Ὁ καθημερινὸς χριστιανὸς πιστεύει στὴν Δευτέρα Παρουσία (στὰ γαλλικὰ Jugement dernier) ἀλλὰ διερωτᾶται πὼς θὰ φαίνεται ὅταν ἀναστηθῇ. Ἐὰν ἀποβιώσῃ παιδὶ θὰ ἀναστηθῇ ὡς παιδί; Ἐὰν ἀποβιώσῃ σὲ προχωρημένη ἡλικία θὰ ἀναστηθῇ ὡς γέρος; Καὶ ὁ Χριστὸς πῶς ἀνεστήθη; Μὲ τὸ σῶμα του στὰ 33 χρόνια τῆς ζωῆς του; Ἐπιστήμη σημαίνει αὔξησις τῆς γνώσεως. Ὁ νομπελίστας φυσικός (τοῦ 1965), ὁ ἀμερικανὸς Richard Feynman, ἐδήλωνε πὼς «Ἐπιστήμη εἶναι ἡ πίστις στὴν ἄγνοια τῶν εἰδικῶν». Ὡς καθηγητὴς πανεπιστημίου συνεφώνησα ἀπολύτως μὲ αὐτὸν τὸν συνάδελφό μου. Ἀπὸ τὸν δάσκαλο τοῦ Δημοτικοῦ μέχρι καὶ τὸν πανεπιστημιακὸ ὁ ἀσχολούμενος μὲ τὴν γνῶσι εἶναι σοφὸς κουμπούρας.Ὁ Feynman ὑπεστήριζε πὼς ἡ ἐπιστημονικὴ διαδικασία παρῆγε εἰδικοὺς χωρὶς γνῶσιν. Τρία εἶναι τὰ ἐπίπεδα τῆς γνώσεως, ἀπὸ κάτω πρὸς τὰ ἐπάνω: α) Ἡ γνῶσις τῶν φυσικῶν-ὑλικῶν φαινομένων (Ἄϊνσταϊν). β) Ἡ γνῶσις τῶν ψυχικῶν φαινομένων (Φρόϋδ). γ) Ἡ γνῶσις τῶν πνευματικῶν φαινομένων (Χριστός). Τὸ φαινόμενο τῆς ἀνθρωπίνης ἀναστάσεως ὑπάγεται στὸ τρίτο ἀνώτατο ἐπίπεδο τῆς γνώσεως γι’αὐτὸ καὶ εἶναι δυσκολονόϊτος γιὰ τὸν καθημερινὸ ἄνθρωπο ποὺ ἀδυνατῶντας νὰ καταλάβῃ τὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας λέγει λανθασμένως τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεῦνα». Ἀλλὰ μὲ τὸ σωστὸ «ἐρεῦνα κατὰ τὰς Γραφάς», ἀνοίγεις τὸ κατὰ Μᾶρκον Εὐαγγέλιον, γραμμένο φυσικὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀπόστολο στὰ ἑλληνικά, καὶ διαβάζεις τὰ παρακάτω (κεφάλαιο ΙΒ΄, στίχοι 18 μέχρι 27, στὴν ἀπόδοσι τοῦ Τρεμπέλα): «Καὶ ἔρχονται Σαδδουκαῖοι πρὸς αὐτόν, οἵτινες λέγουσιν ἀνάστασιν μὴ εἶναι, καὶ ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· «Μαρκ. 12,18 Ηλθαν κατόπιν εις αυτόν οι Σαδδουκαίοι, οι οποίοι έλεγον ότι δεν υπάρχει ανάστασις νεκρών, και τον ηρωτησαν· «Μαρκ. 12,19 διδάσκαλε, Μωϋσῆς ἔγραψεν ἡμῖν ὅτι ἐάν τινος ἀδελφὸς ἀποθάνῃ καὶ καταλίπῃ γυναῖκα, καὶ τέκνα μὴ ἀφῇ, ἵνα λάβῃ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ ἐξαναστήσῃ σπέρμα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ. [Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἀρχαῖοι Σπαρτιᾶτες. Βλέπε, Δ.Κιτσίκης, σχέσεις Σπάρτης-‘Ισραήλ] «Μαρκ. 12,19 “διδάσκαλε, ο Μωϋσής στον νόμον, που μας έδωσε, έγραψε ότι εάν ο αδελφός κάποιου πεθάνη και εγκαταλείψη χήραν την γυναίκα και δεν αφήση τέκνα, πρέπει να πάρη ο αδελφός του την χήραν εκείνου και να γεννήση απόγονον στον αποθανόντα αδελφόν. «Μαρκ. 12,20 ἑπτὰ οὖν ἀδελφοὶ ἦσαν. καὶ ὁ πρῶτος ἔλαβε γυναῖκα, καὶ ἀποθνήσκων οὐκ ἀφῆκε σπέρμα. «Μαρκ. 12,20 Ησαν, λοιπόν, επτά αδελφοί· και ο πρώτος επήρε σύζυγον και όταν απέθανε, δεν αφήκεν απόγονον. «Μαρκ. 12,21 καὶ ὁ δεύτερος ἔλαβεν αὐτήν, καὶ ἀπέθανε, καὶ οὐδὲ αὐτὸς οὐκ ἀφῆκε σπέρμα. καὶ ὁ τρίτος ὡσαύτως. «Μαρκ. 12,21 Και ο