Ὁ Γραικύλος εἶναι κομματικοποιημένος, καιροσκόπος, μονόχνωτος καὶ ἀντιδιαλεκτικός. Δὲν συνθέτει ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἕλλην. Ὁ Πλήθων ἦταν ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ δημιουργικοῦ ἕλληνος. 1 -Ἡ κάθοδος τοῦ Πλήθωνος στὸν Μυστρᾶ Στὸν Μυστρᾶ κατέβηκε ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος τῆς Εὐρώπης τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος, ποὺ μετελαμπάδευσε τὰ φῶτα τῆς Ἀναγεννήσεως στὴν Ἰταλία, ὁ Πλήθων. Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος Γεμιστός καὶ εἶχε γεννηθῆ στὴν πρωτεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολη περὶ τὸ 1360 καὶ ἀπεβίωσε στὸν Μυστρᾶ, Δευτέρα, 25 Ἰουνίου 1452, δηλαδὴ ἄνω τῶν 90 ἐτῶν. Εἶχε σπουδάσει στὴν Πόλη καὶ ἔγινε λάτρης τοῦ Πλάτωνος. Γι’ αὐτὸ καὶ μετέτρεψε τὸ ὄνομά του σὲ Πλήθων (ἀπὸ τὸ ρῆμα πλήθω ποὺ σημαίνει εἶμαι γεμάτος.Βλ.τὴν λέξη,”πληθωρικός”)ὥστε νά θυμίζη τὸ ὄνομα Πλάτων. Ὁ Πλήθων δὲν ἦτο χριστιανός. Ἦτο Ἕλλην δωδεκαθεϊστής, κάτι ποὺ ἠνόχλησε πολὺ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἀλλὰ ὄχι μόνον αὐτό. Ὡς μεγαλοφυΐα, ἔπερνε θέσεις, φαινομενικὰ ἀντιφατικές. Ἔτσι : α) πολιτισμικὰ καὶ φιλοσοφικά, ὡς πλατωνιστής, ἦταν λατινόφιλος, ἐνῷ οἱ ἀντιφράγκοι ὅπως ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἦσαν ἀριστοτελικοί. β) Ἐθνικά, διεφώνη μὲ τοὺς λατινοφίλους οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὑπὲρ τῆς προσχωρήσεως στὴν παπικὴ Ἐκκλησία, κάτι ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὠνομάζετο Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ποὺ σήμερα ὀνομάζεται οὐνία. Ὁ Πλήθων ὑπερήσπιζε μὲ σθένος τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὶς παραδοσιακὲς θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. γ) Πολιτικά, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ Βυζαντινοὶ ἦσαν διχασμένοι μεταξὺ μίας μειονότητος λατινοφίλων καὶ μίας πλειοψηφίας τουρκοφίλων, ὁ Πλήθων ἐπῆρε θέση ὑπὲρ τῶν τουρκοφίλων. Ὁ πρωτονοτάριος καὶ μέγας δοὺξ τοῦ Βυζαντίου Λουκᾶς Νοταρᾶς (ἐξετελέσθη τὸ 1453 ἀπὸ τὸν Πορθητή, ὅταν ἠχμαλωτίσθη πολεμώντας ἐπάνω στὰ τείχη) εἶχε δηλώσει τὸ περίφημο : “κρειττότερόν ἐστιν ἰδεῖν ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἤ καλύπτραν λατινικήν”, δηλαδή : εἶναι προτιμότερο νὰ βασιλεύση στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ τουρκικὸ σαρίκι παρὰ ἡ λατινικὴ τιάρα. Ὁ μπροστάρης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, ἀπεκάλεσε τὸν Νοταρᾶ “πατέρα τῆς πατρίδος” καὶ ὁ πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος-Σχολάριος τὸν ἀποκαλεῖ : “μοναδικὸν τοῦ ἔθνους ἔρεισμα…κοινὸν ἁπάντων πατέρα”. δ) Θρησκευτικά, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦτο αὐτὸ ποὺ ὀνομάζει ἡ Ἐκκλησία μας εἰδωλολάτρης, ἔδειχνε μεγάλη ἀνεξιθρησκεία πρὸς ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ ὄχι μόνον τὴν Ὀρθοδοξία. Στὰ νιάτα του εἶχε ζήσει στὴν αὐλὴ τοῦ ὀθωμανοῦ σουλτάνου Μουρὰτ Α’ (1360-1389), στὴν Ἀδριανούπολη, τότε πρωτεύουσα τῶν Ὀθωμανῶν ἀπὸ τὸ 1361. Ἐκεῖ εἶχε ἰδῆ μὲ τὰ μάτια του τὴν συνεργασία τοῦ Βυζαντινοῦ βασιλέως Ἀνδρονίκου Δ’ Παλαιολόγου (1376-1379) μὲ τοὺς Ὀθωμανούς, εἶχε λάβει λεπτομερῶς γνώση ὅλων τῶν σχεδίων ἑλληνοτουρκικῆς συνεργασίας, καὶ εἶχε παρακολουθήση μαθήματα τῆς περσικῆς θρησκείας τοῦ ζωροαστρισμοῦ ἀπὸ τὸν Ἕβραῖο πολυθεϊστή Ἐλισσαῖο. Ὁ ζωροαστρισμός ἦταν ἡ ἀρχαία θρησκεία τῶν Ἰρανῶν καὶ ὅπως ὁ ἑλληνικὸς δωδεκαθεϊσμός, στὸ Βυζάντιο, ἦταν ἀπηγορευμένη θρησκεία στὴν Περσία ποὺ εἶχε γίνει ίσλαμική. Ὁ Πλήθων ἐθεώρει τοὺς Τούρκους Πέρσες, καὶ τὴν ἀντιδικία Ἑλλήνων καὶΤούρκων, ὡς ἡ συνέχιση τῶν Περσικῶν πολέμων τῆς Ἀρχαιότητος, πόσο μᾶλλον ποὺ ἡ ἀρχικὴ θρησκεία τῆς Ὀθωμανικῆς Δυναστείας δὲν ἦταν τὸ ὀρθόδοξο Ἰσλάμ, ἀλλὰ ὁ ἀλεβισμός, μία θρησκεία ποὺ εἶχε πολλὲς σχέσεις μὲ τὴν Περσία. ε) Ὑπῆρξε πολέμιος τῆς ἐννοίας τῆς οἰκουμενικῆς πολυεθνικῆς αὐτοκρατορίας, ἔτσι ὅπως ἐφαρμόσθηκε ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, τοὺς Βυζαντινοὺς καὶ τοὺς Ὀθωμανούς καὶ εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας τοῦ κράτους ποὺ ἐξειλίχθη στὸ σημερινὸ ἐθνοκράτος. Γι’ αὐτὸ θεωρεῖται ὁ ἱδρυτὴς – 400 χρόνια πρὸ τῆς πραγματοποιήσεως του- τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους τοῦ 1821. Εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας τοῦ Φλωρεντιανοῦ Μακιαβέλι (1469-1527) καὶ θεμελιωτὴς τοῦ μακιαβελισμοῦ, βασισμένου στὸν πολιτικὸ ρεαλισμό (raison d’ Etat : ὅ,τι συμφέρει στὸ κράτος εἶναι καλό). 