(Ἡ νεοελληνικὴ Ἱστορία ἀπὸ τὸ 1821 εἶναι καθ΄ὁλοκληρίαν μία τεραστία ἀπάτη. Ἐγράφη ἀπὸ μία καὶ μοναδικὴ ξενοκίνητη παράταξη, τὴν φιλελεύθερη, καὶ παρουσιάζει μία τελείως ψευδῆ εἰκόνα τοῦ ἑλληνικοῦ προτεκτοράτου τῆς Δύσεως, τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν. Μόνον τὸ σημερινὸ Κόσοβο δύναται νὰ ταυτισθη μὲ τὸ ἔκτρωμα αὐτὸ ποὺ οἱ Δυτικοὶ περιπαικτικὰ ὠνόμασαν συνέχεια τῆς Ἑλλάδος τοῦ Περικλέους καὶ ποὺ ἔκτοτε ἀποπνέει ἕναν ἐθνικισμὸ τὸν ὁποῖο καλύπτει μὲ γανίλα τὸ μυαλὸ τῶν κατοίκων τοῦ κρατιδίου. Ἔκτοτε ὁ σωβινιστικὸς ἐθνικισμὸς τῆς Μεγάλης Ἰδέας κατέστρεψε ἀκόμα καὶ τὴν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Ἑλληνολατῖνος Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐπῆρε στὰ σοβαρὰ τὴν κολακεία τοῦ Ἄγγλου πρωθυπουργοῦ Λόϋδ Ντζώρζ, ποὺ τὸν εἶχε ἀποκαλέσει νέο Περικλῆ καὶ ὥρμησε στὴν Μικρασία πρὸς χάριν τῶν συμφερόντων τῆς Ἀγγλίας, ἀποδεκατίζοντας ὁλοσχερῶς 3000 χρόνια ἑλληνισμοῦ, τὸ ὁποῖο ἀντεπροσώπευε τὸ 90% τοῦ συνολικοῦ ἑλληνισμοῦ. Τεράστιο ἔγκλημα ποὺ ἀντεμείφθη μὲ πληθώρα ἀγαλμάτων καὶ ὀνομασιῶν «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» σὲ ὅτι ἀπέμεινε ὄρθιο ἀπὸ τὸν ἑλληνισμὸ μετὰ τὸ 1922, μετὰ τὸ τεράστιο ἔγκλημά του κατὰ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἐγὼ ὁ ἴδιος, γαλουχημένος σὲ βενιζελικὴ οἰκογένεια, μοῦ ἐπῆρε πολὺ χρόνο ὡς ἱστορικὸς γιὰ νὰ καταλάβω ὅτι σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Ἀτατοὺρκ στὴν Τουρκία, ὁ Βενιζέλος ὑπῆρξε κατεδαφιστὴς τοῦ ἔθνους του. Ἀπέναντι του ὠρθώνετο ἡ συμπαθητικὴ μορφὴ ἑνὸς ἀνθρωπάκου ποὺ εἶχε τὸ 1919 προειδοποιήσει τὸ ἔθνος ὅτι ἡ ἀντιγραφὴ στὴν Μικρασία ἀπὸ τὸν Βενιζέλο τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ τῶν δυτικῶν δυνάμεων θὰ κατέληγε σὲ τραγωδία, ὅπως καὶ ἔγινε. Αὐτὸς ὁ φίλος τῶν Ἑβραίων ἐκατηγορήθη ἀπὸ τοὺς ἀντισημίτες βενιζελικούς, ὅτι ἐχρησιμοποίει τὸν ῥωμαϊκὸ χαιρετισμὸ, σύμβολο ἀγῶνος ἀντίστοιχο μὲ τὸν γρόνθο τῶν κομμουνιστῶν).
