Ὁ Μὰρξ, τὸ 1852, ἔγραψε: «Μία συμμαχία μεταξὺ μικροαστικῶν καὶ ἐργατῶν ἀφήρεσε ἀπὸ τὶς κοινωνικὲς διεκδικήσεις τοῦ προλεταριάτου τὴν ἐπαναστατική τους αἰχμή… Ἔτσι ἐδημιουργήθη ἡ σοσιαλδημοκρατία». Καὶ ἔτσι ἐσχηματίσθη τὸ κενὸ μεταξὺ ἐπισήμου θεωρητικοῦ ἐπαναστατικοῦ λόγου καὶ πολιτικῆς πρακτικῆς ὅλο καὶ πιὸ μεταρρυθμιστικῆς. Καὶ τότε ἐνεφανίσθη ὁ ἄνθρωπος συμφορά: ὁ Ἐδουάρδος Μπέρνσταϊν (Eduard Bernstein, 1850-1932) στὰ τέλη τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος. Ἐμφανιζόμενος ὡς πνευματικὸς διάδοχος τοῦ Ἔνγκελς, διεπίστωνε ὅτι ὁ καπιταλισμὸς ὄχι μόνον δὲν ἐφαίνετο νὰ κατέρρεε ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐνδυναμώνετο. Καὶ τότε, μεταξὺ 1896 καὶ 1898, ἐδημοσίευσε στὸ περιοδικὸ Die Neue Zeit («Ἡ Νέα Ἐποχή») μία σειρὰ ἄρθρων ὑποστηρίζοντας ὡς μέσον σοσιαλιστικοῦ μετασχηματισμοῦ τῆς κοινωνίας τὸν ἐκδημοκρατισμό της, χωρὶς χρήσι βίας. Ἡ ἀπάντησις τῆς Ῥόζας Λούξεμπουργκ (1871-1919) στὸν Μπέρνσταϊν ἐδόθη τότε μὲ τὸ βιβλίο της, «Κοινωνικὴ μεταρρύθμισις ἤ ἐπανάστασις» ποὺ κατεδίκαζε τὴν πρότασί του καὶ τὸ 1899, ἡ πλειοψηφία τοῦ γερμανικοῦ σοσιαλδημοκρατικοῦ κόμματος ἔθεσε τὸν Μπέρνσταϊν σὲ μειοψηφία χωρὶς ὅμως να τὸν ἐκδιώξῃ. Ἔτσι τὸ μικρόβιο τοῦ ῥεφορμισμοῦ-ῥεβιζιονισμοῦ εἶχε παραμείνει καὶ ἐξελίχθη στὸ σημερινὸ SPD τοῦ Σούλτζ (Martin Schulz), κύριο στήριγμα τοῦ καπιταλισμοῦ τῶν τραπεζῶν. Ὁ ὀπορτουνισμὸς εἶχε κατατροπώσει τὸν ἐπαναστατισμό, ὁ ῥεαλισμὸς τὴν δημιουργικότητα καὶ στὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο ἔφθασε στὰ ὅρια τῆς προδοσίας τῶν ἀρχῶν τους ὅταν οἱ βουλευτὲς τῶν σοσιαλιστικῶν κομμάτων στὴν Γερμανία καὶ τὴν Γαλλία ἐψήφισαν ἑκατέρωθεν τὸν πολεμικὸ προϋπολογισμὸ τῶν χωρῶν τους, ἕως ποὺ ὁ σοσιαλιστὴς γάλλος πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, François Hollande (2012-2017) νὰ δηλώσῃ καὶ αὐτὸς σοσιαλδημοκράτης, ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ πρώην ἕλληνα κομμουνιστὴ Ἀλέξη Τσίπρα, μετὰ τὸ 2015. Παρὰ ταῦτα, ἡ ἐπαναστατικὴ γραμμή τῆς ἀπαραιτήτου βίας ἐθριάμβευσε μὲ τὸν Λένιν καὶ τὸν Στάλιν, ἀλλὰ ἡ παντοδυναμία τοῦ καπιταλισμοῦ, βασισμένη στὸ χρῆμα καὶ τὴν ἐξαγορά, ἐγέννησε νέους ῥεφορμιστές, ὅπως τὸν Χρουστσὼβ καὶ τὸν Γκορμπατσὼβ, φθάνοντας τὸ ΚΚΕ στὰ ὅρια τῆς ἀκινησίας μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μέλλον τοῦ ἐπαναστατικοῦ κομμουνισμοῦ νὰ καθίσταται ἄκρως ἀβέβαιον, άκόμη καὶ στὴν Ἑλλάδα. Ἡ παγκόσμια ἀποτυχία τοῦ βιαίου ἐπαναστατικοῦ κομμουνισμοῦ στὸ ὄνομα τοῦ ῥεαλισμοῦ καὶ τῆς κοινωνικῆς ἐπιστημοσύνης ἐπέτρεψε στὸ μυστικιστικὸ κλαδὶ τοῦ βιαίου ἐπαναστατισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ, νὰ καλύψῃ τὸ κενὸ ποὺ ἄφησε ὁ κομμουνισμὸς καὶ νὰ ὡθήσῃ στὴν ἐπαναστατικὴ βία τὸν ἄλλο κλάδο τοῦ καπιταλισμοῦ, αὐτὸν τῶν ἐργολάβων, σὲ μία παγκόσμια ἐμφυλία διαμάχη μὲ τὸν καπιταλισμὸ τῶν τραπεζῶν. Ἔτσι ὁ πλανήτης σήμερα ἀντιμετωπίζει τὸν πυρηνικὸ Ἀρμαγεδδῶνα σὲ μία γιγαντιαία βίαιη ἀναμέτρησι τῶν δύο κλάδων τοῦ παγκοσμίου καπιταλισμοῦ, ἤτοι τοῦ καπιταλισμοῦ τῶν τραπεζῶν μὲ ἡγέτιδα τὴν Κίνα, βασισμένου στὴν ἰδεολογία τῆς σοσιαλδημοκρατίας καὶ τοῦ καπιταλισμοῦ τῶν ἐργολάβων μὲ ἡγέτιδα τὴν Ἀμερική, βασισμένη στὸν φασισμό (ποὺ ἀπὸ ἐκφραστικὴ δειλία ἀποκαλοῦμε λαϊκισμό). Διότι, ἐξ ὁρισμοῦ, κοινωνικὴ ἐπανάστασις δὲν νοεῖται, χωρὶς τὴν χρήσι ἀπολύτου βίας, ἀπολύτου ἐγκληματικότητος, βαπτισμένης μέσα στὸ αἷμα ἑκατομμυρίων.
19/08/2021