δεύτερος αδελφός έλαβεν αυτήν και απέθανε, και ουδέ αυτός αφήκεν απόγονον. Και ο τρίτος επίσης. «Μαρκ. 12,22 καὶ ἔλαβον αὐτὴν οἱ ἑπτά, καὶ οὐκ ἀφῆκαν σπέρμα. ἐσχάτη πάντων ἀπέθανε καὶ ἡ γυνή. «Μαρκ. 12,22 Και επήραν αυτήν ως σύζυγον και οι επτά, χωρίς να αφήσουν απόγονον. Τελευταία δε από όλους απέθανε και η γυναίκα. «Μαρκ. 12,23 ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει, ὅταν ἀναστῶσι, τίνος αὐτῶν ἔσται γυνή; οἱ γὰρ ἑπτὰ ἔσχον αὐτὴν γυναῖκα. «Μαρκ. 12,23 Λοιπόν κατά την ανάστασιν, όταν όλοι αυτοί αναστηθούν, εις ποίον από όλους θα ανήκη η γυναίκα; Διότι και οι επτά την έλαβον ως σύζυγον”. «Μαρκ. 12,24 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ διὰ τοῦτο πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ; «Μαρκ. 12,24 Και αποκριθείς ο Ιησούς τους είπε· “δεν σκέπτεσθε, πόσον πλανάσθε δι’ αυτό; Και τούτο, διότι δεν γνωρίζετε ούτε την διδασκαλίαν των Γραφών ούτε την δύναμιν του Θεού. «Μαρκ. 12,25 ὅταν γὰρ ἐκ νεκρῶν ἀναστῶσιν, οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται, ἀλλ᾿ εἰσὶν ὡς ἄγγελοι οἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. «Μαρκ. 12,25 Διότι, όταν αναστηθούν οι άνθρωποι εκ νεκρών ούτε νυμφεύονται οι άνδρες ούτε υπανδρεύονται αι γυναίκες, αλλά ζουν όπως οι άγγελοι του ουρανού. «Μαρκ. 12,26 περὶ δὲ τῶν νεκρῶν ὅτι ἐγείρονται, οὐκ ἀνέγνωτε ἐν τῇ βίβλῳ Μωϋσέως, ἐπὶ τοῦ βάτου πῶς εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεὸς λέγων, ἐγὼ ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ; «Μαρκ. 12,26 Ως προς δε τους νεκρούς, ότι δηλαδή θα αναστηθούν, δεν εδιαβάσατε στο βιβλίον του Μωϋσέως, εκεί όπου γίνεται λόγος δια την φλεγομένην βάτον, πως του είπεν ο Θεός; Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ; «Μαρκ. 12,27 οὐκ ἔστιν ὁ Θεὸς νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων· ὑμεῖς οὖν πολὺ πλανᾶσθε. «Μαρκ. 12,27 Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζωντανών και ως ζωντανούς εις την αιωνιότητα αναφέρει εδώ τους τρεις πατριάρχας. Σεις λοιπόν, πολύ πλανάσθε». Συμπέρασμα: Ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη ὄχι μὲ τὸ ὑλικό του σῶμα ἀλλὰ μὲ τὸ πνευματικό του, κάτι σὰν φάντασμα ποὺ τὸ εἶδε μὲν ὁ ἄπιστος Θωμᾶς ἀλλὰ ὡς πνευματικὸ σῶμα. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ ἀναστηθοῦμε καὶ ἐμεῖς, δηλαδὴ ἄϋλοι, μὲ πνευματικὸ σῶμα ὡς οἱ ἄγγελοι οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ὑλικὸ σῶμα. Συνεπῶς, εἴτε ἀπεβιώσαμε ὡς παιδί, εἴτε ὡς γέρος τὸ ἀναστημένο σῶμα μας δὲν θὰ δείχνῃ ἡλικία. Θὰ δείχνῃ τὸ πνευματικὸ μας σῶμα, τὸ ἀρχέτυπο. Θὰ εἴμεθα «ὡς ἄγγελοι οἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οἱ ὁποῖοι «οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται» (δηλαδὴ δὲν εἰσέρχονται εἰς γάμον. Ὁ νοῶν νοεῖτο).