α) Μεταξικὴ ἰδεολογία
Ἡ ἰδεολογία τοῦ Μεταξᾶ ἦταν ξεκάθαρα ἀντικαπιταλιστικὴ ἀλλὰ συνάμα ἐβασίζετο στὴν βυζαντινὴ παράδοση ὡς γόνος ἑπτανησιακῆς ἀριστοκρατίας ῥωσικῆς παραδόσεως, με τὰ δύο σκέλη στέρεα βασισμένα στὸν βασιλικὸ θεσμὸ καὶ τὸν θεσμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Κάτι ἀληθινὸ καὶ γνήσιο δὲν πεθαίνει.Ἐνῷ ὁ βενιζελισμὸς σήμερα στὸ πρόσωπο τοῦ γερμανοκινήτου φιλελευθερισμοῦ ἀντιπροσωπεύεται ἀπὸ μία γελοιογραφία τοῦ προπολεμικοῦ Βενιζέλου, τὸν Βαγγέλη Βενιζέλο, ἡ μεταξικὴ ἰδεολογία ἐνέπνευσε ἀνεπιτυχῶς διαφόρους κατὰ καιροὺς κύκλους, ὅπως τὸ καθεστὼς τῆς Ἑλλάδος Ἑλλήνων Χριστιανῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου, τὸν διανοούμενο Κωνσταντῖνο Πλεύρη ποὺ ὅμως σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Μεταξᾶ ὑπῆρξε σφόδρα ἀντισημίτης καὶ τὸ κόμμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς τοῦ Νίκου Μιχαλολιάκου, ποὺ καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὁ Πλεύρης, μὲ τὸν ὁποῖο ἀδυνατεῖ νὰ συμπλεύσῃ, βασίζεται στὸν ἀντισημιτισμὸ καί, πάλι σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Μεταξᾶ, ὄχι στὴν ἀκραιφνῆ Ὀρθοδοξία ἀλλὰ σὲ ἕναν δυτικοῦ τύπου μυστικισμὸ καὶ σὲ ἕναν σωβινιστικὸ ἐθνικισμὸ βενιζελικοῦ τύπου Μεγάλης Ίδέας, ὅπου ἡ ἰδέα τῆς βασιλείας δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν βυζαντινὴ παράδοση.
Πέραν τῶν πολιτικῶν ἰδεολογιῶν τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ, ὁ Μεταξᾶς ἐπεδίωξε νὰ πραγματοποιήσῃ μία πολιτισμικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἀπεκάλεσε τρίτο ἑλληνικὸ πολιτισμό, ξεπερνῶντας τὸν ἀρχαῖο πολιτισμὸ καὶ τὸν βυζαντινό, βασισμένο στὶς ἑλληνικὲς ἀντιατομικιστικές, κοινωνικὲς ἀξίες καὶ φυσικὰ στὸν ἀντικομμουνισμό, ἐφ’ὅσον ὁ κομμουνισμὸς ἦταν ἐπισήμως ἄθεος καὶ βασισμένος, ὅπως καὶ ὁ φιλελευθερισμός, στὶς ἀξίες τοῦ γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ.
β) Ἀπόλυτη μοναρχία
Στὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο, τόμος 1ος, σ.527, ὁ Μεταξᾶς δηλώνει: «Εἶμαι στρατιώτης καὶ εὐγενὴς καὶ θέτω εἰς τὴν ὑπηρεσία τοῦ Βασιλέως μου τὸ ξῖφος μου…Ἡ θέλησίς του εἶναι δι’ἐμὲ νόμος… Ἀνήκω εἰς τὴν ἀριστοκρατίαν ἐκείνην ἥτις ἐπολέμησεν ἤδη ὑπὲρ τοῦ Βασιλέως της καὶ ὑπὲρ τοῦ Κράτους πολὺ πρὶν ἤ γεννηθῇ ἡ νέα Ἑλλάς».
γ) Πλατωνικὴ ἀριστοκρατία τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ πνεύματος
Γιὰ τὴν ίσότητα γράφει τὰ ἑξῆς, τόμος 2ος, σ. 461: «Ἡ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀνισότης εἶναι φυσικὴ κατάστασις τῆς κοινωνίας. Πᾶν μέτρον ἀντιτιθέμενον εἰς τὸν φυσικὸν τοῦτον καὶ στοιχειώδη νόμον, κατ’ ἀνάγκην θὰ ἔχῃ βλαβεράς, ἴσως δὲ καὶ ὀλεθρίας συνεπείας».
Στὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο τάσσεται ἐναντίον τῶν ἀστικῶν Δημοκρατιῶν, οἱ ὁποῖες κυβερνῶνται ἀπὸ «πάπας τῆς ἰσότητος» καὶ τάσσεται ὑπὲρ τῶν «ἀριστοκρατουμένων κρατῶν» ὅπως ἡ Γερμανία.
