α) Ἡ Ἱστορία δὲν δίδει ὑστεροφημία σὲ στάσεις ἠθικῆς, διότι ἡ ἠθικὴ δὲν εἶναι σταθερὴ ἀξία ἀλλὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε κοινωνία. Διαφορετικὴ κοινωνία, διαφορετικὴ ἠθική. Χθὲς κατεδικάζετο ὡς ἀνήθικος ὁ γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων. Σήμερα θεωρεῖται ἠθικὴ στάσι διότι βασίζεται στὸν σεβασμὸ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἡ ἠθικὴ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ὑποκρισία ἐφ’ὅσον συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ προσαρμόζεται στοὺς κανόνες τῆς κοινωνίας. Ὁ ὁ ἱερεὺς Ταρτοῦφος σὲ σκήνη τοῦ Μολιέρου πετᾷ τὸ μαντήλι του ἐπάνω στὰ γυμνὰ στήθη διπλανῆς κυρίας ποὺ ὀρέγεται, λέγοντας: «Καλύψατε αὐτὸ τὸ στῆθος ποὺ ἀδυνατῶ νὰ κοιτάξω!» Οἱ Ἀγγλοσάξωνες εἰδικά, μέσῳ τοῦ προτεσταντισμοῦ ἔχουν ἐξαπλώσει τὴν ὑποκρισία τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων σὲ ὅλον τὸν πλανήτη. Ὁ Χίτλερ φέρεται νὰ εἶχε εἰπῆ, «ὅταν ἀκούω γιὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τραβάω τὸ πιστόλι μου!» ἐννοῶντας ὅτι δὲν ἄντεχε τὴν ὑποκρισία. Ἡ Ὀρθοδοξία, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὰ κοινῶς λεγόμενα, δὲν βασίζεται στὴν ἠθική, ἀλλὰ στὴν πίστι. Καὶ ὁ ἄθεος δύναται νὰ εἶναι ἠθικός. β) Τὸ ἔγκλημα εἶναι τὸ ψωμοτύρι τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς πτώσεως ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Συνεπῶς δὲν δύναται νὰ ἀξιολογήσῃ κανεὶς ἕναν Χίτλερ, ἕναν Στάλιν, ἕναν Μάο, ἤ οἱονδήποτε ἡγέτη δημοκρατικοῦ κράτους ὅπως τοῦ Καναδᾶ, βάσει ἠθικῶν ἀξιῶν, ἐφ’ὅσον ὁ τελευταῖος στέλνει τὰ παιδιά του στὸ Ἀφγανιστὰν νὰ σφάζουν τοὺς γηγενεῖς στὸ ὄνομα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ὁ ἀριθμὸς τῶν θυμάτων δὲν παίζει ῥόλο στὴν ἀποτίμησι τοῦ μεγέθους τοῦ ἐγκλήματος. Ἄς ποῦμε ὅτι ὁ Χίτλερ ἐθανάτωσε δέκα ἑκατομμύρια, ὁ Στάλιν 20, ὁ Μάο 60 καὶ οἱ δυτικοὶ ἀποικιοκράτες-ἰμπεριαλιστὲς 400 ἑκατομμύρια: ποιοτικὰ καὶ ὄχι ποσοτικά, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ σφάζῃς ἕναν καὶ μοναδικὸ ἄνθρωπο εἶσαι ἐξ ἴσου ἐγκληματίας. γ) Τὸ ἦθος καὶ ὄχι ἡ ἠθική, ἔχει μεγαλύτερη ἀξία, διότι εἶναι αἰωνίως συνδεδεμένο μὲ τὸ πρόσωπο καὶ ὄχι μὲ τὴν μεταβάλουσα κοινωνία. Ὁ Σπαρτιάτης εἶχε πρωτίστως ἦθος, αὐτὸ ποὺ οἱ χιτλερικοὶ ὠνόμαζαν τιμὴ καὶ οἱ Ἕλληνες φιλότιμο. δ) Ἡ Ἱστορία εἶναι ἄδικη στὸ σήμερα μὲ τοὺς δημιουργούς (πολιτικούς, καλλιτέχνες, φιλοσόφους) καὶ πάντα δίκαιη στὸ αὔριο, στὴν μεταθανάτιο ὑστεροφημία. Ὁ μέτριος θὰ γίνη γνωστὸς ὅσο ζῇ καὶ θὰ ξεχασθῇ μετὰ θάνατον, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν δημιουργό. ε) Ὁ Χίτλερ ξαναζεῖ σήμερα, περισσότερο ἀπὸ τὸν Στάλιν. Ἡ ἑλληνίδα φιλόσοφος Σάβιτρι Ντέβι, ὡς μεγαλοφυὴς δημιουργὸς ἀπὸ τὴν Ἰνδία, στὴν ἀνακοίνωσι τοῦ θανάτου τοῦ Χίτλερ, τὸ 1945, διεκήρυξε πὼς ὑπῆρξε ἡ μετενσάρκωσι τοῦ θεοῦ Βίσνου. Ὁ γάλλος μεγαλοφυὴς πολιτικὸς στρατηγὸς ντὲ Γκώλ, στὴν ἀνακοίνωσι τῆς αὐτοκτονίας τοῦ Χίτλερ, τὸν παρωμοίωσε μὲ Ἄτλαντα ποὺ ἔφερε στοὺς ὤμους του τὸν πλανήτη. στ) Παρὰ τὴν γενικὴ καταδίκη του ὡς τέρατος, ὁ Χίτλερ σήμερα, 73 χρόνια μετὰ τὴν ἐξαφάνισί του, γίνεται κέντρο λατρείας αὐξανομένου ἀριθμοῦ νέων, σὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη καὶ τὸν κόσμο. Ἐπιμένω: τῶν νέων καὶ οὐχὶ τῶν νοσταλγῶν τοῦ παρελθόντος. Οἱ δὲ φιλελεύθεροι σοσιαλδημοκράτες ἀστοὶ τῶν Βρυξελλῶν ὑπερθεματίζουν τὴν ἐπαναστατικότητα τοῦ Χίτλερ ὡς κολοσσοῦ, λέγοντας ὅτι δὲν ἐπανεμφανίσθηκε ἀκόμη ἕνας Χίτλερ ἀλλὰ μόνον μερικοὶ μικροὶ Μουσσολίνιδες.
19/08/2021