2 – Ὁ Πλήθων, ὡς πρόδρομος τῆς δυτικῆς μασονίας καὶ τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως Σήμερα, ἔχουμε συνηθίσει νὰ βλέπουμε ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλὰ καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας νὰ εἶναι μασόνοι ἤ ἀρχαιολάτρες, ἤ καὶ τὰ δύο καὶ, φυσικά, αὐτὸ ἐνοχλεῖ πολὺ τὴν καλὴ φήμη καὶ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἀφετηρία αὐτοῦ τοῦ ρεύματος ποὺ ἔχει πάρει μεγάλες διαστάσεις ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν Πλήθωνα καὶ τὴν δράση του στὸν Μυστρᾶ. Ὁ Πλήθων, στὸν Μυστρᾶ, συνέστησε ἕναν μυστικὸ σύλλογο, μία φρατρία, δηλαδὴ μία ἀδελφότητα, ποὺ ὡς μύστες τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς θρησκείας ἐπηρέασαν ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς ὁ μυστικὸς σύλλογος ἔμεινε στὴν Ἱστορία ὡς “ἡ φρατρία τῶν Ἑλλήνων”. Ὅταν ἀπεβίωσε ὁ Πλήθων, τὸ 1452, ὁ πιστὸς μαθητής του, πρώην ὀρθόδοξος μοναχὸς καὶ μητροπολίτης Νικαίας Βησσαρίων (εἶχε γεννηθῆ στὴν Τραπεζοῦντα τὸ 1403 καὶ ἀπεβίωσε στὴν Ραβέννα τὸ 1472), ποὺ ἐν τῷ μεταξύ εἶχε ἀλλαξοπιστήσει, εἶχε καταφύγει στὴν Ἰταλία καὶ ἦταν καρδινάλιος τοῦ πάπα, ἔστειλε ἀπὸ τὴν Ρώμη, συλλυπητήρια ἐπιστολὴ στοὺς υἱοὺς τοῦ πνευματικοῦ πατέρα του, ποὺ ἔλεγε τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικά : “Βησσαρίων, καρδινάλιος, πρὸς Δημήτριον καὶ Ἀνδρόνικον, υἱοὺς τοῦ σοφοῦ Γεμιστοῦ, χαίρετε. Ἔμαθα πὼς ὁ ὁ κοινός μας πατὴρ καὶ δάσκαλος παρέδωσε κάθε γήϊνο στοιχεῖο καὶ ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς, στὴν μακαρία κατοικία γιὰ νὰ χορεύση τὸν μυστικὸ Ἴακχο [ὄνομα τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ σχετικοῦ ὕμνου τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων] μὲ τοὺς Ὀλυμπίους Θεούς…Ἡ ψυχὴ τοὺ Πλάτωνος -ἡ ὁποία ὑπεχρεώθη νὰ ὑπηρετήση, λόγῳ τῶν ἀναντιρρήτων βουλῶν τῆς Εἱμαρμένης, καὶ νὰ ἐξαργυρώση τὴν ἀναγκαία της ἐπιστροφή- εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐστάλη ἐπὶ τῆς γῆς γιὰ νὰ παραλάβη μαζὶ της τὸ σῶμα καὶ τὴν ζωὴν τοῦ Γεμιστοῦ”. Λόγια περίεργα γιὰ ἕναν χριστιανὸ ἐπίσκοπο, ἔστω καὶ καθολικό, ὁ ὁποῖος πιστεύει στὴν μετενσάρκωση καὶ στὰ ἀρχαῖα διονυσιακὰ Ἐλευσίνια μυστήρια ! Ὁ Βησσαρίων ὅμως, στὴν Ἰταλία ἐσυνέχιζε νὰ ἀνήκη μυστικά, στὴν δωδεκαϊθιστικὴ πλατωνικὴ φρατρία τοῦ Πλήθωνος. Παρὰ τὴν μυστικότητα τῆς φρατρίας, ὁ Πλήθων εἶχε γνωρίσει, ἤδη στὴν Κωνσταντινούπολη κάποιες ἐπιθέσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γεννάδιος-Σχολάριος μᾶς