Σὲ προηγούμενο ἄρθρο τῆς 6ης Ἰανουαρίου 2018 ( ἀρ. 400) ἐπαινοῦσα τὸν Χριστόδουλο καὶ σωστά, ὡς γίγα καὶ ἥρωα, νοητικὰ δολοφονημένο ἀπὸ ἕναν γραικῦλο πυγμαῖο, τὸν Κώστα Σημίτη.
Ἕνας ἱστορικὸς ὅμως πρέπει νὰ ἐρευνᾷ ὅλες τὶς πτυχὲς τοῦ ἥρωος καὶ νὰ τὸν τοποθετήσῃ στὸ πολύπλοκο περιβάλλον τῆς ἐποχῆς του, μὲ τὶς ἀδυναμίες του καὶ τὰ ἀρνητικά του στοιχεῖα. Βασικὰ ὁ Χριστόδουλος ὑπῆρξε νεωτεριστὴς οἰκουμενιστής, δηλαδὴ φραγκοποιημένος ὅπως οἱ περισσότεροι τῶν ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν, μὲ πρῶτο τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὸν ὁποῖο ὅμως εἶχε ἔλθει σὲ ῥήξι. Γιατί;
Δημοσιεύω παρακάτω κείμενα ἀπὸ τὰ τεύχη 37, 42 καὶ 46 τοῦ τιμηνιαίου μου περιοδικοῦ «Ἐνδιάμεση Περιοχή», γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω τὴν εἰκόνα τοῦ ἔργου τοῦ ἀρχιεπισκόπoυ Χριστοδούλου, ἔτσι ὅπως τὸν ἔζησα. Δημήτρης Κιτσίκης – 18 Φεβρουαρίου 2018
1 – Περιμένοντας τὸν Γεννάδιο. Περὶ φονταμενταλισμοῦ
(Ὑπάρχει ἀναμφισβητήτως πρόβλημα Χριστοδούλου ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἐκλογῆς του ὡς ἀρχιεπισκόπου στὶς 28 Ἀπριλίου 1998. Ὁ προκάτοχός του Σεραφείμ ἦταν ἀσήμαντος γιὰ τοὺς περισσοτέρους καὶ συνεπῶς οἱ πάντες τὸν ἠγνόουν. Ἀντιθέτως, μόλις ἐξελέγη ὁ Χριστόδουλος, ἀμέσως τὸν ἐμίσησαν πολλοὶ καὶ ἄλλοι τόσοι, ὅπως ἐγώ, τὸν ἐλάτρευσαν, διότι μέσῳ τῶν λαοσυνάξεων καὶ τοῦ δημοψηφίσματος περὶ ταυτοτήτων ἔδειξε ἐπαναστατικότητα. Δυστυχῶς πολὺ γρήγορα ξεφούσκωσε, ἔμεινε στὰ λόγια καὶ ἐκατηγορήθη ὅτι τελικῶς ἦτο Ἀνδρέας Παπανδρέου μὲ ράσα. Ἤδη τὴν ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του τὸ ἐπίσημο βιογραφικό του τὸν παρουσίαζε μὲ τάσεις λαϊκισμοῦ παρατηρώντας πὼς “χρησιμοποιεῖ σύγχρονη γλῶσσα… Εἶναι γνωστὸς στὰ ΜΜΕ, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας”. Δημοσιεύουμε παρακάτω μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἐπιστολὴ τοῦ Χριστοδούλου ποὺ ἀπηύθυνε στὸν διευθυντή μας, στὶς 20 Ἰουνίου 2005, ὡς καὶ τὴν ἀπάντηση ποὺ ὁ τελευταῖος προσεπάθησε νὰ δώση σὲ ἕνα τόσο δύσκολο διαλεκτικὸ ζεῦγος δικαιοσύνης-ἀγάπης, παραδόσεως-ἐκσυγχρονισμοῦ, θεώσεως-πολιτικῆς)
Ἀγαπητὲ κ. Κιτσίκη, Διεξερχόμενος τὸ τελευταῖο διπλὸ τεῦχος τῆς “Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς” (τ.35-Ἀνοιξη-Θέρος 2005) εἶδα ὅτι σὲ περισσότερα τοῦ ἑνὸς σημεῖα μὲ ἀποκαλεῖτε “φονταμενταλιστὴ” δηλ. φανατικό, μισαλλόδοξο, “ὀρθοδοξιστή”. Μὲ ἐξένισεν ἡ κρίσις αὐτὴ, ἡ ὁποία δὲν εἶναι μόνον ἄδικη, γιὰ μέ, ἀλλὰ καὶ ἐξόχως ἐπικίνδυνη καὶ βλαπτικὴ ἐφ’ὅσον διαδιδομένη, καὶ προσωπικὰ μὲ βλάπτει, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας προκάθημαι, συκοφαντεῖ.
