Ὅταν παραμορφώνῃς τὴν ἀντικειμενικὴ ἀλήθεια κάποια στιγμὴ θὰ χάσῃς καὶ θὰ σοῦ ἐπιστρέψῃ ὡς μπούμερανγκ στὸ πρόσωπο. Ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἦταν βασιμένη στὴν συμβίωσι μέσα στὸ ἴδιο κράτος διαφόρων κοινοτήτων, ἐξασκῶντας ἡ κάθε μία τὴν ἰδική της θρησκεία καὶ γλῶσσα. Ἡ ἀπόσχισις τῶν ἐθνοτήτων ἀπὸ τὸν κοινὸ κορμὸ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἡ ἵδρυσις ἐθνοκρατῶν ἐγέννησε τὸ φαινόμενο τῶν ἐθνικῶν καὶ θρησεκυτικῶν μειονοτήτων ποὺ ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τὶς Μεγάλες Δυνάμεις γιὰ νὰ ἐλέγξουν τὰ νεοσύστατα ἐθνοκράτη. Ἔτσι ἡ Ἑλλὰς τοῦ 21 ποὺ εἶχε πλέον ἐντὸς τῶν τειχῶν τοῦ ἐθνικοῦ κράτους, Ἀρβανῖτες, Βλάχους, Σλαυομακεδόνες, Ἑβραίους, μουσουλμάνους, ῥωμαιοκαθολικούς, κλπ. ἔπρεπε ὑποχρεωτικά, μὲ τὴν λογικὴ τοῦ ἐθνοκράτους, ἤ νὰ τοὺς ἀνακηρύξῃ μειονότητες ἤ νὰ τοὺς ἐντάξει στὴν γαλλικὴ θεωρία τοῦ εἶσαι κατὰ συνείδησιν Ἕλλην ἤ τέλος νὰ τοὺς ἐκδιώξῃ ἐκτὸς συνόρων. Ἀλλὰ τὸ ἔθνος εἶναι μία ἀντικειμενικὴ πραγματικότης, ὑπάρχει δηλαδὴ ἀσχέτως ἄν ἐμεῖς ἔχουμε συνείδησι αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ἤ ὄχι. Τὰ ἔθνη δὲν ἐφευρέθησαν ἀπὸ τοὺς ἐθνικιστές, ὅπως καὶ οἱ κοινωνικὲς τάξεις δὲν ἐφευρέθησαν ἀπὸ τὸν Μάρξ. Ὡστόσο, τὸ γεγονὸς αὐτὸ περιεπλέχθη λόγῳ τῆς πολιτικῆς ἀντιδικίας μεταξὺ Γάλλων καί Γερμανῶν. Οἱ Γάλλοι ὑπεστήριζαν ὅτι τὸ ἔθνος ἦταν θέμα συνειδήσεως, μὲ ἄλλα λόγια μία ὑποκειμενικὴ πραγματικότης: Ἔτσι, δὲν εἶχε σημασία ἄν οἱ Ἀλσατοί, ἀντί νὰ ὁμιλοῦν γαλλικά, ὡμίλουν μία γερμανικὴ διάλεκτο. Ἐκεῖνο ποὺ μετροῦσε περισσότερο ἦταν, τὸ τί ἤθελαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀλσατοὶ νὰ εἶναι. Ἄν ἤθελαν νὰ εἶναι Γάλλοι, τότε ἀνῆκαν στὸ γαλλικὸ ἔθνος. Ἡ ἀντίληψις αὐτὴ ἀνάγεται στὴν ἐποχὴ τῆς “Ἑορτῆς τῆς Ὁμοσπονδίας” στὸ Παρίσι, στὶς 14 Ἰουλίου 179Ο, ὅταν οἱ ὁμοσπονδίες, δηλαδή οἱ ἀντιπροσωπεῖες ὅλων τῶν περιοχῶν, ἀπεφάσισαν ὅτι ἤθελαν νὰ ἀνήκουν στὸ γαλλικὸ ἔθνος. Αὐτὴ ἡ φαινομενικὰ ἄκρως δημοκρατική, γαλλικὴ ἀντίληψις περὶ ἔθνους περιεῖχε οὐσιαστικὰ ἕναν κίνδυνο γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν λαῶν. Ἀπό αὐτὴν προέκυψε ἡ καταπίεσις τῶν μειονοτήτων σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Πράγματι, τὰ ἄλλα ἐθνοκράτη τὰ ὁποῖα ἐπιχειροῦσαν νὰ συσταθοῦν, δὲν παρέλειπαν νὰ ἐπισημαίνουν ὅτι χάριν σὲ ἐκείνην τὴν διατύπωση οἱ λαοὶ τοῦ προεπαναστατικοῦ Παλαιοῦ Καθεστῶτος, εἶχαν συγχωνευθῆ σὲ μία Γαλλία ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη, ἀπορρέουσα ἀπὸ ἕνα συγκεντρωτικὸ σύστημα ἐξουσίας, θεμελιωμένο ἐπάνω στὴν “λαϊκή” θέληση. Τὸ 1793, μία βελγικὴ συνέλευσις διεκδικοῦσε τὴν προσάρτησι τοῦ Βελγίου στὴν Γαλλία καὶ μία “Ῥηνανικὴ Συνέλευσις” ἐψήφιζε ὑπὲρ τῆς προσαρτήσεως τῆς Ῥηνανίας στὴν Γαλλία. Προπαγάνδα καὶ νόθες ἐκλογὲς δύνανται κάλλιστα νὰ παρουσιάσουν π.