Τὸ ἑλληνικὸ τριτοκοσμικὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ἔχει προξενήσει τεράστιο πλῆγμα στὸν ἑλληνισμό, ἀπὸ τὸ 1821. Ὅπως ὅλα τὰ τριτοκοσμικὰ κράτη καλύπτεται ὀπίσω ἀπὸ τὸν δῆθεν σεβασμὸ χιονοστιβάδος νόμων ποὺ σκαρώνει ὡς μαθητούδι πρώτης Δημοτικοῦ τοὺς ὁποίους πρῶτο τὸ Δημόσιο δὲν σέβεται καὶ ἐφαρμόζει μία κομματικὴ δικαιοσύνη κλέβοντας ἀσυστόλως τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, πάντα μὲ τὴν ψευδῆ ῥήση ὅτι δύναται νὰ ψεύδεται ἀλλὰ δὲν κλέβει.
Ἡ μεταχείριση τῆς ἑλληνικῆςςγλώσσας δὲν ἐξαιρεῖται ἀπὸ αὐτὸν κανόνα. Ὅταν τὸ 1821, ἕνα κομμάτι τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων ἀπεσχίσθη ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία, οἱ τριτοκομικοποιημένοι Ἕλληνες τοῦ κρατιδίου κατεφέρθησαν κατὰ τῆς γλώσσης τῶν γλωσσῶν ποὺ μέχρι τότε οὐδεὶς εἶχε τολμήσει νὰ θίξῃ, καὶ αὐτὴ ἀφέθη στὴν καταστρεπτικὴ μανία τῶν ἑλλαδικῶν γλωσσολόγων ποὺ ἠθέλησαν νὰ ἀντιγράψουν τὶς γλωσσικὲς θεωρίες τῶν Φράγκων οἱ ὁποῖοι ἐχειρίζοντο γλῶσσες κατὰ πολὺ κατώτερες τῶν ἑλληνικῶν.
Ἡ βάση τῆς ἱστορίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας διὰ μέσου τῶν αἰώνων εἶναι ἡ παράδοση. Στόχος εἶναι νὰ μὴ κοπῇ ὁ μίτος τῆς Ἀριάδνης τῆς γλωσσικῆς ἐκφράσεως, ἀπὸ τὸν Ὅμηρο στὸν Ἐλύτη. Ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι πρεσβεύουν οἱ κατεδαφιστὲς τῆς ἑλληνικῆς γώσσας, λογιωτατισμὸς δὲν εἶναι τὸ φαινόμενο τεχνητῆς συντηρήσεως τῆς γλώσσης τοῦ παρελθόντος. Εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Λογιωτατισμός, εἶναι ἡ στάση τῶν γλωσσολόγων ποὺ κάθονται ὀπίσω ἀπὸ τὸ γραφεῖο τους καὶ χειρίζονται, βάσει διαφόρων θεωριῶν τὴν ἀλλαγὴ τῆς γλώσσας, χωρὶς νὰ τὴν σέβονται, πάντα κρυπτόμενοι ὀπίσω ἀπὸ τὴν παρακολούθηση, ἐξ ἀποστάσεως τῆς λαλιᾶς τοῦ δῆθεν λαοῦ.
Μὲ ποῖο δικαίωμα ἕνας γλωσσολόγος προσπαθεῖ νὰ ἐπιβάλῃ ἀλλαγὴ ὀρθογραφίας βάσει τῆς λογικῆς; Ἡ γλῶσσα ἔχει ἀξία ἀπο τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι ἔκφραση ἑνὸς λαοῦ μέσῳ γενεῶν. Ἐφ’ὅσον ἔχουμε συνηθίσει νὰ γράφουμε πολυτονικὰ καὶ τραῖνο, αὐγό, καυγᾶς, μπύρα, ὁδὸς Στουρνάρα, Γουδί, συνδιάσκεψη,δολλάριο, τὸν χρήστη, ὑπ’ὄψιν, κτίριο, γιατὶ ἕνας καὶ μόνον ἄνθρωπος (πόσῳ μᾶλλον πολιτικὸς παράγων), βάσει τῆς γλωσσικῆς του ἐπιστήμης καὶ τῶν λογικῶν του παρατηρήσεων νὰ μᾶς ἐπιβάλῃ νὰ ἀλλάξουμε τὶς γλωσσικές μας συνήθειες καὶ νὰ μᾶς ὑποχρεώσῃ, μέσῳ τοῦ σχολείου καὶ τοῦ Δημοσίου, νὰ γράφουμε μονοτονικὰ καὶ τρένο, ἀβγό, καβγᾶς, μπίρα, ὁδὸς Στουρνάρη, Γουδῆ, διάσκεψη, δολάριο, τὸ χρήστη, ὑπόψη, κτήριο. Περιέργως, μόνον τὸ ΚΚΕ ἀντέδρασε στὴν ἀπόφαση τῶν γλωσσολόγων νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν ἕνα «μ» ἀπὸ τὴν λέξη κομμουνισμὸς καὶ ἔτσι παρέμειναν τὰ δύο «μ»!
Οἱ γλωσσολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι μία γλῶσσα πρέπει νὰ παραμείνῃ ζωτανή ἀλλὰ μὲ τὶς μονομερεῖς ἐπεμβάσεις τους κάνουν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ἔτσι, τὴν ἑπομένη τῆς ἀποσχήσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν Φράγκων ἐδημιουργήθη τὸ γλωσσικὸ ζήτημα καὶ οἱ γλωσσολόγοι στὰ γραφεῖα τους κατεσκεύασαν σωρεῖα τεχνητῶν γλωσσῶν, πάντα στὸ ὄνομα τοῦ λαοῦ, μὲ προεξάρχουσες τὴν καθαρεύουσα καὶ τὴν δημοτική (παρντόν, τὴ δημοτική).
Ἄν καὶ δὲν τὸ ἔκαμαν ἐκ τοῦ πονηροῦ, τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεμβάσεως τῶν γλωσσολόγων ἐπὶ τῆς μακραίωνης ζωντανῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ὑπῆρξε ἡ ἀποκαθήλωσή της, τὸ γλωσσικὸ χάος καὶ ἴσως ἡ διάπραξη τοῦ πλέον ἀποκρουστικοῦ ἐγκλήματος κατὰ τοῦ συμπαντικοὺ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καθηλώνοντας τὴν χώρα μας στὸ γλωσσικὸ ἐπίπεδο τριτοκοσμικῆς χώρας καὶ μετατρέποντας τὰ ἑλληνικὰ σὲ διάλεκτο τοῦ ἐπιπέδου τῶν γερμανοελβετικῶν.
Οἱ γλωσσολόγοι δὲν δύνανται νὰ παραμείνουν ἀτιμώρητοι. Γλωσσικὲς μαφίες σὰν τὸ ΚΚΚ, «Κόμμα Κακριδῆ Κριαρᾶ») ἤ γλωσσολόγοι σὰν τὸν Μπαμπινιώτη πρέπει κάποτε νὰ στιγματισθοῦν καὶ νὰ καταδικασθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ τόπου.
Ἤδη, ἡ πλήρης ἀποσάθρωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας τὴν ἔχει ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸ οἰκοδόμημα τοῦ συμπαντικοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ὑπάρχει ἡ τάση ὁ ἑλληνισμὸς νὰ συνεχίσῃ τὴν πορεία του μὲ κάποια ἄλλη διεθνῆ γλῶσσα, ἴσως καὶ τὰ κινέζικα. Τὸ ἔγκλημα τοῦ ἑλλαδικοῦ λογιωτατισμοῦ παραμένει τεράστιο.
