Τὸ ἄθλιο ἑλληνικὸ κρατίδιο μετὰ τὴν μοναδικὴ ἀλλὰ ἀποτυχημένη προσπάθεια τοῦ Καποδίστρια, ἐγεννήθη ἐξ ἀρχῆς θνησιγενές. Ἐπὶ διακόσια χρόνια ἠρκέσθη νὰ ἀντιγράψῃ μὲ τὸν χειρότερο τρόπο τὴν Δύσι χωρὶς νὰ δημιουργήσῃ τίποτα τὸ αὐθεντικό.
Ἀνεφέρθην στὸ προηγούμενο σημείωμά μου στὰ ληστρικὰ ἑλληνικὰ φροντιστήρια. Ἀντιθέτως οἱ γείτονές μας, Τοῦρκοι καὶ Ἰσραηλινοί, ποὺ ἐμεῖς τολμᾶμε νὰ ὑποβιβάσουμε, ὑπῆρξαν ἐξόχως δημιουργικοί. Σὲ πρόσθετο σημείωμα θὰ ἀναφερθοῦμε στὰ ἰσραηλινὰ κιμπούτς. Ἐδῶ θὰ παρουσιάσουμε τὰ ὀλιγώτερο γνωστὰ τουρκικὰ κεμαλικὰ Ἰνστιτοῦτα τοῦ Χωριοῦ.
Τὸ 1935, ὁ τοῦρκος παιδαγωγὸς Ἰσμαΐλ Χακκὶ Τονγκοὺτς ἐπινόησε τὰ Ἰνστιτοῦτα τοῦ χωριοῦ μὲ μορφὴ ποὺ θὰ εἶχε γοητεύσει τὸ Μάο Τσέ-τούνγκ . Τὰ ἀντιλαμβάνετο ὄχι μόνον ὡς κέντρα ἐκπαιδεύσεως ἀλλὰ καὶ ὡς παραγωγικὲς αὐτοχρηματοδοτημένες μονάδες (βλ. λεπτομέρειες στὸ βιβλίο μου, Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας στὸν 20ο αἰῶνα, Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἑστίας).
Τὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια ποὺ τελείωναν τὸ δημοτικὸ σχολεῖο στὸ χωριὸ ἠμποροῦσαν νὰ πηγαίνουν στὸ οἰκοτροφεῖο (ἰνστιτοῦτο τοῦ χωριοῦ) τοῦ ὁποίου τὰ κτίρια ἔκτιζαν οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές. Οἱ σπουδὲς διήρκουν πέντε ἔτη, μὲ τὴν λήξι τῶν ὁποίων οἱ τελειόφοιτοι ἐπέστρεφαν στὰ χωριά τους ὡς δημοδιδάσκαλοι.
Τὰ οἰκοτροφεῖα αὐτὰ ἀπετέλουν αὐτόνομεςε κοινότητες μὲ ἰδικά τους κτήματα στὰ ὁποῖα ἠργάζοντο οἱ μαθητὲς καὶ οἱ δάσκαλοί τους γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς ἀνάγκες τους. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ θεωρητικὰ μαθήματα ἐδιδάσκοντο καὶ μία τέχνη. Κατεσκεύαζαν δρόμους, γέφυρες, κτίρια, ἐπισκεύαζαν τρακτέρια, ἐκαμαν ἀναδασώσεις, ἠσχολοῦντο μὲ τὴν φυτοκαλλιέργεια, ἐφρόντιζαν τὰ ζῶα καὶ ἤξεραν νὰ δώσουν τὶς πρῶτες βοήθειες στοὺς τραυματίες καὶ τοὺς ἀρρώστους, ἐμάθαιναν νὰ ἐπιδίδονται στὶς τέχνες καὶ τὰ ἀθλήματα.
Μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια, στὸ Ἰνστιτοῦτο, οἱ ἀπόφοιτοι εἶχαν τὶς ἱκανότητες ὄχι μόνον νὰ διδάξουν σὲ ἕνα χωριὸ ἀλλὰ καὶ νὰ βοηθήσουν τοὺς ἀγρότες στὴν ζωή τους καὶ τὶς ἀγροτικές τους ἐργασίες, νὰ τοὺς γνωρίσουν νέες ἰδέες καὶ μεθόδους. Κάθε ἀπόφοιτος Ἰνστιτούτου ἀνελάμβανε τὴν ὑποχρέωσι νὰ διδάσκῃ κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες τοὐλάχιστον γιὰ εἴκοσι χρόνια.
Τὰ Ἰνστιτοῦτα τοῦ Χωριοῦ διεμόρφωσαν μία ἐνθουσιώδη νεολαία συνηθισμένη στὴν κοινοβιακὴ ζωὴ καὶ προσκολλημένη στὸν ἀγροτικὸ κόσμο.
Παράλληλα, μὲ ἐξ ἴσου πρωτότυπες μέθοδοι οἱ Τοῦρκοι κεμαλιστὲς ἀνέπτυξαν στὶς πόλεις μία παραγωγικὴ βιομηχανία ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ οἰκοδομήσουν ἕνα σύγχρονο κράτος ποὺ μετρᾷ μεταξὺ τῶν σημαντικῶν μοντέρνων δυνάμεων τοῦ πλανήτου, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὸ Ἰσραήλ.
Καὶ σήμερα ἡ ὑπανάπτικτη ἑλληνικὴ κολωνακιώτικη ἐπαρχιωτίλα ποὺ κατέστρεψε τὴν μεγάλη ἑλληνικὴ προοδευτικὴ οἰκογένεια τῶν Ἀγγελοπουλαίων ἡ ὁποία ἔφερε τὴν γνώσι καὶ τὴν βαρειὰ βιομηχανία στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν ἵδρυσι τῆς Χαλυβουργικῆς (ὅπως τὸ 1975 εἶχε καταστρέψει καὶ μία ἄλλη ἑλληνικὴ προοδευτικὴ οἰκογένεια, αὐτὴ τοῦ Στρατῆ Ἀνδρεάδη), τολμᾷ νὰ χαρακτηρίζῃ τὰ δύο αὐτὰ παραδειγματικὰ κράτη, Τουρκομογγόλους καὶ κακόβουλους Ἑβραίους, ἐνῷ δὲν εἶναι κἄν σὲ θέσι νὰ οἰκοδομήσῃ μία σύγχρονη κοινωνία, εἴτε αὐτὴ εἶναι φιλελεύθερη, κομμουνιστικὴ ἤ φασιστική.
Δημήτρης Κιτσίκης 20 Δεκεμβρίου 2018
