(Ἡ ἔλλειψη ἐπιστημονικῆς καταρτίσεως τοῦ Ἕλληνος ὅσο καὶ ἡ ἐπιφανειακή του γρήγορη σύλληψη τῆς πορείας τῶν γεγονότων τῆς κοινωνίας ποὺ τὸν περιβάλλει, τὸν μετατρέπει σὲ μόνιμο τζογαδόρο ἐπαναλαμβάνοντας στὸν συνομιλητή του “βάζουμε στοίχημα ὅτι αὐτὸ θὰ γίνῃ”, καὶ ἐὰν “πέσει μέσα” αὐτοανακηρύσσεται προφήτης καὶ Μάρξ. Ὅμως ἡ σωστὴ ἀνάλυση τῶν παγκοσμίων γεγονότων βασίζεται στὴν πολυετῆ ἐπιστημονικὴ μελέτη τῶν διεθνῶν σχέσεων δεκαετιῶν καὶ ὄχι στὴν ῥωμέϊκη εὐφυολογία. Παράδειγμα, τὸ παρακάτω κείμενό μου ποὺ ἐδημοσίευσα στὸν τριμηνιαῖο μου περιοδικό, Ἐνδιάμεση Πεδριοχή, τεῦχος 24, Θέρους 2002, δηλαδὴ πρὸ 15 ἐτῶν, ὡς γεωπολιτικὸς καὶ ὄχι ὥς ἕλλην ἐξυπνάκιας)
Τὸ 1962, ὁ πρύτανις τοῦ Πολυτεχνείου καὶ πατέρας μου, Νῖκος Κιτσίκης ἀπεδείκνυε ὅτι ἡ Ἑλλὰς, μὲ τὴν ἐνσωμάτωσή της στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, θὰ ὑπέκυπτε σὲ ἕνα γερμανικὸ Δ’ Ράϊχ (βλ. τὸ σχετικὸ κείμενο στὸ τεῦχος 11 τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς). Στὶς 15 Νοεμβρίου 2000, ἡ βρεταννικὴ Daily Telegraph ἐξηγοῦσε ὅτι ὁ στόχος τῆς ΕΕ ἦταν νὰ οἰκοδομήση ἕνα ὑπερκράτος ποὺ θὰ ἐξηφάνιζε τὰ κράτη μέλη, ὅπως τὴν Ἑλλάδα, καὶ προσέθετε: “Ἤ ἕνα τέτοιο [ὑπερ]κράτος θὰ ἱδρυθῇ ἤ τὸ εὐρὼ θὰ ἀποτύχῃ καὶ μαζί του ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Τὰ ζάρια ἔχουν ἤδη ριχθῆ”.
Τὸν Μάϊο 2001, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Γερμανοῦ σοσιαλδημοκράτη καγκελλαρίου Gerhard Schröder, ἐδήλωνε : “Ἰσχυροποίηση τῆς Κομισσιὸν σημαίνει μετατροπή της σὲ ἄτυπη εὐρωπαϊκὴ κυβέρνηση καὶ ἡ μετατροπὴ τοῦ Συμβουλίου Γενικῶν Ὑποθέσεων σὲ Ἄνω Βουλὴ σημαίνει περιορισμὸ τῆς ἐπιρροῆς τῶν ἐθνικῶν κυβερνήσεων”.
Ὁ ἄπατρις ἐπαναστάτης τῆς παρισινῆς ἐξεγέρσεως τοῦ 1968, ὁ Γαλλογερμανοεβραῖος οἰκολόγος Daniel Cohn-Bendit, ποὺ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τοῦ καπιταλιστικοῦ παγκοσμισμοῦ καὶ τοῦ Δ’ Γερμανικοῦ Ράϊχ, ἐδήλωνε στὶς 30 Δεκεμβρίου 2000: “Ὅποιος δὲν θέλει τὴν Εὐρώπη νὰ φύγῃ”.
Τὸν Μάϊο 2001, ὁ Sir Peter Tapsel, κορυφαῖο στέλεχος τοῦ Βρεταννικοῦ Συντηρητικοῦ Κόμματος, συνέκρινε τὸ εὐρωπαϊκὸ ὅραμα τοῦ Σρέντερ μὲ αὐτὸ τοῦ Χίτλερ γιὰ μιὰ μεγάλη Γερμανία καὶ ὑπενθύμισε ὅτι ὁ Μπίσμαρκ καὶ ὁ Χίτλερ εἶχαν στὸ παρελθὸν προτείνει ἑνιαῖο νόμισμα γιὰ τὴν Εὐρώπη : “Ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες μέχρι τὴν Βόννη καὶ τὸ Βερολῖνο, ἡ σημερινὴ γενεὰ τῶν Βρεταννῶν ἀντιμετωπίζει τὴν ἀπειλὴ μίας ξένης κυριαρχίας, ἀπειλεῖται ὁ τρόπος ζωῆς μας, τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ κουλτούρα μας”.
Τὴν ἴδια στιγμή, τὸν Ἰούνιο 2001, ὁ γερμανοτραφὴς γκαουλάϊτερ, Σημίτης ὁ Λογιστὴς, σὲ συνάντησή του στὸ Βερολῖνο μὲ τὸν Σρέντερ, ἐπεκρότησε ἐνθουσιωδῶς τὴν μετάλλαξη τῆς ΕΕ σὲ Δ’ Ράϊχ. Τὸν Μάρτιο 2002, ἡ πρώην Βρεταννὶς πρωθυπουργός, Margaret Thatcher, ἐδήλωνε σχετικὰ μὲ τὸ τελευταῖο της βιβλίο Statecraft, ὅτι ἡ Ἀγγλία ἔπρεπε νὰ ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν ΕΕ, πρῶτον διότι ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ ἀποτύχῃ καὶ δεύτερον διότι ἡ ἕνωση αὐτὴ μᾶς θυμίζει τὸ Γ’ Ράϊχ “ποὺ ἦτο μία προσπάθεια εὐρωπαϊκῆς ἐπιβολῆς”.
Τέλος, τὴν ἴδια στιγμή, ὁ πρόεδρος τῆς τουρκικῆς Βουλῆς Ömer Izgi, προέβλεπε ὅτι στὰ ἑπόμενα 50 χρόνια ἡ ΕΕ θὰ μετεμορφώνετο σὲ μία Γερμανικὴ Ἕνωση ποὺ θὰ ὑποτάξη τοὺς εὐρωπαϊκοὺς λαοὺς στὰ συμφέροντά της.
Ἐν τῷ μεταξύ, στὶς 15 Μαρτίου 2002, μήνυμα αἰσιοδοξίας γιὰ τὸν ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὸν σημιτοκαραμανλισμὸ ἑλληνικὸ λαό, μετέφερε στὴν Ἀθήνα ὁ πρόεδρος τοῦ Ἰράν, Μοχάμεντ Χαταμί: Ἐπεσκέφθη τὴν Ἀκρόπολη καὶ στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο, ὕμνησε τὴν διαχρονικὴ καὶ παγκόσμια σημασία τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ ἀλήθεια ἐξ Ἀνατολῶν.