Ἕνας πρέσβυς του καὶ μέγας θαυμαστής του, ὁ Βασίλειος Παπαδάκης, σὲ βιβλίο του ἀφιερωμένο στὸν Μεταξᾶ, Ἡ χθεσινὴ καὶ ἡ αὐριανὴ Ἑλλάς (Κάϊρο, 1946), τὸν ἐχαρακτήριζε μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ἀριστοκράτης γνήσιος ὁ Μεταξᾶς, καὶ δι’αὐτὸ γνήσιος δημοκράτης, γνήσιος φίλος τοῦ λαοῦ, ἀπεχθάνετο βαθέως τοὺς πλουτοκράτας»(σ.43).
δ) Ἀπέχθεια τοῦ χρήματος
Ὁ Μεταξᾶς ἀγαπᾷ τὸν καλὸ λαό, ὅπως ἕνας ἄρχων τοῦ φεουδαρχικοῦ καθεστῶτος. Ἀνήκει στὴν κατηγορία αὐτὴν ποὺ ὁ Μὰρξ ἀπεκάλει φεουδαλικὸ σοσιαλισμό, πρὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1789. Διαφέρει συνεπῶς ἀπὸ τὸν φασιστικὸ μικροαστισμὸ τοῦ Χίτλερ, τοῦ Μουσσολίνι ἤ τοῦ σημερινοῦ Νίκου Μιχαλολιάκου τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.
Ὁ Μεταξᾶς ἀπεχθάνεται τοὺς ἀστούς, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θεμελιώνουν τὴν ὑπόστασή τους στὸ χρῆμα. Αὐτὸ έξηγεῖ γιατὶ τὸ καθεστώς του ἦταν σχετικὰ ἀνεπηρέαστο ἀπὸ τὴν συνήθη διαφθορὰ ποὺ γνωρίζουν τὰ μικροαστικὰ σοσιαλδημοκρατικὰ καθεστῶτα, ὅπως αὐτὸ ποὺ ἐνεκαθίδρυσε στῆν Ἑλλάδα, μετὰ τὸ 1981, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου ἀπελευθερώνοντας τὴν βουλιμία τῶν Ἑλλήνων μικροαστῶν ποὺ εἰσῆλθαν στὴν πολιτική, ὑπὸ τὴν πρόφαση τῆς κοινωνικῆς ἰσότητος, πεινασμένοι σὰν λύκοι, γιὰ νὰ πλουτίσουν καὶ μόνον, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἄνευ προηγουμένου διαφθορὰ ταξιτζίδικης νοοτροπίας.
ε) Φίλος τῶν Ἑβραίων
Ἄν καὶ οἱ μικροαστοὶ ἀναπτύσσουν τὸν ἀντισημιτισμό, διότι βλέπουν τὸν ἑβραῖο ἐπιχειρηματία, ὡς σκληρὸ ἀνταγωνιστή, οἱ ξεπεσμένοι ἀριστοκράτες σὰν τὸν Μεταξᾶ εἶναι ἀπηλλαγμένοι ἀπὸ τὸ μῖσος κατὰ τῶν Ἑβραίων. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορὰ ὄχι μόνον μεταξὺ τοῦ ἀστοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου καὶ τοῦ πτωχοῦ ἀριστοκράτου Μεταξᾶ, ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τῶν μικροαστῶν Χίτλερ καὶ Μιχαλολιάκου ἀπὸ τὴν μία καὶ τοῦ Μεταξᾶ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Φυσικά, αὐτὲς οἱ διαφορὲς εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ τὴν σημερινὴ ἑλληνικὴ γνώμη μὲ τὴν μηδενικὴ κοινωνικὴ παιδεία της.
Ἡ Jewish Chronicle τοῦ Λονδίνου ποὺ δὲν εἶχε παύσει νὰ κατηγορῇ τὸν βενιζελισμὸ γιὰ ἀντισημιτισμό, ἦταν ἐνθουσιασμένη γιὰ τὴν ἄνοδο στὴν ἀρχὴ τοῦ Μεταξᾶ (σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐχθρικὴ στάση τῶν Ἑβραίων ἔναντι τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς) τὸν ὁποῖο θὰ θεωρήσουν μέχρι τέλους ὡς μέγα φίλο τῶν Ἑβραίων.
