτου Μωάμεθ, ἱδρυτοῦ τοῦ Ἰσλάμ, μὲ ἀπίθανες ὕβρεις ἐναντίον τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ προσώπου γιὰ τὸν ὁποῖον, ἀπὸ τὸν Ῥουσσῶ (1762) στὸν Carlyle (1840), οἱ δυτικοὶ διανοούμενοι ἐξεφράζοντο μὲ τὰ καλύτερα λόγια καὶ μάλιστα μὲ θαυμασμό. Ἦταν σὰν νὰ καθύβριζαν οἱ μουσουλμᾶνοι τὸ ἅγιο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἐπρόκειτο σαφῶς γιὰ ὀργανωμένο ἐπιθετικὸ δυτικὸ σχέδιο κατασκευῆς ἐχθροῦ ποὺ κατέληξε στὴν ἰσλαμιστικὴ τρομοκρατία τῆς ἄλ Κάϊντα τοῦ μπὶν Λάντεν καὶ τοῦ ISIS τοῦ ἄλ Μπαγκνταντί. Τοιουτοτρόπως, οἱ δυτικὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες, μὲ τὴν συμμετοχὴ δυτικῶν διανοουμένων τῶν ἐγχρώμων ἐπαναστάσεων, μετέτρεψαν τὴν ἀνεκτικὴ καὶ μετριοπαθῆ θρησκεία τοῦ Ἰσλὰμ ἀπὸ ἀμυντικὸ σὲ ἐπιθετικὸ τζιχὰντ καὶ στὸ παγκόσμιο κίνημα τοῦ τζιχαδισμοῦ κατὰ τῆς Δύσεως Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, ὠργάνωνα συνέδρια Ὀρθοδοξίας- Ἰσλὰμ μὲ τὴν ἡγεσία τῆς Ἰσλαμικῆς σιϊτικῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἰράν (ὡς συνεργαζόμενος στενὰ μὲ τὸν μπεκτασισμό-ἀλεβισμὸ τῆς Τουρκίας καὶ ὡς θαυμαστὴς τοῦ ἀγιατολλὰχ Χομεϊνὶ ποὺ μοῦ ἔκαμαν τὴν τιμὴ οἱ ἀρχὲς τῆς Τεχεράνης νὰ μὲ καλέσουν νὰ παραστῶ ὡς ἐπιφανῆ φίλο, στὴν μεγαλειώδη κηδεία τοῦ Χομεϊνὶ στὴν Τεχεράνη, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1989. Τὸ ἐπίσημο ἰρανικὸ πρακτορεῖο εἰδήσεων εἶχε μεταφέρει τότε τὸ παρακάτω σχόλιό μου: «Γιὰ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους χριστιανούς, ποὺ δὲν ἀποδέχονται τὴν ἀνωτερότητα τῶν δυτικῶν ἀξιῶν σατανικῆς ὑφῆς, ὁ ἰμάμης Χομεϊνὶ ὑπῆρξε παράδειγμα παγκοσμίου πρωτεργάτου γιὰ τὴν ἑδραίωσι τῆς ἀληθείας εἰς βάρος τῶν ὑλικῶν ἀξιῶν» Τὸ 2001, συνεργαζόμενος στὴν Τεχεράνη μὲ τὸν τότε πρόεδρο τοῦ Ἰρὰν Χαταμί, στὴν πραγματοποίησι τοῦ σχεδίου του, τοῦ «Διαλόγου τῶν Πολιτισμῶν» εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὴν «Σύγκρουσιν τῶν Πολιτισμῶν» τοῦ Χάντινγτον, προωθοῦσα καὶ σὲ ἔντυπα τῆς Ἰρανικῆς Ἰσλαμικῆς Δημοκρατίας τὴν συνεργασία Ὀρθοδοξίας-Ἰσλὰμ παραλλήλως δὲ μἐ τέσσερα συνέδρια ἀπὸ 2001στὸ 2004, ποὺ ὠργάνωσα στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν Τεχεράνη μὲ τὴν ὑποστήριξι τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἑλλάδος Χριστοδούλου καὶ τὴν πρεσβεία τοῦ Ἰρὰν στὴν Ἀθήνα. Ἡ ὀργανωμένη ὑβριστικὴ ἐκστρατεία κατὰ τοῦ ἱεροῦ προσώπου τοῦ Προφήτου Μωάμεθ ἐσυνεχίσθη καὶ μετὰ τὴν καταδίκη σὲ θάνατο τοῦ Ῥούσδη μὲ ἕναν φετβὰ τοῦ Χομεϊνί, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐξετελέσθη. Ἐγώ, στὴν Ὀττάβα, μὲ πολλὲς συνεντεύξεις, μὲ ἄρθρα μου στὴν καναδογαλλικὴ ἐφημερίδα Le Droit καὶ συμμετοχή μου σὲ συνέδρια, ὡς μέλος τῆς ἰσλαμικῆς ἀδελφότητος τοῦ Φετουλλὰχ Γκϋλεν, ὑπεραμύνθην τῆς ἀγαπητικῆς θρησκείας τοῦ Ῥούμι τῶν Μεβλεβηδῶν ὡς καὶ στὴν Τουρκία μὲ τουρκικὲς δημοσιεύσεις μου καὶ συνέδρια ὑπὲρ τοῦ Μπεκτασισμοῦ-Ἀλεβισμοῦ καὶ τοῦ Τουρκικοῦ Ἰσλὰμ τοῦ προέδρου τῆς Τουρκίας Τουργκοὺτ Ὀζάλ. Ἡ ἀθλία ἀντιμουσουλμανικὴ ἐκστρατεία στὴν Γαλλία μέσῳ γελοιογραφιῶν τοῦ περιοδικοῦ Charlie Hebdo τὸ 2015 ποὺ ἐπαναλαμβάνεται σήμερα, τὸ 2020, μὲ τὴν ὑποστήριξι τοῦ προέδρου τῆς Γαλλίας Ἐμμανουὴλ Μακρόν, σηματοδοτεῖ τὴν κορύφωσι τοῦ πολέμου μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἰσλὰμ ποὺ ἐπυροδότησαν οἱ δυτικὲς ὑπηρεσίες, ὀρφανὲς ἀπὸ ἐχθρούς, μετὰ τὴν κατάρρευσι τῆς ΕΣΣΔ τὸ 1989-1991, μὲ ὅπλο τὴν ἀκατάσχετη προπαγάνδα τῶν ἐγχρώμων ἐπαναστάσεων καὶ τῶν δυτικῶν ἀριστερῶν κουλτουριαραίων ποὺ συνεχίζουν στὸν δρόμο ποὺ ἐχάραξε ὁ Σαλμὰν Ῥούσδη.
