Τὸ παραπάνω ἀπόφθεγμα τὸ εἶχα διδάξει στὸν φοιτητή μου, τὸν μετέπειτα ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν καὶ πρωθυπουργὸ τῆς Τουρκίας, Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βοσπόρου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ αὐτὸς τὸ ἐφήρμοσε ὡς διπλωματία «χωρὶς προβλήματα μὲ τοὺς γείτονες».
Ἡ ἀδελφότης τοῦ σούφη Φετουλλὰχ Γκυλέν, μὲ τὸν ὁποῖο συνηργαζόμουν ἐπὶ χρόνια στὸν Καναδᾶ, ἐβασίζετο καὶ αὐτὴ στὸ ἴδιο ἀπόφθεγμα, συνεργαζομένη μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ ἔχοντας, ἀπὸ τὸ 2003 μέχρι τὸ 2013, ἐπὶ μία δεκαετία, κατακτήσει ὅλα τὰ πόστα στὴν Τουρκία, τὴν Δικαιοσύνη, τὴν Παιδεία, τὴν ἀστυνομία, τὸν στρατό, μὲ πρώτους τὰ πνευματικά της τέκνα, τὸν Νταβούτογλου καὶ τὸν Ἔρντογαν.
Δυστυχῶς, τὸ τεράστιο αὐτὸ ἀνορθωτικὸ ἔργο ποὺ εἶχε ἐπιτύχει νὰ παραμερίσῃ τὸν κεμαλικὸ ἐπιθετικὸ ἐθνικισμὸ κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἐσωρίασθη ὡς τραπουλόχαρτα τὸ 2013, ὅταν ἡ Ἀμερικὴ ἔσπρωξε τὸν Γκυλὲν νὰ κατηγορήσῃ τὸ πνευματικό του παιδί, τὸν Ἔρντογαν, γιὰ διαφθορά, μὲ στόχο νὰ τὸν ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν ἐξουσία.
Τὸ λάθος ὑπῆρξε τεράστιο. Ὡς μαινόμενος ταῦρος, ὑπὸ τὰ κτυπήματα τοῦ ξίφους τοῦ ἀμερικανοῦ ταυρομάχου τοῦ πραξικοπήματος τοῦ 2016, ὁ Ἔρντογαν ἀντέδρασε καὶ κατεπάτησε τὴν ἀδελφότητα Γκυλέν καὶ σήμερα οἱ Μεγάλες Δυνάμεις, Ῥωσία καὶ Ἀμερική, προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένως νὰ τὸν ἡρεμήσουν.
Στὸ ὀλίσθημα τοῦ τούρκου Γκυλὲν δὲν ὑπέπεσε ὁ ἰρανὸς Γκυλέν, ὁ ἀγιατόλλας Χομεϊνί, στὴν κηδεία τοῦ ὁποίου στὴν Τεχεράνη εἶχα ἐπισήμως προσκληθῆ καὶ ἔκτοτε, στὴν δεκαετία τοῦ 1990 εἶχα ὀργανώσει τρία συνέδρια διαλόγου σιϊσμοῦ καὶ ὀρθοδοξίας στὴν Ἀθήνα καὶ τὴν Τεχεράνη τοῦ ζωροαστρισμοῦ, χωρὶς νὰ ἀμελήσω τὴν συνεργασία μου μὲ τοὺς τούρκους ἀλεβῆδες, τοὺς ἑβραίους τοῦ Ἰσραήλ, καὶ μὲ τὴν Ἰνδία (ἀποκαλουμένη Νέα Ἑλλὰς ἀπὸ τοὺ ἀρχαίους γεωγράφους), στὴν ὁποία ὡς Βαϊσνάβος ἐγκατεστάθη μὲ τὴν ἰνδὴ σύζυγό του ὁ μεγαλύτερός μου υἱός, ἐνῷ ὁ νεώτερος ἐνυμφεύθη ἰρανὴ σιΐτισσα, οἰκογενείας βασιλικῶν πεποιθήσεων, καὶ ἡ νεώτερη κόρη μου ἰταλὸ ῥωμαιοκαθολικὸ πιστὸ χριστιανό, καλαβριακῆς προελεύσεως τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος. Παντοῦ καὶ πάντα, ὑπεράνω τῶν σχισμάτων καὶ τῶν κομμάτων, ἔβαζα τὴν διάδωση τοῦ συμπαντικοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ ἰδίως τῆς ἑλληνικῆς πολυτονικῆς παραδοσιακῆς γλώσσας.
