Ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ ὑπῆρξε ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσεως ἀπὸ τὸν Παράδεισο στὴν Μεσοποταμία τοῦ σημερινοῦ Ἰράκ. Μετὰ ἦλθε ὁ Ἀβραὰμ καὶ τὰ παιδιά του καὶ ἀπὸ αἵρεσι σὲ αἵρεσι ὡκοδομήθη τὸ θρησκευτικὸ πρόσωπό της.
Ὁ Χριστὸς ὑπῆρξε ὁ μέγας αἱρεσιάρχης τοῦ ἑβραϊσμοῦ μετὰ τὸν Μωυσῆ καὶ ἑπτὰ αἰῶνες ἀργότερα ἕνας αἱρετικὸς τοῦ χριστιανισμοῦ ἵδρυσε τὸ Ἰσλάμ.
Ὅλα ἐπήγαιναν καλὰ ἀλλὰ ὁ Σατανᾶς ποὺ εἶχε πειράξει διαδοχικὰ τὴν Εὔα, τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Μωάμεθ εἶχε ἐγκλεισθῆ στὸ καβούκι του γιὰ νὰ ἐπανεμφανισθῆ στὸν ΙΕ΄αἰῶνα μ.Χ. στὴν παλαιὰ Ῥώμη στὴν ἕδρα τοῦ Πάπα τοῦ οἴκου τῶν Βοργία ὅπου καὶ ἐσφήνωσε γιὰ τὰ καλά.
Σήμερα πολὺς κόσμος, θρησκευτικὰ ἀπαίδευτος, δὲν δύναται νὰ καταλάβῃ γιατὶ τὸ Βατικανὸ κατηγορεῖται γι αὐτὸ ποὺ εἶναι, δηλαδὴ ἡ ἕδρα τοῦ ἰδίου τοῦ Σατανᾶ ἀσχέτως τῆς διαδοχικὴς προσωπικότητος τῶν παπῶν του.
Τότε, τὸ 1439, ὁ Βατικάνειος Σατανᾶς στὴν Φλωρεντία ἐσφήνωσε καὶ στοὺς βασιλεῖς τοῦ Βυζαντίου παρὰ τὴν ἀπέλπιδα προσπάθεια τοῦ Μάρκου ἐξ Ἐφέσου, ἀλλὰ τὸ 1453 ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία ἔσωσαν τὸ Βυζάντιο ἐπιτρέποντας στὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητῆ νὰ ἀπελευθερώσῃ τὴν Βασιλίδα Πόλι ἀπὸ τὰ νύχια τῶν Φράγκων παπικῶν.
Στὴν Ἰταλία καὶ τὴν Δύσι, μὲ τὴν Ἀναγέννησι, ὁ Σατανᾶς ἐρίζωσε ἀκόμη πιὸ βαθιὰ καὶ ἐχρειάσθη ἡ ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν διαμαρτυρομένων κληρικῶν, Λούθηρο, Καλβῖνο καὶ ἄλλων ὡς νέων αἱρεσιαρχῶν νὰ ἀποσπάσουν πρὸς στιγμὴν τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη ἀπὸ τὸ σατανικὸ μῖσος.
Δὲν ἄργησε ὅμως καὶ πάλι ὁ Σατανᾶς νὰ ἐπιστρέψῃ καὶ στὸν ΙΗ΄ αἰῶνα, στὰ πρόθυρα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ὁ τεκτονικὸς θεϊσμὸς τοῦ Ῥουσσῶ ἔκαμε μιὰ τελευταία προσπάθεια ἀπεγκλωβισμοῦ τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ Σατανᾶ.
Εἰς μάτην! Ἀπὸ τὸν ΙΘ΄αίῶνα μέχρι σήμερα ἡ κατακρήμνησις ὑπῆρξε ἰλιγγειώδης μὲ τὴν ὁλικὴν καταστροφὴν τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ κοσμικοῦ κράτους, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τοῦ πολιτικοῦ ὀρθοῦ. Ὡς ἀνεξιθρησκεία ἐγνώσθη ἡ ἔλλειψις οἱασδήποτε θρησκείας ἀδειάζοντας τελείως τὶς ἐκκλησίες.