Διερωτῶμαι ἑπομένως πῶς συνάγετε αὐτὴν τὴν ἐντύπωση γιὰ μέ. Ἄν ἤμουν φονταμενταλιστὴς τότε πῶς ἑρμηνεύετε τὰ ἀνοίγματα τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς ὅλο τὸν κόσμο (Δύση καὶ Ἀνατολή), τὴν ἄμεση συγκατάθεσή μου γιὰ ἀνέγερση τεμένους στὴν Ἀθήνα, τὶς ἐπισκέψεις μου σὲ πλεῖστες χῶρες, κατ’ἐξοχὴν τὶς βαλκανικές, ἀλλὰ καὶ τῆς Μ. Ἀνατολῆς, τὴν ζωηρὴ ἀντίθεσή μου στοὺς βομβαρδισμοὺς κατὰ τῆς Σερβίας, στὸν πόλεμο στὸ Ἰράκ, τὰ πύρινα κηρύγματά μου ὑπὲρ τῶν ἀλλοπίστων καὶ ἀλλοφύλων μεταναστῶν ποὺ ἔχουν ἐγκατασταθῆ στὴν Ἑλλάδα, τὶς δηλώσεις μου κατὰ καιροὺς ὑπὲρ μειονοτικῶν ὁμάδων κ.λ.π. κ.λ.π.;
Ἄν θεωρεῖτε φονταμενταλισμὸ τὴν ἀξιόχρεω μέριμνά μου γιὰ τὴν διαφύλαξη τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν ποὺ περιφρονοῦνται στὴν εὐημεροῦσαν(;) Ἑλλάδα, ἤ τὴν προσήλωσή μου στὴν Ὀρθοδοξία ἤ τὴν ὑπεράσπιση τῆς γλώσσας μας, ἤ τὴν ἀντίθεσή μου σὲ μέτρα ποὺ κρημνίζουν τὰ ἠθικὰ βάθρα τῆς κοινωνίας, τότε μᾶλλον ἔχετε ἀστοχήσει. Δὲν ἐπιθυμῶ δὲ νὰ παραθέσω ἐδῶ -γιὰ λόγους εὐνοήτους- τὸ μέγεθος τῆς ζημίας ποὺ μοῦ προκαλεῖτε, ὅταν οἱ πρεσβεῖες ξένων κρατῶν ἤ οἱ ἀνταποκριταὶ τοῦ ξένου τύπου, διαβάζοντας τοὺς χαρακτηρισμούς σας εἰς βάρος μου, τοὺς ἀναμεταδίδουν ὅπου δεῖ μὲ δυσάρεστα ἀποτελέσματα γιὰ πολλά μου διαβήματα ὑπὲρ τῶν ἀρχῶν Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλλάδος. Εἶναι φυσικὸν ἕνας «φονταμενταλιστὴς» νὰ ἀποκαλεῖται ἀπὸ τοὺς ξένους δημοσιογράφους «Χομεϊνὶ» καὶ νὰ κλείνουν γι’αὐτὸν οἱ θύρες. Σκεφθῆτε καὶ πράξετε κατὰ συνείδησιν.
Σᾶς εὔχομαι τὴν χάριν καὶ τὸν φωτισμὸν τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Σᾶς ἀποστέλλω τὸ νέο βιβλίο μου Ἑλληνισμὸς προσήλυτος ὡς καὶ τὰ Πρακτικὰ τοῦ Ἱερατικοῦ Συνεδρίου γιὰ τὴν ποιμαντικὴ τῶν μεταναστῶν, ποὺ ὠργάνωσε
στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν τὸ 2003 ὁ «φονταμενταλιστὴς» Ἀρχιεπίσκοπος.
Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 20-6-2005.
+ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος
2 – Δυστυχῶς ἀπεκαλύφθη ὅτι ὁ Χριστόδουλος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ φονταμενταλιστὴς ἀρχιεπίσκοπος κεραυνὸς ἀλλὰ δυτικόφιλος παπικός
Δὲν εἶμαι ἀφελῆς. Ἁπλῶς ἐμπιστεύομαι τὸν ἄνθρωπο ὅταν παρουσιάζεται ὡς ἥρως καὶ ὄχι ὡς πολιτικός καὶ δηλώνει πὼς πρόθεσή του εἶναι νὰ ἀναμετρηθῆ ἐπαναστατικὰ μὲ τὸ κατεστημένο, θυσιάζοντας τὸ πρόσωπο του γιὰ μία ἰδέα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὑπεστήριξα τὸν 1965-67 τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου ὅταν ἐτοποθετῆτο στὰ ἀριστερὰ τοῦ ΚΚΕ, ὅταν ἡ ὀργάνωση Ἀσπίδα καὶ ἀργότερα τὸ ΠΑΚ (καὶ γιατὶ ὄχι ἡ 17Ν) ἄφηναν νὰ ἐννοηθῆ πὼς τὸν εἶχε ἀρχηγὸ ἕως ὅτου ξεφούσκωσε καὶ ἀπεδείχθη ὑπηρέτης τοῦ κατεστημένου καὶ ὀπαδὸς τῆς ἰδικῆς του προβολῆς. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ὑπεστήριξα τὸν Χριστόδουλο τὸ 2000 καὶ τοῦ ἀφιέρωσα τὸ βιβλίο μου, Τὸ Βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως πιστεύοντας ὅτι στὶς λαοσυνάξεις ἦταν ὁ νέος Γεννάδιος. Γιὰ τὸν φονταμενταλισμὸ ἔγραψα στὸ βιβλίο αὐτό: «Παρὰ τὰ ἀρνητικὰ καὶ μὴ ἑλληνικὰ στοιχεῖα τοῦ φονταμενταλισμοῦ μία φονταμενταλιστικὴ ἐπανάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἄκρως ἐπιθυμητὴ γιὰ νὰ ἐξοντώση τὸ φραγκικὸ καθεστὼς τοῦ κρατιδίου ποὺ ἐπὶ 180 χρόνια δὲν ἐπιτρέπει στὴν Ρωμηοσύνη νὰ ἐπανασυσταθῆ…Τελευταία ἐλπίδα προβάλλει ὁ Ρωμηὸς ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ τὸ παρὸν βιβλίο καθίσταται μανιφέστο τοῦ ἑλληνικοῦ φονταμενταλισμοῦ».
Στὸ διπλὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ Μακαριώτατος, ὄχι μόνον δὲν τὸν κατηγοροῦμε ἀλλὰ ἀντιθέτως τὸν ἐπαινοῦμε ὅτι ἐπανέφερε τὸ 1998, ἔστω καὶ γιὰ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα τὸν φονταμενταλισμό καὶ μάλιστα τοῦ κάνουμε τὴν τιμὴ νὰ τὸν συγκρίνουμε μὲ τὸν θρυλικὸ «Μακρυγιάννη, πρόδρομο τοῦ ἑλληνικοῦ φονταμενταλισμοῦ», τὸν ὁποῖο καὶ φυσικὰ ἐπαινοῦμε. Μακάρι νὰ εἴχαμε στὴν Ἑλλάδα ἕναν Χομεϊνὶ ποὺ θὰ ἀνεξαρτητοποιοῦσε τὸ κρατίδιο ἀπὸ τὴν ξενικὴ δουλεία καὶ μακάρι ὁ Χριστόδουλος νὰ ἦταν Χομέϊνι ὅταν πρὸς στιγμὴν, λόγῳ τῆς ἀρχικῆς του λεβέντικης στάσεως ὡς ἀρχιεπίσκοπος κεραυνὸς, τὸν ἐπίστευσε ὁ ἑλληνικὸς λαός. Αὐτὸς ἦταν ἄλλωστε ὁ λόγος, ὅπως θὰ τὸ ἐνθυμῆται καλά ὁ ἴδιος, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐχρησιμοποίησα τὴν προσωπική μου φιλία μὲ τὸ καθεστὼς τῆς φονταμενταλιστικῆς Τεχεράνης γιὰ νὰ τοῦ ἐτοιμάσω, μὲ τὴν συγκατάθεσή του, ἐπίσημο ταξίδι στὴν Ἰσλαμικὴ Δημοκρατία τοῦ Ἰράν, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς δὲν ἐπραγματοποιήθη.