Ἑβραϊκὸ Τηλεγραφικὸ Πρακτορεῖο -30 Ἰανουαρίου 1941
«Ἀθήνα, 29 Ἰανουαρίου 1941 – Ὁ ἑβραϊκὸς πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδος σήμερα ἐθρήνησε τὸν θάνατο τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν ἀναρρίχησή του στὴν ἐξουσία τὸ 1936 ἐπέδειξε ἐπανειλημμένως καὶ δημοσίως τὰ αἰσθήματά του ὑπὲρ τῶν Ἑβραίων καὶ ἐπαίνεσε ἀνοικτὰ τοὺς Ἕλληνες Ἑβραίους γιὰ τὸν πατριωτισμό τους στὴν διάρκεια τοῦ παρόντος πολέμου. Ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ στρατηγοῦ Μεταξᾶ οἱ ἀνθεβραϊκὲς ταραχὲς στὴν Ἑλλἀδα ἀνεχαιτίσθησαν μὲ νόμο «ἀπογορεύσεως ὑποκινήσεως τῶν πολιτῶν, μὲ ἄμεσο ἤ ἔμμεσο τρόπο, σὲ ἀλληλοπεριφρόνηση καὶ μῖσος καὶ σὲ διχασμὸ καὶ στὴν ἔξαρση θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν παθῶν». Αὐτὸς ὁ νόμος ἔβαλε τέλος στὴν ἀντισημιτικὴ προπαγάνδα τῶν Βενιζελικῶν.»
στ) Γεωπολιτικὸς ῥεαλισμός
Ἄν καὶ ἀπὸ νεωτάτης ἡλικίας γερμανόφιλος, ὅπως ὅλοι οἱ ἠπειρωτικοὶ ποὺ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὴν ῥωσοφιλία στὴν ὑποστήριξη τῆς Γερμανίας, ἀπὸ τότε ποὺ ἡ Ῥωσία, μετὰ τὴν ἧττα της τὸ 1856 στὸν Κριμαϊκὸ πόλεμο, εἶχε στραφῇ πρὸς τοὺς Σλαύους τῶν Βαλκανίων,ὁ Μεταξᾶς ἐβάσιζε τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ ὁ Βενιζέλος μετὰ τὸ 1929, στὴν ἑλληνοτουρκικὴ ἕνωση (ἤδη ἀπὸ τὸ 1919-22 εἶχε χαρακτηρίσει τὴν ἑλληνικὴ ἐπέμβαση στὴν Μικρασία ὡς ἰμπεριαλιστική), ἕνωση πρὸς χάριν τοῦ ἑνιαίου αἰγαιακοῦ χώρου καὶ στὴν θαλασσοκρατικὴ ἀγγλοσαξωνικὴ δύναμη ποὺ ἀπέτρεπε ὄχι μόνον τὴν κάθοδο τῆς Ῥωσίας στὸ Αἰγαῖο ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπέκταση τοῦ ἰταλικοῦ Μάρε Νόστρουμ τοῦ Μουσσολίνι.
Μετὰ τὴν κατάλυση τῆς ἀβασιλεύτου Δημοκρατίας καὶ τὴν παλινόρθωση τῆς μοναρχίας στὴν Ἑλλάδα, ὁ βασιλεὺς Γεώργιος Β’ εἶχε ἐπιστρέψει τὴν 25η Νοεμβρίου 1935 ἀπὸ τὸ Λονδῖνο, ὅπου ἔμενε ἐξόριστος, διὰ νὰ ἀναλάβῃ τὸν θρόνο. Ἡ ἐπάνοδος αὐτὴ ἱκανοποιοῦσε τὴν Ἀγγλία, ἡ ὁποία ἐφοβεῖτο μήπως ὁ Μουσσολίνι τῆς φράξη τὸν δρόμο τῆς Μεσογείου μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Αἰθιοπίας. Παρόμοιες σκέψεις κάνουν σήμερα οἱ ΗΠΑ μετὰ τὴν κάθοδο τῆς Ῥωσίας στὴν Συρία, γι’αὐτὸ καὶ προετοιμάζουν τὸ ἔδαφος γιὰ ἐνδεχομένη παλινόρθωση τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ στὴν Ἑλλάδα ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.
