Ὁ ἑβραϊκὸς λαὸς ἐμεγαλούργησε ἐπειδὴ ὑπέφερε χιλιάδες χρόνια κυνηγημένος ἀπὸ τοὺ κρατικοὺς ὀργανισμούς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν φθόνο τῆς πνευματικῆς λαϊκούρας ἀσχέτως γλώσσης καὶ ἠπείρου. Ἐπιμένω στὴν ἀπαξιωτικὴ ἔκφρασι «πνευματικὴ λαϊκούρα» τοῦ πνευματικοῦ λούμπεν προλεταριάτου διότι πῶς ἀλλοιῶς νὰ χαρακτηρίσω ὅλον αὐτὸν τὸν συρφετὸ ἡμιμαθῶν καρδίας καὶ μυαλοῦ σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς ποὺ στάζουν φθόνο καὶ ὡς γλῶσσα χρησιμοποιοῦν ὕβρεις γιὰ νὰ ἐκφρασθοῦν κατὰ τῶν πνευματικῶς καὶ ψυχικῶς ἐλαχίστων ἀνωτέρων οἱ ὁποῖοι διοικοῦν τὴν πνευματόσφαιρα ποὺ ὡς ἰσχνὸ διαφανὲς πέπλο ἀγκαλιάζει τὴν γῆ. Αὐτὴ ἡ πνευματόσφαιρα στὴν Ἐνδιάμεση Περιοχὴ ἔχει ὄνομα: ἑλληνισμὸς καὶ ἑβραϊσμός. Ὁ ἑβραϊσμὸς ἔχει πιὸ δαντελένια ὕφανσι διότι ὑφάνθη ἀπὸ τὸν μεταξοσκώληκα τοῦ ἀνθρωπίνου πόνου ἐπὶ χιλιάδες χρόνια χωρὶς νὰ γνωρίσῃ τὴν ὑπεροψία τῶν αὐτοκρατοριῶν ὅπως ὁ ἑλληνισμός. Ὡς Ἕλλην τὸ Γένος ὀνειρεύθην ὁ ἑλληνισμὸς νὰ φθάσῃ καὶ νὰ ξεπεράσῃ τὸν ἑβραϊσμὸ καὶ τότε ἀπὸ τὴν θολούρα τοῦ κόσμου ἐνεφανίσθη ὁ ἱεροεξεταστὴς Παναγιώτης Δημητρᾶς, υἱὸς τοῦ μακαρίτου φίλου καὶ συγγενοῦς μου πρώην ὑπουργοῦ τοὺ Γεωργίου Παπαδοπούλου, Ἠλία Δημητρᾶ, γιὰ νὰ μὲ κατηγορήσῃ γιὰ ἀντισημιτισμὸ ἐπειδὴ πόθος μου μιᾶς ζωῆς εἶναι ὁ ἑλληνισμὸς νὰ ξεπεράσῃ σὲ ποιότητα τὸ πρότυπό μου, τὸν ἑβραϊκὸ σιωνισμό, πλάθοντας τὴν ἔκφρασι «ἑλληνικὸς σιωνισμός». Ἡ παιδική, ἐφηβικὴ καὶ νεανικὴ ἡλία πλάθει τὸν ἀνθρώπινο χαρακτῆρα κι ἐγώ, ὁ ἑλληνωρθόδοξος χριστιανός, ἀπὸ ἀθέους γονεῖς, ἐπέλεγα στὶς τρεῖς αὐτὲς πρῶτες φάσεις τῆς ζωῆς μου ὡς καλυτέρους φίλους, Ἑβραίους, δηλαδὴ τοὺς ὁμοεθνεῖς τοῦ Χριστοῦ. Ἐσωτερικὸς στὸ Παρισινὸ σχολεῖο, τὸ 1948, ὁ κολλητός μου ὠνομάζετο Κίς (ἐγὼ Kitsikis) καὶ μαζὶ ὡς κομμουνιστάκια ἐπαθιαζόμεθα γιὰ τὴν ἵδρυσι τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τοῦ χρόνου ἐκείνου. Στὸ Λύκειο τοῦ γαλλικοῦ πάντα σχολείου ὁ ἀχώριστός μου φίλος ἐλέγετο, Salem, Ἑβραῖος ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, κατόπιν συγγραφεὺς μίας βιογραφίας τοῦ μεγάλου θεατρικοῦ λογοτέχνου Harold Pinter. Στὸ Baccalauréat, δίπλα δίπλα μὲ τὸν ἑβραῖο συμμαθητή μου Jakubovski καὶ μαζὶ κατεβαίναμε στὶς παρισινὲς διαδηλώσεις τοῦ γαλλικοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος νὰ ἀκούσωμε τὸν γενικὸ γραμματέα τοῦ κόμματος Jacques Duclos. Στὴν Σορβόννη καὶ στὸν Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῶν Ἐρευνῶν τῆς Γαλλίας (CNRS) στενός μου φίλος ἦταν τὸ μέλος ἱστορικῆς γαλλικῆς δυναστείας ἑβραίων δικαστῶν, ὁ Philippe Lyon-Caen, ποὺ τὴν χρονιὰ ποὺ μετεπήδησα ἀπὸ τὴν Σορβόννη στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας, ἀπεβίωσε μὲ φρικτοὺς πόνους ἀπὸ ἐγκεφαλικὸ καρκῖνο σὲ ἡλικία 28 ἐτῶν, ἀφήνοντας χήρα τὴν νεαρὴ του σύζυγο. Τοῦ ἀφιέρωσα τὸ δεύτερο γαλλικὸ βιβλίο μου ποὺ ἐξεδόθη άπὸ τῖς Ἐκδόσεις τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας, τὸ 1972 καὶ τὸ ἔστειλα στὸ Παρίσι στὴν πολυαγαπημένη του γυναῖκα. Χθὲς παρηκολούθησα στὴν γαλλικὴ τηλεόρασι τὴν καταπλητικὴ ζωὴ ἑνὸς ἄλλου μεγάλου γάλλου ἑβραίου δικηγόρου τῆς Γαλλίας, τοῦ Robert Badinter, συνδεδεμένου μὲ τοὺς Lyon-Caen, σήμερα ἀκόμα ἐν ζωῇ στὰ 92 του χρόνια (δηλαδὴ παπποὺς γεροξούρας θὰ τὸν ἀπεκάλει ἡ διεθνὴς λαϊκοῦρα) ὁ ὁποῖος μετὰ ἀπὸ ἀγῶνα ζωῆς ἐπέτυχε ὡς σοσιαλιστὴς ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τοῦ πρόεδρου Φραγκίσκου Μιττερράνδου, νὰ καταργήσῃ στὴν Γαλλία τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου στὶς 9 Ὀκτωβρίου 1981. Ὁ πατέρας του, ῥῶσσος ἐγκατεστημένος στὴν Γαλλία τὸ 1919, ποὺ ἔζῃ στὴν πόλη Λυώνη εἶχε ἐξοντωθῆ ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς σὲ στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ μητέρα του. Ὁ Ῥοβέρτος ἦταν τότε μόλις 14 ἐτῶν. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶχε δοκιμάσει στὸ πετσί του, μαζὶ μὲ τὸ Γένος του, τὴν ἀπίστευτη ἑβραϊκὴ γενοκτονία ἀπὸ ἕναν μεγαλοφυῆ φανατικὸ ἡγέτη, τὸν Χίτλερ, ποὺ ἐφημίζετο ὅτι εἶχε ἑβραϊκὸ αἷμα, ἀπεφάσισε νὰ γίνη δικηγόρος μὲ στόχο κάποιαν ἡμέρα νὰ καταργήσῃ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου γιὰ τοὺς μεγαλυτέρους ἐγκληματίες δολοφόνους κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου καὶ τελικὰ τὸ ἐπέτυχε ἀψηφόντας ἀπειλὲς καὶ ὕβρεις τῶν πάντων. Προσωπικὰ ποτὲ δὲν συνεφώνησα νὰ ἀπαλλαχθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο κοινοὶ ἐγκληματίες. Ἀντιθέτως ἡ θανατικὴ ποινὴ πρέπει νὰ ἀπαγορεύεται γιὰ τοὺς ἰδεολογικοὺς ἀντπάλους εἴτε τὸν διάβολο σὰν τὸν Χίτλερ εἴτε τὸν ἅγιο σὰν τὸν Μπελογιάννη. Οἱ ἰδέες δὲν ἐκτελοῦνται ἐπάνω στὸ ἰκρίωμα, φοβίζουν καὶ φυλακίζονται ἀλλὰ δὲν καρατομοῦνται. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπελευθερώνονται οἱ φυλακὲς ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λαϊκοῦρα τῶν διψασμένων γιὰ χρῆμα. Μὲ τὴν σημερινὴ ἄνοδο τῆς ἐθνικομπολσεβικικῆς συνθέσεως τοῦ φασιστικοῦ καὶ τοῦ κομμουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ ἀνὰ τὸν κόσμο εἶναι ἐπεῖγον νὰ ἐξαιρεθοῦν ἀπὸ τὴν θανατικὴ ποινὴ οἱ ἰδεολογικοὶ ἀντίπαλοι. Ἀντιθέτως ἡ θανατικὴ ποινὴ πρέπει νὰ ἐπανέλθῃ ἐπειγόντως γιὰ τοὺς ἐγκληματίες κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου γιὰ τὴν ἀποσυμφόρησι τῶν φυλακῶν.
19/08/2021
