Διαβάζω: Σάλος μὲ τὴν «Ἑλλάδα 2021»ποὺ ἀπεκάλεσε τὸν Καποδίστρια δικτάτορα». Ὡς ἱστορικὸς ἔχω ἐπανειλημμένως γράψει ὅτι τρεῖς καὶ μόνον τρεῖς ἀπὸ τὸ 1821 μέχρι σήμερα, ὑπῆρξαν οἱ μεγάλοι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους: Καποδίστριας, Μεταξᾶς, Παπαδόπουλος, καὶ οἱ τρεῖς φυσικὰ δὲν θὰ ἦσαν μεγάλοι ἐὰν ἤσαν δημοκράτες. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Σωκράτους ἀπὸ ὅλα τὰ ἑλληνικὰ πολιτεύματα τὸ χειρότερο πάντα ὑπῆρξε ἡ δημοκρατία, ἀκριβῶς ἔτσι ὅπως τὴν ἔχουν ὁρίσει πάντες οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ἱστορικοί. Ὁ Μὰρξ ἁπλῶς προσέθεσε ὅτι ἡ δημοκρατία εἶναι ἡ δικτατορία τῶν ἀστῶν ποὺ κατ’αὐτὸν ἔπρεπε διὰ τῆς βίας νὰ ἀντικατασταθῇ μὲ τὴν δικτατορία τοῦ προλεταριάτου. Ὅστις γνωρίζει στοιχειώδη ἱστορία ξέρει πὼς ὁ Καποδίστριας προτοῦ κατεβῇ στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρξε ῥῶσσος ὑπουργός, μέλος δὲ τοῦ ἐσωτερικοῦ κύκλου τοῦ Τσάρου τῆς Ῥωσσίας Ἀλεξάνδρου Α΄, τσάρου ποὺ εἶχε ἀνατραφῆ ὡς ῥουσσωϊκὸς ἀπὸ τὸν ῥουσσωϊκὸ ἑλβετὸ δάσκαλό του Frédéric-César de La Harpe, τὸν μετέπειτα ἱδρυτὴ μὲ τὸν Καποδίστρια τῆς Ἑλβετικῆς Συνομοσπονδίας δηλαδὴ μὴ δημοκράτης (βλέπε καὶ τὸ γαλλικὸ βιβλίο μου: Jean-Jacques Rousseau et les origines françaises du fascisme, Nantes, Éditions Ars Magna, 2006). Ὁ τσάρος Ἀλέξανδρος Α΄, ὁ La Harpe καὶ ὁ Καποδίστριας ὑπῆρξαν καὶ οἱ τρεῖς τους ὡς ῥουσσωϊκοί, μοναρχικοί, μὴ βασιλικοί, ῥεπουμπλικανοί, συνεπῶς μὴ δημοκρατικοί. Ἀντίφασις στοὺς παραπάνω ὅρους ὑπάρχει στοὺς μὴ εἰδικοὺς τοῦ ῥουσσωϊσμοῦ. Παρακαλῶ τοὺς ἐνδιαφερομένους ποὺ δὲν γνωρίζουν γαλλικὰ νὰ διαβάσουν στὸ περιοδικὸ Τότε, τεῦχος 27, Αὐγούστου 1985, τὴν μελέτη μου, «Ἡ ἀνατολικὴ παράταξη στὴν Ἑλλάδα», στὸ περιοδικὸ Τρίτο Μάτι (τεῦχος 216, Δεκέμβριος 2013), τὸ σχετικὸ ἄρθρο μου, «Ἡ ἀναβίωση τοῦ Καποδιστριακοῦ Κόμματος στὴν Ἑλλάδα», τὸ σχετικὸ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μου, Περὶ Ἡρώων (Ἐκδόσεις Ἡρόδοτος, 2014), «Ὁ μυστικοσύμβουλος: Ὁ ἀφανὴς ἄνθρωπος τῆς ἐξουσίας» καὶ τέλος τὸ βιβλίο μου: Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία (Ἐκδόσεις Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1998), στὸ ὁποῖο κάνω τὴν βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ δικτατορίας καὶ ὁλοκληρωτισμοῦ, στὶς σελίδες 234-235: «Ὁλοκληρωτισμός=ἰδεολογικὸ κράτος: Σύστημα διακυβερνήσεως ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ δύο ἐκ τῶν τριῶν πολιτικῶν ἰδεολογιῶν: τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὸν φασισμό. Ἡ μοναδικὴ ἰδεολογία εἶναι ἀπανταχοῦ παροῦσα καὶ καθορίζει τὴν δρᾶσι τοῦ πολίτου 24 ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἰδεολογίες εἶναι ἐπαναστατικές». Σαφῶς, ἡ καποδιστριακὴ ἰδεολογία ὡς ῥουσσωϊστικὴ εἶναι φασιστική. «Δικτατορία: Σύστημα προσωρινῆς διακυβερνήσεως ποὺ δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν οὐσία τῆς ἰδεολογίας. Ἠμπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθῇ καὶ ἀπὸ τὶς τρεῖς ἰδεολογίες, ἀλλὰ μέχρι στιγμῆς, χρῆσιν τῆς δικτατορίας ἔχει κάνει ἰδίως ἡ φιλελεύθερη (καπιταλιστική) ἰδεολογία. Ὁ σκοπὸς τῆς δικτατορίας εἶναι ἡ ὑπεράσπισις τοῦ ἐσωτερικοῦ ἤ ἐξωτερικοῦ status quo τοῦ καθεστῶτος, ποὺ ἐνδέχεται νὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ μία κοινωνικὴ ἐπανάστασι στὸ ἐσωτερικὸ ἤ τὴν ξένη εἰσβολή. Ἐνῷ ὁ ὁλοκληρωτισμὸς εἶναι ἐπαναστατικὸς ἡ δικτατορία εἶναι συντηρητική, ἀφοῦ προσπαθῇ νὰ συντηρήσῃ μία ἀπειλουμένη κατάστασις. Ὁ Ῥοβεσπιέρρος, ὁ Χίτλερ, ὁ Στάλιν, ὁ Μάο, μὲ αὐτὸν τὸν ὁρισμό, δὲν ὑπῆρξαν δικτάτορες. Ὑπῆρξαν ὅμως ἡγέτες ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων», ὅπως ὁ Καποδίστριας. Ὁ Καποδίστριας ἐδολοφονήθη κατόπιν δολοπλοκιῶν τῶν Ἄγγλων ὁπαδῶν τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας γι’αὐτὸ καὶ κατόπιν τῆς ἐπιβολῆς τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, ὑπεχρέωσαν τὸν βασιλέα νὰ ἐξαγγείλη συνταγματικὴ κοινοβουλευτικὴ διακυβέρνησι τῆς χώρας. Στὸ βιβλίο μου, Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου,1928-1973 (Ἐκδόσεις Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1981) ἐξηγῶ τὰ ἑξῆς, στὶς σελίδες 274-275: «Τὸ ἐσωτερικὸ καθεστὼς μιᾶς χώρας ποὺ εἶναι ὑποτεταγμένη σὲ μιὰ μεγάλη δύναμι ἔχει οὐσιαστικὴ σημασία γι’αὐτὴν τὴν τελευταία. Ἕνα καθεστὼς ποὺ στηρίζεται σὲ ἕναν μόνον ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι ἡ ἀπόλυτη μοναρχία ἤ ἡ δικτατορία, εἶναι ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ξένη παρουσία, διότι ἐὰν μὲν ὅλα πᾶνε καλὰ ὅσον καιρὸ ὁ μονάρχης [ὁ «μόνος ἄρχων»] ἤ ὁ δικτάτωρ εἶναι στὴν ὑπηρεσία της, τὴν ἡμερα ποὺ θὰ ἀνατραπῇ, ἡ χώρα κινδυνεύει νὰ τῆς ξεφύγῃ. Ἐὰν πάλι ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας τῆς εἶναι ἐχθρικός, τότε ἡ μεγάλη δύναμις δύσκολα ἠμπορεῖ νὰ χρησιμοποιήσῃ μία ἀπηγορευμένη ἀντιπολίτευσι ὥς μέσον πιέσεως ἐπάνω του παρὰ μόνον μὲ μυστικὲς μηχανορραφίες. Ἐὰν ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας κρατᾷ στέρεα τὸ πηδάλιο τοῦ πλοίου του, δηλαδὴ ἄν ἐξασφαλίσῃ τὴν ὑποστήριξι τῶν μαζῶν, θὰ ἐξουδετερώσῃ τὶς ῥαδιουργίες τοῦ περιβάλλοντός του ἤ τῶν ὁμάδων ποὺ ἡ μεγάλη δύναμις θὰ ἔχῃ ὀργανώσει ἐναντίον του, κάνοντας ἔκκλησι στὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια, καὶ ὁ ξένος παράγων θὰ μείνῃ τότε μὲ ἄδεια χέρια. «Τὸ ἰδανικὸ καθεστὼς γιὰ νὰ ὑποτάξῃ ὁ ξένος μίαν μικρὴν χώρα εἶναι ὁ κοινοβουλευτισμός, ἰδίως ὅταν συνδυάζεται καὶ μὲ βασιλεία, διότι ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ἠμπορεῖ νὰ ἀντιτάξῃ ἕνα πολιτικὸ κόμμα κατὰ τοῦ ἄλλου, νὰ φτιάχνῃ καὶ νὰ διαλύῃ συνασπισμούς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ παίξῃ τὸν ἄνακτα κατὰ τῆς Βουλῆς καὶ τὴν Βουλὴ κατὰ τοῦ ἄνακτος. «Ἡ Ἀγγλία μόλις ἔγινε προστάτης τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους χάρις στὴν συνθήκη τοῦ Λονδίνου τῆς 6ης Ἰουλίου 1827, δὲν ἄργησε νὰ καταλάβῃ τὰ πλεονεκτήματα ποὺ θὰ εἶχε ἡ παρουσία στὴν χώρα αὐτὴ βασιλείας μετριασμένης ἀπὸ τὴν δρᾶσι τῶν κομμάτων. Τὰ κόμματα αὐτὰ ἀνεπτύχθησαν στὴν ἀρχὴ χωρὶς Βουλή, ἀπὸ τὸ 1833 ὥς τὸ 1843, καὶ μετὰ μὲ τὴν βοήθεια Βουλῆς. Ἡ προσπάθεια τοῦ Καποδίστρια, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 1828 ὥς τὸ 1831 εἶχε προσπαθήσει νὰ ἐγκαθιδρύσῃ δικατατορία ὑπὲρ τοῦ λαοῦ [δηλαδὴ ὁλοκληρωτισμό] ἐξουδετερώνοντας τὰ κόμματα, ὄργανα τῆς έξουσίας τῶν ἰθυνόντων τάξεων ποὺ ἦσαν συνδεδεμένες μὲ τὰ ξένα συμφέροντα, εἶχε γίνει μάθημα γιὰ τὸ Λονδῖνο. «Τὸν Μάϊο τοῦ 1829, ὁ Edward Dawkins, ἄγγλος πρέσβυς στὴν Ἑλλάδα, ἔγραφε στὴν κυβέρνησί του ὅτι ὁ κυβερνήτης Καποδίστριας «πρέπει νὰ παραμερισθῇ καὶ ἄν δὲν παραμερισθῇ γρήγορα θὰ χρειασθῇ πολὺ μεγάλη δύναμι γιὰ νὰ ἐκδιωχθῇ διότι εἴμεθα σήμερα ὕποπτοι καὶ χωρὶς δημοφιλία ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν καλυτέρων Ἑλλήνων» (David C. Fleming, John Capodistrias and the Conference of London, 1828-1831, Θεσσαλονίκη, Institute for Balkan Studies, 1970, σ. 225). Ὁ Καποδίστριας ἐδολοφονήθη μὲ ἀγγλικὴ ἐνθάρρυνσι τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1831». Καποδίστρια, ἐκ τοῦ τάφου, ἄκου τὴν φωνὴ τοῦ λαοῦ σου ποὺ σὲ προσμένει! Ἤ μήπως ἡ ἀνατολικὴ παράταξις στὴν Ἑλλάδα ἔχει διὰ παντὸς ἡττηθῇ;
