Στὸν Μεσοπόλεμο (1919-1939) ἀνῆλθαν στὴν ἐξουσία, δύο ἰδεολογίες ποὺ ἤδη ὑπῆρχαν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1789 -πρὶν ἀκόμη βαπτισθοῦν μὲ τὸ σημερινό τους ὄνομα- ὁ φασισμός (Ῥοβεσπιέρρος) καὶ ὁ κομμουνισμός (Γράκχος Μπαμπέφ). Βλέπε τὸ βιβλίο μου, «Ἡ Τρίτη Ἰδεολογία» (Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας). Ἀπὸ τὸ 1789 μέχρι τὸ τέλος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμὸς ἐξουσίαζε μόνος του. Ὅταν ἀνῆλθαν στὴν ἐξουσία ὁ φασισμός (Ἰταλία-Γερμανία) καὶ ὁ κομμουνισμός (Ῥωσσία), ὁ φιλελευθερισμός, μὲ σκοπὸ νὰ διχάσῃ τὶς δύο αὐτὲς ἰδεολογίες ποὺ ἀντετίθοντο στὸν φιλελευθερισμό, κατεσκεύασε τὸν μῦθο τῆς βασικῆς τους ἀντιπαλότητος («φασίστες» καὶ «κομμούνια» ὡς ὕβρεις στοὺς διαλυμένους ἐγκεφάλους τῶν γραικύλων) καὶ ἐπέτυχε νὰ πείσῃ τοὺς ἐμπείρους μαρξιστές-λενινιστές –μέχρι καὶ σήμερα άκόμη- ὅτι πράγματι οἱ φασιστὲς ἦταν ὁ δούρειος ἵππος τοῦ καπιταλισμοῦ. Ἐν τῷ μεταξὺ ἀπὸ τὸν μαρξισμό-λενινισμὸ ἀπεκόπη καὶ ἠνδρώθη ἡ σοσιαλδημοκρατία ἡ ὁποία -χρησιμοποιῶντας τὸν διεθνισμὸ τοῦ κομμουνισμοῦ- τὸν ἐνύμφευσε μὲ τὸν διεθνισμὸ τῶν τραπεζῶν. Ἀντιθέτως, ὁ φασισμός, βασισμένος στὴν ἀρχὴ τῆς ἑνότητος τοῦ ἔθνους μέσῳ τῆς συνεργασίας τῶν λαϊκῶν τάξεων ἀντὶ τῆς κομμουνιστικῆς πάλης τῶν τάξεων, ἐπρόβαλε τὸν ἐθνικισμὸ τῶν παραγωγῶν σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν διεθνισμὸ τῶν τραπεζῶν. Βλέπε τὴν γαλλικἠ μελέτη μου, «Le nationalisme», Études internationales, II-3, 1971, μεταφρασμένη στὰ ἑλληνικά: “Ὁ ἐθνικισμός”, Τὸ Ἔνζυμο, διπλὸ τεῦχος 8, Ἄνοιξη 2017, σσ. 38-65) Στὸν Μεσοπόλεμο, ὑπαρκτὸς φασισμὸς καὶ ὑπαρκτὸς κομμουνισμὸς συνεκρούσθησαν ὑπὸ τὰ εἰρωνικὰ βλέμματα τοῦ φιλελευθερισμοῦ ποὺ ἐγνώριζε κάλλιστα ὅτι ἐπρόκειτο περὶ ἀδελφοκτόνου ἐμφυλίου πολέμου τοῦ κοινοῦ ὁλοκληρωτικοῦ χώρου. Πράγματι, οὐδεὶς γνήσιος ὀπαδὸς ποὺ ἠκολούθη τὴν ἰδεολογία τοῦ καπιταλισμοῦ, τὸν φιλελευθερισμό, δὲν προσεχώρη στὸν φασισμό. Ἀντιθέτως πλῆθος κομμουνιστῶν εἰσέρχοντο στὸ στρατόπεδο τοῦ φασισμοῦ, μέ τυπικὸ παράδειγμα στὴν Γαλλία, τὸν γραμματέα τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος Ντοριὸ ποὺ ἔγινε ἡγέτης τοῦ γαλλικοῦ φασιστικοῦ κινήματος. Ἀλλὰ ἐπῆλθε ἡ ἐκδίκησις, μετὰ τὴν καταστροφὴ ἀπὸ τὸν θριαμβεύοντα φιλελεύθερο διεθνιστικὸ καπιταλισμό, τὸ 1989, τοῦ ὑπαρκτοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τῆς αὐταπάτης τοῦ «τέλους τῆς Ἱστορίας», ἀφοῦ ἤδη τὸ 1945 ὁ φιλελευθερισμὸς εἶχε καταστρέψει τὸ πρῶτο σκέλος τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τὸν φασισμό: Ἡ ἐκδίκησις ὑπῆρξε, μετὰ τὸ 1989, ἡ ἄνοδος τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ συμπτύξεως φασισμοῦ-κομμουνισμοῦ πόὺ εἶχε ἄρχίσει νὰ διαμορφώνεται ἤδη ἀπὸ τὸ 1920. Βλέπε τὸ βιβλίο μου, «Ἐθνικομπολσεβικισμός, πέραν τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ: Ἡ ἐπιρροή του στὰ Βαλκάνια» (Ἐκδόσεις Ἑλληνικὴ Ἄνοδος) Καὶ ἔτσι ὁ καπιταλιστικὸς πλανήτης σήμερα ξεσκίζεται σὲ ἐνδοκαπιταλιστικὸ ἐμφυλιακὸ πόλεμο μεταξὺ τῶν Τραμβικῶν τοῦ Τραμβίου (φασιστικὸς ἐθνικισμός) καὶ τῶν Σορικῶν τοῦ Σόρος (φιλελεύθερος διεθνισμός). Στὸ δεύτερο αὐτὸ στρατόπεδο, πλειοψηφικὸ μέχρι στιγμῆς, συγκαταλέγονται οἱ τράπεζες μὲ σοσιαλδημοκρατικὴ ἰδεολογία. Τὸ παραδοσιακὸ καπιταλιστικὸ κατεστημένο εὑρίσκεται ἀκόμη στὸ δεύτερο αὐτὸ στρατόπεδο, μὲ ὅπλα τὸ FBI, CIA, NATO καὶ Βρυξελλικὸ διευθυντήριο. Στὸ Ἰσραὴλ ἐπίσης μαίνεται αὐτὸς ὁ ἐνδοκαπιταλιστικὸς ἐμφύλιος. Περισσότερες δυνατότητες ἔχει ὁ Τράμβιος νὰ δολοφονηθῇ παρὰ ὁ Σόρος. Ἀπὸ τὸν ἐνδοσοσιαλιστικὸ ἐμφύλιο πόλεμο κομμουνισμοῦ φασισμοῦ ἐπεράσαμε σήμερα στὸν ἐνδοκαπιταλιστικὸ ἐμφύλιο μὲ ἀπρόβλεπτο τέλος, ἴσως καὶ Ἀρμαγεδδῶνος. Οἱ ἐναπομείναντες σοσιαλιστὲς στὸν πλανήτη παρακολουθοῦν μὲ σαρκασμὸ τὴν ἐμφυλία αὐτοκτονία τοῦ καπιταλισμοῦ μὲ τὴν ἀμφίβολη προοπτικὴ νὰ σωθῇ ἡ ὑφήλιος ἀπὸ τὸν ἐθνικομπολσεβικισμό.
19/08/2021
