Στὴν Ἱστορία ἡ σύγκριση ἱστορικῶν γεγονότων στὴν ὁποία ὡς ἱστορικὸς εἰδικεύομαι, μᾶς μαθαίνει πολλά. Ἄς ἀναλογισθοῦμε, στὸν Μεσοπόλεμο πῶς ἐπετεύχθη ἡ περίφημη κωλοτοῦμπα τοῦ Γεωργίου Κονδύλη (1879-1936) καὶ ποῖα ὑπῆρξαν τὰ ἀποτελέσματά του
Αὐτοδημιούργητος, ἀπὸ ἁπλὸς στρατιώτης σὲ στρατηγό, πρωθυπουργὸ καὶ ἀντιβασιλέα, ἐπαναστατικῆς λαϊκιστικῆς μουσολινικῆς κατευθύνσεως θυμίζει τὸν Κνίτη Ἀλέξη Τσίπρα, ὀπαδὸ δημοψηφισμάτων καὶ ἀλλαγῆς συντάγματος, ποὺ κατέληξε πρωθυπουργὸς τὸ 2015 καὶ ἴσως ἀργότερα νὰ ἐπαναφέρῃ τὸν βασιλέα, ὅπως ὁ Κονδύλης τὸν ἐπανέφερε μέσῳ τοῦ δημοψηφίσματος, τὸ 1935.
Ὅταν ἀνεκηρύχθη ἀπὸ τὴν Βουλή,, κατόπιν κολοτούμπας, πρωθυπουργὸς καὶ ἀντιβασιλεὺς, στὶς 10 Ὀκτωβρίου 1935, ὁ σκληρὸς ἀντιβασιλικὸς καὶ ὀπαδὸς τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας Κονδύλης -αὐτὸς ποὺ εἶχε καθαιρέση τὸ 1926 τὸν δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο- καὶ ἀπεφάσισε νὰ προκηρύξη δημοψήφισμα στὶς 3 Νοεμβρίου 1935, περὶ παλινορθώσεως τῆς βασιλείας, ὁ πρῶτος ποὺ ἠσθάνθη φρίκη ἐνώπιον μίας τέτοιας καταστάσεως, ὑπῆρξε ὁ ἀνέκαθεν βασιλικὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς.
Ὁ βασιλεὺς Γεώργιος Β΄ ἀπὸ τὸ Λονδῖνο εἶχε ἐνθαρρύνει ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο 1935, τὸν Κονδύλη σὲ ὅλες του τὶς κινήσεις ἐπειδὴ ἐνόμιζε πὼς ἦταν ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἀρκετὴ ἐπιρροὴ γιὰ νὰ δυνηθῇ νὰ τὸν ἐπαναφέρῃ στὸν θρόνο του, ὅ,τι καὶ νὰ συνέβαινε.
Μετὰ τὸ δημοψήφισμα ὑπὲρ τοῦ θρόνου καὶ μὲ ἕνα τέτοιο δῶρο ποὺ εἶχε χαρίσει στὸν βασιλέα, ὁ Κονδύλης δὲν ἠμποροῦσε νὰ πιστεύσῃ οὔτε στιγμὴ πὼς ὁ Γεώργιος Β΄ δὲν θὰ τὸν ἐκράτει στὴν ἐξουσία ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ του. Στὶς 25 Νοεμβρίου 1935, ὁ βασιλεὺς ἀπεβιβάσθη στὸ Φάληρο καὶ ἐδιάβασε μήνυμα στὸν λαό ὅπου ἐδήλωσε ἀτάραχος, πὼς εἶχε ἀποφασίσει νὰ γυρίσῃ ὑπακούοντας στὴν ὁμόφωνη ἔκκληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Αὐτὸ τὸ μήνυμα τοῦ τὸ εἶχε ἐπιδώσει ὁ Κονδύλης τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ βασιλεὺς ἀπεβιβάζετο. Ἀλλὰ ὁ βασιλεὺς ἔκαμε μερικὲς διορθώσεις καὶ μάλιστα μία, ἀρκετὰ χαρακτηριστική: Ἀντὶ νὰ διαβάσῃ «ἡ κυβέρνησίς μου», εἶπε «αἱ κυβερνήσεις μου».
Ὁ Κονδύλης ἐκατάλαβε πολὺ καλὰ τὶ ἐσήμαινε αὐτό. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό. Ὅταν ἠθέλησε νὰ εἰσέλθη στὸ αὐτοκίνητο ποὺ θὰ ὡδήγη τὸν Γεώργιο Β΄ στὴν Ἀθήνα, ὁ βασιλεὺς ἄφησε νὰ καταλάβῃ στὸν Κονδύλη πὼς δὲν θὰ ἤθελε νὰ κάνῃ τὴν διαδρομὴ μαζί του.
Τὴν ἴδιαν ἡμέρα ὁ Κονδύλης ὑπέβαλε τὴν παραίτησή τῆς κυβερνήσεώς του. Στὶς 27 Νοεμβρίου ὁ ἔκπτωτος ἀρχηγὸς προσεπάθησε νὰ συγκεντρώσῃ τοὺς φίλους του σὲ μία διαδήλωση ὅπου ἐπῆραν μέρος καὶ οἱ ὀπαδοὶ τὴς ναζιστικῆς ὁμάδος τοῦ Γεωργίου Μερκούρη, θείου τῆς Μελίνας Μερκούρη, (τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κονδύλη ἦταν ὁ μουσσολινικὸς καὶ βιογράφος του, ὁ Σταμάτης Μερκούρης, πατέρας τῆς Μελίνας καὶ μετὰ τὸν πόλεμο συνεργάτης τῆς ΕΔΑ). Σμηνῖτες περιεφέροντο μὲ αὐτοκίνητα μέσα ἀπὸ τοὺς δρόνους τῶν Ἀθηνῶν κραυγάζοντας, «τὸν ἐφέραμε, μᾶς τὴν ἔσκασε». Τελικά, ἐφθάσαμε στὴν 4η Αὐγούστου, ὑπὸ τὴν διακυβέρνηση ἑνὸς ἀνέκαθεν βασιλικοῦ, άφοσιωμένου στὸν θρόνο, τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ.
Συμπέρασμα τῆς ἄνω συγκρίσεως μεταξὺ τοῦ 1935 καὶ τοῦ σήμερα, ὅταν βλέπουμε πλῆθος νεοφωτίστων νεοβασιλικῶν ποὺ διαισθάνονται τὴν ἐπιστροφὴ τῆς βασιλείας καὶ προσπαθοῦν, ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν, νὰ τοποθετηθοῦν ὅσο γίνεται πιὸ κοντὰ στὰ πόδια τοῦ βασιλικοῦ θρόνου. Χαμένος χρόνος. Ὁ βασιλεὺς ἀνέκαθεν ἐπιλέγει τὸν αὐθεντικὸ βασιλικό, κατὰ προτίμησιν «ἐπαναστατικό», κομμουνιστικογενῆ ἤ φασιστικογενῆ καὶ ὄχι παλαιοκομματικό ὀππορτουνιστή, γι’αὐτὸ καὶ τὸ 1936 ἐπέλεξε τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ.
