550 -Πίστις καὶ φανατισμός

Ἤ μοναστήρι καὶ ἐνορία ἤ παράδοσις καὶ νεωτερισμὸς ἤ Χριστὸς καὶ φαρισαϊσμός,ἤ Ἄνθρωπος καὶ Σἀββατον, ἤ μοναχὸς καὶ κληρικός, ἤ περὶ θείας κοινωνίας. Ἰδοὺ τὸ ψεῦδος τῶν κληρικῶν: “‘Επὶ δύο χιλιάδες χρόνια ποτὲ ἀσθένεια δὲν μετεδόθη μέσῳ τῆς θείας κοινωνίας”! Ἀπάντησις: Στοὺς περασμένους αἰῶνες ὅταν τὸ σύνολο τῶν κατοίκων τῶν χριστιανικῶν κρατῶν ἐκκλησιάζετο καὶ ἐκοινώνη, χολέρα καὶ πανώλη ἐθανάτωνε τὴν μεγάλη πλειονότητα τοῦ πληθυσμοῦ. Γιατί; Διότι στὸν ἐκκλησιαστικὸ φανατισμὸ ἡ θεία κοινωνία δὲν πιάνει.Σήμερα στὶς ῥωμαιοκαθολικὲς ἐκκλησίες ἀλλὰ καὶ στὶς ὀρθόδοξες τῆς Διασπορᾶς (ὅπως στὴν ἰδική μου τῆς Ὀττάβας) σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν ἐκκλησιαζομένων, μὲ προτροπὴ τοῦ ἱερέως μάλιστα, κοινωνᾷ κάθε Κυριακὴ χωρὶς προετοιμασία, χωρὶς νηστεία.Ἡ πίστις στὸ ναδίρ. Φυσικὰ καὶ ἡ κοινωνία δὲν πιάνει. Οἱ ἱερεῖς νεωτερίζουν καὶ φαρισαΐζουν,συνάμα δὲ κάνουν τὸν Ἄνθρωπο γιὰ τὸ Σἀββατον καὶ ὄχι τὸ Σάββατον γιὰ τὸν Ἄνθρωπον. Τηροῦν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ μὲ τὴν ἐπάνοδο τῶν εἰκόνων εἰσφέρει χρήματα ἀλλὰ μνημονεύουν μετὰ βίας τὴν ἑπομένη Κυριακὴ τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἀπολογητοῦ τοῦ μοναστικοῦ βίου ποὺ ἐπολέμησε τοὺς λατινίζοντες Νικηφόρο Γρηγορᾶ καὶ Βαρλάαμ. Συμπέρασμα: Ἡ θεία κοινωνία δὲν καθιστᾷ ἀπρόσβλητο ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ τοὺς ὀλιγοπίστους καὶ φαρισαίους. Καὶ ἐπειδὴ σήμερα οἱ περισσότεροι δὲν ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιὰ τῶν παιδικῶν τους χρόνων ἡ κατ’ἐπίφασιν θεία κοινωνία ἐνδέχεται νὰ τοὺς μεταδώσῃ τὴν ἀσθένεια.