Ἐπιτέλους, φθάνει πιά! Ἡ γηρασμένη χώρα μας, χωρὶς παιδιά, βολοδέρνει βρομῶντας ἀποχαυνομένα χούφταλα. Ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἦταν ὑγιής, εἶχε δηλαδὴ τὰ δύο τρίτα τοῦ πληθυσμοῦ της νέους κάτω τῶν 35 ἐτῶν, δὲν θὰ ἠσχολεῖτο μὲ συντάξεις. Ἀλλὰ συνεχίζεται σήμερα, σὲ στόματα χωρὶς δόντια, νὰ μουρμουρίζονται ἀκαταλαβίστικες πλέον λέξεις περὶ συμμοριτοπολέμου καὶ μοναρχοφασισμοῦ. Ἀπὸ τὸ 1941 μέχρι τὸ 1949 οἱ γερμανοτσολιάδες καὶ οἱ ἀμερικανοτσολιάδες, μαζὶ μὲ τοὺς μαυραγορῖτες τοῦ «βάστα Ῥόμμελ», καὶ τοὺς «εἶμαι ἐθνικόφρων» ποὺ γελοιοποίησε ὁ Χάρρυ Κλύνν, ἀντιμετωπίσθηκαν ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ νειᾶτα, ἄνδρες γυναῖκες, παιδιά, μὲ ἀξεπέραστο ἡρωϊσμό. Στόχος τους, νὰ βάλουν τέλος στὴν ἀθλία ἀποικία τῆς Δύσεως ποὺ ἀπὸ τὸ 1821 οἱ ξένοι εἶχαν δώσει περιπαικτικὰ τὸ θεόπνευστο ὄνομα Ἑλλάς. Ἐπιτέλους, φθάνει πιά! Δύο ἰδεολογίες προσφέρονται ὡς μπουλντόζες γιὰ τὴν κατεδάφισι τῆς ὑποτελείας τῶν γερόντων ποὺ πωλοῦν στὸν καπιταλισμὸ καὶ τὸν ἰμπεριαλισμὸ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων γιὰ ἕνα κομμάτι ἀθλίας συντάξεως τὴν παιδικὴ σάρκα τῶν ἀποβληθέντων ὁραμάτων τοῦ Γένους. Δύο ἰδεολογίες: ὁ φασισμὸς καὶ ὁ κομμουνισμός. Ἐλάχιστες διαφορὲς μεταξύ των. Ὁ κομμουνισμὸς καταργεῖ κάθε ἰδιοκτησία. Ὁ φασισμὸς ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐκτὸς καλογηρικοῦ κοινοβίου, χρειάζεται μία μικρὴ ἰδιοκτησία γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἐνῷ ἡ μεγάλη καπιταλιστικὴ ἰδιοκτησία δὲν χρειάζεται νὰ καταργηθῇ ἀλλὰ νὰ ἐλέγχεται βασανιστικὰ ἀπὸ τὸν ἡγέτη-μονάρχη ἑνὸς ὁλοκληρωτικοῦ κράτους γιὰ νὰ ὑπηρετῇ τὰ συμφέροντα τοῦ συνόλου. Ὁ κομμουνισμὸς εἶναι θρησκεία χωρὶς θεό. Ὁ φασισμὸς θρησκεία μὲ μυστικισμό.Καὶ οἱ δύο καταδικάζουν τὴν δημοκρατία καὶ προωθοῦν τὴν λαοκρατία μὲ δημοψηφίσματα, μὲ μονοκομματισμὸ ἤ ἀκομματισμό, μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἀπολύτου ἡγέτου Χίτλερ-Στάλιν-Μάο (ἡ χρουστσεβικὴ κομματικὴ δημοκρατία ἦταν παρακμιακὸ φαινόμενο). Κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς εἶναι ταξικές ἰδεολογίες, μὲ συμμαχία συνεργαζομένων τάξεων, πρὸς χάριν ἐθνικῆς ἑνότητος. Ὁ πυρὴν τοῦ κομμουνισμοῦ εἶναι ἡ ἐργατικὴ τάξις μὲ συνεργασία μὲ τὴν ἀγροτιὰ καὶ τοὺς μικροαστούς. Ὁ πυρὴν τοῦ φασισμοῦ εἶναι ἡ μικροαστικὴ τάξις μὲ συνεργασία μὲ τὴν ἀγροτιὰ καὶ τὴν ἐργατιά. Καὶ οἱ δύο ἔχουν ὡς βασικὴ ταξικὴ ἐκδήλωσι τὴν Πρωτομαγιά. Κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς καταδικάζουν τὸν ἀστικὸ διεθνισμό, τὸν ἀποκαλούμενο κοσμοπολιτισμὸ καὶ προωθοῦν τὸν πατριωτισμό γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς πατρίδος, εἴτε ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῆς ἐργατιᾶς, εἴτε ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῆς μικροαστικῆς τάξεως. Ἦταν ἐντυπωσιακὴ ἡ προώθησι τῶν λαϊκῶν χορευτικῶν συγκροτημάτων, στὶς Λαϊκὲς Δημοκρατίες καὶ τὴν ΕΣΣΔ, μετὰ τὸ 1945. Κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς ἐξαίρουν τὸν μοντερνισμὸ τῆς τεχνολογίας καὶ τὴν πίστι στὰ νειᾶτα μὲ ὀργανώσεις κομμουνιστικῆς καὶ φασιστικῆς νεολαίας. Κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς ἔχουν ὡς κύριο βασικὸ ταξικὸ ἐχθρό, τὶς ὑπερεθνικὲς τράπεζες, καὶ προωθοῦν τοὺς παραγωγούς. Δυστυχῶς ἡ συμμαχία τῶν δύο κοινωνικῶν ἐπαναστατῶν, Χίτλερ-Στάλιν τοῦ 1939-1941 δὲν ἐπέζησε λόγῳ τῶν δύο βασικῶν προκαταλήψεων τοῦ Χίτλερ, τὸν ἀντισημιτισμὸ καὶ τὸν ἀντισλαυϊσμό, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ καπιταλισμὸς νὰ κατεδαφίση τὸν ἐθνικομπολσεβικικὸ κοινωνισμό, τὸν φασιστικὸ τὸ 1945 καὶ τὸν κομμουνιστικό, τὸ 1989. Σήμερα ἐπανέρχεται ἡ μεγάλη ἐπαναστατικὴ εὐκαιρία ποὺ ὁ πλανήτης δὲν πρέπει νὰ χάσῃ. Ὁ Χίτλερ ζεῖ καὶ πάλι στὸ πρόσωπο τοῦ Πούτιν καὶ ὁ Μουσσολίνι στὸ πρόσωπο τοῦ Τραμβίου. Ὅλη ἡ Εὐρώπη ἐπανασυντάσσεται γύρω ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, αὐτὴν τὴνν φορὰ μὲ σύμμαχο τὸ Ἰσραήλ, κατὰ τοῦ ἡγέτου τῆς σοσιαλδημοκρατίας τῶν ὑπεθνικῶν τραπεζῶν, τὴν Κίνα. Ἡ Ἑλλὰς περιμένει τὸν ἡγέτη της γιὰ νὰ ἐνταχθῇ καὶ αὐτὴ στὸ στρατόπεδο τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ.