Ἧλθε ὅμως σήμερα καὶ πάλι ἡ στιγμὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἐγώ, ἀπὸ ἡλικίας 12 ἐτῶν, παιδὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου, ἐμεγάλωσα καὶ ἠγάπησα τὴν Γαλλία καὶ ἀφοσίωθηκα στὸν στρατηγὸ ντὲ Γκώλ καὶ σήμερα στὴν θηλυκὴ μετεμψύχωσή του, τὴν γαλάζια Μαρίν. Ἀργότερα, ἐνεκατεστάθην στὴν πρωτεύουσα τοῦ Καναδᾶ καὶ ὑπηρέτησα τὸν γαλλοκαναδικὸ ἐθνικισμὸ ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη μορφὴ τοῦ Τρυντὼ τοῦ Πρεσβυτέρου, παράλληλα μὲ τὴν θέση μου στενοῦ φίλου στὸ Παρίσι τοῦ Καραμαλῆ τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ὡς πνευματικοῦ πατέρα στὴν Ἄγκυρα τοῦ προέδρου Τουργοὺτ Ὀζάλ.
Ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου ποὺ εἷχα ἀφήσει στὴν Ἑλλάδα, ὡς ἀκραιφνεῖς κομμουνιστές, τὸν πρύτανη τοῦ Πολυτεχνείου Νῖκο Κιτσίκη καὶ τὴν κομμουνίστρια ἀντάρτισσα Μπεάτα Κιτσίκη ποὺ τὸ 1939, ὡς ἐπίσημοι καλεσμένοι τοῦ Albert Speer στὴν Γερμανία ἀλλὰ καὶ δεχόμενοι τὸν ἀμέριστο θαυμασμὸ τοῦ κυβερνήτου Μεταξᾶ, παρὰ τὴν μακρόχρονη συνεργασία τους μὲ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο (ὁ ὁποῖος τὸ 1936, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ Μεταξᾶ ὡς πρωθυπουργοῦ, εἶχε γράψει ἀπὸ τὸ Παρίσι τὸ περίφημό του «Ζήτω ὁ Βασιλεύς»)εἶχα διδαχθῆ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ ἦθος. Αὐτοὶ εἶχαν ἀρνηθῆ νὰ συνεργασθοῦν μὲ τὸν γερμανὸ κατακτητὴ καὶ εἶχαν προσχωρήσει στὸ ΕΑΜ, ἐνῷ τὸ 1947 ἡ μητέρα μου εἶχε καταδικασθῆ σὲ θάνατο ὡς κομμουνίστρια ἀπὸ στρατιωτικὸ δικαστήριο καὶ εἶχε ὑποστῆ ἀπάνθρωπους βασανισμοὺς χωρὶς ποτὲ νὰ ὑπογράψῃ δήλωση μετανοίας. Ἄν καὶ ἄθεοι καὶ οἱ δύο, ὡς μαρξιστές-λενινιστές, μοῦ εἶχαν μάθει τὸ ἀπόφθεγμα, «ἡ ἀγάπη ἐπεκτείνει, τὸ μῖσος συρρικνώνει».
Βάσει τοῦ ἀποφθέγματος αὐτοῦ ἔγινα πιστὸς χριστιανὸς ὀρθόδοξος παλαιοημερολογιτικῶν τάσεων, ἐν μέσῳ τῶν φίλων μου Γάλλων ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν ἀγγλικανῶν τῆς ἀγγλίδος, ἐπὶ 18 ὁλόκληρα χρόνια, συζύγου μου, καὶ μετά, μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ μεγίστου φιλοσόφου Πλήθωνος, ἐνυμφέυθη ἀγρότισσα ἀπὸ τὸν αὐτοκρατορικὸ Μυστρᾶ καὶ ἀφωσιώθην στὸν πανελληνισμό.
