( Ἀπὸ τὸ βιβλίο μου, «Ἱστορία τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, 1928-1973», Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, Β΄ἔκδοσις, σ.33-34) Ὅταν ἀνέλαβε πάλι ὁ Βενιζέλος τὴν ἐξουσία, ὑπέγραψε μαζὶ μὲ τὸν Μουσσολίνι στὴν Ῥώμη, στὶς 20 Σεπτεμβρίου 1928, τὴν συνθήκη φιλίαςς μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν. Ἕξι μῆνες ἀργότερα, ὁ Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος ποὺ δὲν ἦταν ἀκόμη ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν, διότι δὲν ἔγινε παρὰ στὶς 6 Ἰουλίου 1929, ἔγραφε στὶς 19 Μαρτίου 1929 στὸν Βενιζέλο: «Εἶναι πρόδηλον ὅτι ὁ ἐγκάρδιος τόνος, ὅστις ἐχαρακτήριζεν ἄλλοτε τὰς σχέσεις ὑμῶν πρὸς ὅλους τοὺς Ἄγγλους πολιτικοὺς ὑπέστη μίαν χαλάρωσιν, ἥτις ἐπ’ἐσχάτων ἐξετράπη εἰς βαθμόν, ὅστις ἐκπλήττει καὶ καταθλίβει ἡμᾶς τοὺς ἐγγύτερον γνωρίσαντας τὰς παλαιοτέρας σχέσεις ὑμῶν πρὸς αὐτούς…Ἀλλὰ… «χέρι ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ δαγκάσῃ πρέπει νὰ τὸ φιλήσῃ». »Ἐνθυμοῦμαι ἐπίσης ὅτι ὁ μακαρίτης [Ῥουμᾶνος πρωθυπουργὸς καὶ ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν Ion I.C.] Bratianu [ποὺ ἀπεβίωσε τὸ 1927] σᾶς ἐζήτησεν εἰς τὸ Παρίσι, ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Συνδιασκέψεως τῆς Εἰρήνης, ἵνα διὰ κοινοῦ μετώπου ἀντιταχθῶμεν κατὰ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων καὶ ἐπιβάλωμεν τὰς ἀπόψεις μας ὡς ἐλεὐθερα κράτη, τοῦ ἀπηντήσατε ὅτι σφάλλεται ἐὰν νομίζῃ ὅτι τὰ μικρὰ κράτη εἶναι οὐσιαστικῶς ἐλεύθερα. »Ὁ Bratianu ἐχολώθη τότε, καὶ τόσον τὸν κατεῖχεν ἡ ὡραία πράγματι ἰδέα μίας ὑπερηφάνου ἀνεξαρτησίας ὥστε ἠθέλησε ν’ἀκολουθήσῃ τὴν πολιτικὴ τῆς αὐτοτελείας, καὶ τὴν ἠκολούθησε μέχρι τοῦ θανάτου του, ἀπομακρύνων ἐπιρροὰς Μεγάλων Δυνάμεων εἴτε πολιτικὰς εἴτε χρηματιστηριακάς. Ἐλησμόνει ὅτι εἶναι παλαιὰ πικρὰ ἀλήθεια ὅτι αἱ χρηματιστικαὶ δυνάμεις ἐμπνέουν πολλάκις τὴν πολιτικὴ τῶν κυβερνήσεων… Ἡ Ῥουμανία ἐπάλαισεν ἀπεγνωσμένως κατὰ τὴν οἰκονομικήν της ἀπομόνωσιν καὶ ἐπὶ τέλους ἠναγκάσθη τὸ 1928 νὰ συμβιβασθῇ καὶ μὲ αὐτὴν τὴν Γερμανίαν ὑπὸ ὅρους ἐπαχθεῖς, ἵνα κατορθώσῃ νὰ ὀρθοποδήσῃ οἰκονομικῶς» Σήμερα, ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, Ὁ ἕλλην πρωθυπουργὸς Ἀλέξης Τσίπρας, γνωρίζοντας τὰ παραπάνω, ἀπεφάσισε ἐξ ἀρχῆς νὰ ἀκολουθήσῃ τὶς ἐντολές τῶν Δυνάμεων. Ἀντιθἐτως ὁ Ἔρντογαν ἀκολουθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Μπρατιάνου καὶ προσπαθεῖ νὰ καταστῇ ἀνεξάρτητος, ἄγνωστο ἐὰν τὸ ἐπιτύχῃ τελικά. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἐντυπωσιάζει, εἶναι ἡ δουλοπρέπεια τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνος ποὺ ἀντὶ νὰ χειροκροτεῖ τὴν ἴσως ἀπεγνωσμένη προσπάθεια τοῦ τούρκου προέδρου, τὸν καταδικάζει ἀπερίφραστα. Ἀλλὰ τελικά, στὴν Ἱστορία παραμένει πρὸς μίμησιν ὁ λεβέντης καὶ ὄχι ὁ δοῦλος. Γι’αὐτὸ καὶ «οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι»!
19/08/2021