Ὁ γεωπολιτικὸς αὐτὸς ῥεαλισμὸς τοῦ Μεταξᾶ ποὺ ἄν καὶ Γερμανόφιλος ἐγνώριζε ὅτι ὑποχρεωτικὰ ἡ Ἑλλάς, ὡς θαλασσία χώρα ἔπρεπε νὰ εὐθυγραμμισθῇ μὲ τὴν θαλασσία ἀγγλοσαξωνικὴ Δύναμη, ἠγνοήθη ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἱστοριογραφία μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοποθετηθῇ ὁ Μεταξᾶς πότε στὸ ἀγγλικὸ στρατόπεδο και πότε στὸ γερμανικό.
Ὁ Βρεταννὸς ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν Ἦντεν ἔγραφε στὰ Ἀπομημονεύματά του γιὰ τὸ 1935, τὰ ἑξῆς: «Ἡ θέσις μας εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ τὴν Ἐγγὺς Ἀνατολὴν ἐπροστάτευε τὰς συγκοινωνίας μας μὲ τὴν Ἰνδίαν καὶ τὴν Αὐστραλίαν. Ἦτο λοιπὸν θέμα οὐσιώδους σημασίας δι’ἡμᾶς νὰ μὴν ἀποκτήσῃ ὁ Μουσσολίνι τὸν ἔλεγχο τῆς Μεσογείου…Ἔπρεπε [οἱ μικρὲς Μεσογειακὲς Δυνάμεις] νὰ ἐνθαρρυνθοῦν».
Ἡ Ἑλλάς, ποὺ ὡς καὶ σήμερα, εὑρίσκετο σὲ πλήρη πιστωτικὴ καὶ οἰκονομικὴ κρίση, σὲ παρακμὴ καὶ πολιτικὴ ἀστάθεια, ἔπρεπε ἐπιτέλους νὰ σταθεροποιηθῇ γιὰ νὰ προστεθῇ στὰ ἀγγλικά (σήμερα στὰ ἀμερικανικά) προπύργια τὴς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Τὴν σταθερότητα αὐτὴ θὰ τὴν προσέφερε ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Βασιλέως ἀπὸ τὸ Λονδῖνο μὲ δικτατορικὴ ἔστω καὶ φασιστικὴ διακυβέρνηση τῆς χώρας. Τὸ 1935 ὡμοίαζε μὲ τὸ 2017 μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι σήμερα δὲν ἔχει ἀκόμη ἐμφανισθῆ ἕνας Μεταξᾶς.
ζ) Ἀντικαπιταλισμὸς
Σὲ ἕνα «Τετράδιο σκέψεων» ποὺ ἐτήρει παραλλήλως πρὸς τὸ ἡμερολόγιό του, ὁ Μεταξᾶς ἐσημείωνε, τὴν 22α Ἰανουαρίου 1940: «Ἡ δημοκρατία εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ καπιταλισμοῦ. Εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ καπιταλισμὸς κυριαρχεῖ ἐπάνω στὴν λαϊκὴ μᾶζα. Εἶναι τὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο κατορθώνει ὁ καπιταλισμὸς νὰ παριστάνῃ τὴν θέλησή του ὡς τὴν λαϊκὴ θέληση. Αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς δημοκρατίας χρειάζεται ἐκλογὲς καθολικῆς μυστικῆς ψηφοφορίας, ἄρα ὠργανωμένα κόμματα καὶ συνεπῶς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ἐφημερίδες, ἄρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται ἐκλογικὴ ὀργάνωση, κάθε φορὰ καὶ ἐκλογικοὺς ἀγῶνες, ἄρα χρήματα. Καὶ τόσα ἄλλα ποὺ ἀπαιτοῦν κεφάλαια…
«Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὁ καπιταλισμὸς, γιὰ νὰ συσσωρεύσῃ τὰ κεφάλαια στὰ χέρια ἐκείνων ποὺ τὸν ἐκπροσωποῦν καὶ νὰ κάμῃ ὅλον τὸν ἄλλον κόσμο σκλάβους του –μὰ σκλάβους ποὺ νὰ νομίζουν πὼς εἶναι ἐλεύθεροι- ἔχει ἀνάγκη τῆς ἐλευθέρας οἰκονομίας… Κράτη ποὺ ἐπικρατεῖ ἡ διευθυνομένη οἰκονομία, ὅσον καὶ ἄν εἶναι δημοκρατικά –καὶ ἐννοοῦμε τέτοια ποὺ ἀποσκοποῦν τὸ γενικὸν συμφέρον τοῦ λαοῦ- δὲν συμφέρουν στὸν καπιταλισμό. Γιατί μέσα σὲ τέτοια κράτη δὲν εἶναι δυνατὴ ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ συνόλου τοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ καπιταλισμοῦ… Ἀλλὰ ὁ καπιταλισμὸς τὰ ὀνομάζει τυραννίες –φασιστικές, χιτλερικές κ.τ.λ…. Ὥστε δὲν πρόκειται γιὰ ἰδανικά».
