Πολλοὶ ποὺ γνωρίζουν τὴν μακροβιώτατη ἐπιστημονική μου σταδιοδρομία ὡς γάλλος ἐπιστήμων, μὲ γλῶσσα μητρικὴ τὴν γαλλική, τελείως ξένος πρὸς τὴν ἑλληνικὴ νοοτροπία τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου, μὴ ἀντέχοντας τὴν ἀσύλληπτη μετριότητα τῆς γραικυλικῆς νοοτροπίας ποὺ ἐκφράζεται περισσότερο μὲ ἕναν πρωτόγονο ἀντισημιτισμὸ καὶ μία ὑβριστικὴ σχέσι μὲ τοὺς ἀδελφούς μας Βαλκανίους καὶ Μικρασιᾶτες, διερωτήθησαν γιατὶ ἠθέλησα καὶ μὲ ἄφθαστη ἐπιμονὴ ἐπέτυχα νὰ ἐπιστρέψω στὶς ἑλληνικὲς γενετικές μου ῥῖζες, νὰ καλλιεργήσω μὲ πάθος τὴν ἑλληνωρθόδοξη χριστιανικὴ πίστι μου, νὰ μάθω στὴν τελειότητα τὰ Ἑλληνικὰ καὶ μόνος , μὲ τὶς ἰδικές μου καὶ μόνον δυνάμεις νὰ ἐντρυφήσω στὴν πολυτονικὴ γραφὴ ἀπαιτῶντας ἀπὸ τοὺς ἐκδότες μου νὰ μὲ ἐκδίδουν στὰ πολυτονικὰ καὶ ἐπιλέγοντας -ἀντὶ νὰ ἐκδίδω τὰ σχεδὸν ἑκατὸ βιβλία μου καὶ τὰ χιλιάδες ἄρθρα μου στὴν γλῶσσα μου, τὴν γαλλική, ποὺ θὰ μοῦ ἔδιδαν καὶ περισσότερη ἀναγνώρισι διεθνῶς- νὰ ἐπιμένω νὰ γράφω σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ὀλιγώτερο σημερινὰ χρησιμοποιημένα γλωσσικὰ ἰδιώματα στὸν κόσμο -περίπου σὰν τὴν γερμανοελβετική- τὴν ἑλληνική. Σήμερα παρατηρῶ, κοιτάζοντας ὀπίσω στὴν μακρόχρονη σταδιοδρομία μου, ὅτι ἀπὸ μικρῆς ἡλικίας ἤμουν προσηλωμένος στὸ ἀστρικὸ στερέωμα, σὲ σημεῖο ποὺ ἠθέλησα καὶ ἐπέτυχα ὁ υἱός μου Ἆγις, γεννημένος στὴν Ὀττάβα τοῦ Καναδᾶ, ὄχι μόνον νὰ μάθῃ ἐξ ἴσου καλὰ ἑλληνικὰ μὲ ἐμένα ἀλλὰ καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο Μὰξ Πλάνκ τοῦ Μονάχου νὰ πάρῃ διδακτορικὸ ἀστροφυσικοῦ, ἐπιμένοντας νὰ ἔχουμε καὶ οἱ δύο μας συνεχῶς τὰ μάτια μας στραμμένα πρὸς τὸν οὐρανὸ ἀπὸ ὅπου, τοῦ ἔλεγα, εἶχαν καταφθάσει οἱ πρόγονοί μας. Ἐγώ, συνεπαρμένος ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια, ἀπὸ τὰ σοβιετικὰ βιβλία ἐπιστημονικῆς φαντασίας καὶ μόνον, ἐπιστημονικῶς πολὺ ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἀντίστοιχα δυτικά, εἶχα γράψει, τὸ 1966, μία μελέτη στὰ γαλλικά, «Éloge de la science-fiction» ποὺ τὸ συγκρότημα Λαμπράκη τὴν εἶχε δώσει πρὸς μεταφράσιν στὰ ἑλληνικά, ὑπὸ τὸν τίτλο, «Ἐγκώμιο τῆς ἐπιστημονικῆς φαντασίας» στὸν μεγάλο αἰγυπτιώτη συγγραφέα, Στρατῆ Τσίρκα, καὶ ὁ Λαμπράκης τὸ εἶχε δημοσιεύσει στὸ περίφημο προ-χουντικὸ περιοδικό του, Ἐποχές (ἀριθ. 39, Ἰούλιος 1966). Ἔκτοτε ἐπανῆλθα γραπτῶς πολλὲς φορὲς στὴν ἔμμονη ἰδέα μου ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς, ἀνεγνωρισμένος ἀπὸ ὅλην τὴν σοφία τῆς γῆς, ὡς τέλειος καὶ ἀξεπέραστος, δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ εἶχε γήϊνη προέλευσι. Τὴν ἄνοιξι τοῦ 2014, ἀφιέρωσα τὸ τεῦχος 71 τοῦ τριμηνιαίου μου περιοδικοῦ γεωπολιτικῆς, Ἐνδιάμεση Περιοχή, στὴν ἐξωγήϊνη ὑπόθεσι τοῦ ἑλληνισμοῦ, στὸ ὁποῖο, μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔγραφα, τὰ ἀκόλουθα: «Τὸ ἔτος 2000, ὅταν τὸ ἐξευτελισμένο γραικυλικὸ κρατίδιο, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔφεγγαν οἱ πυγολαμπῖδες τῶν μπιμπικίων τοῦ προσώπου τοῦ νάνου Σημίτη, εἰσήρχετο στὸ κοινὸ νόμισμα τῆς ἀποικιακῆς Δυτικῆς Εὐρώπης τῶν τραπεζιτῶν, ἐκυκλοφόρει τὸ βιβλίο τοῦ Γερμανοελβετοῦ Ἑρρίκου τοῦ Δάνικεν (Erich von Daeniken) ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο «Ὀδύσσεια τῶν Θεῶν: Ἡ ἐξωγήϊνη ἱστορία τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος» Odyssey of the Gods: The Alien History of Ancient Greece. »Ἡ ἐξωγήϊνη αὐτὴ ὑπόθεσις τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ χάνει ὅμως κάθε ἀξία ὅταν παρουσιάζεται ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου οἱ ὁποῖοι συναισθανόμενοι τὴν ἀσύλληπτη παρακμή τους ἁρπάζονται ἀπὸ τέτοιους ἰσχυρισμοὺς ξένων ὡς ἀπὸ τὰ μαλλιά τους, μὲ τὴν ψευδαίσθησι τῆς ἐξωγήϊνης προελεύσεώς τους. »Ἡ θέσις μας εἶναι ὅτι ὁ σημερινὸς Ἕλλην δύναται μὲν νὰ ἀποκατασταθῇ στὸν κολοφῶνα τῆς Οἰκουμένης, φθάνει ὅμως νὰ γίνῃ χαλί ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, νὰ ἀναγνωρἰσῃ εἰλικρινὰ τὴν πτώσι του καὶ νὰ ὁδεύσῃ καὶ πάλι πλήρως ἀναγεννημένος κατόπιν σκληρῶν ἀπαιτήσεων ζωῆς ποὺ θὰ θέσῃ στὸν ἑαυτό του».
19/08/2021
