Ἡ Ἱστορία δὲν οἰκοδομήθη μὲ κέντρο τὴν Κίνα. Οἰκοδομήθη μὲ κέντρο τὴν Ἐνδιάμεση Περιοχὴ, τὸ κέντρο τοῦ κέντρου τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ Αἰγαῖο. Πρὸς τὸ Αἰγαῖο κατηυθύνθη ἡ κινεζικὴ Ὁδὸς τῆς Μετάξης καὶ οἱ φραγκικὲς σταυροφορίες.
Ὅσο ἡ οἰκουμενικὴ Αὐτοκρατορία γύρω ἀπὸ τὸ ἡνωμένο Αἰγαῖο ἦτο ἀρραγής, κουνούπι δὲν μετεφέρετο ἀπὸ Κίνας πρὸς Φραγκιὰ καὶ ἀπὸ Φραγκιᾶς πρὸς Κίνα. Ὁ σταθερὸς στόχος τῆς Φραγκιᾶς ἦταν νὰ διαμελίσῃ τὴν οἰκουμενικὴ αὐτοκρατορία τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς γιὰ νὰ περάσῃ στὴν Ἰνδία καὶ τὴν Κίνα, κάτι ποὺ τὸ ἐπέτυχε μὲ τὶς σταυροφορίες τὸ 1204 ἀλλὰ ποὺ τῆς ἔκλεισε πάλι τὸν δρόμο ἡ ἐπανασύσταση τῆς αὐτοκρατορίας ἀπὸ τοὺ Ὀθωμανούς.
Ἀπελπισμένος, ὁ Χριστόφορος Κολόμβος, μαθαίνοντας ὅτι ἡ Γῆ ἦτο σφαιρική, ἀπεφάσισε, μὴ δυνάμενος νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο πρὸς τὴν Ἰνδία γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἰνδικῶν μπαχαρικῶν,, νὰ σαλπάρη πρὸς Δυσμάς, γιὰ νὰ φθάσῃ στὴν Ἰνδία, κάνοντας τὸν γύρω τῆς Γῆς καὶ ἔτσι ἀνεκάλυψε τὴν Ἀμερικὴ ποὺ ὠνόμασε Δυτικὲς Ἰνδίες.
Οἱ Φράγκοι ὅμως δὲν τὰ ἔβαλαν κάτω καὶ δημιουργῶντας στὸν ΙΗ΄αἰῶνα τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα διαμελισμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐπέτυχαν τελικὰ τὸ 1920, μὲ τα βαλκανικὰ καὶ ἀραβικὰ τσιράκια τους νὰ τὴν διαμελίσουν ὁλοσχερῶς καὶ συνεπῶς καὶ τὴν καρδιά της, τὸ Αἰγαῖο, στὸ ὄνομα τῶν μουσουλμάνων τῶν Ἰνδιῶν.
Ἀλλὰ διαιρῶντας τὸ Αἰγαῖο, ἐπέτρεψαν στὴν Κίνα νὰ φθάση στὸν Πειραιᾶ μέσῳ τῆς Νέας Ὁδοῦ τῆς Μετάξης καὶ νὰ εὑρεθῇ πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὴν Δύση καὶ τὴν Ἀμερική. Καταστρέφοντας τὴν Οἰκουμενικὴ Αὐτοκρατορία τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς (500 π.Χ. – 1920 μ.Χ) ἐδημιούργησαν τὸ σκιάχτρο τοῦ Ἀρμαγεδδῶνος, τῆς τελικῆς πυρηνικῆς ἀναμετρήσεως στὸ Αἰγαῖο Ἀμερικῆς-Κίνας.
Ἴσως εἶναι ἀκόμη καιρὸς, ἐμεῖς, οἱ κάτοικοι τοῦ Αἰγαίου, νὰ ἐπέμβουμε γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε τὸ τέλος τοῦ κόσμου ποὺ θὰ προκαλέσουν οἱ ἀντίπαλοι ἰμπεριαλισμοί τῆς Κίνας καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ὁ Βενιζέλος ἔσφαλε νομίζοντας ὅτι ἠδύνατο νὰ ἑνώσῃ τὸ Αἰγαῖο ἐπεκτείνοντας τὸ ἑλληνικὸ κράτος στὶς ἀκτὲς τῆς Μικρασίας.