πληροφορεῖ σὲ ἐπιστολὴ του πὼς τὸ 1450 ἕνας ὀπαδὸς τοῦ Πλήθωνος, ὀνόματι Ἰουβενάλιος, εἶχε καταδικασθῆ ἀπὸ μία ἀρχὴ τοῦ Δεσποτάτου ποὺ τοῦ ἔκοψε τὴν γλῶσσα καὶ τὸ δεξὶ χέρι καὶ τὸν ἔπνιξε στὴν θάλασσα. Ὁ Ἰουβενάλιος ἐκατηγορεῖτο ὅτι εἶχε δολοφονήσει μοναχοὺς, ὅτι εἶχε συλήσει χριστιανικοὺς τάφους, ὅτι ἱερουργοῦσε σὲ μίαν μυστικὴ θρησκεία. Ὁ Ἰουβενάλιος ἐπῆγε στὸν θάνατο ὠς μάρτυς τῆς θρησκείας του, μὲ πολὺ κουράγιο, δηλώνοντας ὅτι πεθαίνει ὡς “μάρτυς τὴς ἀρχέγονης Ἀρχῆς τῶν πάντων”. Ὁ Γεννάδιος ὅταν ἦταν γραμματεὺς τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ μέγας δικαστὴς, εἶχε ἐπανειλημμένως καταδικάσει τὴν εἰδωλολατρία τοῦ Μυστρᾶ. Κατὰ τὸν Γεννάδιο, μόνον οἱ Ὀθωμανοὶ ἠμποροῦσαν νὰ σώσουν τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τὸ κῦμα αὐτὸ τῆς εἰδωλολατρίας. Ὁ Γεννάδιοςς εἶχε μάθει γιὰ τὴν ὕπαρξη τῆς εἰδωλολατρικῆς αὐτῆς φρατρίας, ὅταν τὸ 1438, οἱ κατάσκοποί του εἶχαν πιάσει μίαν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰουβεναλίου πρὸς ἕναν φίλο του, ὅπου ἐγένετο λόγος γιὰ μίαν “φρατρία τῶν Ἑλλήνων” ποὺ ἐκήρυτταν τὸν πολυθεϊσμὸ καὶ ὅπου ἐδίδοντο τὰ ὀνόματα μερικῶν μελῶν της. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς φρατρίας ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Πλήθων. Τὸ βιβλίο τῆς φρατρίας ἦταν ἕνα μυστικὸ βιβλίο τοῦ Πλήθωνος ποὺ σήμερα εἶναι δημοσιευμένο καὶ ποὺ ἔχει τίτλο, Πλήθωνος Νόμων συγγραφή, καὶ ποὺ ἀρχίζει ὡς ἑξῆς : ” Ἡ βίβλος αὐτὴ περιέχει τὴν θεολογία κατὰ Ζωροάστρην καὶ Πλάτωνα”. Ὁ Γεννάδιος ἔξω φρενῶν ἐνώπιον τῶν δραστηριοτήτων τῶν ἀρχαιολατρῶν προειδοποιοῦσε: «Τοὺς ἀσεβεῖς καὶ καταραμένους αὐτοὺς Ἑλληνιστές, καὶ μὲ φωτιὰ καὶ μὲ ξίφος καὶ μὲ πνιγμὸ καὶ μὲ κάθε τρόπο θανατώσατέ τους. Μαστιγώσατε , φυλακίσατε, κόψατέ τους τὴν γλῶσσα, ὕστερα τὸ χέρι καὶ ἄν ἐπιμένουν, τότε στείλατέ τους στὸν βυθὸ τῆς θαλάσσης. Εἶμαι χριστιανός, ὡς ἐκ τούτου δὲν δύναμαι νὰ εἶμαι Ἕλλην. Ἄν μὲ ῥωτήσῃ κανεὶς τί εἶμαι, ἀπαντῶ Χριστιανὸς εἶμαι.» Ὁ Πλήθων προέβλεπε ἀπὸ τὴν πλευρά του, στοὺς «Νόμους» του (ποὺ τὸ 1462 τοὺς ἔκαψε ὁ Γεννάδιος) ὅτι στὴν ἰδανικὴ του Πολιτεία ὅποιος ἐτόλμη νὰ ἀμφισβητήσῃ τὴν ἐπίσημη ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία θὰ ἐκαίγετο ζωντανὸς ἐφ’ὅσον τὸ πολίτευμά του ἦταν ἡ ἀπόλυτη μοναρχία ποὺ ἐγκατέστησε ἀργότερα ὁ Γάλλος βασιλεὺς-ἥλιος Λουδοβῖκος ΙΔ΄, ὡς ἐπίγεια εἰκόνα τῆς μοναρχίας τοῦ Διός.