Ἀμερικανοβορειοκορεατικὸς πόλεμος δὲν πρόκειται νὰ γίνῃ. Ἤδη, μὲ τὴν καταδίκη ἀπὸ τὸν ΟΗΕ τῆς Βορείου Κορέας ἀπὸ τὴν Κίνα, ὁ Τράμβιος ἐπέτυχε νὰ στρέψῃ τὰ αἰσθήματα τῆς Πίονγιανγκ κατὰ τῆς συμμάχου της, τῆς Κίνας. Τὸ σημερινὸ θέατρο ποὺ παίζεται καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς μὲ καραγκιόζικες ἀπειλὲς ὅτι θὰ κάψη ἡ Οὐάσιγκτων τὴν Πίονγιανγκ καὶ τανάπαλιν, δὲν δύναται νὰ ἀποκρύψῃ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τραμβικὸς στόχος εἶναι ἡ περικύκλωση τῆς Κίνας καὶ ὄχι ἡ Βόρειος Κορέα.
Ἡ ἐπιμονὴ τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ, ὡς φωνὴ τοῦ δυτικοῦ κυρίου, νὰ παρουσιάζῃ τὸν Τράμβιο ὡς ἀτζαμῆ, γελοῖο καὶ ἀποτυχημένο πολιτικό, ἁπλῶς ἀποδεικνύει σὲ ποῖο χαμηλὸ ἐπίπεδο ἔχει φθάσει ἡ ἑλληνικὴ εἰδησεογραφία.
Ἐπειδὴ ἡ πλανητικὴ ἀμερικανοκινεζικὴ ἀναμέτρηση εὑρίσκεται σὲ πλήρη ἐξέλιξη ἕως ποὺ νὰ ξεσπάσῃ σὲ πυρηνικὸ πόλεμο γύρω στὰ 2025-2030, ὅπως ἐπιμένω νὰ ἐπαναλαμβάνω ἀπὸ τὶς 24 Μαρτίου 1999, ὅταν τὸ ΝΑΤΟ ἐβομβάρδισε τὴν Γιουγκοσλαυΐα, καὶ ἐπειδὴ τὸ κέντρο τῆς πλανητικῆς αὐτῆς ἀναμετρήσεως δὲν θὰ γίνῃ στὸν Εἰρηνικό, ἀλλὰ στὸ Αἰγαῖο, ἡ Τουρκία καὶ ὄχι ἡ Ἑλλὰς εἶναι τὸ κλεῖδι τῶν ἐξελίξεων.
Ἡ Τουρκία τοῦ Ἔρντογαν ἔχει ἤδη ἀναδειχθῆ σὲ μεγάλη Δύναμις καὶ ὁ Τράμβιος ὁ ὁποῖος ἐπιχαίρεται γιὰ τὴν ἀντιδικία τῆς Ἀγκύρας μὲ τὸ Βερολῖνο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπισπεύδει τὴν ἐπιθυμητὴ κατάρρευση τῆς γερμανικῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνώσεως, ἀκόμη διερωτᾶται ἐὰν συμφέρῃ νὰ καθαιρέσῃ τὸν τοῦρκο σουλτᾶνο ἐφ’ ὅσον δὲν τοῦ εὑρίσκει πρὸς τὸ παρὸν καλύτερο διάδοχο.
Ἡ Ἑλλάς, τριτοκοσμικὴ δυτικὴ ἀποικία ἀπὸ τὸ 1821, δὲν δύναται νὰ καλύψῃ τὸ κενὸ ποὺ θὰ δημιουργηθῇ μὲ τὴν ἐνδεχομένη πτώση τῆς ἀναγεννημένης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἤδη ὁ Ἔρντογαν ἐτοιμάζεται νὰ ἐξοπλίσῃ τὴν Αὐτοκρατορία μὲ τὴν κατασκευὴ τουρκικῆς πυρηνικῆς βόμβας, αὐτονόητη ἄμυνα γιὰ οἱαδήποτε χώρα θελήσῃ σήμερα νὰ παίξη διεθνῆ ῥόλο.
Ἀπὸ τὸ 1996, στὰ γραπτά μου, ἐπέμενα ἡ Ἑλλὰς νὰ σχεδιάσῃ ἕνα ἑλληνικὸ πυρηνικὸ πρόγραμμα μὲ στόχο τὴν κατασκευὴ ἑλληνικῆς πυρηνικῆς βόμβας, ἀλλὰ ἡ ἀνέξοδη κομπορρημοσύνη τοῦ γραικυλισμοῦ περὶ «Ἑλλάδος Ἑλλήνων Χριστιανῶν» (1967-1974) «Ἑλλάδος στοὺς Ἕλληνες» (1981-1996), συνδυασμένη μὲ τὴν δουλικότητα τῆς «ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821», μήπως καὶ δυσαρεστήσουμε τοὺς μεγάλους μας συμμάχους, μᾶς προβάλλει μονίμως ὡς εἰρηνικὸ λαό.
Ὅπως μοῦ ἐπανελάμβανε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ὁ Πρεσβύτερος στὸ Παρίσι, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμεθα πάντα ἀνίκανοι νὰ οἰκοδομήσουμε κράτος καὶ ἀντ’αὐτοῦ οἱ Ῥωμαῖοι καὶ οἱ Ὀθωμανοὶ ἔστηναν αὐτοκρατορίες γιὰ νὰ μᾶς περιλάβουν ὡς πνευματικὴ κεφαλή, ὡς ἑλληνικὸν ἅγιον πνεῦμα.
Συνεπῶς, ὁ μόνος τρόπος νὰ μεγαλουργήσουμε καὶ πάλι εἶναι νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν ἀναδυομένη νέα Ὀθωμανία πυρηνικοῦ ἐξοπλισμοῦ καὶ οἰκονομίας μεγάλης δυνάμεως γιὰ νὰ ἐπανεύρουμε τὸ λοῦστρο τοῦ φαναριωτισμοῦ στὴν Κωνσταντινούπολη, τὰ Βαλκάνια, τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Αἴγυπτο ποὺ ἀπωλέσαμε πρὸς χάριν τῆς δουλικότητός μας στοὺς Φράγκους ὑπὲρ τῶν ἀγροτῶν μεταναστῶν στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ καὶ τὴν Αὐστραλία.
Ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος δὲν ὑπῆρξε ποτέ, ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, πρὸ τοῦ 1821. Μόνον αὐτοκρατορίες διαρκείας 2.500 ἐτῶν: περσομακεδονικὴ ἀλεξανδρινή, ῥωμαϊκὴ προχριστιανική, ῥωμαϊκὴ βυζαντινὴ χριστιανική, ῥωμαϊκὴ ὀθωμανική. Ἡ πλήρης ἀποτυχία τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνοκράτους τοῦ 1821 πρέπει νὰ μᾶς συνετίσῃ. Μόνη διέξοδος γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ εἶναι ἡ ἐπαναφορά του στὴν Κωσταντινούπολη σὲ μία Αὐτοκρατορία μὲ βάση τὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία.