Ὁ Μεταξᾶς ἔβλεπε σωστὰ ὅταν ἔλεγε ὅτι ἦτο ἀδύνατον κὰ κρατᾷς τὶς ἀκτὲς τῆς Μικρασίας χωρὶς νὰ ἐπεκταθῇς ἐπὶ ὁλοκλήρου τοῦ ὁροπεδίου τῆς σημερινῆς Τουρκίας. Αὐτὸ εἶχαν παραμελήσει οἱ ἑλληνικὲς πόλεις τῆς Ἰωνίας ποὺ εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν συνεχῇ πολιορκία τῆς ἠπειρωτικῆς Περσίας καὶ ἐχρειάσθη νὰ κόψῃ τὸν Γόρδιο Δεσμὸ ὁ Ἀλέξανδρος, νὰ γίνῃ διάδοχος τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Περσῶν καὶ νὰ δημιουργήσῃ γιὰ τὰ ἑπόμενα 2.500 χρόνια τὴν Οἰκουμενικὴ Αὐτοκρατορία τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, μὲ κέντρο τὸ Αἰγαῖο.
Μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ τοῦ 1923, γιὰ τὴν ὁποία δὲν εὐθύνονται οὔτε οἱ Ἕλληνες, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, ἀλλὰ οἱ Φράγκοι ποὺ παρέσυραν τὸν ὀνειροπόλο Βενιζέλο, ὁ ὁποῖος ἐφαντάσθη τὴν Ἑλλάδα δυτική, συνεπῶς καὶ ἰμπεριαλιστική, ἀπὸ τὸ 1923 ἕως τὸ 1974, μὲ τὶς συνθῆκες τῆς Λωζάννης τοῦ 1923 καὶ τῶν Παρισίων τοῦ 1946, τὸ Αἰγαῖο παρέμενε κουτσό, μόνον μὲ μία ἀκτή, τὴν δυτική, ἀναπνέοντας μόνον μὲ ἕναν πνεύμονα, τὸ τῆς Ῥούμελης, μὲ ἀποσυνδεδεμένο τὸν ἄλλο πνεύμονα, τὸν τῆς Ἀνατολίας.
Τὸ 1974, ἡ Τουρκία ἐδήλωσε ὅτι ὁ πνεύμονάς της, ὁ τῆς Ἀνατολίας, εἶχε ἐξαντλήσει τὸν ἀέρα της καὶ ὅτι δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ ἀναπνεύσῃ. Ἐχρειάζετο μερικὲς νήσους, πόσῳ μᾶλλον ποὺ ἡ Ἑλλὰς εἶχε προσθέσει στὸ ἀνατολικὸ Αἰγαῖο ἕνα νέο σύνορο, αὐτὸ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἀποκλείοντας τὴν Τουρκία.
Ἀπὸ τὸ 1974 λοιπόν,ὁ τουρκικὸς ταῦρος ἀσφυκτιῶντας ἔγινε ὅλο καὶ πιὸ ἐπιθετικός, χαρίζοντας στοὺς Φράγκους νέες εὐκαιρίες νὰ πλουτίσουν μὲ πωλήσεις ὅπλων. Ἀλλὰ ἡ νέα αὐτὴ κρίση στὸ Αἰγαῖο θὰ ἠδύνατο νὰ καταλήξῃ σὲ καλὸ ἐὰν ὑπῆρχε στὸ ἑλληνικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, ὄχι ἕνας Κοτζιᾶς ἀλλὰ ἕνας βαθὺς γνώστης τῆς τουρκικῆς νοοτροπίας.
Ἀπόδειξη, ἡ πληροφορία ποὺ μετέδωσε στὶς 17 Αὐγούστου 2017, ἡ ἐφημερὶς Καθημερινή, μὲ τίτλο, «Τσαβούσογλου: δὲν ὑπάρχουν σύνορα στὸ Αἰγαῖο», ποὺ γράφει: «Ὡς ἕωλες καὶ ἀβάσιμες ἔσπευσαν χθὲς διπλωματικὲς πηγὲς [ὁ ἕλλην ὑπουργὸς Νῖκος Κοτζιᾶς] νὰ ἀπορρίψουν κατηγορηματικὰ τὶς ἀπόψεις ποὺ διετύπωσε ὁ τοῦρκος ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Μεβλοὺτ Τσαβούσογλου, ὁ ὁποῖος ἀνεφέθη σὲ ἀνυπαρξία θαλασσίων συνόρων στὸ Αἰγαῖο».