η) Ἀδιάφθορος
Τὸ 2017, ἡ Ἑλλὰς ἐγνώρισε τὸ ἀποκορύφωμα τῆς πολιτικῆς ἀλητείας, τοῦ πλήρους ἐμπαιγμοῦ τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν ψευδῆ προπαγάνδα τῶν πολιτικάντηδων καὶ χαρακτηριστικὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα ποὺ ὑπέγραψε μὲ τὶς Βρυξέλλες τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶχε μετὰ φορτικότητος ἐξαγγείλει. Κάτι τέτοιο εἶχε συμβῆ μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ 1920 στὶς ὁποῖες εἶχαν κερδίσει οἱ ἀντιβενιζελικοί. Ὅμως ἡ στάση τοῦ Μεταξᾶ ὑπῆρξε παραδειγματικὴ σὲ ἐντιμότητα καταδικάζοντας τὴν ἴδια τὴν παράταξή του.
Πράγματι, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκλογικῆς μάχης τοῦ 1920, οἱ Κωνσταντινικοὶ εἶχαν καταδικάσει τὴν μικρασιατικὴ ἐκστρατεία ὡς ἀποικιακὴ περιπέτεια. Τὸ ἴδιο εἶχε κάνει καὶ τὸ ΚΚΕ ἄν καὶ σήμερα ἡ ἐπίσημη ἱστοριογραφία ἐνθυμεῖται μόνον τὴν ἀντιπολεμικὴ στάση τῶν κομμουνιστῶν κατηγορῶντας μάλιστα τὸ ΚΚΕ γιὰ ἐθνικὴ προδοσία ὑπὲρ τῶν Τούρκων.
Μόλις ὅμως οἱ Κωνσταντινικοὶ ἐκέρδισαν τὶς ἐκλογὲς ἐδήλωσαν ὅτι θὰ ἐσυνέχιζαν τὸν πόλεμο ἒναντίον τῶν Τούρκων. Ὁ Μεταξᾶς ὅμως, ἄν καὶ ἀπολύτως βασιλικός, ἐφάνη συνεπὴς καὶ ἠρνήθη νὰ συνεργασθῇ μὲ τὶς κυβερνήσεις τοῦ Κωνσταντίνου. Τὴν 29η Μαΐου 1921 ἔγραφε στὸ ημερολόγιό του (τόμος 3ος, σ. 107-108): «Ἡ ἐθνική μας δρᾶσις ἔλαβε τὴν μορφὴν κατακτητικῶν ἀγώνων καὶ οὐχὶ δημιουργίας πολιτισμοῦ». Τὴν δὲ 6η Φεβρουαρίου 1922 ἀπεκάλει (τόμος 3ος, σ.155) τὴν κυβέρνηση τοῦ Κωνσταντίνου «ἀπατεῶνες».
