Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1933, τὸ ἐθνικοσοσιαλιστικὸ καθεστὼς στὴν Γερμανία, τὸ ὁποῖο εἶχε μόλις πάρει τὴν ἐξουσία, ἐξήγγειλε ὅτι ἡ Πρωτομαγιὰ θὰ ἑωρτάζετο κάθε χρόνο ὡς ἐθνικὴ ἐπίσημη “Ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἐργασίας” καὶ ὅτι ἡ ὅλη ὀργάνωση θὰ τὴν ἀνελάμβανε τὸ κράτος, ὅπως αὐτὸ ἐγένετο καὶ στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ μόνη διαφορὰ ἦταν ὅτι ἡ Πρωτομαγιὰ στὴν Μόσχα ἑωρτάζετο ὡς ταξικὴ ἐνῷ στὸ Βερολῖνο ἑωρτάζετο ὡς völkish, δηλαδὴ ὡς λαϊκή. Μετὰ τὴν λήξη τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ἡ Πρωτομαγιὰ παρέμεινε κρατικὴ ἑορτὴ καὶ στὶς δύο Γερμανίες, τὴν κομμουνιστικὴ καὶ τὴν καπιταλιστική. Στὴν Ἀνατολικὴ Γερμανία, ἐπειδὴ τὸ κράτος ἦταν καὶ ἐπισήμως ταξικὸ καὶ ἀντεπροσώπευε τὸ προλεταριάτο, ἡ ἐργατιὰ ἦτο ὑποχρεωμένη νὰ συμμετέχῃ στὶς μεγάλες παρελάσεις ὀργανωμένες ἀπὸ τὸ κράτος, ἐνῷ στὴν Δυτικὴ Γερμανία τὸ κράτος τῆς ὁποίας ἦταν ἀνεπισήμως ταξικό, δηλαδὴ καπιταλιστικό, οἱ παρελάσεις ὠργανώνοντο ἀπὸ τὰ ἐργατικὰ συνδικάτα, ὡς οὐσιαστικὸ κατάλοιπο τῆς ναζιστικῆς περιόδου. Ἀντιθέτως στὶς ἀγγλοσαξωνικὲς χῶρες, καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ προέλευση τῆς Πρωτομαγιᾶς ἦταν ἀμερικανική, ὁ φόβος τοῦ λαοῦ ἦταν τόσο ἔντονος ὥστε ἡ Πρωτομαγιὰ δὲν ἑωρτάζετο ἀπὸ τὸ κράτος. Στὸν Καναδᾶ καὶ τὶς ΗΠΑ ἑορτάζεται μίαν “Ἡμέρα τῆς Ἐργασίας”, τὴν πρώτη Δευτέρα τοῦ Σεπτεμβρίου, γιὰ νὰ μὴν θυμίζῃ τὴν ἐργατικὴ Πρωτομαγιά, καὶ πρόκειται γιὰ μίαν ἡμέρα ἀναπαύσεως πρὶν ἀνοίξουν τὰ σχολεῖα, χωρὶς κανένα ταξικὸ ἤ λαϊκὸ περιεχόμενο. Ἀντιθέτως, ὡς Πρωτομαγιὰ ἑορτάζεται ἐπισήμως σὲ ἐπάνω ἀπὸ 80 μὴ ἀγγλοσαξωνικὲς χῶρες στὸν κόσμο ἀποδεικνύοντας ὅτι τὰ ἀγγλοσαξωνικὰ κράτη ἀντιπροσωπεύουν τὴν καρδιὰ τοῦ καπιταλισμοῦ.
Στὴν Ἑλλάδα ὁ ἐμφύλιος πόλεμος κατέστρεψε τελείως τὴν ἰδέα ὅτι ὁ φασισμὸς καὶ ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς δύνανται νὰ ἔχουν κοινοὺς στόχους μὲ τὸν κομμουνισμό, ἀσχέτως κομμάτων, σχέση ἀντικαπιταλιστική. Οὔτε ἡ Χρυσῆ Αὐγή, οὔτε τὸ ΚΚΕ, δέχονται νὰ κάνουν τὴν παραμικρὴ παραχώρηση, νὰ ξεπεράσουν τὴν νοοτροπία τοῦ ἐμφυλίου πολέμου γιὰ νὰ συμμαχήσουν, γύρω ἀπὸ τὴν Πρωτομαγιά, σὲ ἕναν κοινὸ ἀγῶνα κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ, ὑπὸ τὴν ἡγεσία ἑνὸς Ἕλληνος Τσάβες. Πᾶνε διχασμένοι στὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ, ἐξαπολύοντας ἑκατέρωθεν ὕβρεις, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ἀστικὸ καθεστὼς νὰ τὰ ἀνακηρύξῃ κάποια στιγμὴ ἐκτὸς νόμου καὶ ὁ καπιταλισμὸς νὰ διαιωνισθῇ στὴν Ἑλλάδα ὅπως καὶ ἀλλαχοῦ. Μόνον μία ἐθνικομπολσεβικικὴ πολιτικὴ δύναται νὰ ἀνατρέψῃ τὴν θλιβερὴ αὐτὴ κατάσταση.
Δημήτρης Κιτσίκης 26 Ἀπριλίου 2013
