Πέραν ὅλων τῶν ἡρώων γιατὶ ἐπιλέγω τὸν Χριστὸ ὡς τὸ τέλειο πρότυπο; Διότι ἀντιπροσωπεύει ὅλο μου τὸ πιστεύω καὶ ὅλον τὸν ἀλγόριθμο ποὺ τελικὸ στόχο ὑποχρεωτικὸ καὶ ἀμετακίνητο εἶναι ἡ ἀνάστασις τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας μέσῳ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. Δηλαδή, στὶς ἐνδιάμεσες καταστάσεις εἶμαι τὴν ἴδια στιγμή, κομμουνιστής, φασιστής, ἀναρχικός, βασιλικός, αὐτοκρατορικός, χουντικός, προφήτης, ἐξολοθρευστής, ἐλευθεροτέκτων, Ἕλλην, Τοῦρκος, Γάλλος, Καναδός, παγκοσμιστής, ἐθνικιστής, διεθνιστής, Ἰνδουϊστής, μουσουλμᾶνος, ἑβραῖος, ῥωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, φιλελεύθερος-σατανιστής (ἐφ’ὅσον ὁ καπιταλισμὸς εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ Σατανᾶ), χιτλερικός-σατανιστής (ἐφ’ ὅσον ὁ Θεὸς ἀγαπᾷ ἀκόμη καὶ τὸν Ἑωσφόρο). Ἡ πρόθεσις «ἀντί» δὲν μὲ ἀντιπροσωπεύει ποτὲ καὶ σὲ καμμία περίπτωσι ἐφ’ὅσον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλο ἀνεξαιρέτως τὸ σύμπαν. Ἡ ὅλη μου πορεία στὸ ἀπόλυτο χάος τῶν ἀντιθέσεων ἔχει μία καὶ μόνην σταθερά: τὴν ἐπανένωσι τῶν δύο ὀχθῶν τοῦ Αἰγαίου στὴν συγκρότησι τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ κράτους τοῦ Αἰγαίου καὶ τὸ μέσον εἶναι ἡ πολιτικὴ τοῦ χάους. Ὁ κοινὸς παρανομαστὴς εἶναι ἡ ἀπεριόριστη ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.