Ὁ ἐνδοκαπιταλιστικὸς ἐμφύλιος πόλεμος μαίνεται ἐπὶ ὅλου τοῦ πλανήτου μεταξὺ δύο στρατοπέδων: τοὺς ἐργολάβους τοῦ Τραμβίου (τὸ μαυροκόκκινο μέτωπο) καὶ τοὺς τραπεζίτες τῶν Κλίντον-Ὀμπάμα (τὸ σοσιαλδημοκρατικὸ μέτωπο). Τὸ δεύτερο μέτωπο ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὰ ἀμερικανικὰ ΜΜΕ τῶν NYT-CNN, στὴν Ἑλλάδα ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ ἐκλιπόντος συγκροτήματος Λαμπράκη (Τὸ Βῆμα-Τὰ Νέα), τὸ συγκρότημα Ἀλαφούζου ποὺ σήμερα, μαζὶ μὲ τὸν ΣΚΑΙ, ἀποτελεῖ μέρος τὸν μιντιακοῦ ὀργανισμοῦ τῆς οἰκογενείας Ἁλαφούζου καὶ τῆς π Group. Στὴν Ἑλλάδα τὸ μαυροκόκκινο μέτωπο ἀντιπροσωπεύεται ἀντικειμενικὰ ἀπὸ τὰ δύο ἀκραῖα ἐπαναστατικὰ κόμματα τὸ ΚΚΕ καὶ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, ἔστω καὶ ἐὰν εὑρίσκονται μονίμως στὰ μαχαίρια. Χαρακτηριστικὸ εἶναι πὼς ἡ ἐκλογική τους δύναμις ἔχει σταθεροποιηθῆ γιὰ τὸν καθένα στὸ 7%. Σὲ αὐτὸ τὸ 14% ὁ ἐπαναστατισμὸς στὴν Ἑλλάδα προσθέτει τοὺς ἀντάρτες πόλεων, ἐμπνευσμένοι ἀπὸ ἀναρχικά, τροτσιστικὰ καὶ ἐξωκοινοβουλευτικὰ φασιστικὰ καὶ κομμουνιστικὰ κινήματα τριτοκοσμικῆς ὑφῆς ποὺ ἔχουν διάφορα ὀνόματα, τὸ πλέον γνωστὸ τῶν ὁποίων εἶναι ἡ 17Ν. ΠΑΣΟΚ καὶ Σύριζα, σοσιαλιστικῆς τριτοκοσμικῆς προελεύσεως ὑπεστήριξαν μὲ ἀνομολόγητο τρόπο τὴν 17Ν. ποὺ ὑπεχρεώθησαν νὰ διαλύσουν μόνον κατόπιν πιέσεων τοῦ ἀμερικανικοῦ παράγοντος τῆς πρὸ-τραμβικῆς περιόδου. Ἀλλὰ πάντα ἡ συμπάθειά τους πρὸς τοὺς ἀγωνιστὲς τῶν ἀνταρτῶν πόλεων παρέμεινε ὡς νοσταλγία τῆς ἰδικῆς τους πολιτικῆς ἱστορίας, προτοῦ βυθισθοῦν στὴν διαφθορά. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ εὔνοια ποὺ ὁ Σύριζα ἐπιδεικνύει πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Κουφοντίνα. Παραθέτω ἐδῶ ἀπόσπασμα τῆς ἀναλύσεως τοῦ φαινομένου αὐτοῦ ποὺ ἔκαμα στὸ βιβλίο μου, «Περὶ ἡρώων» (Ἐκδόσεις Ἡρόδοτος, 2014, 472 σελίδες), στὸ κεφάλαιο 18, «Πάμπλο», σσ. 293-305: «Ὁ παμπλισμός, ὅπως καθιερώθη νὰ ὀνομάζεται ἡ ἰδεολογία ποὺ ἐθεμελίωσε ὁ Μιχάλης Ῥάπτης, εἶναι μία τάσι τοῦ τροτσκισμοῦ καὶ τῆς τετάρτης τροτσκιστικῆς διεθνοῦς ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν ὑποστήριξι τῶν ἐθνικοαπελευθερωτικῶν ἀγώνων τοῦ τρίτου κόσμου καὶ ποὺ συμπεριέλαβε καὶ τὴν Ἑλλάδα τῆς παπαδοπουλικῆς περιόδου ὡς τριτοκοσμικῆς χώρας. Ἡ μελέτη τοῦ παμπλισμοῦ βοηθᾷ τὰ μέγιστα