Ὁ φόβος του μήπως τὰ δυτικὰ ΜΜΕ τὸν χαρακτηρίσουν φονταμενταλιστή, δηλαδὴ Ἕλληνα λεβέντη, συνεχιστὴ τοῦ Μακρυγιάννη, ἐπιβεβαιώνει ὅτι δυστυχῶς ὑπῆρξε Ἀνδρέας μὲ ράσα. Ἄλλωστε στὸ περιοδικό μας πολὺ γρήγορα ἐντοπίσαμε τὶς στενές του σχέσεις μὲ τὸν παπισμό. Στὸ τεῦχος 31 (Ἄνοιξη 2004), ὑπὸ τὸν τίτλο, «Ὁ Χριστόδουλος καὶ ἡ Opus Dei», κατεγράφαμε πλεῖστα στοιχεῖα ποὺ ἀπεδείκνυαν τὸν δυτικισμό του καὶ τὸν παπισμό του. Ἡ θέση του εἶναι βασικὰ αὐτὴ ποὺ ἐκφράζει ὁ γνωστὸς δημοσιογράφος τοῦ Συγκροτήματος Λαμπράκη καὶ πρώην Εὐρωβουλευτοῦ τῆς ΝΔ, Γιάννης Μαρῖνος, σὲ ἕνα ἄρθρο του στὸ Βῆμα τῆς 17 Ἀπριλίου 2005, τὸ ὁποῖο ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ ἀνέβασε στὸν ἐπίσημο ἠλεκτρονικὸ ἱστοχῶρο της, μὲ τίτλο, «Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου»: ἀντικομμουνισμός, ἀντισοβιετισμός, ἐξύμνηση τοῦ πάπα Ἰωάννου-Παύλου Β΄ τοῦ “Μεγάλου”, ἐπειδὴ «ἐνίκησε καὶ ἐγκρέμισε τὸν κομμουνισμό». Τὸ ἄρθρο τοῦ Μαρίνου κλείνει μὲ τὴν παρακάτω χαρακτηριστικὴ φράση τοῦ Βατικανικοῦ φονταμενταλισμοῦ τῆς Opus Dei: «Ἡ φονταμενταλιστικὴ ἀθεΐα ποὺ κυριαρχεῖ στὴν Εὐρώπη, στὸν ἀμείλικτο πόλεμό της κατὰ τοῦ [δυτικοῦ] χριστιανισμοῦ ἀποδέχεται, ἄν δὲν διευκολύνη, τὴν ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλάμ, ὅπως οἱ Βυζαντινοὶ ἀπερισκέπτως προτίμησαν τὸ μουσουλμανικὸ σαρίκι ἀπὸ τὴν καθολικὴ τιάρα». Ὅπως καὶ ὁ Μαρῖνος, ὁ Χριστόδουλος δὲν καταδικάζει τὸν φονταμενταλισμό, ἁπλῶς συστρατεύεται μὲ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ φονταμενταλισμό. Ἐνῷ σήμερα μαίνεται ὁ πόλεμος τῶν φονταμενταλισμῶν, τοῦ προτεσταντικοῦ τοῦ προέδρου Μπούς, τοῦ βατικανικοῦ τοῦ πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, τοῦ ἰσλαμικοῦ τοῦ Μπὶν Λάντεν, τοῦ ἑβραϊκοῦ τοῦ Νετανιάχου, μόνον ὁ ἑλληνικὸς φονταμενταλι- σμὸς ἐνοχλεῖ τὸν Μακαριώτατο.
Ὁ πρώην ἀρχιεπίσκοπος κεραυνὸς ἀρχίζει νὰ ἔχη τώρα τὴν ἀντικειμενικὴ συμπαράσταση τῶν φιλοκαθολικῶν τοῦ Greek Helsinki Monitor (Παναγιώτης Δημητρᾶς, Γρηγόρης Βαλλιανᾶτος, Σάββας Ἀγουρίδης) τὸ ὁποῖο στὴν ἀναφορά του γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κατάσταση, ἔγραφε τὸν Ἰούλιο τοῦ 2003: «Οἱ δύο σύμμαχοι στὴν μάχη γιὰ τὴν ὀρθόδοξη ἐπικράτηση εἶναι ὁ πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ὡς ἡγέτες τῆς ἀνατολικῆς παρατάξεως», κατηγορώντας καὶ τοὺς δύο γιὰ ἀντισημιτισμό ἐπειδὴ τυχαίνει σὲ μερικὰ σημεῖα νὰ ἐπικρίνουν τὶς ἑβραϊκὲς θέσεις (ὅπως καὶ τὶς μουσουλμανικὲς ἤ τὶς καθολικοπροτεσταντικὲς) ὡς ἐπιζήμιες γιὰ τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα. Ὅλος ὁ κόσμος γνωρίζει πλέον τὶς ἐπιθέσεις τῆς ἀρχιεπισκοπῆς κατὰ τῶν πατέρων καὶ ἐξόχων θεολόγων Θεόδωρο Ζήση καὶ Γεώργιο Μεταλληνό καὶ ὅτι ἀπηγορεύθη ἡ πώληση τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς στὸ Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, ὡς καὶ μὲ ποία εἰρωνεία ἀντιμετωπίζει ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Βαρθολομαῖος τὸν δυτικόστρεφο ἐθνικισμὸ, τύπου Παπαφλέσσα, τοῦ ἀρχιεπισκόπου.
