Τὸ ἑλληνικὸ μόρφωμα τοῦ 1821 ὄχι μόνον κατετάχθη διεθνῶς ὡς failed state (ἀποτυχημένο κράτος) ἀλλὰ στὴν οὐσία δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κράτος παρὰ μόνον δημοσιοϋπαλληλικὸ συνονθύλευμα ἀχρήστων γραφειοκρατῶν.Δὲν δύναται νὰ καταταχθῇ οὔτε ὡς καπιταλιστικὸ οὔτε ὡς σοσιαλιστικό παρὰ μόνον τεμπελχανικό-γραφειοκρατικό. Ἡ βάσις ἑνὸς κράτους –καπιταλιστικοῦ ἤ σοσιαλιστικοῦ- εἶναι ἡ ὀργάνωσις, δηλαδὴ ἡ ἀπουσία δημάρχων τύπου Ψινάκη, περιφερειαρχῶν τύπου Δούρου καὶ ὑπουργῶν τύπου Τόσκα. Ὁ γάλλος κόμης Ἑρρῖκος τοῦ Σαίν-Σιμόν, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ὀνόματα τῆς γαλλικῆς ἀριστοκρατίας, ὁ πατέρας τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τῆς τεχνοκρατίας, θεμελιωτὴς τοῦ οὐτοπιστικοῦ σοσιαλισμοῦ, ὑπῆρξε ὁ κοινὸς κορμὸς τοῦ καπιταλιστικοῦ καὶ τοῦ σοσιαλιστικοῦ διεθνισμοῦ. Τὸ 1814, ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς σκέψεως, συνέταξε ἕνα μεγαλεπίβολο σχέδιο ὁμοσπονδοποιήσεως τῆς Εὐρώπης, μὲ τίτλο, De la réorganisation de la société européenne («Περὶ ἀναδιοργανώσεως τῆς εὐρωπαϊκῆς κοινωνίας»). Ὁ σημερινὸς πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, Δονᾶλδος Τράμβιος θὰ ἦτο πρότυπο γιὰ τὸν Σαίν-Σιμόν. Πράγματι, στὴν Ἀμερική, ὁ Σαίν-Σιμὸν συνέλαβε τὴν βιομηχανική του θεωρία, παίρνοντας τὶς ΗΠΑ γιὰ πρότυπο. Ἡ Ἀμερικὴ ἀντεπροσώπευε τὴν νίκη τοῦ ἐπιχειρησιακοῦ καὶ ἀποτελεσματικοῦ πνεύματος ἐπὶ τοῦ κρατικοῦ στρατιωτικοῦ γραφειοκρατικοῦ πνεύματος, τὴν νίκη τῆς ἐπικοινωνίας μέσῳ τῆς γενικευμένης κυκλοφορίας τῶν ἀγαθῶν. Ὁλόκληρη ἡ κοινωνία, κατὰ τὸν Σαίν-Σιμόν, ἔπρεπε νὰ διευθύνεται σὰν μία ἐπιχείρησι. Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Σαίν-Σιμὸν προκαλοῦν θαυμασμό. Ὡς στρατιωτικὸς ἐπρότεινε τὴν κατάργησι τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων, ὡς ἀριστοκράτης ἀπεκήρυξε οἰκειοθελῶς τὸν τίτλο τοῦ κόμητος καὶ τὴν τάξι του, γεννημένος ῥωμαιοκαθολικὸς ἐκατηγόρησε τὸν πάπα γιὰ αἵρεσι. Δαιμόνιος ἐπιχειρηματίας διασχίζει τὰ ἐπαναστατικὰ χρόνια στὸ Παρίσι οἰκοδομῶντας τεραστία περιουσία. Αἰφνιδίως, τὸ 1798, ἀποφασίζει νὰ παρατήσῃ τὶς ἐπιχειρήσεις καὶ νὰ ἀφοσιωθῇ στὴν φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη. Τὸ καταπληκτικὸ εἶναι πὼς αὐτὸς ὁ πρώην πάμπλουτος ἐπιχειρηματίας γίνεται πάμφτωχος ἐπιστήμων-φιλόσοφος, φτώχεια