(Βλέπε L.Petit, X.Siderides & M.Jugie, Γεωργίου του Σχολαρίου Ἅπαντα καὶ π. Θεόδωρος Ζήσης, Γεννάδιος Β΄Σχολάριος. Βίος, συγγράμματα, διδασκαλία, Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Μελετῶν, Θεσσαλονίκη, 1980). Ὁ κατ’ ἐξοχὴν εἰδικὸς τοῦ Μυστριώτου φιλοσόφου, ὁ Βέλγος François Masai, στὴν διδακτορική του διατριβή, στὰ γαλλικά, περὶ Πλήθωνος, παρατηρεῖ : “Ἡ θρησκεία δὲν εἶναι γιὰ τὸν Πλήθωνα παρὰ τὸ ἀποτέλεσμα τετράγωνης λογικῆς (raison raisonnante) καὶ μάλιστα ὑπὸ τὴν πλέον κυνική της μορφή : τὸν πολιτικὸ ρεαλισμό (raison d’Etat). Ἡ μόνη ἀποστολὴ ποὺ τῆς ἔχει ἀνατεθῆ μέσα στὸ σύστημα εἶναι νὰ διαμορφώση τοὺς πρακτικοὺς μύθους τῆς ἐπισήμου προπαγάνδας”. Ἐνῷ γιὰ τὸν Πλάτωνα καὶ τοὺς σοφοὺς τῆς Ἀρχαιότητος, “μία ἐνθουσιώδης διάθεση δημιουργεῖ καὶ δίδει ζωὴ στὴν θρησκεία”, γράφει ὁ A. Delatte στὸ βιβλίο του γιὰ τοὺς προσωκρατικούς, αὐτὸ δὲν συμβαίνει μὲ τὸν Πλήθωνα, ποὺ εἶναι ὁ δημιουργὸς τῆς ratio τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως, μία ἔννοια ποὺ διαφέρει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἔννοια τοῦ ὀρθολογισμοῦ. Ἡ διολίσθηση τῆς δυτικῆς κοινωνίας πρὸς τὴν ρασιοναλιστικὴ καὶ τεχνολογικὴ πορεία ἔχει τὶς ρίζες της στὴν πληθωνικὴ ἑρμηνεία τῆς σκέψεως τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Πλήθων ἐδίδαξε στὴν Πλατωνικὴ Ἀκαδημία, στὴν Φλωρεντία, ἀπὸ τὸ 1439. Ὁ Μακιαβέλλι εἶναι στὴν κυριολεξία πληθωνικός. Στὴν θέση τῆς ἑλληνικῆς ἁρμονίας εἶχε τοποθετήσει τὴν ἀμείλικτη raison d’Etat. Ὁ μέγας ἐμπνευστὴς τῆς φρατρίας ἦταν ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου Ἰουλιανὸς, ὁ ἐπωνομαζόμενος ὁ Παραβάτης ἤ Ἀποστάτης, ὁ ὁποῖος ἐβασίλευσε μόνον δύο χρόνια ἀπὸ τὸ 361 ἕως τὸ 363. Ὁ ἐξάδελφὸς του ὁ Κωνστάντιος Β’ γιὰ νὰ ἀναρριχηθῆ στὸν θρόνο τοῦ πατέρα του, ἄν καὶ χριστιανός, ἔσφαξε σχεδὸν ὅλους τοὺς συγγενεῖς του, τοὺς δύο ἀδελφούς του, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τὸν πατέρα τοῦ Ἰουλιανοῦ, τὸν θεῖο του. Ὁ Ἰουλιανὸς, ἀηδιασμένος, προτίμησε νὰ ἀφοσιωθῆ στὸν ἀρχαῖο πολιτισμὸ καὶ ἐνῷ ἦταν βαπτισμένος χριστιανός, ἐμυήθη στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν δωδεκαθεϊσμὸ ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη γραμματικὸ Νικοκλῆ. Κάθε βράδυ, οἱ μύστες τοῦ Μυστρᾶ τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας, ἀφοῦ εἶχαν προσευχηθῆ στοὺς θεούς, ἄκουγαν τὸν Πλήθωνα νὰ ψέλνη :” Ὥ φράτορές τε καὶ ἄλλοι οἰκεῖοι”. Ὁ Γεννάδιος μᾶς λέει ὅτι ἡ φρατρία εἶχε ἐξαπλώσει τὰ πλοκάμια της παντοῦ στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ἰταλία καὶ ὅτι ἦσαν λατινόφιλοι. Αὐτὸ ποὺ ἐνοχλοῦσε ἰδιαιτέρως τὸν Γεννάδιο ἦταν ἡ προσήλωση τῆς φρατρίας στὴν μετεμψύχωση ποὺ ὑπεστήριζε μέν ὁ Πλάτων ἀλλὰ ποὺ καταδικάζεται χωρὶς περιστροφὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως τὸ ἀποδεικνύουν τὰ ἀναθέματα κατὰ τὴς μετεμψυχώσεως ποὺ διαβάζονται τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ δὲ καρδινάλιος Βησσαρίων, μέχρι τὸν θάνατό του ἦταν μέλος τῆς μυστικῆς ὀργανώσεως, γι’αὐτὸ καὶ τὸ 1467, χρηματοδότησε ἕναν ἐγγονὸ τοῦ Πλήθωνος, δίδοντας του τακτικὴ σύνταξη. Στὴν Ἰταλία ἡ μυστικὴ ὀργάνωση ὠνομάζετο Πλατωνικὴ Ἀκαδημία. Ἄλλο μέλος τῆς μυστικῆς θρησκείας τοῦ Πλήθωνος, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον σημαντικοὺς λογίους τοῦ Βυζαντίου, ὁ Ἰωάννης Ἀργυρόπουλος (1415-1487). Εἶχε γεννηθῆ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ εἶχε πάρει θέση ὑπὲρ τῶν ἑνωτικῶν, τοῦ πάπα καὶ τῶν Λατίνων. Τὸ 1443 ἐγκατεστάθη στὴν Ἰταλία ὡς πρύτανις τοῦ Πανεπιστημίου τῆς πόλεως Πάδουα καὶ κατόπιν, στὴν Φλωρεντία, ἦταν καθηγητὴς τῆς οἰκογενείας τῶν Μεδίκων (θεμελιωτῶν τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως) καὶ τῆς Πλατωνικῆς Ἀκαδημίας τῶν ὀπαδῶν τοῦ Πλήθωνος, ποὺ εἶχε ἱδρυθῆ στὴν Φλωρεντία. Στὴν Ἀκαδημία αὐτὴ ἐσπούδαζαν φοιτητὲς ἀπὸ ὅλην τὴν Ἰταλία καὶ τὶς χῶρες τῆς Δύσεως. Μετὰ ἐπῆγε ὡς καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ρώμης ἐξαπλώνοντας πάντα τὸν πληθωνισμό. Ἔμεινε στὴν Ἱστορία ὡς ὁ μέγας δάσκαλος τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως. Ἀκόμη ἕνα ἐπιφανὲς μέλος τῆς φρατρίας, ἦταν ὁ Βυζαντινὸς λόγιος Μιχαὴλ Ἀποστόλης (1422-1480),ποὺ εἶχε γεννηθῆ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Ἀργυρόπουλου. Φυσικὰ ἦταν καὶ αὐτὸς λατινόφιλος καὶ ἐγκατεστάθη στὴν Ἰταλία καὶ στὴν ἰταλοκρατούμενη ἀπὸ τοὺς Βενετοὺς Κρήτη. Ἐχρηματοδοτεῖτο δὲ ἀπὸ τὸν Βησσαρίωνα. Ἐπειδὴ ἀνεκαλύφθη ὅτι ἦταν μύστης τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας, προσεπάθησε νὰ ἀποκρούση τὴν κατηγορία, ἀπηύθυνε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, ἔνα κείμενο ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο : “Ὁμολογία τῆς αὐτοῦ πίστεως ὑποπτευομένης”. Ὁ Ἀποστόλης εἶχε γράψει στὸν Πλήθωνα : “Εἶμαι ἰδικός σου, θέλω νὰ πεθάνω γιὰ σένα. Ἔβαλες στὴν καρδιά μου τὸν ἔρωτα γιὰ τὸν θεῖο Πλάτωνα”. 