Τὸ δρᾶμα τοῦ Χριστοδούλου, ὅπως προηγουμένως τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου, τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου καὶ τόσων ἄλλων, εἶναι ὅτι πολὺ γρήγορα συνεμάχησε μὲ τὸ κατεστημένο καὶ ἀφήρεσε γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὸν ἀπαραίτητο ἥρωα ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὴν μετριότητα. Ὁ ἥρως δύναται νὰ εἶναι ἤ νὰ μὴν εἶναι πολιτικὸς ἐγκληματίας ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τὸν χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι ποτὲ δὲν θὰ βάλη νερὸ στὸ κρασί του. Θὰ πάη μέχρι τέλους, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν προσωπικὴ του εὐημερία, θυσιάζοντας τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸν λαό του. Τὰ δεῖπνα καὶ τὰ σαλόνια δὲν τὸν ἐνδιαφέρουν. Μὲ τριμμένο πολιτικὸ ἤ κληρικὸ ράσο περιφέρεται στὰ μονοπάτια τοῦ λαοῦ του καὶ τὸν ἐμψυχώνει ὥσπου νὰ παραδώση τὸ πνεῦμα ἐπάνω στὸν σταυρό. Ἐμεῖς ὀνειρευόμεθα τὴν ἔλευση τοῦ ἥρωος καὶ ὅταν στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντος βλέπουμε κάποιον νὰ ζυγώνη, νὰ κράζη, νὰ πολεμᾶ μόνος κατὰ πολλῶν, φουντώνη μέσα μας ἡ τρελὴ ἐλπίδα τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸς θὰ μᾶς σώση! Σὲ λίγο ὅμως ὁ ἥρως κωλοκάθεται καὶ τὸ ρίχνει στὴν καλοπέραση καὶ μᾶς προδίδει. Καὶ περνᾶν τὰ χρόνια καὶ τὸ κρατίδιο βουλιάζει μέχρι τὸν λαιμό στὸν βόθρο τῆς διαφθορᾶς. Περιμένοντας τὸν Γεννάδιο νὰ ἐμμείνη στὴν ἱερὴ ὑπόσχεση: «Ἐγὼ οὐκ ἀρνήσομαί σε, φίλη Ὀρθοδοξία»!
Καὶ ἐνῷ ἐμμένω νὰ τὸν ἐμψυχώνω γιὰ νὰ μὴ λυγίση καὶ τοῦ γράφω στὶς 21 Ὀκτωβρίου 2002, «Μακαριώτατε, εἶσθε γιὰ μᾶς, τὸν λαό του Θεοῦ, τὸ καμάρι τῆς Ρωμηοσύνης. Καὶ μακριὰ ἀπὸ συμβούλους καὶ κόλακες. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς βοηθᾶ πάντα», αὐτὸς εἰσέρχεται στὸν χῶρο τῶν ἑλιγμῶν τῆς ὑψηλῆς διπλωματίας γιὰ νὰ δικαιολογήση τὴν παράδοσή του στὰ λιμνάζοντα ὕδατα τοῦ κατεστημένου. Καημένε Χριστόδουλε! Θὰ ἀποβιώσης καὶ ἐσὺ στὴν κλίνη σου ταχύτατα ξεχασμένος καὶ ὄχι ἐπάνω στὸν αἰώνιο σταυρό. Καὶ ἐμεῖς θὰ περιμένουμε τὸν Γεννάδιο σὰν τὸν Γκοντό.
Στέλνει λοιπὸν ὁ Μακαριώτατος, στὶς 14 Ἰουνίου 2005, ἐπιστολὴ στὸν πρόεδρο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς José Manuel Barroso, καὶ τοῦ λέγει: «Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἐκφραστὴς τῆς πίστεως τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, μὲ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρακολουθεῖ καὶ σταθερῶς ἐνισχύει τὶς πολιτικὲς ἐπιλογὲς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς ἀλλὰ καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης γενικότερα» καὶ πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται ὅτι γιὰ νὰ ὑπάρξη Εὐρώπη αὐτὴ πρέπει νὰ βασίζεται στὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ ὄχι, ὅπως δηλώνει, στὸν [δυτικο] εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, νὰ βασίζεται στοὺς πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι ἁπλῶς, ὅπως γράφει, στὶς ἀρχὲς τοῦ [δυτικοῦ] χριστιανισμοῦ. Δὲν ζητᾶμε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπό μας νὰ εἶναι εὐγενικὸς στὰ σαλόνια τῆς Εὐρώπης. Τὸν θέλουμε δημιουργὸ τῆς ἑλληνωρθοδόξου Εὐρώπης. Ποῖες εἶναι οἱ προτάσεις του ἐπ’αὐτοῦ;