στὴν κατανόησι τῶν ἀντιφάσεων τῆς ἰδεολογίας τοῦ ἀνδρεϊσμοῦ καὶ τῆς γενέσεως τῶν ἑλληνικῶν ὁμάδων ἀντάρτικου πόλεων ὅπως ὑπῆρξε ἡ 17Ν. Πράγματι, ὁ τριτοκοσμισμός, ἤ τριτοκοσμικὸς φασισμός, προωθεῖ τὴν ἄνοδο τῶν μικροαστικῶν στοιχείων στὶς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου ποὺ ἐπιφέρει συνάμα καὶ τὴν ἄνοδο τῆς διαφθορᾶς. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῆς ἀβασιλεύτου δημοκρατίας τῆς Κίνας, 1912-1949, ὅπου ἡ ἄνοδος τῶν μικροαστικῶν στοιχείων ποὺ προώθησε ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐπαναστάσεως Σοὺν Γιὰτ-σέν, κατέληξε στὴν ὁλοκληρωμένη διαφθορἀ τοῦ διαδόχου του Τσιάνγκ Κάϊ-Σέκ. Ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀπὸ τὸ ΠΑΚ στὸ ΠΑΣΟΚ καὶ ἡ κορύφωση τῆς διαφθορᾶς ἐπὶ καθεστῶτος Σημίτη. Ὁ Πάμπλο ἔζησε προτοῦ πεθάνει τὴν συντριβὴ τοῦ τριτοκοσμικοῦ ὁράματος τοῦ ἀνδρεϊσμοῦ καὶ ἐὰν ἔζη σήμερα θὰ ἦτο παρὸν στὴν συντριβὴ τοῦ ὁράματος τοῦ Σύριζα. «Ἔχουμε ἐπανειλημμένως ἐπισημάνει ὅτι τὸ ἑλληνικὸ κρατίδιο ποτὲ δὲν ἐδημιούργησε μία ἰδεολογία ποὺ νὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαχθῆ ἐκτὸς τῶν ὀρίων του. Ὁ ἀνδρεϊσμὸς ὑπῆρξε μία μεγάλη ἀποτυχία ἄν καὶ ἐπηρεάσθη μερικῶς ἀπὸ μία ἑλληνογενῆ διεθνῆ ἰδεολογία, τὸν παμπλισμό, ὁ ὁποῖος προσέγγισε μίαν ἄλλη διεθνῆ ἰδεολογία, τὸν τιτοϊσμό… Ὁ Πάμπλο ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα τὸ καλοκαίρι τοῦ 1974, μετὰ τὴν μεταπολίτευση, ὕστερα ἀπὸ ἀπουσία 37 ἐτῶν, μὲ πλαστὸ χιλιανὸ διαβατήριο ποὺ εἶχαν φτειάξει οἱ φίλοι του «σὲ μερικὰ λεπτά». «Στὴν αὐτοβιογραφία του ὁ Πάμπλο ἀναφέρεται συχνὰ στὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου. Ἐπειδὴ καὶ οἱ δύο τους ἀπεβίωσαν τὸ 1996, δηλαδὴ ἕξι χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν σύλληψι τῶν μελῶν τῆς 17Ν ποὺ ἐπραγματοποιήθη τὸ 2002, ἐπὶ πρωθυπουργίας τοὺ ἀντιανδρεϊκοῦ ΠΑΣΟΚ τοῦ Κώστα Σημίτη, τὰ ὀνόματά τους ναὶ μὲν ἀνεφέρθησαν ἀλλὰ οἱ ἀρχὲς ἀσφαλείας δὲν ἐπροχώρησαν περαιτέρω. Οἱ ἱστορικοὶ ὅμως εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ θέσουν τὸ θέμα γιὰ τὸ ὁποῖο ἴσως στὸ μέλλον δοθῇ λύση, ἐὰν φυσικὰ εὑρεθοῦν τὰ ἀπαραίτητα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα… «Ἡ πρώτη μνεία τοῦ Ράπτη στὸ ὄνομα τοῦ Ἀνδρέα, ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἤμουν