Ὡς γεωπολιτικὸς καὶ διεθνολόγος ἀγνοῶ τὰ οἰκονομικά. Ἄλλωστε μὲ ἀριθμοὺς δύναται κανεὶς νὰ ἀποδείξῃ ὅ,τι θελήσῃ: ὅτι ἡ οἱαδήποτε καμήλα εἶναι ἄτι. Βασίζομαι λοιπὸν σὲ ἰδικά μου δεδομένα καὶ ἀξιοποιῶ τὴν εἰκόνα ποὺ ἔδωσε σήμερα ὁ Πᾶνος Καμμένος στὴν Βουλὴ τοῦ ἔργου τῆς κυβερνήσεως. Τὸ 1919 εἶχε ἀνατείλει γιὰ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων μία τεραστία ἐλπίδα. Ὠνόμασα στὰ βιβλία μου τὴν προσπάθεια τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, οἰκοδόμησι ἑνὸς πρώτου Ἰσραήλ, πρὸ τὴς ἐμφανίσεως τοῦ δευτέρου Ἰσραὴλ τὸ 1948. Ἀλλὰ τρία χρόνια ἀργότερα ἡ προσπάθεια κατέρρευσε μὲ τραγωδία. Τί εἶχε συμβεῖ; Ὁ Βενιζέλος εἶχε ἀκολουθήσει ἐθνικιστικὴ πολιτικὴ, δηλαδὴ μία ξενόφερτη ἰδεολογία, ἀντὶ νὰ βασισθῇ στὶς ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὅπως τὸ ἔκαμε ἀργότερα τὸ Ἰσραήλ, στὴν οἰκοδόμησι τοῦ κράτους τῶν Ἑβραίων. Τὸ 1948, τὸ Ἰσραὴλ συνεκροτήθη μὲ τὸ κομμουνιστικὸ ὅραμα τοῦ παγκοσμίου σοσιαλισμοῦ ἀλλὰ χωρὶς νὰ προδώσῃ τὰ βασικά του ἰδανικὰ καὶ νὰ ὑποπέσῃ στὸν ἐθνικισμό, προσηρμόσθη στὸν σιωνισμό δηλαδὴ στὰ ἰδιαίτερα ἰδανικά τοῦ Γένους τῶν Ἑβραίων. Βλέποντας πρὸς τὰ ὀπίσω τὰ γεγονότα στὴν Ἑλλάδα τὸ 2015, ἀντιλαμβάνομαι τώρα ὅτι κάτι τέτοιο συνέβη μὲ τὸν Σύριζα. Ὁ Τσίπρας, ἀπὸ κομμουνιστὴς καὶ διεθνιστής, προσήρμοσε τὴν δράσι του στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων καὶ μαζί του ἐπροχώρησε μία μοναδικὴ προσωπικότης ποὺ ἀρκούντως ἐχλευάζετο, διότι διαφορετικός, ὀνόματι Πᾶνος Καμμένος. Φθάσαμε στὸ τέλος τῆς κυβερνητικῆς των τετραετίας καὶ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς μακριὰ ἀπὸ τὸν ξενόφερτο ἐθνικισμό, προβάλλοντας ἀξίες ἑλληνικές, Τσίπρας καὶ Καμμένος ἐτοποθέτησαν τὴν χώρα σὲ θέσι ἀντίστοιχη μὲ αὐτὴν τοῦ Ἰσραήλ. Παραμένει βεβαίως ἡ χαοτικὴ κατάστασις τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, βουτηγμένη στὴν ἀνομία τοῦ καθημερινοῦ ἐγκλήματος καὶ τοῦ ἀντάρτικου πόλεων. Καὶ ἐδῶ βασιζόμεθα στὸ δεύτερο σκέλος τοῦ πολιτικοῦ διδύμου: στὸν Πᾶνο Καμμένο. Περιμένουμε τώρα ἀπὸ αὐτὸν νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν σιαμαῖο ἀδελφό του καὶ βασιζόμενος στὴν ἡγεσία του τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων νὰ ἀναλάβῃ ὡς πολιτικὸς ἥρως τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία ἐγκαθιστῶντας τὴν λαοκρατία μέσῳ δημοψηφισμάτων. Ἐξύπνησα ἀπὸ τὸ ὄνειρό μου περιστοιχισμένος ἀπὸ πυγμαίους γραικύλους ποὺ καγχάζουν: Ἐπίστευσες, λένε, στὸν χοντρὸ τὸν Πᾶνο; Τί ἀφέλεια! Ἀλλὰ ἐγὼ συνεχίζω νὰ ὀνειρεύομαι προσμένοντας στὴν ἔλευσι τοῦ νέου Ἰσραήλ. Ὀνειρεύομαι τὸ ὅραμα τοῦ Ἰεζεκιήλ, τὴν θαυματουργὴ ζωογόνησι τῶν γυμνῶν ὀστῶν τῶν γραικύλων. Ὁ Ἰεζεκιὴλ δέχεται τὴν πλήρη ἀνομία τοῦ λαοῦ του. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς θὰ ἀντικαταστήσῃ τὴν παλαιὰ μὲ μία καινὴ διαθήκη καὶ θὰ συντρίψῃ τοὺς τρολανθρώπους ἀθλίους πυγμαίους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ ὁ ἑλληνισμὸς ἐπὶ τῆς στάχτης τῶν ἑλλαδιτῶν.
19/08/2021