Ἐν τῶ μεταξὺ, στὸν Κ΄αἰῶνα οἱ ἀπανταχοῦ ἐπὶ τοῦ πλανήτου εὐρωπαϊκὲς ἀποικίες ποὺ εἶχαν κατακτηθῆ μὲ τὴν ἀρωγὴ τῶν δυτικῶν σατανικῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν Προτεσταντῶν, ἀπηλευθερώθησαν ἀπὸ τὸν δυτικὸ ζυγὸ καὶ κατεστραμμένες πλέον ἄδειασαν ἐπὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς χερσονήσου ὀρδὲς πεινασμένων προσφύγων ποὺ ἔφερον ὅμως μαζί τους τὴν χριστιανικὴν αἵρεσιν τοῦ Ἰσλὰμ σχεδὸν ἀναλλοίωτη.
Ἀκόμη καὶ ἡ κατεστραμμένη Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἀπὸ τὴν μανία τῶν Φράγκων ποὺ μετετράπη σὲ κρατίδια, συμπεριλαμβανομένης τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας, μὲ ἀθέους δυτικοπαρμένους ἡγέτες Βενιζέλο καὶ Ἀτατοὺρκ, τελικὰ ἠδυνήθη νὰ σώσῃ τὴν ὀρθόδοξη καὶ μουσουλμανικὴ ψυχή της.
Σήμερα τὸ Ἰσλὰμ ἔχει κατακλύσει τὴν Δύσι καὶ καλύπτει τὸ πνευματικὸ κενὸ ποὺ ἄφησε τὸ κοσμικὸ κράτος, μὲ προοπτικὴ νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸν καθολικισμὸ καὶ τὸν προτεσταντισμό. Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως ἄν καὶ λαβωμένη ἀπὸ τὸν δυτικισμὸ ἀντέχει καὶ σὲ μελλοντικὴ συνεργασία μὲ τὸ Ἰσλὰμ θὰ ἐπαναφέρῃ στὴν Ἐνδιάμεση Περιοχὴ ἀλλὰ καὶ στὸν ἄσωτο υἱό της τὴν Δύσιν, τὸ μήνυμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ Χριστὸς θὰ ἐπανέλθῃ σὲ χριστιανοὺς καὶ μουσουλμάνους ἀδελφωμένους ὡς ὁ Κύριος τῶν Πάντων.
Δημήτρης Κιτσίκης 18 Ὀκτωβρίου 2020
Συνέντευξη τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη στὸ περιοδικὸ Τότε (τ. 49, Ἰούλιος 1994)
«Πολλοὶ σκεπτόμενοι ἄνθρωποι τοῦ παρελθόντος ἐταύτιζαν τοὺς Πέρσες μὲ τοὺς Τούρκους, στὴν προσπάθεια τους νὰ τονίσουν τὴν φυλετικὴ συγγένεια Ἑλλήνων καὶ Τούρκων. Ἔνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Ἑπτανήσιος Γεώργιος Τυπάλδος Ἰακωβᾶτος, παραδοσιακὸς Χριστιανός, ποὺ ἔβαζε τὴν Ὀρθοδοξία ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὸν ὁποῖο σήμερα θὰ τὸν χαρακτηρίζαμε ἴσως «Χομεϊνικό». Ὁ Τυπάλδος λοιπὸν ὑπεστήριζε ὅτι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι ἔχουν τὴν ἴδια πολιτιστική, θρησκευτικὴ καὶ φυλετικὴ προέλευση. Πιὸ συγκεκριμένα, θεωρεῖ τοὺς Τούρκους ἀρχαίους Ἰρανοὺς καὶ ὑποστηρίζει