Φυσικά, τὸ πολίτευμα τῆς δημοκρατίας εἶναι ἑλληνικῆς προελεύσεως ἐφ’ὅσον ὁ πλανήτης ὁλόκληρος ἀναγνωρίζει, χωρὶς συζήτησι, ὅτι ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὸν ἑλληνισμό, ὅπως καὶ ἀπὸ τὸν Θεό, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Σατανᾶ. Ἀλλὰ καὶ ἀριστοκρατία καὶ λαοκρατία εἶναι ἑλληνικῆς προελεύσεως καὶ ὁ Πλάτων προωθοῦσε τὸ ἀριστοκρατικὸ πολίτευμα στὴν Ἀθήνα ἐνῶ ὁ Ζήνων τὴν λαοκρατία τῆς Σπάρτης. Ἡ δικτατορία εἶναι ῥωμαϊκῆς προελεύσεως, δηλαδὴ ἐξ ἴσου ἑλληνικῆς, ἐφ’ὅσον ἡ Ῥώμη ἦταν ἑλληνικὴ πόλι. Ὅμως δικτατορία καὶ λαοκρατία εἶναι ἀντίθετες ἔννοιες. Ἡ μὲν πρώτη ἔδινε γιὰ περιορισμένο χρονικὸ διάστημα ἀπόλυτη ἐξουσία σὲ στρατιωτικούς, γιὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὸ ὑπάρχον πολίτευμα (status quo ante) ποὺ ἐκινδύνευε νὰ καταργηθῇ ἀπὸ ἐξωτερικὴ κατάκτησι (Ἁννίβας) ἤ ἐσωτερικὴ κοινωνικὴ ἐξέγερσι (Σπάρτακος), ἡ δὲ δεύτερη εἶχε στόχο τὴν ἀνατροπὴ τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος(ἐπανάστασις) χωρὶς ἐπιστροφή. Οἱ Χίτλερ, Μουσσολίνι, Λένιν, Στάλιν, Κάστρο, Μάο, δὲν ἦσαν δικτάτορες ἀλλὰ λαοκράτες. Ἀντιθέτως, οἱ Φράνκο, Πινοσὲτ καὶ Γιαρουζέλσκι ἦσαν δικτάτορες. Ὁ ἡγέτης λαοκράτης βασίζεται στὸν ὁρισμὸ τοῦ Ῥουσσώ (1712-1778) τῆς Γενικῆς Θελήσεως ποὺ εἶναι ὁλόκληρος ὁ Λαός (ὁλοκληρωτισμός, ἔννοια ἀντίθετη μὲ πλειοψηφία, κομματισμὸ καὶ κοινοβουλευτισμό), λαὸς ἀδιαίρετος, δηλαδὴ χωρὶς διαχωρισμὸ τῶν τεσσάρων ἐξουσιῶν (ἐκτελεστική, νομοθετική, δικαστική,μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως-ΜΜΕ), διότι ἡ ἐξουσία τοῦ λαοῦ εἶναι ἀπόλυτη καὶ δὲν διαιρεῖται ἀλλὰ ἀντικατοπτρίζεται στὸν καθρέπτη στὸν ἀπόλυτο ἡγέτη, συμφώνως τῆς «ἀρχῆς τοῦ ἡγέτου» (Führerprinzip) ποὺ δὲν ὑπάρχει ὡς ἄτομο ἀλλὰ ὡς ἁπλῆ ἀντανάκλασι στὸν καθρέπτη τοῦ Λαοῦ. Ἡ διαφθορὰ στὴν λαοκρατία εἶναι ἄγνωστη διότι δὲν δύναται ὁ λαὸς νὰ λαδώνῃ τὸν ἑαυτό του, συνεπῶς καὶ τὴν σκιά του, ποὺ εἶναι ὁ Ἡγέτης. Οἱ Ῥοβεσπιέρρος, Ἀτατούρκ, Χίτλερ, Λένιν, Στάλιν, Κάστρο, Μάο, ἦσαν ἀδιάφθοροι. Ἀντιθέτως οἱ δικτάτορες εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ διεφθαρμένοι διότι ἐξυπηρετοῦν μία συντεταγμένη ὑπηρεσία, τὴν ὑπεράσπισι τῆς καθεστηκυΐας τάξεως ποὺ κινδυνεύει νὰ χάσῃ τὴν ἐξουσία. Οἱ Νταντόν, Φράνκο, Πινοσέτ, ἦσαν διεφθαρμένοι. Ἡ δημοκρατία ἐχαρακτηρίσθη σωστὰ ὡς ἀστικὴ δικτατορία, ἀπὸ τὸν θεωρητικὸ τῆς λαοκρατίας, συνεχιστὴ τοῦ Ζήνωνος καὶ τοῦ Ῥουσσώ, τὸν Κάρολο Μάρξ, ἡ ὁποία μέσῳ κατατμήσεως τῆς λαϊκῆς θελήσεως σὲ τέσσερες ἐξουσίες καὶ κοινοβουλευτικὰ κόμματα ἔδιδε τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία στὸ οἰκονομικὸ καπιταλιστικὸ κεφάλαιο ποὺ ὑποχρεωτικὰ διέφθειρε τοὺς ἐκτελεστὲς τῆς ἐξουσίας του. Ἡ λαοκρατία ἐξασκεῖται μὲ δύο τρόπους, εἴτε μὲ προσωρινὴ κομμουνιστικὴ δικτατορία τοῦ προλεταριάτου, στόχος τῆς ὁποίας εἶναι νὰ ὑποτάξῃ καὶ νὰ ἐξαφανίσῃ τὴν ἀστικὴ τάξι, εἴτε μὲ φασιστικὴ συσπείρωσι τῶν λαϊκῶν τάξεων (μικροαστικῶν καὶ ἐργατικῶν) πρὸς χάριν τῆς ἑνότητος τοῦ ἔθνους μὲ ὑποδούλωσιν τῆς μεγαλοαστικῆς τάξεως, ἀλλὰ ὄχι τὴν ἐξαφάνισί της, ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται νὰ παράγῃ ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας πρὸς ὄφελος τοῦ ἔθνους τῶν λαϊκῶν τάξεων. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ φιλελευθερισμοῦ τῆς μεγαλοαστικῆς τάξεως καὶ φασισμοῦ τῆς μικροαστικῆς τάξεως εἶναι ὅτι στὸ φιλελεύθερο καθεστὼς τὰ ἡνία τῆς ἐξουσίας τὰ ἔχει ὁ οἰκονομικὸς παράγων ἐνῷ στὸ φασιστικὸ καθεστὼς τὰ ἡνία τῆς ἐξουσίας τὰ ἔχει ὁ πολιτικὸς παράγων. Τὰ δύο πολιτικὰ καθεστῶτα, τὸ φασιστικὸ καὶ τὸ κομμουνιστικό, εἶναι ἀλληλομισούμενα ἀδέλφια. Ἡ συνεχὴς ἀντιπαράθεσίς τους ἐνεθαρρύνθη ἀπὸ τὸν κοινό τους ἐχθρό, τὸν φιλελευθερισμό, ὁ ὁποῖος καὶ κατώρθωσε, διχάζοντάς τα, νὰ τὰ ἐξοντώσῃ ἀπομονωμένα, τὸ μὲν φασιστικὸ τὸ 1945, τὸ δὲ κομμουνιστικὸ τὸ 1989. Σήμερα, ὁ φασισμὸς εὑρίσκεται καὶ πάλι σὲ ἄνοδο στὴν Εὐρώπη μὲ τὴν ὑποστήριξι τοῦ ἀμερικανοῦ προέδρου Τραμβίου καὶ τοῦ Ῥώσσου προέδρου Πούτιν. Ὅλοι οἱ κομμουνιστὲς ἔπρεπε νὰ στηρίζουν τὸν ἰδεολογικό τους ἀδελφό, περιμένοντας καὶ τὴν ἀναγέννησι τοῦ μαρξισμοῦ-λενινισμοῦ.
19/08/2021
