Πολὺς θόρυβος τελευταίως περὶ τῆς θεωρίας τῶν δύο ἄκρων. Στὴν Ἐθνοσυνέλευσι τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τὸ Κέντρο (“Δημοκρατικὸ Τόξο”) ηὑρίσκετο στὸ κάτω μέρος τῆς αἰθούσης καὶ ὠνομάζετο περιφρονητικὰ “ἡ πεδιάς¨ (la plaine). Εἰς τὸ ἐπάνω μέρος τῆς αἰθούσης ηὑρίσκοντο οἱ ἀκραῖοι καὶ ὡνομάζετο “τὸ ὄρος” (la montagne). Ἡ νεολαία διαιρεῖται μεταξὺ αὐτῶν ποὺ παιρνοῦν ἀπὸ τὸν κομμουνισμό, παραμένουν ἤ μεταναστεύουν μετὰ στὸν φασισμὸ ἤ στὰ καθίσματα τῆς πεδιάδος καὶ αὐτῶν χωρὶς δυναμισμὸ ποὺ ἐξ ἀρχῆς παραμένουν στὴν πεδιάδα. Ἤδη, στὴν πρώτη ἔκδοσι τοῦ κλασσικοῦ πλέον βιβλίου μου, τοῦ 1990, ἐξήγησα μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο τὴν θεωρία τῶν ἄκρων. Ἐνδεικτικὰ ἐδῶ μερικὲς ἐπεξηγηματικὲς σελίδες τοῦ βιβλίου μου αὐτοῦ.
19/08/2021