Τὸ 2017, οἱ σημερινοὶ πολιτικοὶ ἀπατεῶνες τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ ἀρέσκονται νὰ καταδικάζουν τὴν μεταξικὴ Χρυσῆ Αὐγὴ ὡς ναζιστικὴ καὶ ἐγκληματική. Ἀλλά, ἀπὸ τοὺς τρεῖς πλέον ἐπιφανεῖς ὁλοκληρωτικοὺς ἡγέτες τοῦ Κ΄ αἰῶνος ὁ Χίτλερ ὑπῆρξε ὁ ὀλιγώτερο ἐγκληματικός. Ὁ Στάλιν, ὑποστηριζόμενος ἀπὸ τὸ σημερινὸ ΚΚΕ, ἐσκότωσε δύο φορὲς περισσοτέρους πολῖτες ἀπὸ τὸν Χίτλερ καὶ ὁ Μάο ποὺ συνεχίζω ἐγὼ νὰ ὑποστηρίζω ξεπέρασε τρεῖς φορὲς σὲ ἐγκληματικότητα τὸν Γερμανὸ ἡγέτη. Ἡ δολοφονία τοῦ Φύσσα τῆς ὁποίας ὁ Μιχαλολιᾶκος ἀνέλαβε τὴν πολιτικὴ εὐθύνη καὶ ποὺ θυμίζει τὴν δολοφονία τοῦ Γρηγόρη Λαμπρἀκη ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς καραμανλικῆς ΕΡΕ, σφυροκοπεῖται ἀνηλεῶς κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ἐνῷ ἀποσιωπῶνται οἱ δύο δολοφονίες Χρυσαυγιτῶν ἀπὸ ἀριστεριστὲς ποὺ ἠκολούθησαν. Οἱ ἱστορικοὶ τοῦ Κατεστημένου τῶν ἑλληνικῶν Πανεπιστημίων συνεχίζουν καὶ σήμερα νὰ μεροληπτοῦν καὶ νὰ συγχέουν τὴν πολιτικὴ ἐγκληματικότητα μὲ τὴν ἐγκληματικότητα κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου.
θ) Φασιστικὸς σοσιαλισμός
Τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ Μεταξᾶ ὑπῆρξε ἐντυπωσιακὸ καὶ πρωτοπόρο καὶ ἠκολούθησε τὰ πρότυπα τοῦ Μεσοπολέμου τῶν ὁλοκληρωτικῶν σοσιαλιστικῶν καθεστώτων τοῦ Μουσσολίνι, τοῦ Χίτλερ καὶ τοῦ Στάλιν.
1 – Καθιερώθη τὸ 8ωρο ἡμερησίως καὶ τὸ 48ωρο ἑβδομαδιαίως, καθὼς καὶ ἡ πληρωμὴ τῶν ὑπερωριῶν. 2- Καθιερώθη ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀργία τῆς Κυριακῆς. 3- Ἀπηγορεύθη αὐστηρῶς ἡ παιδικὴ ἐργασία. 4 – Καθωρίσθησαν κατώτατα ὅρια μισθῶν καὶ ἡμερομισθίων καὶ ὑπεγράφησαν οἱ πρῶτες συλλογικὲς συμβάσεις ἐργασίας. 5- Ἱδρύθη τὸ ΙΚΑ. 6- Ἱδρύθη ἡ Ἐργατική Ἑστία, μὲ ηὐξημένες δραστηριότητες γιὰ «μετὰ τὴν ἐργασίαν ψυχαγωγίαν τῶν ἐργατῶν» καὶ «ἐξασφάλισιν στέγης εἰς αὐτούς». 7- Καθιερώθη ἡ ὑποχρεωτικὴ διαιτησία μεταξὺ ἐργοδοτῶν καὶ ἐργαζομένων. 8- Καθιερώθη ἡ ἄδεια μετ’ ἀποδοχῶν. 9- Ἱδρύθησαν κρατικοὶ παιδικοὶ σταθμοί. 10- Ἡ ανεργία σχεδόν ἐξηφανίσθη. Γιὰ τοὺς ἐλαχίστους ἀνέργους ἐδημιουργήθη ἡ «Ἐργατικὴ Ὀργάνωσις Μετακινήσεως καὶ Προστασίας Ἀνέργων» (πρόδρομος του ΟΑΕΔ), ἡ ὁποία παρεῖχε ἐπιδόματα ἀνεργίας καὶ ἐφρόντιζε γιὰ τὴν ὀργανωμένη μετακίνηση τῶν ἀνέργων σὲ περιοχὲς ποὺ ὑπῆρχε ἐργασία.
