Ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τοῦ 1922 τὸ ἑλληνικὸ κράτος ὡς μήτρα τοῦ ἑλληνισμοῦ στερεύει χωρὶς δημιουργικὸ ὑγρό. Σὲ κάθε κίνησι ποὺ κάνει, πάντα ἀργοπορημένα, πάντα ἄστοχα, πάντα ἀποτυγχάνει τὸν στόχο της, πάντα ἀστοχεῖ διότι κινεῖται κατόπιν ἑορτῆς ὅταν ἡ ἀντίπερα ὄχθη, ἡ Τουρκία, ἔχει ἤδη μετακινηθῆ ἀπὸ τὴν θέσι της, ἀνεβαίνοντας ἕνα παραπάνω σκαλί. Ἔτσι σταδιακὰ ἐχάσαμε τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Πόλης, ἐχάσαμε στὴν Ἴμβρο καὶ τὴν Τένεδο, έχάσαμε στὴν Κύπρο, ἐχάσαμε στὴν Θράκη καὶ χάνουμε ὑπὲρ τῶν Ῥώσσων τὸ Φανάρι καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ δουλικότης μας ἔναντι τῆς Δύσεως ὅλο καὶ αὐξάνεται. Τὰ δυτικὰ ἀφεντικά μας λόγῳ τῆς ἀρχαίας Ἱστορίας μας μᾶς συμπαθοῦν, θέλουν νὰ μᾶς βοηθήσουν ἀλλὰ ἐμεῖς βυθιζόμαστε ὅλο καὶ περισσότερο στὴν στεῖρα ὀμφαλοσκόπησι. Ὅλοι οἱ γείτονες μᾶς φταῖνε, ὅλοι εἶναι βάρβαροι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ δυτικὰ ἀφεντικά μας στὰ ὁποῖα κολλᾶμε σὰν ἐνοχλητικὲς βδέλλες θέλοντας καλὰ καὶ σώνει νὰ τοὺς ὀμοιάσωμε, ἀκόμη διδάσκοντας στὰ παιδιά μας ἀγγλικὰ στὸ νηπιαγωγεῖο γιὰ νὰ διαβάζουν άμερικανικὰ κόμικς ἀντὶ γιὰ ἑλληνικὲς εἰκονογραφημένες περιπέτειες. Ἐνῶ οἱ γείτονες προοδεύουν ἐμεῖς βυθιζόμαστε ὅλο καὶ πιὸ μέσα στὴν ἐμμονή μας νὰ ἐκθειάζωμε τὸ καριοφίλι καὶ τὴν περικεφαλαία τοῦ Κολοκοτρώνη. Οἱ δυτικοὶ προστάτες μας ἔχουν χάσει τὴν ὑπομονή τους καὶ μᾶς περιπαίζουν. Ἔγραψα σήμερα στὸ twitter: There has always been a chasm between the Greek public fanatically anti-Turkish because of school education and any Greek government ready to come to an overall agreement with Ankara, especially the Mitsotakis family. Go ahead Kyriakos! Γιὰ πολλοστὴ φορὰ οἱ προστάτες μας μᾶς σπρώχνουν σὲ διάλογο ἀλλὰ ἐν τῷ μεταξὺ ἡ ἄλλη πλευρὰ ἔχει σκαρφαλώσει ἕνα σκαλὶ παραπάνω καὶ πάλι θὰ χάσουμε. Ἡ μήπως κάποια στιγμὴ ἡ τραγωδία αὐτὴ θὰ λἀβῃ τέλος; Ἐν τῷ μεταξύ, γιὰ νὰ τονωθῇ τὸ ήθικό μας ἀναδημοσιεύω παρακάτω μία ἐκ βαθέων ἐξομολόγησίς μου ποὺ εἶχα δημοσιεύσει στὸ τριμηνιαῖο περιοδικό μου, “Ἐνδιάμεση Περιοχή”, τεῦχος 71, Ἄνοιξις 2014, στὶς σελίδες 18 μὲ 20, διότι εἶμαι ἀθεραπεύτως αἰσιόδοξος.
