Τὸ ἰδανικὸ καθεστὼς γιὰ νὰ ὑποτάξῃ μία μεγάλη δύναμις τὴν ἐξαρτημένη ἀπὸ αὐτὴν χώρα εἶναι ὁ κοινοβουλευτισμός, ἰδίως ὅταν συνδυάζεται καὶ μὲ συνταγματικὴ βασιλεία. Διότι ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ἠμπορεῖ νὰ ἀντιτάξῃ ἕνα πολιτικὸ κόμμα κατὰ τοῦ ἄλλου, νὰ οἰκοδομῇ καὶ νὰ διαλύῃ συνασπισμούς, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ παίζῃ τὸν ἄνακτα κατὰ τῆς Βουλῆς καὶ τὴν Βουλὴ κατὰ τοῦ ἄνακτος. Ὁ διάδοχος Κωνσταντῖνος, τὸ 1899, ἐδήλωνε στὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ ὅτι κατεδίκαζε τὸν κοινοβουλευτισμό καὶ ὅτι ἕνας βασιλεὺς ὑπάρχει ἤ δὲν ὑπάρχει, ἀλλ’ὅτι δὲν εἶναι πλασμένος γιὰ νὰ περιορίζεται στὴν εἴσπραξι χρημάτων.Κατόπιν αὐτοῦ ὁ Μεταξᾶς ἔγραψε: «Ἀγὼν ἤρχισε μεταξὺ Διαδόχου καὶ Κοινοβουλευτισμοῦ. Ἔ! Κάτι θὰ κάμω καὶ ἐγὼ διὰ νὰ πίω ὀλίγον αἷμα κοινοβουλευτικόν». Ὁ Καποδίστριας, ἀπὸ τὸ 1828 ὥς τὸ 1831 εἶχε προσπαθήσει νὰ ἐγκαθιδρύσῃ ὁλοκληρωτικὴ λαοκρατία ἐξουδετερώνοντας τὰ κόμματα, παραδοσιακὰ ὄργανα τῆς ἐξουσίας τῶν ἰθυνόντων τάξεων ποὺ ἦταν συνδεδεμένες μὲ τὰ ξένα συμφέροντα.Τὸν Μάϊο τοῦ 1829 ὁ Edward Dawkins, ἄγγλος πρέσβυς στὴν Ἑλλάδα, ἔγραφε στὴν κυβέρνησί του ὅτι ὁ κυβερνήτης Καποδίστριας «πρέπει νὰ παραμερισθῇ καὶ ἐὰν δὲν παραμερισθῇ γρήγορα θὰ χρειασθῇ πολὺ μεγάλη δύναμις γιὰ νὰ ἐκδιωχθῇ, διότι εἴμεθα σήμερα ὕποπτοι καὶ χωρὶς δημοφιλία ἀκόμη καὶ μεταξὺ τῶν καλυτέρων Ἑλλήνων». Ἀφοῦ ὁ Καποδίστριας ἐδολοφονήθη, τὸν Ὀκτώβριο 1831, μὲ βρεταννικὴ ἐνθάρρυνσι, ἡ Ἀγγλία ἐξησφάλισε τὴν παρουσία της στὴν Ἑλλάδα χάρι στὸ σύστημα ἰσορροπίας μεταξὺ βασιλέως καὶ κομμάτων. Συνεπῶς τὸ ἐσωτερικὸ καθεστὼς μίας χώρας ποὺ εἶναι ὑποταγμένη σὲ μία μεγάλη δύναμι ἔχει οὐσιαστικὴ σημασία γι’αὐτὴν τὴν τελευταία. Ἕνα καθεστὼς ποὺ στηρίζεται σ’ ἕναν μόνον ἄνθρωπο -ὅπως στὸν Ἔρντογαν, στὴν Τουρκία, ἤ στὸν Πούτιν στὴν Ῥωσσία (ἀπόλυτοι μονάρχες)- εἶναι ἐπικίνδυνο γιὰ τὴν ξένη παρουσία. Διότι, ἐὰν μὲ ὅλα πᾶνε καλά, ὅσο καιρὸ ὁ μονάρχης εἶναι στὴν ὑπηρεσία της, τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ ἀνατραπῇ, ἡ χώρα κινδινεύει νὰ τῆς ξεφύγῃ. Ἐὰν πάλι ὁ ἰσχυρὸς ἀνὴρ τῆς εἶναι ἐχθρικός, τότε ἡ μεγάλη δύναμις δύσκολα δύναται νὰ χρησιμοποιήσῃ μία ἀπηγορευμένη ἀντιπολίτευσι ὡς μέσον πιέσεως ἐπάνω του παρὰ μόνον μὲ μυστικὲς μηχανορραφίες. Ἐὰν ὁ ἰσχυρὸς ἀνὴρ κρατᾷ στέρεα τὸ πηδάλιον τοῦ πλοίου, δηλαδὴ ἐὰν ἐξασφαλίσῃ τὴν ὑποστήριξι τῶν μαζῶν, θὰ ἐξουδετερώσῃ τὶς ῥαδιουργίες τοῦ περιβάλλοντός του ἤ τῶν ὀμάδων ποὺ ἡ μεγάλη δύναμις θὰ ἔχῃ ὀργανώσει ἐναντίον του, κάνοντας ἔκκλησι στὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια, καὶ ὁ ξένος παράγων θὰ μείνῃ τότε μὲ ἄδεια χέρια. Ἡ Ἀγγλία, μόλις ἐγινε προστάτις τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους, χάρι στὴν συνθήκη τοῦ Λονδίνου, τῆς 6ης Ἰουλίου 1827, δὲν ἄργησε νὰ καταλάβῃ τὰ πλεονεκτήμαγτα ποὺ θὰ εἶχε ἡ παρουσία στὴν χώρα αὐτὴ βασιλείας μετριασμένης ἀπὸ τὴν δράσι τῶν κομμάτων. Τὰ κόμματα αὐτὰ άνεπτύχθησαν στὴν ἀρχὴ χωρὶς Βουλή, ἀπὸ τὸ 1833 ὥς τὸ 1843, καὶ μετὰ μὲ τὴν βοήθεια τῆς Βουλῆς. Τὸ μόνο πρόβλημα τῆς ἀπολύτου μοναρχίας εἶναι ἡ ἔλλειψις διαδοχῆς. Τὸ Βυζάντιο προσεπάθησε ἀνεπιτυχῶς νὰ τὸ λύσῃ καὶ ὑπέφερε ἀπὸ συνεχῆ πραξικοπήματα καὶ ἐναλλαγὴ πληθώρας δυναστειῶν. Τὸ ἔλυσε ὅμως ἡ Ὀθωμανία μὲ μία καὶ μόνη δυναστεία ἐπὶ 644 χρόνια. Οὔτε ὁ Χίτλερ, οὔτε ὁ Στάλιν, ἐμερίμνησαν νὰ ἔχουν διάδοχο ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους καὶ εἶχαν θλιβερὸ τέλος. Οἱ Τσαουσέσκο καὶ Μάο (γυναῖκες τους) καὶ Κάστρο (ἀδελφός του) προσεπάθησαν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν κληρονομικὴ διαδοχὴ στὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς τους ἀλλὰ ἀπέτυχαν. Μόνον στὴν Βόρειο Κορέα ὁ Κὶμ Ἰλ-σοὺνγκ (1948-1994), ἐπέτυχε νὰ ἱδρύσῃ οἰκογενειακὴ δυναστεία καὶ ἐξησφάλισε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς χώρας του. Συμπερασματικῶς λοιπόν, ὁ μόνος τρόπος γιὰ τὴν χώρα μας νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν φυλακὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων εἶναι ἡ ἐγκθίδρυσις ἀπολύτου μοναρχίας βασισμένης στὴν οἰκογενειακὴ διαδοχὴ μίας καὶ μόνης δυναστείας μὲ ὁλοκληρωτικὸ λαοκρατικὸ καθεστώς, μονοκομματικὸ ἤ ἀκομμάτιστο, χωρὶς ὅμως δικτατορία ποὺ εἶναι τὸ ἀπολύτως ἀντίθετο καθεστὼς τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Πράγματι, ἡ δικτατορία εἶναι προσωρινὸ σὲ διάρκεια σύστημα ἑνὸς ἀστικοῦ συστήματος ποὺ εὑρίσκεται ὑπὸ τὸν κίνδυνο καταρρεύσεως ἀπὸ ἐσωτερικοὺς ἤ ἐξωτερικοὺς κοινωνικοὺς ἐχθρούς. Ἡ δικτατορία ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ πλήρη ἀποχὴ ἀπὸ τὰ κοινὰ ὥστε μὲ στρατιωτικὴ βία ἑνὸς δικτάτορος, νὰ ἐπιστρέψῃ τὸ φιλελεύθερο ἀστικὸ καθεστὼς στὸ στάτους κβὸ ἄντε (βλέπε Χιλὴ τοῦ Πινοσέτ). Ἀντιθέτως, ὁ ὁλοκληρωτισμός (βλέπε Χίτλερ) εἶναι ἐπαναστατικὸ μόνιμο καθεστὼς «γιὰ χίλια χρόνια» ποὺ ἀπαιτεῖ πλήρης καὶ μόνιμη συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ στὴν πολιτικὴ ζωή. Θεωρητικῶς, στὴν Ἑλλάδα, μόνον ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ τὸ ΚΚΕ βασίζονται σὲ προγράμματα ὁλοκληρωτικοῦ κασθεστῶτος.
19/08/2021
