Σχολιαστὴς στὸ Προσωποβιβλίο: Ποία η διαφορά μεταξύ Θάνου Μικρούτσικου και Γιάννη Σπανού και ο πρώτος κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη και ο δεύτερος όχι; – Επειδή η Ελλάδα είναι το τελευταίο Σοβιέτ της ΕΕ, όπου εκτός από τα ευχολόγια των ελληνόφωνων πολιτικών της περί «μετανάστριας Προέδρου της Δημοκρατίας» και λοιπών αναστεναγμών περί «Ισλάμ» και «προσφυγιάς» και «ανοικτών συνόρων», κοινώς σουρωτήρια, για να αντλούνται οι ψήφοι μέχρι να εξαφανιστούν και οι κομμουνιστές και τα κόμματά τους από τα αντίστοιχα των «μεταναστών»: Είναι αμαρτία να γεννιέσαι «Έλλην» κι όχι κομμουνιστής σύμφωνα με τους όρους της «ισότητας» δια μέσου της εφαρμοζόμενης φτώχειας και του κοινωνικού «ρατσισμού» υπέρ της παγκοσμιοποιημένης μάζας.Είθε η Λευτεριά να λάμψει γρήγορα στην σκλαβωμένη Ελλάδα πριν καούν μαζί με τα ξερά και τα χλωρά και δεν προλάβουν οι μελλοντικές γενιές να ζήσουν σκηνές απείρου κάλλους.Να πηγαίνουν οι εισφορές των Ελλήνων σύμφωνα με την επιθυμία του θανόντος στους μετανάστες από την μια, κι από την άλλη, σε ημέρες λιτότητας και φτώχειας, τα χρήματά τους να δίνονται στην δωρεάν κηδεία του εκλιπόντος! Για τα άλλα που πάνε σε υψηλομισθίες ΜΚΟ και επιδόματα μεταναστών λόγος ουδείς να γίνεται. Να μία Ανισότητα με το συμπάθιο δια μέσου της ισότητας! Ἀπάντησις: Παναγιώτη ἔχεις δίκαιο γιὰ τὴν διαφορὰ τιμῆς ποὺ ἐδόθη στὸν Θᾶνο Μικρούτσικο καὶ τὸν Γιάννη Σπανὸ ποὺ ἀπεβίωσαν τὴν ἴδια περίπου χρονικὴ περίοδο. Τὸ κατεστημένο μιᾶς οἱασδήποτε κοινωνίας εὐλογεῖ τὰ γένια της. Π.χ. ἡ ἀθλία καμαρίλα τῶν δημοσιογράφων ποὺ σχεδὸν ὅλοι ἀρχίζουν νὰ μασᾶνε ὡς δημοσιογράφοι κομμουνιστὲς στὸν Ῥιζοσπάστη γιὰ νὰ καταλήξουν στὶς δεξιὲς ἀστικὲς ἐφημερίδες, μόλις ἀποβιώνει ἕνας ἐξ αὐτῶν πιὸ μέτριος καὶ ἀπὸ τοὺς μετρίους τὸν παρουσιάζουν ἀπὸ τὰ κανάλια ὡς ἀναπλήρωτη ἀπώλεια γιὰ τὸν πολιτισμό.Γι αὐτὸ καὶ μόνον πολὺ μετὰ θάνατον ὁ μεγάλος ἀναδεικνύεται μεγάλος. Ἕνα ἀπὸ τὰ χιλιάδες παραδείγματα εἶναι ὁ θάνατος τοῦ Ὁλλανδοῦ ζωγράφου Ῥέμπραντ ποὺ ἀφοῦ ἔγινε πασίγνωστος καὶ πάμπλουτος ὡς ζωγράφος τοῦ ὁλλανδικοῦ κατεστημένου τῶν ἐμπόρων τοῦ Ἄμστερνταμ ἀπεβίωσε πάμπτωχος καὶ ξεχασμένος μέχρι ποὺ ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του ἐπανῆλθε στὸ Πάνθεον τῶν ἡρώων τῆς Ἱστορίας. Κι ἐγὼ κάνω τὸ “λάθος” νὰ ὑποστηρίζω τελείως ἀσυμβίβαστες ἰδεολογικὲς ὁμάδες, π.χ. τὸ ΚΚΕ καὶ τὴν Χρυσῆ Αὐγή,τὸν ἑλληνισμὸ καὶ τὸν ὀθωμανισμό, τὴν χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό, τὴν μοναρχία καὶ τὸν Ἄρη Βελουχιώτη. Συνεπῶς εἶναι σίγουρο ὅτι ὅταν πεθάνω οὐδεὶς ἀπὸ τὶς ἀντιφατικὲς αὐτὲς παρατάξεις θὰ ἀναλάβῃ νὰ μὲ δοξάσῃ παρὰ μόνον πολλὰ χρόνια μετὰ τὸν θάνατό μου. Αὐτὴ ἡ διαπίστωσις εἶναι ἡ ἁπλῆ ἀλήθεια καὶ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ κάποιο εἰδικὸ καθεστώς, τὸ σοβιετικό, τὸ δημοκρατικό, τὸ φασιστικὸ κλπ. Πρέπει νὰ διαλέξῃς μεταξὺ τοῦ παρόντος καὶ τὴν ὑστεροφημία μετὰ θάνατον. Σπανίως ἐπιτυγχάνεις μὲ ἀκροβατισμοὺς νὰ τιμηθῇς καὶ ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατον. Δημήτρης Κιτσίκης Ἀπὸ τὸ βιβλίο μου, «Ἡ Τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία» (Ἐκδόσεις Ἀκρίτας, 1990, σελίς 29): «Ὁ Ῥέμπραντ ἐκατάλαβε ὅτι εἶχε πάρει λάθος δρόμο. Σιγὰ σιγὰ ἀπομονώνεται καὶ ζωγραφίζει βιβλικὰ θέματα λουσμένα σὲ πνευματικὸ φῶς. Ὁ πίναξ του «Οἱ μαθητὲς ἐν Ἐμμαούς» εἶναι ἡ ἄρνησις τοῦ «μαθήματος τῆς ἀνατομίας». Καὶ ὁ πρώην πλούσιος ζωγράφος ποὺ τόσο ἐκτιμοῦσε τὸ ἀστικὸ κατεστημένο τῆς Ὁλλανδίας, ἀπεβίωσε ἀπομονωμένος πάμπτωχος, ἀφήνοντας μόνον τὰ ῥοῦχα του καὶ τὰ πινέλα του. Μὲ τὸν τρόπο του ὁ Ῥέμπραντ ὑπῆρξε ἕνας ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἠρνήθη τελικὰ τὸ πνεῦμα τῆς Ἀναγεννήσεως».
19/08/2021