3 – Ὁ Πλήθων, ὡς ἱδρυτὴς τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δύσεως Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζομε Δύση καὶ δυτικὸ πολιτισμό, δὲν ὑπῆρχε πρὶν ἀπὸ 500 χρόνια, πρὸ τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος. Τὴν Δύση καὶ τὸν δυτικὸ πολιτισμό τὰ ἵδρυσε ὁ Πλήθων καὶ ἡ ἐξάπλωση τοῦ πληθωνισμοῦ στὴν Ἰταλία. Παρὰ τὸ θρησκευτικὸ σχίσμα, ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ τὸ Βυζάντιο εἶχαν τὸν ἴδιο πολιτισμό, βασισμένο στὴν σκέψη τοῦ Ἀριστοτέλη, ἰδίως μετὰ τὸ 529, ὅταν ὁ χριστιανὸς αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανὸς ὁ Μέγας, ἔκλεισε τὴν πλατωνικὴ σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἀπηγόρευσε τὴν διδακαλία τοῦ πλατωνισμοῦ. Ὅμως τὸ 1459, ὁ Κοσμᾶς τῶν Μεδίκων (ὁ πρεσβύτερος, 1389-1464), ὁ θεμελιωτὴς τοῦ πριγκιπάτου τῆς Φλωρεντίας καὶ γνωστὸς ὡς “πατέρας τῆς πατρίδος”, θαυμαστὴς τοῦ Πλήθωνος, ἵδρυσε τὴν Πλατωνικὴ Ἀκαδημία, δηλαδὴ τὴν ἐκπαιδευτικὴ ἔκφραση τῆς μυστικῆς φρατρίας τοῦ Πλήθωνος. Ἔμενε μόνον νὰ μεταφερθοῦν τὰ ὀστᾶ τοῦ Πλήθωνος, τοῦ προφήτου τῆς Δύσεως, ἀπὸ τὸν Μυστρᾶ στὴν Ἰταλία. Αὐτὸ ἐπετεύχθη τὸ 1464. Στρατὸς τῶν Βενετῶν ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ στρατηγοῦ τοῦ Ρίμινι, Σιγισμούνδου Παντόλφου Μαλατέστα (1417-1468), ἅλωσαν τὸν Μυστρᾶ. Ὁ Μαλατέστα ἄρπαξε τὰ ὀστᾶ τοῦ Πλήθωνος καὶ τὰ μετέφερε στὸ Ρίμινι. Ἐκεῖ τὰ ἔθαψε στὸν μεγαλοπρεπῆ ῥωμαιοκαθολικὸ καθεδρικὸ ναὸ τῆς πόλεως, ὅπου ἡ σαρκοφάγος του εὑρίσκεται ἀκόμη σήμερα, μὲ μία ἐπιγραφή ποὺ ἀφιερώνετο “στὸν μεγαλύτερο φιλόσοφο τῆς ἐποχῆς του”. Ὁ πάπας Πίος Β'(1458-1464) ποὺ εἶχε ἀφορίσει τὸν Μαλατέστα, εἶχε δηλώσει πὼς ἡ ἐκκλησία αὐτὴ τοῦ Ρίμινι εἶχε μετατραπῆ σὲ παγανιστικὸ ναό. Ἡ ἵδρυση τῆς Δύσεως, ἐπὶ τῶν πλατωνικῶν καὶ ἀρχαιολατρικῶν βάσεων τοῦ Πλήθωνος, ἐπορεύθη στὴν ἀντίθετη κατεύθυνση μὲ τὴν διαιώνιση τοῦ Βυζαντίου μέσῳ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, βασισμένης καὶ αὐτὴ σέ διάσημο Ἕλληνα φιλόσοφο, τὸν Γεώργιο τὸν Τραπεζούντιο (1395-1484), ἀριστοτελικὸ καὶ συνεπῶς μέγα ἐχθρὸ τοῦ Πλήθωνος.
19/08/2021
