Στὸ τέλος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου δύο μεγάλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἀπεβλήθησαν βιαίως ἀπὸ τὴν Εὐρώπη: ἡ Γερμανία καὶ ἡ Ῥωσία. Ἡ πρώτη ὡς ὑλικὰ συντετριμμένη ἀπὸ τὸν ἐνδοκαπιταλιστικὸ πόλεμο, ἡ δεύτερη ὡς ἀποκόπτοντας κάθε δεσμὸ μὲ τὸν εὐρωπαϊκὸ καπιταλισμό.
Ἡ Πρωσία (ἐτυμολογικά: ἡ «σχεδὸν Ῥωσία»), πάντα ὑπῆρξε μία ἄλλη ἐνδιάμεση περιοχὴ πολιτισμοῦ μεταξὺ γερμανικῆς Δύσεως καὶ ῥωσικῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, μία περιοχὴ γερμανοσλαυϊκῶν βαρβάρων. Ἡ Πρωσία ἦταν πάντα στραμμένη πρὸς Ἀνατολάς, μὲ τὸ περίφημο δόγμα τοῦ Drang nach Osten. Ἐσωτερικὰ ἡ Γερμανία ἦταν πάντα διηρημένη μεταξὺ πρωσικοῦ βορρᾶ καὶ βαυαρικοῦ νότου, μεταξὺ προτεσταντισμοῦ καὶ ῥωμαιοκαθολικισμοῦ. Ὁ «ἀγὼν γιὰ τὴν κουλτούρα» (Kulturkampf) στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος δὲν ἦτο μόνον πολιτισμικὸς ἀγὼν κατὰ τοῦ Πάπα ἀλλὰ καὶ ἀγὼν τῆς Πρωσίας κατὰ τῆς ἀγγλογαλλικῆς Δύσεως, κατὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ ὑπὲρ τοῦ ῥομαντισμοῦ.
Ὁ Χίτλερ, ἄν καὶ ῥωμαιοκαθολικὸς βαυαρός, ἐπέτυχε νὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῆς Πρωσίας, νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ πρωσικὰ ὁράματα καὶ νὰ ἑνώσῃ πολιτισμικὰ τὴν Γερμανία, γι αὐτὸ καὶ δὲν ἠδυνήθη ποτὲ νὰ συνεννοηθῇ διὰ μακρὸν μὲ τοὺς Σλαύους καὶ ἔβαλε σὲ πράξη τὴν πολιτικὴ τοῦ Drang nach Osten.
Ἡ βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ ἐθνικοσοσιαλιστῶν καὶ μπολσεβίκων ἦταν πολιτισμικός. Ὁ Λένιν ἦταν παιδὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἡ μπολσεβικικὴ ἰδεολογία ὡνομάσθη «ἡ ψυχρὴ ἰδεολογία», ἤ ἐπιστημονικὴ ῥασιοναλιστικὴ ἰδεολογία, ἰδεολογία τοῦ ἐγκεφάλου. Ἡ ἰδεολογία τοῦ Χίτλερ καὶ τῶν ἐθνικοσοσιαλιστῶν ἦταν στραμμένη κατὰ τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὡς ἄκρως ῥομαντική. Ὁ Λένιν ἐχειρούργει κοινωνικὰ μὲ τρόπο ψυχρό, μὲ νυστέρι χειρουργοῦ, ὁ Χίτλερ ἐχειρούργει αἰσθηματικὰ μὲ μάχαιρα πρώσου βαρβάρου.
Ὁ ἐθνικομπολσεβικισμὸς στὸ τέλος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου ἐβασίσθη στὸ γεγονὸς ὅτι Γερμανία καὶ Ῥωσία εἶχαν γίνει οἱ παρίες τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ ἡ προσπάθεια συνθέσεως τοῦ γερμανικοῦ ῥομαντικοῦ ἐθνικισμοῦ μὲ τὴν ῥωσικὸ λενινιστικὸ ψυχρὸ ῥασιοναλιστικὸ διαφωτισμό, τελικὰ ἀπεδείχθη τετραγωνισμὸς τοῦ κύκλου, μεταξὺ τοῦ βαρβάρου Βάγνερ καὶ τοῦ ἀναγεννησιακοῦ Μιχαὴλ Ἀγγέλου.
Οἱοσδήποτε μὲ ἰδιοσυγκρασία ῥομαντικοῦ τείνει πρὸς τὸν ἐθνικοσοσιαλισμό, ἐνῷ οἱοσδήποτε μὲ ἰδιοσυγκρασία ῥασιοναλιστικὴ τείνει πρὸς τὸν μαρξισμό-λενινισμό.
Γιὰ νὰ ἑδραιωθῇ ὁ ἐθνικομπολσεβικισμός πρέπει νὰ ὑπάρξῃ ἀμετάκλητη ἀπόφαση νὰ καταπολεμηθῆ μὲ κάθε μέσον ὁ καπιταλιστικὸς φιλελευθερισμός. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ σύνθεση φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ θὰ ἀντικαταστήσῃ τὶς δύο ἰδεολογίες, ὅπως δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ μυστικισμὸς τοῦ φασισμοῦ νὰ ἐναρμονισθῇ μὲ τὴν ἀθεΐα τοῦ κομμουνισμοῦ. Μετὰ τὴν πτώση τοῦ φιλελευθερισμοῦ μία ἀπὸ τὶς δύο ὁλοκληρωτικὲς ἰδεολογίες θὰ ἐπιβληθῇ ἐπὶ τῆς ἄλλης. Μόνον ἐλάχιστοι ἀνώτεροι ἄνθρωποι θὰ δυνηθοῦν νὰ πραγματώσουν μόνιμα στὸν ἑαυτό τους τὴν ἐθνικομπολσεβικικὴ σύνθεση καρδιᾶς καὶ πνεύματος. Σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν σύνθεση ἀναγνωρίζεται ὁ ἥρως.
