Ὁ φραγκισμὸς ἐπέβαλε στὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ὡς αποικία τῆς Δύσεως τὴν διδασκαλία τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ὡς νεκρῆς γλώσσας ἔτσι ὅπως διδάσκεται στὴν Δύσι. Οὐδεὶς ὅμως Ἕλλην ὅπως οὐδεὶς Δυτικὸς δὲν ἠδυνήθη ποτὲ νὰ ὁμιλήσῃ τὴν γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου ὡς ζωντανὴ γλῶσσα. Ἡ ὑποβίβασις τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1821 σὲ τριτοκοσμικὴ ἀποικισμένη χώρα τῆς Δύσεως ἐπραγματοποιήθη μέσῳ τοῦ ἑλληνογάλλου Γιάννη Ψυχάρη ποὺ ἐπέβαλε τὴν Δημοτικὴ ὡς ἀφρικανικὸ καὶ ἀσιατικὸ ἰδίωμα κατασκευάζοντάς τὴν ὡς χιότικη παραλλαγὴ τὸ 1888 καὶ διδάσκοντάς την ὡς δῆθεν ἐθνικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα στὴν ἀποικιακὴ Σχολὴ Ἀνατολικῶν Γλωσσῶν τῶν Παρισίων, μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες τῶν ἀποικιῶν τῆς Δύσεως (τὰ ἰταλικά, ἰσπανικά, ἀγγλικὰ καὶ λοιπὲς δυτικοευρωπαϊκὲς γλῶσσες ἀπουσίαζαν ἀπὸ τὴν Σχολὴ ὡς γλῶσσες τῶν ἀποικιστῶν καὶ ὄχι τῶν ἀποικισμένων). Ὁ στόχος τοῦ Jean Psichari ἦταν νὰ κατασκευάσῃ ἕνα ὑποβαθμισμένο ἀποικιακὸ ἰδίωμα, τὴν δημοτική, ὥστε νὰ δύναται ἡ Δύσις νὰ παρουσιάζεται ὡς ἡ μόνη διάδοχος τῆς ἑλληνικῆς τῶν Ἀρχαίων. Ἀντιθέτως ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ὡς ζωντανὴ γλῶσσα ἐσυνεχίζετο νὰ καταλαβαίνεται ἀπὸ τὸν ἀναλφάβητο ἕλληνα χωρικὸ ἐπεριωρίσθη ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς σὲ ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα τῆς ἀνατολικῆς ὀρθοδοξίας ὡστε νὰ μὴν δυνηθῆ ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνισμὸς νὰ ἀπελευθερωθῇ, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὄθωνος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς παπικῆς ἀποικιοκρατίας. Σήμερα ὁ μόνος τρόπος ἀπελευθερώσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὰ ἀποικιακὰ δεσμὰ τῆς Δύσεως εἶναι νὰ υἱοθετηθῇ ἡ ζωντανὴ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου ὡς ἐθνικὴ γλῶσσα τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ καὶ ὡς παγκόσμια ζωντανὴ γλῶσσα ὅλων τῶν χριστιανῶν δυτικῶν καὶ ἀνατολικῶν.