Δημήτρης Κιτσίκης
3 -Ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο κεραυνὸ στὸν ἀρχιεπίσκοπο πετεινό
Ὁ κοινὸς ἄνθρωπος ἀπανταχοῦ τῆς γῆς ὀνειρεύεται νὰ ἀφομοιωθῆ μέσα στὸ κατεστημένο γιὰ νὰ ἀπολαύση χρῆμα καὶ ἡσυχία. Εἶναι κομματόσκυλο στὸν κοινοβουλευτισμὸ ἐνῷ ὑπεραμύνεται τοῦ συνθήματος «τάξη καὶ ἀσφάλεια» στὴν δικτατορία. Ἀπεχθάνεται τὶς ἀκραῖες καταστάσεις φασισμοῦ ἤ κομμουνισμοῦ, ποὺ θὰ τὸν ὑπεχρέωναν νὰ προβῆ σὲ οἱανδήποτε προσωπικὴ θυσία. Ὡς ἐθνικόφρων καὶ ὄχι ἐθνικιστής, ὡς συνδικαλιστὴς ἀλλὰ ὄχι σοσιαλιστής, ὡς μέλος τοῦ κόμματος ἀλλὰ ὄχι κομμουνιστής, εἶναι Σικελὸς καὶ ληστὴς τῶν ὀρέων, ἀλλὰ νομιμόφρων. Ὡς παράσιτο καὶ γραφειοκράτης ζητᾶ τὰ πάντα ἀπὸ τὸ κράτος, χωρὶς ποτὲ νὰ τοῦ προσφέρη οἰκειωθελῶς τὸ παραμικρό. Ὡς πονηρός, δὲν βγάζει ποτὲ τὸ φίδι ὰπὸ τὴν τρύπα, εἰρωνεύεται δὲ και χλευάζει τὸν ἀφελῆ ἰδεαλιστή. Μετατρέπει τὴν χώρα στὴν δύσοσμη χωματερὴ τοῦ βολέματος. Ἀντιθέτως, ὁ ἥρως εἶναι μόνος στὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ Ὀλύμπου καὶ τοῦ Ταϋγέτου. Εἶναι ἀκραῖος, περιθωριακός, ἀναρχικός, χουντικός, φασιστής, κομμουνιστής. Ἐγκληματίας ναί, μακελλάρης ποτέ. Ἅγιος ναί, λαπᾶς ποτέ. Ἀριστοκρατικὸς ναί, κοινοβουλευτικὸς ποτέ. Στὸ σημερινὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὰ πλέον διεφθαρμένα κρατίδια τοῦ πλανήτου, ὁ κοινὸς ἄνθρωπος βασιλεύει. Τίποτα τὸ ὑγιὲς δὲν διαρκεῖ. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ διψᾶ γιὰ ἥρωα καὶ τότε ἐμφανίζονται στὸν ὁρίζοντα ὡς σωτῆρες, ἕνας Παπαδόπουλος, ἕνας Ἀνδρέας, ἕνας Χριστόδουλος. Γρήγορα ὅμως, καταρρακώνεται ἡ φήμη τους στὴν χωματερὴ τοῦ κρατιδίου. Ὁ μακαρίτης Γεώργιος Καψάλης τοῦ φασιστικοῦ ἐντύπου Στόχος, εἶχε ἀποκαλέσει τὸν τότε λεβέντη ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Ἑλλήνων, ἀρχιεπίσκοπο κεραυνό. Στὴν ἀφέλειά μου, τοῦ εἶχα ἀφιερώσει τὸ βιβλίο μου, Τὸ Βυζαντινὸ Πρότυπο, στὸ ὁποῖο ἔγραφα: «21 Ἰουνίου 2000: Ἡ πρώην ἀγροτιὰ ποὺ ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μετὰ τὸν Ἐμφύλιο γιὰ νὰ δυνηθῆ τὸ Κολωνάκι νὰ ἀναπτυχθῆ εὐρωπαϊκὰ στὸν ὑποπληθυσμό, παρακολουθῆ μὲ ἄφθαστη συγκίνηση μπροστὰ στὶς δορυφορικὲς τηλεοράσεις της, ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ ἕως τὴν Αὐστραλία, τὴν γιγαντιαία λαοσύναξη τῆς Ἐκκλησίας στὴν πλατεῖα Συντάγματος». Τελικὰ ἦτο Ἀνδρέας μὲ ράσα, ἐφούσκωνε ὡς βάτραχος καὶ κατέλειξε πετεινός. Γιὰ πολλοστὴ φορὰ, ἀπεδείχθη ὁ Γραικὸς γραικύλος καὶ σφαγμένα τὰ παιδικὰ ὄνειρα τοῦ ἔθνους. Ὁ Θεὸς νὰ σὲ συγχωρήση Μακαριώτατε! Οἱ Ἕλληνες ὅμως θὰ σὲ συγχωρέσουν; Ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἐσυνήθισε στὶς πλέον θλιβερὲς παρεκτροπὲς καὶ ἐὰν στέκη ἀκόμη, εἶναι ἐπειδὴ ἔχει τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὸν Ε΄ αἰῶνα, ὁ Συμεὼν ὁ Στυλίτης ὁ πρεσβύτερος, εἶχε μονάσει κάνοντας πολλὰ θαύματα, στὴν ὕπαιθρο τῆς Ἀντιοχείας, ἐπὶ στύλου 18 μέτρων. Ἐπειδὴ ὁ χῶρος του εἶχε περάσει στοὺς ἀντιπάλους τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἕναν αἰῶνα ἀργότερα ἐνεφανίσθη ὁ «ἐπίσημος» Συμεὼν ὁ νεώτερος, δυτικὰ τοῦ χώρου, ἀντιγράφοντας τὴν ζωὴ καὶ τὰ θαύματα τοῦ προηγουμένου, ἀλλὰ τοποθετώντας τὸν στῦλο του ἐντὸς ἐκκλησίας, μακρὰν τῶν κακουχιῶν τῆς ὑπαίθρου, μὲ στόχο νὰ ἐξαφανίση τὴν φήμη τοῦ προηγουμένου! Τὸ 407, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀπεβίωσε στὴν ἐξορία, καταδικασμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Κράτος. Ἀλλὰ μὲ τὸν Χριστόδουλο, ὁ πάντα παρὼν στὶς δεξιώσεις τοῦ κατεστημένου, πῶς νὰ ἀναγεννηθῆ ἡ Ἐκκλησία; Παρέδωσε τὶς ταυτότητες ἀλλὰ καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἐνῷ ὁ ὑπουργὸς Δημοσίας Τάξεως, Βύρων Πολύδωρας, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2005, στὴν Βουλή, εἶχε προτείνει τὴν προαιρετικὴ χρήση τοῦ πολυτονικοῦ στὴν δημοσία διοίκηση, ποὺ εἶχε καταργηθῆ ἀπὸ τὸν λαϊκιστικὸ ἀνδρεϊσμό, ὁ Χριστόδουλος δὲν ἔκαμε τἰποτα γιὰ νὰ μετατρέψη σὲ ἐπαναστατικὸ λάβαρο τὴν πρόταση αὐτὴ ποὺ θὰ ἔσωζε τὴν γλῶσσα. Ἄν καὶ γνώστης τῆς αἱρέσεως τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ἐφ’ὅσον ἔγραψε τὴν διδακτορική του διατριβὴ ἐπάνω στὸ θέμα τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ, δὲν ἐσήκωσε τὸ δακτυλάκι του γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν ἡρωϊκὴ μονὴ Ἐσφιγμένου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποὺ δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν ἀρχομανία τοῦ Βαρθολομαίου, ποὺ στὸ κάτω κάτω ἀντιστρατεύεται τὴν ἰδική του ἀρχομανία καὶ ἐχρειάσθη νὰ στείλη ὁ πάπας πρὸς τοὺς γνησίους Ὀρθοδόξους χριστιανούς, γιὰ τὶς 7 Ἰανουαρίου 2007, συγχαρητήριο μήνυμα ἀπὸ τὴν πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου, καὶ νὰ εὐχηθῆ στοὺς ἥρωες τῆς Ὀρθοδοξίας, καλὰ Χριστούγεννα. Ἐνῷ στὶς 25 Δεκεμβρίου, ἐκολωκάθετο ἐπὶ τῆς πλατείας Συντάγματος τὸ ἀνίερο δένδρο, συναγωνιζόμενο σὲ εἰδωλολατρεία τὶς δυτικὲς πρωτεύουσες πρὸς τέρψιν τοῦ ἀθηναϊκοῦ ὄχλου τοῦ Κολοσσαίου, στοὺς ἤχους τοῦ ντζίνγκο μπέλλς, οὐδεὶς στὸ κρατίδιο ἐσκέφθη ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος θὰ ἑώρταζε τὰ Χριστούγεννα 13 ἡμέρες ἀργότερα. Μήπως, ὁ Βενέδικτος ἀποδειχθῆ περισσότερον ὀρθόδοξος;
4 – Ὀρθόδοξος Ταλιμπανισμός
(Ἡ βιολογικὴ κατάρρευση τοῦ Μακαριωτάτου ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τοὺς ἀντιχριστιανικοὺς κύκλους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὰ μέτρα τους καὶ ἀπὸ ἱστορικὸ πρόσωπο νὰ τὸν ὑποβιβάσουν σὲ δημόσιο πρόσωπο. Ὁ Ὀρθόδοξος ὅμως ποὺ περιμένει τὴν αἰωνία ζωὴ δὲν χρειάζεται τὴν κροκοδήλια εὐαισθησία τῶν οὐσιαστικὰ ἀθέων πολιτικῶν καὶ δημοσιογράφων τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἀλλοῦ. Εἶναι στὴν παταγώδη διάψευση ἑνὸς ὀνείρου, στὸ ὁποῖο εἶχαν πιστεύσει πλέον τῶν τριῶν ἑκατομμυρίων ἐκλογέων ποὺ ὑπεστήριξαν τὴν παραμονὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες καὶ ποὺ διεπίστωσαν κατόπιν τὴν ἀδιανόητη ὑποχώρηση τοῦ πνευματικοῦ τους ἡγέτου. Ἔτσι, ἡ χριστοδουλικὴ ἐπανάσταση ποὺ δὲν ἔγινε ποτὲ καὶ παρέμεινε στὶς ἀνεκπλήρωτες προσδοκιῶν λαοσυνάξεις Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης, προστίθεται στὴν μακρὰ σειρὰ ἀποτυχιῶν τοῦ ἐπαναστατημένου λαοῦ, μετὰ τοὺς τρεῖς γύρους τοῦ ἐμφυλίου, τὴν 21η