Ἴσως ἡ πλέον ἀπάνθρωπη ἀπόφασις τοῦ 1974 ὑπῆρξε ἡ θανατικὴ καταδίκη τῆς Ἀμμοχώστου, γνωστῆς ὡς Βαρῶσι ἀπὸ τοὺς Κυπρίους, ποὺ ἀπὸ διαμάντι τῆς Μεσογείου ἔγινε νεκρὴ πόλι. Ἀσύλληπτὸ καὶ ὅμως ἀληθινό. Ἡ διεθνὴς κοινότης ἐπεκρότησε τὸ ἔγκλημα. Προτιμότερο νὰ περνοῦσε ἡ πόλις στὰ χέρια οἱουδήποτε ἀλλὰ τοὐλάχιστον νὰ παρέμενε ζωντανή. Ἧταν σὰν ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ στὴν Πόλι νὰ ἔπαυε ὄχι μόνον νὰ λειτουργῇ ὡς ἐκκλησία ἤ τζαμὶ ἀλλὰ οὔτε κἄν ὡς μουσεῖο. Νὰ τὴν ἐνέκρωναν τελείως. Βλέποντας σήμερα τὴν πόλι τῶν ὀνείρων τῆς Κύπρου νὰ παραμένη ὡς βομβαρδισμένη ἐρειπωμένη πόλι ἐπὶ μισὸν αἰῶνα, διαλογίζεται ἐπὶ τοῦ μίσους τῶν ἀνθρώπων ποὺ καταστρέφει γύρω του τὰ πάντα, χωρὶς κανένα ὄφελος καὶ λογική. Προτείνω λοιπόν, ἔστω καὶ ἀργά, ἔστω καὶ στὸ παρὰ πέντε πρὸ τοῦ τελικοῦ θανάτου, νὰ ἀποφασίσουν Ἑλληνοκύπριοι καὶ Τουρκοκύπριοι, νὰ ἀνακηρύξουν τὴν Ἁμμόχωστο ὡς ἀνεξάρτητο ἑλληνοτουρκικὸ δῆμο, μὲ δήμαρχο ἐναλλάξ, Ἕλληνα καὶ Τοῦρκο, μὲ δημοτικὸ συμβούλιο 50% Ἑλλήνων συμβούλων καὶ 50% Τούρκων συμβούλων, ὡς ἀνεξάρτητο Μόντε Κάρλο βασισμένο στὴν διεθνῆ τουριστικὴ δραστηριότητα. Τὸ πῶς θὰ ἐπανακατοικηθῇ ἡ πόλις ἀπὸ 50% Ἑλληνοκυπρίων καὶ 50% Τουρκοκυπρίων θὰ ἀφαιθῆ στοὺς τεχνοκράτες φθάνει νὰ γίνη σύμβολο συμφιλιώσεως τῶν δύο τμημάτων τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ μακριὰ ἀπὸ τὸ δηλητήριο τοῦ ἐθνικισμοῦ, ὑπὲρ τῆς κοινῆς κυπριακῆς πατρίδος.