ἀπὸ τὰ ἡγετικὰ στελέχη τῆς κοινῆς ὀργάνωσης ποὺ εἰχαμε ἱδρύσει τὸ 1934 μὲ τὸν Παντελῆ Πουλιόπουλο, καὶ στὴν ὁποία φοίτησε ἀργότερα γιὰ λίγο ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου» (σ.52). Ἡ δεύτερη μνεία εἶναι τῶν ἀρχῶν τοῦ 1974, πάντα μὲ τὴν τριπλὴ ἰδέα εἰσχωρήσεως μὲ συνωμοτικὸ τρόπο στὶς τάξεις τοῦ ταξικοῦ ἐχθροῦ, ἐξαγγελίας τῆς ἀρχῆς τῆς κοινωνικῆς αὐτοδιαχειρίσεως καὶ τῆς προτεραιότητος τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος («Ἡ Ἑλλὰς στοὺς Ἕλληνες»). Γράφει λοιπὸν ὁ Ράπτης: «Τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου καὶ ἄλλες ἐνδείξεις μὲ εἶχαν πείσει πὼς βαδίζαμε πρὸς ἀλλαγή, πτώση τῆς χούντας, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴν μορφὴ λαϊκῆς ἔνοπλης ἐξέγερσης, ὅπως γιὰ καιρὸ θέλαμε νὰ πιστεύουμε στοὺς κύκλους μας. Μέσα μου ὡρίμαζε ἡ ἰδέα ὅτι ἴσως τὸ ΠΑΚ… θὰ ἔπρεπε νὰ μετατραπῆ σὲ ἕνα Ἀριστερὸ Σοσιαλιστικὸ Κόμμα, ὅσο ἀριστερὸ θὰ πήγαινε στὶς ἰδέες τοῦ Ἀ. Παπανδρέου…. Ἔκατσα κι ἔγραψα ἕνα τέτοιο γράμμα στὸν Ἀ. Παπανδρέου, ποὺ ἦταν τότε στὸν Καναδᾶ, ὅπου ἀνέφερα ἐπίσης τὸ ἐνδεχόμενο ἀλλαγῆς στὴν Ἑλλάδα, μὲ ἐπαναφορὰ κατ’ ἀρχὴν τοῦ Καραμανλῆ»(σ.239). Ἡ τρίτη μνεία εὑρίσκεται στὶς ἐκμυστερεύσεις τοῦ Πάμπλο πρὸς τοὺς Γάλλους Faligot καὶ Kauffer: 3η Σεπτεμβρίου 1938. Ὁ Ράπτης καὶ οἱ σύντροφοί του ἱδρύουν τὴν Τετάρτη Διεθνῆ τῶν Τροτσκιστῶν. 3η Σεπτεμβρίου 1974. Ὁ μαθητής του Ἀνδρέας Παπανδρέου ἱδρύει τὸ ΠΑΣΟΚ, «ἕνα κόμμα στὸ ὁποῖο γιὰ λίγο θὰ συμμετάσχουν καὶ οἱ ἕλληνες ὀπαδοὶ τοῦ Πάμπλο, οἱ ὁποῖοι ἀργότερα ἀποχωροῦν ὁριστικά. Ἡ ἀποχώρηση αὐτὴ δὲν ἐμπόδισε τὴν διατήρηση στενῶν σχέσεων ἀνάμεσα στὸν μελλοντικὸ πρωθυπουργὸ καὶ τὸν ἐπαναστάτη ἀγωνιστή»(Eminences grises,σ.287-325). «Ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ τοῦ παραμένοντος μυστηρίου τῶν φημολογουμένων σχέσεων τοῦ Πάμπλο καὶ Ἀνδρέα Παπανδρέου μὲ τὴν 17Ν. Στὸ βιβλίο του, Ἡ Δημοκρατία στὸ Ἀπόσπασμα,τὸ ὁποῖο ἔγραψε στὸ Τορόντο τοῦ Καναδᾶ τὸ 1972, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου συνεφώνησε ἀπολύτως μὲ τὶς τριτοκοσμικὲς θέσεις περὶ ἐνόπλου ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος τῶν Ἑλλήνων ποὺ προσεπάθησε νὰ βάλη ἀνεπιτυχῶς σὲ πράξη τὸ ΠΑΚ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος. Ἔγραφε στὸ βιβλίο αὐτὸ ὁ Ἀνδρέας: «Ἡ οὐσία τοῦ ἑλληνικοῦ προβλήματος εἶναι ἁπλή Ἡ πατρίδα μας εἶναι χώρα ὑπὸ κατοχή. Καὶ ἡ κατοχὴ εἶναι ἀμερικανική. Μόνο οἱ στολὲς καὶ ἡ γλῶσσα εἶναι ἑλληνικές. Καὶ λύση τοῦ ἑλληνικοῦ προβλήματος δὲν ὑπάρχει καμμία στὸ πολιτικὸ ἐπίπεδο [συνεπῶς ὑπάρχει μόνον διὰ τῶν ὅπλων]…Ὁ ἀγώνας μας εἶναι ἐθνικοαπελευθερωτικός» (προμετωπίδα τοῦ βιβλίου). «Κατὰ τὸ πρότυπο ὅλων τῶν ἐθνικοαπελευθερωτικῶν κινημάτων… ἡ δράσις του διαχωρίζεται σὲ δύο κλάδους: τὸ νόμιμο σκέλος ποὺ δρᾷ ὡς κόμμα στὴν Βουλή, καὶ στὸ ἔνοπλο παράνομο σκέλος (παράδειγμα καὶ στὴν Ἰρλανδία καὶ στὴν χώρα τῶν Βάσκων) ποὺ συνεχίζει τὸν «τρομοκρατικὸ» ἀγῶνα «ἐν ἀγνοίᾳ» τοῦ νομίμου σκέλους. Τέτοια ἐξέλιξη εἶδαν μερικοὶ μετὰ τὸ 1974 λέγοντας ὅτι τὸ ΠΑΚ εἶχε διαχωρισθῆ στὸ νόμιμο ΠΑΣΟΚ ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου καὶ στὴν παράνομη 17Ν ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Ράπτη. Ἡ μακροχρόνιος ὅμως παραμονὴ στὴν παρανομία ὀργανώσεως ἀντάρτικου πόλεων, τὴν ἐκθέτει στὸν ἐκτροχιασμό της ἀπὸ τὴν διείσδυση μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. «Τέτοιο ἦταν τὸ νόημα τοῦ ἄρθρου τοῦ Πάμπλο στὸ Βῆμα, στὶς 20 Ὀκτωβρίου 1991, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴν 17Ν: Σὲ μία κοινωνία σὰν τὴν ἑλληνική, ποὺ ἔχει μεταλλαχθῆ σὲ σικελική, μαφιόζικη ἀπεράντου διαφθορᾶς, ἀκόμη καὶ ἀγνὰ ἐθνικοαπελευθερωτικὰ κινήματα ἀντάρτικου πόλεων, δύνανται νὰ μολυνθοῦν καὶ μὲ τὴν σειρά τους νὰ σαπίσουν. Γράφει λοιπόν: «Ἡ Ἑλλάδα σήμερα περνᾷ σὲ μαφιόζικη ἀναβάθμισή της. Μαφιόζικα συγκροτήματα ἀρπάζουν ὅ,τι μποροῦν, κυκλώματα κάθε εἴδους ἔχουν ἀρχίσει νὰ νέμονται τὴν οἰκονομία, τὸ κράτος, τὴν κοινωνία, ἐφορμοῦν ἀκάθεκτα, ἀρπάζουν ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὅ,τι μποροῦν, ἀπὸ νοσοκομεῖα ἕως βραχονησῖδες… μοιράζεις ὅταν μπορεῖς ΄φακελάκια΄ παντοῦ, ἀγοράζεις ΄ὑπηρεσίες΄, ἀκόμα καὶ ΄τρομοκρατικές». Τὸ παραπάνω κείμενο εἶναι συνταρακτικὸ στὴν ἀλήθεια ποὺ περικλείει, ὅταν σκεφθῆ κανεὶς ὅτι ἐγράφη πρὶν ἀπὸ 27 ὁλόκληρα χρόνια γιὰ μιὰ κοινωνία ἡ διαφθορὰ τῆς ὁποίας ἔχει ἰλιγγιωδῶς πολλαπλασιασθῆ!» Σήμερα, τὸ συγκρότημα τῆς «Καθημερινῆς» ἐκπροσωπεῖ αὐτὴν τὴν «σικελικὴ μαφία τοῦ Κολωνακιοῦ» κατὰ Πάμπλο. Γι’αὐτὸ καὶ τρομοκρατεῖται ἀπὸ τὴν ἐνδεχομένη μελλοντικὴ ἀπελευθέρωσι τοῦ Κουφοντίνα.
