Σήμερα ξαναβρέθηκα μὲ ἕναν ἁπλὸ γνήσιο Ἕλληνα, ἐπὶ 16 χρόνια δήμαρχο τῆς Πανεπιστημιουπόλεως Ζωγράφου ποὺ μοῦ προσέφερε τὸ βιβλίο του «Ἔθνους Ἑλλήνων Ἐγκόλπιον». Δὲν τὸν συνήντησα στὴν Μύκονο οὔτε ἐπάνω σὲ ἕνα κότερο ἀλλὰ σὲ λαϊκὸ καφενεῖο τοῦ Ζωγράφου, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, «Σὰν Ἄλλοτε», τοῦ Λεωνίδα Δημοπούλου. Μοῦ ἔδωσε τὸ βιβλίο του, ὄχι περισπούδαστο. Ἁπλό, γεμᾶτο ψυχὴ γιὰ ἕναν καὶ μοναδικὸ ἔρωτα. Ὄχι γιὰ τὸ ἐθνοκράτος καὶ τὸν διχασμό του καὶ τὴν φοβερὴ ἑλληνικὴ ἀρρώστεια τοῦ φθόνου, τοῦ ἀβάσταχτου φθόνου τῆς φυλῆς μας ποὺ πάει ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια νὰ σκάσῃ ἀπὸ τὴν ζήλεια τοῦ συμπολίτου του μὲ τὴν ἀθάνατην γραικικὴ ἀναφώνησι, «γιατὶ αὐτὸς καὶ ὄχι ἐγώ;» Ὄχι γιὰ τὸν ἐθνικισμὸ ἤ τὸ διεθνισμό. Ὄχι γιὰ τὴν Νέα Δημοκρατία, τὸν Σύριζα, τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ ἤ τὸ ΚΚΕ. Ὄχι γιὰ τὸν κοινοβουλευτισμὸ ἤ τὸν ὁλοκληρωτισμό. Οὔτε μία λέξι μίσους κατὰ ἀντιπάλου. Καὶ ὅμως ὑπῆρξε νεώτατος διωρισμένος δήμαρχος τῆς ἑπταετίας τοῦ Παπαδοπούλου ποὺ παρέμεινε στὴν ἐκτίμησι τοῦ Παττακοῦ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ πρωτεργάτου αὐτοῦ τῆς χουντικῆς διακυβερνήσεως ἀλλὰ καὶ τοῦ λαοῦ ποὺ συνέχισε ἀνελλιπῶς νὰ τὸν ἀναδεικνύῃ δήμαρχο Ζωγράφου μέχρι τὸ 2010. Ἄν καὶ ἀγνοῇ τὴν λέξι «ἑλληνοκεντρισμός» ὡς ἔννοια ἀντιθετικὴ τοῦ ἐθνικισμοῦ, ὥς καὶ τὴν λέξι «ἐθνικομπολσεβικισμός», ἄν καὶ δέχεται ἀσυζητητὶ τοὺς μύθους τοῦ ἐθνοκρατιδίου τοῦ 1821 καὶ τῆς μασωνικῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ποὺ συρρίκνωσε τὸ συμπαντικὸ γένος τῶν Ἑλλήνων, πουθενὰ δὲν καταφέρεται κατὰ τοῦ κομμουνιστικοῦ κινήματος, τοῦ ΚΚΕ καὶ τοῦ «συμμοριτοπολέμου», ἀθλία ἔκφρασις τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐθνικῆς μας ὁμοψυχίας. Πολλοὶ ἐκατηγόρησαν τὸν Καζᾶκο γιὰ τὴν ὑπερβολικὴ ἀδυναμία του πρὸς τὸ γυναικεῖο φύλο. Ὅμως τίποτα τὸ μεμπτὸν διότι ἡ πραγματικὴ του ἀδυναμία ἦταν καὶ εἶναι πρὸς τὴν ματρίδα, τὴν μάνα ¨Ελλάδα, ὡς παιδὶ γονατισμένο ἐνώπιον τοῦ μεγαλείου τῆς παρθένου Ἀθηνᾶς-Παναγίας ἐκκλησιαζόμενο ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως καὶ τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς. Τὸ βιβλίο-ἐκμυστήρευσις τοῦ Γιάννη κλείνει μέσα του τὸν θησαυρὸ τῆς ψυχῆς του.
19/08/2021
