Τὸ 2017 ἑορτάζουμε τὰ 600 χρόνια τοῦ προτεσταντισμοῦ, δηλαδὴ τὴν ἔκρηξη στὴν Εὐρώπη, μετὰ ἀπὸ χρόνια ἐντόνου διαφθορᾶς τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ τοῦ ὑγιοῦς τμήματος τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ κατόπιν πολλῶν προσπαθειῶν νὰ μεταρρυθμισθῇ ἡ λατινικὴ ἐκκλησία ἐκ τῶν ἔσω.
Ἡ χριστιανικὴ Ἔκκλησία ἔχει δύο ἔννοιες. Εἶναι ἀπὸ τὴν μία τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, ἡ οὐράνια ἐκκλησία τῆςς Πεντηκοστῆς τῶν Ἀποστόλων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μία ὀργάνωση τοῦ ἐκκλησιάσματος, εἴδους ὑπουργείου ποὺ διαχειρίζεται κτίρια, ἐκκλησίες, πληρώνει ὑπαλλήλους τοὺς ἱερεῖς καὶ προσφέρει ὑπηρεσίες ὅπως βαπτίσια, γάμους καὶ κηδεῖες. Ὡς τέτοια, φυσικὰ ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ζωἠ τῆς χριστιανικῆς κοινότητος, δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν ὀργάνωση τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας τῆς Ἀρχαιότητος. Εἶναι δηλαδὴ ἐξ ἀρχῆς διεφθαρμένη, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ὅπως οἱοδήποτε ὑπουργεῖο οἱασδήποτε κυβερνήσεως οἱουδήπτε κράτους. Ἐξαίρεση καμμία δὲν ὑπάρχει καὶ μόνον ὁ μοναχισμὸς σώζει τὰ ἔπιπλα.
Ὅπως ὅμως κυβέρνηση καὶ ὑπουργεῖα χρειάζονται γιὰ τὴν ὀργάνωση μίας κοινωνίας, ἡ Ἐκκλησία ὡς διαχειριστικὸς ὀργανισμὸς εἶναι ἀπαραίτητος καὶ δὲν γίνεται νὰ καταργηθῇ. Ὅταν ἡ διαφθορὰ φθάσῃ στὰ ἄκρα ὅπως τὸ 1517, τότε ἐμφανίζεται ἀπαραιτήτως ἕνας Λούθηρος καὶ τὴν κατακεραυνώνει. Τὸ ἐπακόλουθο εἶναι καὶ αὐτὸ ἀναμενόμενο: ὁ ἀντιρεφορμισμός.
Πράγματι, τὸ 1542 καὶ μέχρι τὸ 1563, ὠργανώθη στὴν ἰταλικὴ πόλη τοῦ Τρέντο τῆς Βορείου Ἰταλίας μία σύνοδος ποὺ ἐκκαθάρισε τὴν λατινικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν φοβερὴ δυσοσμία τῆς διαφθρορᾶς καὶ ἀναγέννησε τὸν χριστιανισμό, μέχρι ποὺ τὸ 1962-1965, σὲ μία νέα παπικὴ σύνοδο, τὴν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο τῶν παπῶν Ἰωἀννου ΚΓ΄ καὶ Παύλου ΣΤ΄, ἐβούλιαξε καὶ πάλι στὴν ἀπόλυτη διαφθορὰ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀδειάσουν ὅλες οἱ ἐκκλησίες στὴν Δύση.
Ὑπῆρξα, ὡς Γάλλος, μάρτυς αὐτῆς τῆς φοβερῆς πτώσεως καὶ ὅταν ἀνεχώρησα ἀπὸ τὴν Γαλλία στὸν Καναδᾶ τὸ 1970, ἤδη οἱ ἐκκλησίες στὴν Γαλλία εἶχαν ἀδειάσει καὶ στὸν Καναδᾶ ἐπίσης, μὲ θεατρικὲς ἐκδηλώσεις ἄκρως ὑβριστικὲς γιὰ τὴν Παναγία. Σήμερα στὴν Γαλλία καὶ τὸν Καναδᾶ οὐδεὶς στὴν οὐσία δηλώνει χριστιανὸς καὶ οἱ χριστιανικὲς ἑορτὲς ἀντεκατεστάθησαν ὁλοκληρωτικὰ ἀπὸ παγανιστικὲς ἐκδηλώσεις, ἰδίως τῆς νύκτας τῆς Χαλοουὶν τῆς 31ης Ὀκτωβρίου καὶ τῆς ἑορτῆς τῆς παγανιστικῆς ἀγάπης τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου τῆς 14ης Φεβρουαρίου, σὲ ἀντικατάσταση τῆς συζυγικῆς ἀγάπης τῆς 13ης Φεβρουαρίου τοῦ χριστιανικοῦ συζυγικοῦ προτύπου τῶν ἁγίων Ἀκύλα καὶ Πρισκίλλας.
Τὴν νύκτα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου 2017, ὁ ἰσλαμικὸς σουννιτικὸς ἐξτρεμισμὸς ἐκτύπησε βαναύσως στὴν Νέα Ὑόρκη τὸν δυτικὸ παγανισμὸ κάνοντας ὀκτὼ νεκρούς. Ὅλοι οἱ ἐναπομείναντες γνήσιοι χριστιανοὶ ἀνὰ τὸν κόσμο, μὲ τὴν πράξη αὐτὴ ἀφυπνίσθησαν. Ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ἀμέσως μετὰ τὴν ἰσλαμικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1979 στὸ Ἰράν, ἐγένετο ὀφθαλμοφανὲς σὲ ἐμᾶς τοὺς εἰδικούς, ὅτι τὸ Ἰσλὰμ θὰ ἔπαιζε τὸν ῥόλο τοῦ προτεσταντισμοῦ στὸν ΙΣΤ΄αἰῶνα ὡς ἀφύπνηση τοῦ καταρρέοντος χριστιανισμοῦ.
Στὰ δυτικὰ πανεπιστήμια, σὲ ἀπάντηση στὸ φθοροποιὸ ἔργο τοῦ φεμινισμοῦ ποὺ κατέλυε τὴν χριστιανικὴ οἰκογένεια ἀνεδύθη ὁ φονταμενταλισμός. Ὅλο καὶ περισσότερες φοιτήτριες ἐνεφανίσθησαν στὶς αἴθουσες διδασκαλίας οἰκειοθελῶς καλυμμένες μὲ μαντίλα διαμαρτυρόμενες μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ στὶς ἐκφάνσεις φεμινισμοῦ τῆς Δύσεως, σὲ σημεῖο ποὺ σήμερα τὸ ἥμισυ σχεδὸν τῶν φοιτητριῶν στὰ καναδικὰ πανεπιστήμια νὰ ἐμφανίζονται καλυμμένες.
Τὸ 2001, ἐδημοσίευα βιβλίο μου, «Τὸ βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως καὶ τὸ τέλος τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ» στὸ ὁποῖο καλωσώριζα μὲ ἐνθουσιασμὸ τὴν ἔλευση ἀναγεννητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Χριστοδούλου, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Τελευταία ἐλπίδα προβάλλει ὁ Ῥωμηὸς άρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ τὸ παρὸν βιβλίο καθίσταται μανιφέστο τοῦ ἑλληνικοῦ φονταμενταλισμοῦ».
Ἀπὸ τὴν πληγωμένη Γαλλία μέχρι τὴν ἐξευτελισμένη Ἑλλάδα ἔπαιρνε μορφὴ ἀπελευθερώσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀπὸ τὴν διαφθορὰ τῶν Ἐκκλησιῶν, ὁ γαλλικὸς ἰντεγκρισμὸς καὶ ὁ ἑλληνικὸς παλαιοημερολογιτισμός. Ὁ ἰσλαμικὸς πουριτανισμὸς εἶχε ἐπιτύχει νὰ ἀφυπνίσῃ τὴν χριστιανικὴ πίστη παίζοντας τὸν ῥόλο τοῦ προτεσταντισμοῦ τοῦ ΙΣΤ΄αἰῶνος. Ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ λοιπόν, ἐκ μέρους τῶν χριστιανῶν, στὴν ἀπελευθερωτικὴ δράση τοῦ ἰσλαμισμοῦ.
