Στὰ γραπτά μου πάντα ὑπεστήριξα τὸν ἰσότιμο ἐθνικισμό, δηλαδὴ τὴν φάσι ἀνόδου τοῦ ἐθνικισμοῦ τῶν καταπιεσμένων ἀπὸ τὸν ἀποικισμὸ καὶ τὸν ἰμπεριαλισμὸ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Τὸ ἑλληνικὸ 1821 δὲν ὑπῆρξε ὅμως ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὸν ζυγὸ κάποιας Μεγάλης Δυνάμεως. Ἀντιθέτως οἱ Μεγάλες Δυνάμεις μέσῳ τοῦ Ἀνατολικοῦ Ζητήματος ἀπέσπασαν τὸν ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν οἰκία του, τὴν Αὐτοκρατορία του, καὶ τὸν μετέτρεψαν σὲ ἄθλιο προτεκτορᾶτο. Οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔσπειραν στοὺς λαοὺς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ὡς φοβερὸ δηλητήριο ἕναν δυτικοῦ τύπου ἐθνικισμὸ γιὰ νὰ διαμελίσουν τὴν αὐτοκρατορία τους καὶ νὰ τοὺς ὑποδουλώσουν διεσπαρμένους σὲ κρατίδια. Ἔκτοτε, στὰ πρῶτα ἑκατὸ χρόνια ἐπεξέτειναν ἐδαφικὰ τὸ ἑλληνικὸ κρατίδιο γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν κατεδάφισι τῆς Αὐτοκρατορίας καὶ μετὰ τὸ 1922, στὴν δεύτερη ἑκατονταετία τὸ παρήκμασαν μὲ συνεχεῖς ἐξευτελισμούς, μέχρι τὴν σημερινὴ ἀπελπιστικὴ κατάστασι ἑνὸς παραμορφωμένου λαοῦ ἀπὸ τὸν καταναλωτισμὸ, τὸν ἀτομισμό, μὲ διαλυμένο τὸν οἰκογενειακὸ καὶ θρησκευτικὸ θεσμό, καὶ φωνὲς ἡττημένων ἡρώων, ὅπως τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο, τὸν Ἴωνα Δραγούμη, τὸν Συκουτρῆ καὶ τὸν Λιαντίνη, αὐτοκτονημένους καὶ δολοφονημένους. Μόνο τὸ ΚΚΕ ἀπὸ τὸ 1918, παρὰ τὰ πολλαπλᾶ λάθη του, ἐκράτησε ὑψηλὰ τὸ φρόνημα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, κυνηγημένου, ἀπηγορευμένου καὶ δολοφονημένου. Καὶ ἦλθαν οἱ ῥιψάσπιδες ὅπως ὁ Τάκης Λαζαρίδης καὶ ἔγραψε βιβλίο κατὰ τοῦ ΚΚΕ μὲ τίτλο «Εὐτυχῶς ἡττηθήκαμε σύντροφοι». Ὄχι, δυστυχῶς. Διότι ἡ Ἑλλὰς μετὰ τὸ 1946 ἐβυθίσθη ἀκόμη περισσότερο στὴν δυτικὴ ἐξάρτησι μὲ ΝΑΤΟ καὶ ΕΕ, στὴν χίμαιρα τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, διαλύοντας τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογενείας, μὴ κάνοντας παιδιά, πηγαίνοντας τυπικὰ στὴν ἐκκλησία τῆς φαρισαϊκῆς ὀρθοδόξου ἱεραρχίας, δολοφονῶντας τοὺς ὀλίγους ἀξίους ἱεράρχες ὅπως τὸν ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, καταστρέφοντας τὶς πλούσιες καὶ ἀνεξάρτητες ὑψηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου ἑλληνικὲς κοινότητες τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, ἐκτὸς κρατιδίου, στὴν Ῥουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία, Αἴγυπτο καὶ ἀλλαχοῦ, ἀδειάζοντας τὸ κρατίδιο ἀπὸ τὸν ἀγροτικό του πληθυσμό, στέλνοντάς το, χωρὶς παιδεία, στὸν Νέο Κόσμο τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Αὐστραλίας. Ὄχι σύντροφοι, ἐὰν ὁ Δημοκρατικὸς Στρατὸς εἶχε κερδίσει τὸν ἐμφύλιο κατὰ τῶν ἀγγλοσαξώνων εἰσβολέων δὲν θὰ εὑρισκόμεθα σήμερα σὲ πλήρη ἐθνικὴ διάλυσι, πεθαμένοι, μὲ τὸν χρυσὸ ὀβολὸ τῆς ἐξαρτήσεως στὸ στόμα. Δυστυχῶς ἡττηθήκαμε σύντροφοι!