Ἀπριλίου καὶ τὴν δράση τῆς 17Ν. Χριστόδουλε, μὲ τί πρόσωπο θὰ ἐμφανισθῆς στὴν Ἱστορία; Μήπως μὲ τὴν παρακάτω ἱεροεξεταστικὴ εἰσαγγελικὴ σκαιὰ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλες στὶς 6 Ἰουνίου 2005 στὸν σεβαστὸ θεολόγο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, καθηγητὴ στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καὶ καμάρι τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς νέα αὐτοκράτειρα Εὐδοξία κατὰ τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου; Ὁ Θεὸς νὰ σὲ συγχωρήση Μακαριώτατε)
Ἑλληνικὴ Δημοκρατία – Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν – Ἐν Ἀθήναις, τῇ 6ῃ Ἰουνίου 2005 – Πρὸς τὸν πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρο Ζήσην, εἰς Θεσσαλονίκην [χωρὶς μνεία τῆς ἐπιστημονικῆς καὶ καθηγητικῆς του ἰδιότητος].
Ἐν συνεχεία τῶν ἀποδιδομενων σοι κατηγοριῶν ἐπὶ: α) ἐξυβρίσει καὶ συκοφαντικῇ δυσφημήσει Ἡμῶν, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου, προέδρου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας· β) καταφρονήσει Ἡμῶν ὡς Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος· γ) παροτρύνσει καὶ ὑποκινήσει τῆς Ἱεραρχίας καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἰς στρηνιασμὸν καὶ ἐχθροπάθειαν πρὸς Ἡμᾶς ὡς Πρόεδρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ πρὸς σύμπηξιν καθ’ Ἡμῶν φατρίας καὶ τυρείας ἐπὶ σκοπῷ ἐκπτώσεως Ἡμῶν·δ)ἀποπείρᾳ διασαλεύσεως τῆς Ἑκκλησιαστικῆς τάξεως καὶ εἰρήνης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος καὶ ε) δεινοτάτῳ σκανδαλισμῷ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν, αἵτινες σπουδαίως κολάζονται ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων διὰ τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ τῆς Ἱερωσύνης ὑπουργήματος, δι’ ἄς διετάχθη ἤδη διὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 3152/26-5-2005 Ἡμετέρου ἐγγράφου ἡ διενέργεια κατὰ σοῦ τακτικῶν ἀνακρίσεων, αἵτινες καὶ διεξάγονται, καὶ ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τὸ ἄρθρον 102 τοῦ Ν.5383/1932 (ΦΕΚ Α΄110/31 – 3/11 -4/1932) “περὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καὶ τῆς πρὸ αὐτῶν διαδικασίας”, ἀπαγορεύομέν σοι προσωρινῶς, μέχρις ἐκδόσεως Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, τὴν τέλεσιν πάσης Ἱεροπραξίας, ἄνευ στερήσεως τῶν ἀποδοχῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, +ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος.
Ἡ παραπάνω σκοταδιστικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Χριστοδούλου εἶχε προκληθῆ ἀπὸ ἕνα ὁλοσέλιδο ἄρθρο τοῦ π. Ζήση στὴν ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν Ἀπογευματινή, τῆς 16ης Μαΐου 2005, μὲ τίτλο, “Οἱ Ἁγιοταφῖτες δείχνουν τὸν δρόμο στοὺς Ἑλλαδῖτες ἀρχιερεῖς”, τὸ ὁποῖο ἐζήτει τὴν παραίτηση τοῦ ἀρχιεπισκόπου γιὰ σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν, κατόπιν τοῦ σκανδάλου τοῦ ἀρχιμανδρίτου Ἰακώβου Γιοσάκη.Ὁ καθηγητὴς Ζήσης ἔτυχε ἀμέσως τῆς ἀμερίστου συμπαραστάσεως τῶν φοιτητῶν Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου, ἐνῷ ὁ Χριστόδουλος ἐτιμωρήθη τὸ 2007, διὰ βιολογικῆς καθαιρέσεως. Δημήτρης Κιτσίκης
