Σὲ διαδήλωσι ὑποστηρικτῶν της κάνει τὸ σῆμα τοῦ λύκου τοῦ κοινοῦ μυθολογικοῦ ζώου Ἑλλήνων καὶ Τούρκων Ὁ λύκος σώζει τοὺς πνιγμένους. Στὴν ἔρημο τοῦ Γκόμπι, στὴν κεντρικὴ Ἀσία, σώζει τοὺς Τούρκους τῆς Ἐργενεκῶνος. Ἡ Ῥώμη ἐβύζαξε ἀπὸ λύκαινα. Στὸν Παρνασσὸ ἔχουμε τὴν Λυκώρεια. Στὸν κατακλυσμὸ τοῦ Δευκαλίωνος, οἱ κραυγὲς τῶν λύκων ποὺ ἐπνίγοντο, ἔσωσαν τοὺς Ἕλληνες κατοίκους τοῦ Παρνασσοῦ, οἱ ὁποῖοι κατόπιν ἔκτισαν στὴν κορυφὴ τὴν πόλη Λυκώρεια. Στὶς δύο ὄχθες τῆς καταποντισμένης Ἀτλαντίδος τοῦ Αἰγαίου ἔχουμε τὴν χώρα τοῦ λύκου, τὴν Λυκία καὶ τὴν Λακωνία καὶ στὸ τελευταῖο τμῆμα τὸν μυθικὸ Λυκοῦργο (λύκου ἔργον καὶ ὄχι τὸ λατινικὸ «φωτεινό» -lux- ἔργο τῶν ἀμαθῶν!) ἔσωσε μὲ νόμους ἀπὸ τὸν καταποντισμὸ τὴν σπαρτιατικὴ κοινωνία. 573 – Μερὰλ Ἄκσενερ καὶ τὸ μέλλον τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας Σὲ παλαιότερο ἄρθρο τοῦ παρόντος ἱστολογίου μου εἶχα γράψει: Στὰ βιβλία μου τῶν ἐκδόσεων τοῦ Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, «Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος-Τουρκίας» (1978) καὶ «Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου» (1981), καὶ στὸ βιβλίο μου τῶν ἐκδόσεων Ἑκάτη, «Ἡ σημασία τοῦ μπεκτασισμοῦ-ἀλεβισμοῦ γιὰ τὸν ἑλληνισμό» (2006), περὶ τοῦ θεωρητικοῦ τοῦ ναζισμοῦ μπεκτασῆ βαρώνου Rudolf von Sebottendorf, σὲ ὁλόκληρα κεφάλαια εἶχα ἀναλύσει μὲ θετικὸ τρόπο τὴν ἐθνικοσοσιαλιστικὴ ἰδεολογία τοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ, ποὺ ἀπὸ τὸ 1923 εἶχε ἱδρύσει τὸ πρῶτο φασιστικὸ κράτος στὸν Τρίτο Κόσμο, ἰδεολογία ποὺ καὶ σήμερα ἀκόμη παραμένει ὡς κυβερνητικὸς ἑταῖρος στὴν Ἄγκυρα, χάρις στὸν ἱδρυτὴ τῶν Γκρίζων Λύκων τοῦ MHP, τὸν Ἀλπαρσλὰν Τουρκές. Ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς ἐπέτρεψε στὴν Τουρκία νὰ μεταμορφωθῇ ἀπὸ ἕνα ὑπανάπτυκτο κράτος 11 ἑκατομυρίων ἀγροτῶν τὸ 1923 σὲ μεγάλη περιφερειακὴ βιομηχανικὴ δύναμις 80 ἑκατομμυρίων σήμερα. Ἐπιτέλους, τὸ 2014, ὁ ἑβραῖος καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Χάϊφα, στὸ Ἰσραήλ, Stefan Ihrig, σὲ συνέχεια τῶν δημοσιεύσεών μου, ἐκυκλοφόρησε ἕνα σχετικὸ βιβλίο, μὲ τίτλο, «Atatürk in the Nazi Imagination», τὸ ὁποῖο ἐσχολίασε τὸ ἀξιόλογο ἑλληνικὸ περιοδικό, «Τὸ Ἔνζυμο» (καλοκαίρι 2018), δημοσιεύοντας ἄρθρο τοῦ Τούρκου Halil Karaveli, μὲ τίτλο, «Ὁ παράφορος θαυμασμὸς τοῦ Χίτλερ γιὰ τὸν Κεμὰλ Ἀτατούρκ» (σ.106-113). Ἔχω ἐπανειλημμένως διηγηθῇ κάποια συνάντησί μου τὸ 1975 στὴν Ἄγκυρα στὰ γραφεῖα τοῦ φασιστικοῦ κόμματος MHP τοῦ τότε ἀντιπροέδρου τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως Κυπρίου Ἀλπαρσλὰν Τουρκές, θαυμαστοῦ τοῦ Πορθητοῦ, συνάντησι ποὺ εἶχα παρουσιάσει σὲ ἄρθρο μου στὴν ἀθηναϊκὴ καθημερινὴ ἐφημερίδα “Ἑστία” τὸ ἴδιο ἔτος, ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφή μου στὴν Ἑλλάδα, στὸ ὁποῖο περιέγραφα τὸ ἐπεισόδιο τοῦ χάρτη τοιχοκολλημένου στὸ γραφεῖο τοῦ κόμματός του, ὀπίσω ἀπὸ τὸ κάθισμά του, ἀπεικονίζοντας μία Τουρκία ἐκτεινομένη ἀπὸ τὴν Ἀδριατικὴ μέχρι τὴν Κίνα μὲ ὁλοκόκκινο χρῶμα. Εἶχα παρατηρήσει χαριτολογόντας στὸν τότε φίλο μου Ἀρπασλάν: «Συμφωνῶ μὲ τὴν ἔκτασι τοῦ χάρτη ἀλλὰ θὰ τὸν ἤθελα μονόχρωμο γαλάζιο», δηλαδὴ ἑλληνικό, ὑποδηλώνοντας ὅτι οἱ Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι -ὁ Κιτσίκης καὶ ὁ Τουρκὲς- θαυμαστὲς καὶ οἱ δύο τοῦ Πορθητοῦ, ἐπεθύμουν τὴν ἐπάνοδο τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Ὀθωμανίας ὑπὸ μορφὴν ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. Πάντα ὑπεστήριζα πὼς ἡ ἐπιθυμητὴ αὐτὴ συνομοσπονδία δὲν ἠδύνατο νὰ πραγματοποιηθῇ ἀπὸ τοὺς διεθνιστές, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς δῆθεν ἐθνικιστὲς τῶν δύο ἀκτῶν τοῦ Αἰγαίου, δηλαδὴ τοὺς φασιστὲς τῶν δύο χωρῶν ποὺ ἐπίστευαν στὴν ἑλληνοτουρκικὴ κοινὴ φυλὴ τῶν Ἀρίων στὰ πλαίσια τῆς οἰκουμενικὴς αὐτοκρατορίας τοῦ Ἀλεξάνδρου τῶν 2500 ἐτῶν. Ἡ Μερὰλ Ἀκσενὲρ ἀπὸ τὴν Ξάνθη εἶναι καὶ αὐτή, ὅπως ὁ μακαρίτης Κύπριος Τουρκές, γόνος προσφύγων μουσουλμάνων Ἑλλήνων, προερχομένη ἀπὸ τὸ ἴδιο κόμμα του MHP μὲ πολιτικὴ τοποθέτησι ἐφάμιλη τῆς Γαλλίδος Μαρὶν Λὲ Πέν, δηλαδὴ παραδοσιακὴ θρησκευτικὴ μὲν ἀλλὰ ὀπαδὸ πολιτικοῦ μὴ θρησκευτικοῦ κράτους, Εὐρωπαία γκωλλικῆς χροιᾶς ἀντίθετη μὲ τὸ τεχνοκρατικὸ κατεστημένο τῶν Βρυξελλῶν, γνωστῶν θέσεων τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία βασίζεται στὸν ἀντισοσιαλδημοκρατικὸ καὶ φιλοϊσραηλινὸ τραμβισμὸ τῶν ΗΠΑ. Ἡ Ἄκσενερ προβάλλει ὡς διάδοχο τοῦ Ἔρντογαν χωρὶς τὴν ἀκραία ἀντιφετουλατζίδικη θέσι τοῦ Ποντίου αὐτοῦ, θέσιν ποὺ ἐπῆρε ὁ Ἔρντογαν μετὰ τὸ 2016. Περιμένοντας τὶς ἐξελίξεις λοιπόν, ἀναμένομεν στὸ ἀκουστικόν μας.