ὅτι οἱ Ἕλληνες ὑπῆρξαν νομαδικὸς λαός ποὺ μετακινήθηκε ἀπὸ τὸ Ἰρὰν καὶ τὴν Ταταρία. Συνεπῶς, οἱ Ἕλληνες εἶναι Ἰρανοὶ καὶ ὠς τέτοιοι συγγενεύουν μὲ τοὺς Τούρκους φυλετικὰ καὶ γλωσσικά. Ὁ Τυπάλδος, γιὰ νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ἡ τουρκικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι Οὐραλοαλταϊκὴ ἀλλὰ Ἰνδοευρωπαϊκή, ὅπως ἡ ἑλληνική, ἔμαθε περσικά. Ὑπεστήριζε δὲ ὅτι Βυζαντινοὶ καὶ Τοῦρκοι εἴχαν ἀντιληφθῆ τὴν κοινή τους καταγωγὴ καὶ γι’ αὐτὸ χρησιμοποιοῦσαν τὰ ἴδια σύμβολα, ὅπως λ.χ. τὴν ἠμισέληνο. Σήμερα ἡ Βυζαντινὴ παράδοση διατηρεῖται περισσότερο ζωντανὴ στοὺς Τούρκους καὶ γι’ αὐτὸ ἐξακολουθοὺν νὰ χρησιμοποιοῦν σύμβολα ὅπως τὴν ἠμισέληνο. Ὁ Τυπάλδος ἀνέπτυξε τὶς ἀπόψεις του μέσα στο ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Κατεδίκασε τὴν χρήσῃ τῆς λέξεως Ὀθωμανὸς καὶ πρότεινε να ὀνομάζονται Τοῦρκοι ὅλοι οἱ κάτοικοι καὶ οἱ λαοὶ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Οἱ Τοῦρκοι ἠμπορεῖ μὲν νὰ ἔχουν ἀλλάξει θρησκεία, εἶναι ὅμως, λέει, οἱ ἀρχαιότεροι κάτοικοι τῆς περιοχῆς, καὶ ἡ πρώτη ὀνομασία τῶν Ἑλλήνων, κατὰ τὴν γνώμῃ τοῦ Τυπάλδου, ἦσαν Τοῦρκοι. Μνημονεύει ἀκόμη τὸν Λατῖνο συγγραφέα Πλίνιο ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει; «gens Turkorum nobilissima». Ὁ Τυπάλδος ὁμιλεῖ μὲ τὴν καρδιά του καὶ τὸν μεγαλοελλαδίτικο πόθο του. Εἶναι φανατικὸς ἑλληνοτουρκιστὴς ὄχι γιατὶ θέλει νὰ πουλήσῃ τὴν Ἑλλάδα στοὺς Τούρκους ἀλλὰ γιὰ να ἠμπορέσῃ να δώσῃ πλανητικὴ διάσταση στὸν ἑλληνισμό. Βεβαίως ἡ ἑρμηνεία ποὺ δίνει εἶναι σαφῶς ποιητικὴ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ὑπερβολική. Ἐφ’ ὅσον ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐξαπλώσουμε τὴν παρουσία τοῦ ἑλληνισμοὺ καὶ νὰ διαμορφώσουμε μία ἑλληνικὴ πλανητικὴ πραγματικότητα, ἡ ἀντικειμενικότητα δεν ἔχει καὶ τόσο μεγάλη σημασία. Ὁ μῦθος ἄλλωστε, ὡς ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἔχει στόχο τὴν μετατροπὴ ἑνὸς ὀνείρου σὲ πραγματικότητα: Τὸ ὄνειρο καὶ ἡ ἰδέα φτιάχνουν τὴν πραγματικότητα. Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ φτιάξῃς κάτι μεγάλο ἂν δὲν ἔχεις πίσω σου μία οὐτοπία κι ἕνα ὄνειρο».
Δημήτρης Κιτσίκης
