Ὁ διαχωρισμὸς τῶν τριῶν ἐξουσιῶν σημαίνει ὅτι οἱ βουλευτὲς ποὺ ἐκλέγονται γιὰ τέσσερα χρόνια ἀπὸ ἕναν λαὸ ποὺ φέρεται ἀπὸ τὰ τεράστια προπαγανδιστικὰ συνθήματα τῆς σημερινῆς τεχνολογίας καὶ ψηφίζουν νόμους ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῆς ἄρχουσας τάξεως, θὰ ἐπιβληθοῦν ἀπὸ μία δικαιοσύνη ποὺ μόνη της δικαιοδοσία εἶναι νὰ ἑρμηνεύσῃ σωστὰ τοὺς ψηφισμένους νόμους καὶ νὰ τοὺς ἐπιβάλῃ πέραν ἀπὸ κάθε ἔννοια δικαιοσύνης, ἐφ’ὅσον οἱ ταξικοὶ νόμοι εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἄδικοι.
Ἔτσι ἕνας ναρκομανής, ἕνας ἐθισμένος στὸ καζῖνο παίκτης, ἕνας ἄνεργος ποὺ καταντᾷ διαρρήκτης τραπεζῶν ἤ μεμονωμένων ἀτόμων ποὺ βασανίζει γιὰ νὰ τοὺς ἀποσπᾷ χρήματα, προϊόντα ὅλοι τῆς κοινωνίας τοῦ χρήματος ποὺ πωλοῦν τὰ ναρκωτικά, πολλαπλασιάζουν τὰ καζίνα καὶ μεγαλώνουν τοὺς νέους στὴν ἀθεΐα, μακριὰ ἀπὸ τὴν οἰκογενειακὴ θαλπωρὴ μὲ μόνο ὄνειρο νὰ γίνουν πλούσιοι, εἶναι ἀδύνατον νὰ κτίσῃ ὑγειῆ κοινωνία καὶ γεμίζει τὶς φυλακὲς ἀπαγορεύοντας τὴν θανατικὴ ποινή. Ἡ ἴδια ἡ κοινωνία παράγει τοὺς νόμους ποὺ ένθαρρύνουν τὴν ἐγκληματοκότητα, χωρὶς ποτὲ νὰ τὴν πατάξουν.
Αὐτὴ ἡ κοινωνία ὀνομάζεται δημοκρατική, δηλαδὴ μία κοινωνία ποὺ παράγει μόνον ἐγκληματίες. Ἀντιθέτως ἡ ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία, κομμουνιστικὴ ἤ φασιστική, βασίζεται στὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, ποὺ καθαρίζει τοὺς ψυχολογικὰ σεξουαλικὰ ἀσθενεῖς, τοὺς ναρκομανεῖς, τοὺς ἐθισμένους στὰ καζῖνα μὲ τὸ ἁπλὸ μέσον τῆς ἀπολύτου ἀπαγορεύσεως τῶν ναρκωτικῶν, τῶν καζινῶν καὶ τῆς ἀνεργίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνσωμάτωση τῶν νέων σὲ νεολαῖες, κομμουνιστικὲς ἤ φασιστικές.
Δύο πρόσφατα παραδείγματα. Ὁ ναρκομανὴς ποὺ ἐσφαγίασε μία κοπέλλα σὲ ἕνα νεκροταφεῖο γιὰ νὰ τὴν κλέψη ἔπρεπε νὰ ὑποστῇ τὸ λυντσάρισμα, ἀφοῦ ἡ δικαιοσύνη δὲν θὰ τὸν κατεδίκαζε σὲ θάνατο, ὅπως θὰ ἔπρεπε. Ἐὰν ἡ θανατικὴ ποινὴ ὑπῆρχε στὴν Ἑλλάδα ὁ φοβερὸς αὐτὸς ἐγκληματίας θὰ ἐκτελεῖτο καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε συμφόρηση τῶν φυλακῶν.
Στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἐμφανίζονται πολλοὶ ψυχασθενεῖς, σεξουαλικὰ ἀνώμαλοι, ποὺ ὄχι μόνον ἀποπλανοῦν ἀνηλίκους ἀλλὰ ἐπιτίθενται σὲ ἐνηλίκους. Ἀντὶ ἡ ἀστυνομικὴ ὑπηρεσία ἠλεκτρονικοῦ ἐγκλήματος νὰ προσπαθῇ νὰ τοὺς ἀπομονώσῃ θὰ ἔπρεπε νὰ συλληφθοῦν πάραυτα καὶ νὰ ἐκτελεσθοῦν.
Ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς ὡς τιμωρία ἐπιβάλλεται στὴν καπιταλιστικὴ κοινωνία διότι οἱ νέοι ἐκπαιδεύονται συνειδητὰ νὰ ἀγαποῦν τὸ χρῆμα, ἀντὶ τῆς ἀρετῆς. Ὅπως τὸ ἐξήγησε ὁ Ῥουσσώ, ὅ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος νὰ κάνῃ τὸ καλὸ ἐφ’ὅσον ἐκπαιδεύται σωστά. Ἐὰν παρὰ τὴν ἀπαραίτητη παιδεία καταλήξῃ κακὸς τότε ἄλλη λύση δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὴν θανατικὴ ποινή, ἀλλὰ με τὸν πλέον ἀνώδυνο τρόπο ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν τυφεκισμό.
Τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα βασισμένο στὸ χρῆμα αὐξάνει ὑποχρεωτικά καὶ καθημερινά, τὸν ἀριθμὸ τῶν διεφθαρμένων, ψυχοπαθῶν καὶ ἐγκληματιῶν. Συνεπῶς, πρέπει προτίστως νὰ καταργηθῆ ἡ δημοκρατία, πηγὴ κάθε ἀνομίας καὶ κάθε ψυχικῆς ἐκτροπῆς.
Ἡ ζωὴ δὲν ἔχει ἀξία ὅταν εἶναι ἁπλῶς ποσοτικὴ καὶ ὄχι ποιοτική. Γι αὐτὸ πρέπει νὰ ἀφαιρεῖται μόνον ἀπὸ ἐγκληματίες κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου. Στὸν τόμεα τῆς κοινωνικῆς πάλης, τῆς κοινωνικῆς ἐπαναστάσεως, τοῦ πολέμου, ἀφαιρεῖται αὐτομάτως στὸ πεδίο της μάχης ἀλλὰ ὄχι στοὺς αἰχμαλώτους ποὺ τιμωροῦνται ἁπλῶς μὲ φυλακή. Ὁ Κουφοντῖνας, ὡς ἐπαναστάτης, χρησιμοποιεῖ σωστὰ τὸ ὅπλο, ἀλλὰ ἐὰν ὁ ἀντίπαλος δὲν τὸν σκοτώσῃ στὸ πεδίο τῆς μάχης, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὸν ἐκτελέσῃ ὡς αἰχμάλωτο.
