Τὸ ἐθνοκράτος, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴν αύτοκρατορία, ἐγκλωβίζει μὲ σύνορα τὸ ἀνθρώπινο μυαλό. Τὸ σῶμα τοῦ Αἰγαίου ἔχει δύο πνεύμονες: τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Τουρκία καὶ μία τραχεῖα: τὴν θάλασσα. Ἡ τραχειοτομία λαβώνει τὸ σῶμα καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀναπνέῃ πλήρως μὲ τοὺς δύο πνεύμονες.
Οἱ ἀκροβασίες τοῦ Νίκου Δένδια, τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, φέρνει γιατροσόφια ψευδοϊατροῦ. Ὁ πρόεδρος Ἔρντογαν τῆς Τουρκίας ἀντιθέτως φέρνει τὴν λύσι, κόβοντας τὸν γόρδιο δεσμό, ὅπως ὁ Ἀλέξανδρος, ἐπανενώντας τὸ αἰγαιακὸ σῶμα.
Ὁ Pierre Waltz παρετήρησε τὸ 1942, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου, ἡ λύσις ἦταν ἡ ἐπανένωσις τοῦ Αἰγαίου, πέραν τῆς τραχειοτομῆς, γράφοντας: «Ἡ ὕπαρξις μίας ἑνιαίας Αἰγηΐδος φαίνεται νὰ εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις γιὰ οἱαδήποτε λύσι, ὅσο τὸ δυνατὸν σταθερή, τοῦ Ἀνατολικοῦ ζητήματος. Ἐὰν μία μεγάλη αὐτοκρατορία ἀνεσχιματίζετο στὶς δύο ὄχθες τοῦ Ἀρχιπελάγους, θὰ ἠδύνατο νὰ ἔχωμεν στὴν Νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη μίαν νέαν ἐποχὴν εἰρήνης καὶ γαλήνης».
Ὁ Κρὴς φιλόσοφος Γεώργιος ὁ Τραπεζούντιος, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1453, τὴν ἐπαύριο τῆς πτώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔστειλε στὸν Πορθητὴ μία πραγματεία, «Περὶ τῆς ἀληθείας τῆς τῶν χριστιανῶν πίστεως» προσπαθῶντας νὰ πείσῃ τὸν Μωάμεθ Β΄ πὼς δὲν ὑπῆρχε οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξὺ Ἰσλὰμ καὶ Χριστιανισμοῦ καὶ πὼς ἦτο πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ ζωντανοῦ σώματος τοῦ Αἰγαίου νὰ συγχωνευθοῦν οἱ δύο θρησκεῖες ὑπὸ τὸ σκῆπτρο του. (Βλέπε: Χρῆστος Κυπραῖος, Ἡ ἰδεολογία τοῦ ἑλληνοτουρκισμοῦ, ἀπὸ τὸν Γεώργιο Τραπεζούντιο στὸν Δημήτρη Κιτσίκη, Ἀθήνα, Ἐκδόσεις Ἔξοδος, 2019).
Ὁ Ζάν-Ζὰκ Ῥουσσῶ, πατέρας τοῦ γαλλικοῦ φασισμοῦ (Βλέπε Dimitri Kitsikis, Jean Jacques Rousseau et les origines françaises du fascisme, Éditions Ars Magna, Nantes, 2006) στὴν πραγματεία του, Profession de foi du vicaire savoyard, τοῦ 1762, βαθιὰ χριστιανός -αἱρετικὸς μὲν ἀλλὰ πιὸ κοντὰ στὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Καλβινισμὸ ἤ τὸν Καθολικισμό, ἀπὸ πατέρα ῥολογᾶ τοῦ ὀθωμανοῦ σουλτάνου- ἐπροτίμη τὸ Ἰσλὰμ ἀπὸ τὸν χριστιανισμὸ ὑπὸ τὴν ἔννοια, ὅπως ἔγραφε στὸ Κοινωνικὸ Συμβόλαιο, ὅτι «ὁ [προφήτης]Μωάμεθ εἶχε πολὺ σωστὲς ἰδέες» (Βλέπε, Δημήτρης Κιτσίκης, Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, Ἀθήνα, Ἐκδόσεις Ἀκρίτας, 1990, καὶ Ἐκδόσεις τοῦ Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1998).
Ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία εἶναι ἡ μοναδικὴ λύσις γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τοῦ αἰγαιακοῦ σώματος μίας τραχείας δύο πνευμόνων. Ἀπέτυχε ὁ Βενιζέλος τὸ 1919, θὰ ἐπιτύχῃ ἆραγε τὴν ἕνωσι ὁ Ἔρντογαν σήμερα;
Δημήτρης Κιτσίκης 11 Ἰουλίου 2020
Ἐπιβεβαιώνω ὡς Φετουλατζῆς τῆς πρώτης ὥρας, ἀπὸ πρῶτο χέρι, τὴν ὀρθότητα τοῦ κάτωθι ἄρθρου τοῦ Σταύρου Λυγεροῦ στὸ ἱστολόγιό του. Δημήτρης Κιτσίκης
Πῶς ὁ Ἔρντογαν ξεδόντιασε τὸ κεμαλικὸ βαθὺ κράτος καὶ μετὰ τὸν «στρατὸ τοῦ ἰμάμη» Φετουλλὰχ Γκϋλέν:
«Η απειλή πραξικοπήματος συνόδευε τον Ερντογάν από την πρώτη στιγμή που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές το 2002 και σχημάτισε κυβέρνηση. Απέναντί του είχε το κεμαλικό βαθύ κράτος, αλλά και τους επίσημους κρατικούς θεσμούς, όπως τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία, τις μυστικές υπηρεσίες, το δικαστικό σώμα κ.α. που ελέγχονταν από τους κεμαλιστές.Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και ο αρχηγός του, εκτός από τη λαϊκή υποστήριξη, είχαν ένα σημαντικό πολιτικό πλεονέκτημα που εκείνα τα κρίσιμα χρόνια τους βοήθησε να επιβιώσουν στην εξουσία και σταδιακά να θέσουν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμους τομείς του κράτους. Η Δύση αντιμετώπιζε τον Ερντογάν σαν εκφραστή ενός ήπιου και δυτικόφιλου πολιτικού Ισλάμ. Προσδοκούσε αφενός την αποδόμηση με δημοκρατικό τρόπο του αυταρχικού και αρτηριοσκληρωτικού μετακεμαλικού καθεστώτος, αφετέρου την ανάδειξη της Τουρκίας σε πρότυπο για τις άλλες μουσουλμανικές χώρες.Ας σημειωθεί ότι το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης υποστήριζε την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πριν σχηματίσει κυβέρνηση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, μάλιστα, ο Ερντογάν χρησιμοποιούσε τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις για μέτρα εκδημοκρατισμού, σαν μέσο αποδυνάμωσης της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας και κατ’ αντιδιαστολή σαν μέσο ενίσχυσης της δικής του εξουσίας. Προβάλλοντας τις αναγκαίες για την προώθηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταρρυθμίσεις, κατάφερε να ξηλώσει σταδιακά το θεσμικό-νομικό πλέγμα, μέσω του οποίου οι στρατηγοί ποδηγετούσαν την πολιτική ζωή…».
Σταῦρος Λυγερός, 15 Ἰουλίου 2020
SLpress.gr