Τὸ 1955, οἱ γονεῖς μου ἵδρυσαν στὴν Ἀθήνα τὸν ἑλληνοκινεζικὸ σύνδεσμο καὶ ἔγιναν στενοὶ φίλοι τοῦ προέδρου Μάο. Τότε, γιὰ πρώτη φορά, σὲ ἡλικία 23 ἐτῶν, τὸ μαοϊκὸ κράτος μὲ ἐκάλεσε ἐπισήμως στὴν Κίνα μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐξελιχθῶ σὲ σινολόγο καὶ καθηγητὴ κινεζικῆς Ἱστορίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας, ἀλλὰ και νὰ ἐκδιωχθῶ ἀπὸ τὴν Σορβόννη στὴν ἐξέγερση τοῦ Μάη 1968, ὡς δρῶν μαοϊκὸς καὶ συνεργάτης τῶν γάλλων ἀναρχικῶν.
Τὸ 2006-2008, τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἠθέλησε νὰ μὲ τιμήσῃ καὶ ἵδρυσε τὸ ΝΠΔΔ, «Ἵδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη», ἀφορμὴ γιὰ τοὺς γνωστοὺς ἐθνοκαπήλους νὰ προσπαθήσουν λυσσωδῶς νὰ τὸ καταργήσουν, μὲ τὴν πρόφαση ὅτι εἶχε συσταθῆ ἀπὸ τὸν δημοφιλέστατο, τὸ 2006, δήμαρχο Ζωγράφου, Ἰωάννη Καζᾶκο, πρώην χουντικὸ δήμαρχο τοῦ Παπαδοπούλου.
Ὡς ἀνέκαθεν αὐτοκρατορικός, συνεπῶς βασιλικὸς καὶ ὀρθόδοξος λαοκρατικός, πάντα ὡς κομμουνιστής, πότε δὲν ἐδέχθην νὰ καταδικάσω τὸ αὐθεντικὰ ἐπαναστατικὸ κίνημα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καὶ κατεδίκασα τὴν συνωμοσία ἐναντίον του ὡς δῆθεν ἐγκληματικὴ ὀργάνωση.
Τὸ 1919, ἡ ἰμπεριαλιστικὴ Δύση, ἐχρησιμοποίησε τὸ βενιζελικὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος, παρὰ τὴν καταδίκη τοῦ ἐγχειρήματος ἀπὸ τὸν Μεταξᾶ, γιὰ νὰ ἐγκαταστήση στὶς ἀκτὲς τῆς Μικρασίας, δόρυ στὴν καρδιὰ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Αὐτὸ τὸ πρῶτο Ἰσραήλ (ὡς ὀρθόδοξο νέο Ίσραήλ τῆς Καινῆς Διαθήκης) κατέρρευσε σὲ τρία χρόνια καὶ τότε, σὲ μιὰ δεύτερη προσπάθεια, ἡ ἰμπεριαλιστικὴ Δύση ἐχρησιμοποίησε τὸ 1948 τὸ δεύτερο Ἰσραήλ (τὸ ἑβραϊκὸ Ἰσραὴλ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης) ὡς δόρυ πάλι στὴν καρδιὰ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἐπέτυχε, ἕνα μάθημα γιὰ μᾶς, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ἐχρησιμοποιήθη ἡ δομὴ τῶν μεσαιωνικῶν σταυροφοριῶν τοῦ λατινικοῦ κράτους τῆς Ἱερουσαλήμ, ὡς φρούριο κατὰ τῶν μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν.
Σήμερα ἐνώπιον τῆς καταρρεύσεως τοῦ ἑλλαδισμοῦ, ζητῶ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ συμπαντικοῦ ἑλληνισμοῦ, μὲ βασικὸ ὅπλο τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ βασιλικοῦ λαοκρατικοῦ θεσμοῦ, τὴν καθιέρωση συμπαντικῆς διπλωματίας πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις τοῦ πλανήτου, χωρὶς ἀποκλεισμούς, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ ἀποφθέγματος, «ἡ ἀγάπη ἐπεκτείνει, τὸ μῖσος συρρικνώνει».