ποὺ θὰ γνωρίσῃ καὶ ὁ Μὰρξ ἀργότερα: ἕνα μάθημα ἤθους τῶν δημιουργῶν πρὸς τὶς στρατιὲς τῶν βολεμένων. Στὶς 8 Δεκεμβρίου 1813 γράφει: «πεθαίνω ἀπὸ τὴν πείνα… Τὶς τελευταῖες τρεῖς ἑβδομάδες τρώγω ξερὸ ψωμὶ καὶ πίνω νερό. Ἐργάζομαι χωρὶς φωτιὰ καὶ ἐπούλησα τὸ τελευταῖο μου ὑποκάμισο γιὰ νὰ πληρώσω τὰ ἀπαραίτητα ἀντίτυπα γιὰ τὴν διανομὴ τῆς ἐργασίας μου». Στὶς 19 Μαϊου 1825, μερικὲς ὥρες προτοῦ πεθάνῃ ἐδήλωσε στοὺς φίλους του: «Νὰ θυμᾶστε ὅτι γιὰ νὰ κάνετε μεγάλα πράγματα πρέπει νὰ ἔχετε πάθος». Τὰ ἀκοῦς ἐξετελισμένε Γραικύλε τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν ποὺ τολμᾷς καὶ ἔχεις καὶ γνώμη ((!) περὶ Μάρξ, πὼς δῆθεν εἶναι ξεπερασμένος, χωρὶς νὰ ἔχῃς διαβάσει οὔτε μία γραμμή του. Γιὰ τὸν Σαίν-Σιμόν, τὸ Α καὶ τὸ Ω γιὰ τὴν οἰκοδόμησι μίας ἀνεπτυγμένης κοινωνίας εἶναι ἡ ὀργάνωσις καὶ ὄχι ἡ οἰκονομικὴ εὐρωστία καὶ τὸ χρῆμα, κάτι δηλαδὴ ποὺ λείπει ὁλοσχερῶς ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἑλληνικὴ κοινωνία. Ὅλο του τὸ ἔργο περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τρεῖς ἔννοιες: τὸ ὀργανωτικὸ ἐργαλεῖο, ὁ ὀργανωτής, ἡ ὀργάνωσις. Τὸ 1825, τὴν χρονιὰ τοῦ θανάτου του, ὁ Σαίν-Σιμὸν ἔγραψε τὸ τελευταῖο του βιβλίο, μὲ τίτλο, Le Nouveau Christianisme («Ὁ Νέος Χριστιανισμός») ποὺ δὲν ἐπρόφθασε νὰ τελειώσῃ. Πεθαίνοντας, εἶπε στοὺς φίλους του ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῆ γύρω ἀπὸ τὸ κρεββάτι του: «Τὸν Νέο Χριστιανισμὸ δὲν θὰ τὸν καταλάβετε ἀμέσως. Ἐπιστεύσαμε ὅτι οἱοδήποτε θρησκευτικὸ σύστημα θὰ ἐξηφανίζετο ἐπειδὴ εἴχαμε καταφέρει νὰ ἀποδείξουμε τὴν παρακμὴ τοῦ ῥωμαιοκαθολικοῦ συστήματος. Ἐκάναμε λάθος. Ἡ θρησκεία δὲν δύναται νὰ ἐξαφανισθῇ ἀπὸ προσώπου γῆς. Ἁπλῶς ἀλλάζει σχῆμα. Στὶς Ἐπιστολές του εἶχε γράψει: «Ὁ Θεὸς μοῦ ὡμίλησε». Ὁ γάλλος σοσιαλιστὴς ἡγέτης Jean Jaurès (1859-1914) εἶχε παρατηρήσει πώς «ὁ σαινσιμονισμὸς εἶχε προβλέψει τὸν μεγαλοκαπιταλισμὸ ἀλλὰ τὸν εἶχε λαμπρὰ μεταμορφώσει σὲ σοσιαλισμό». Καὶ σὲ μοσχοβίτικο ὀβελίσκο ἀφιερωμένο, στὴν διάρκεια τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, στοὺς ἥρωες τοῦ κομμουνισμοῦ, εὑρίσκεται χαραγμένο τὸ ὄνομα τοῦ Σαίν-Σιμόν. Γι’αὐτὸ θεωρῶ τὸν Σαίν-Σιμὸν πρόδρομο τοῦ σημερινοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, συνθέσεως φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ.
19/08/2021