χ. Βιετναμέζους ὡς ἔχοντες γαλλικὴ συνείδησιν καὶ συνεπῶς ἐνσωματωμένων στὴν Γαλλία. Ἑπομένως, ἕνας ἐπιστήμων εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ προσεγγίσῃ τὴν γερμανικὴ ἀντίληψη περὶ ἔθνους (δηλαδή ἐκείνην τῆς ἀντικειμενικῆς πραγματικότητος), ἔτσι ὥστε νὰ εὑρεθῇ σὲ στέρεο ἔδαφος, καὶ νὰ μὴν κινδυνεύσῃ νὰ παρασυρθῇ καὶ νὰ ἰδῇ τὸ ἔθνος ὡς ἕναν ἁπλὸ μῦθο, ὡς κάτι ποὺ ὑπάρχει δηλαδὴ μόνον στὴν φαντασία τῶν ἀνθρώπων. Τὸ συμπέρασμα τῶν παραπάνω μᾶς ὁδηγῇ εἴτε στὴ ἐκδίωξι τῶν μειονοτήτων ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἐθνοκράτους ἤ στὴν βιαία ἀφομίωσί τους ποὺ ὅμως, σὰν τὸ σύννεφο φέρνει τὴν καταιγίδα, θὰ ἐπιτρέψῃ στὶς Μεγάλες Δυνάμεις νὰ ἐξασκήσουν τὸ παιχνίδι τους διαμελισμοῦ τοῦ ἐν λόγῳ ἐθνοκράτους πρὸς ὄφελος τῶν συμφερόντων τους. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τοῦ προσφάτου ἄρθρου τοῦ BBC περὶ ὑπάρξεως σλαυομακεδονικῆς μειονότητος ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας καὶ ποὺ σαφῶς ἀποσκοπεῖ στὴν ἀπόσχισι τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας ὡς Νότιο Μακεδονία καὶ ἕνωσί της μὲ τὴν Βόρειο Μακεδονία σὲ ἑνιαῖο κράτος μὲ πρωτεύουσα τὴν Θεσσαλονίκη ὑπὸ τὴν «προστασία» τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Βλέπε: https://www.defence-point.gr/news/diorthose-ti-quot-makedoniki-quot-athliotita-to-vretaniko-bbc «Ἡ Γερμανία ὑπεράνω ὅλων στὸν κόσμο». Ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῶν Γερμανῶν ἐμελοποιήθη (1797), ἐγράφη (1841) καὶ καθιερώθη (1922) πολὺ πρὶν ὁ Χίτλερ ἀναλάβῃ τὴν ἐξουσία. Τὸ ἐθνικιστικό σύνθημα τοῦ ὕμνου ἀποδεικνύει ὅτι ὅταν ἑκατοντάδες ἔθνη θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἐπιλεγμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ σώσουν τὴν ὑφήλιο, ὁ ἑλληνικὸς ἐθνικισμὸς παύει νὰ ἔχῃ νόημα διότι συρρικνώνει τὸν ἑλληνισμὸ στὴν χορεία τῶν ὑπολοίπων ἐθνικισμῶν ποὺ δὲν δύνανται νὰ βασισθοῦν στὴν παγκόσμια ἀναγνώρισι τῆς ἀνωτερότητός των σὲ σχέση μὲ τὸν συμπαντικὸ ἑλληνισμό. (Τὸ παραπάνω κείμενο βασίζεται σὲ μελέτη μου στὰ γαλλικὰ ποὺ ἐδημοσιεύθη τὸ 1971, ὑπὸ τὸν τίτλο Dimitri Kitsikis, Le nationalisme, Études internationales, II/3, 1971. Ἔκτοτε καθιερώθη ὡς κλασσικὸ σύγγραμμα στὴν διεθνῆ βιβλιογραφία καὶ ἐνέσπειρε ἐπὶ δεκάδες χρόνια τὸ γαλλικὸ ἔθνος τοῦ Κεμπέκ, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ ἐγράφη. Σὲ ἑλληνικὴ μετάφρασι ἐδημοσιεύθη σὲ δύο μέρη στὸ τριμηνιαῖο περιοδικὸ «Ἐνδιάμεση Περιοχή» (τεύχη 76 καὶ 77 τοῦ 2015) καὶ ἀναδημοσιεύθηκε στὸ περιοδικό «Τὸ Ἔνζυμο»,ἀρ.8, 2017)
19/08/2021
