Ἀνεξάρτητη δικαιοσύνη δὲν ὑπῆρξε ποτὲ οὔτε δύναται ποτὲ νὰ ὑπάρξῃ. Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ὁ βούρδουλας τοῦ ἑκάστοτε κατεστημένου, τῆς ἑκάστοτε κοινωνικῆς τάξεως ποὺ εὑρίσκεται τὴν δεδομένη στιγμὴ στὴν ἐξουσία.
Ὁ διαχωρισμὸς τῶν τριῶν ἐξουσιῶν, ἐκτελεστικῆς, νομοθετικῆς, δικαστικῆς τοῦ Μοντεσκιέ, ποὺ ὀνομάζομε δημοκρατία, καθιέρωσε τὴν ἀστικὴ κοινοβουλευτικὴ δικτατορία, ἐνῷ ὁ ὁλοκληρωτικὸς μὴ διαχωρισμὸς τῶν τριῶν ἐξουσιῶν τῆς γενικῆς θελήσεως τοῦ Ῥουσσώ, καθιέρωσε μέσῳ τῆς ἀμέσου δημοκρατίας τῶν δημοψηφισμάτων τὴν προλεταριακὴ λαϊκὴ δικτατορία, ποὺ ὀνομάζομε λαοκρατία, τὴν ὁποία ὁ ἀγαθὸς ἀλλὰ ἄτολμος Γιῶργος Παπανδρέου, ὡς ἀποτυχημένος Ῥοβεσπιέρρος, δὲν ἠδυνήθη νὰ καθιερώσῃ, ὑποκύπτοντας στὸ τέλος τοῦ 2011, στὸν ἀδίστακτο ἐχθρὸ τοῦ λαοῦ Βαγγέλη Βενιζέλο ποὺ συνεχίζει καὶ σήμερα νὰ ἐναντιώνεται μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια σὲ λαϊκὸ δημοψήφισμα.
Ἡ γενικὴ θέληση δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ, οὔτε κἄν μὲ τὴν θέληση ὅλων τῶν πολιτῶν. Τὸ λέγει ξεκάθαρα, τὸ 1755, ὁ Ῥουσσὼ στὴν Πραγματεία περὶ Πολιτικῆς Οἰκονομίας:
«Μὰ θὰ μοῦ ποῦνε, μὲ ποῖον τρόπον ἠμπορεῖ νὰ ἀναγνωρίσῃ κανεὶς τὴν γενικὴ θέληση στὶς περιπτώσεις ποὺ δὲν ἐμφανίζεται σαφῶς; Μήπως πρέπει νὰ συναθροίζουμε ὅλο τὸ ἔθνος γιὰ κάθε ἀπρόβλεπτο γεγονός; Ὄχι, διότι δὲν εἶναι σίγουρο πὼς ἡ ἀπόφασή του θὰ ἐκφράζῃ τὴν γενικὴ θέληση καὶ ἐπὶ πλέον αὐτος ὁ τρόπος εἶναι ἀνεφάρμοστος σὲ ἕναν πολυπληθῆ λαό. Ἄλλωστε σπανίως χρειάζεται, ὅταν ἡ κυβέρνηση εἶναι καλὰ διατεθειμένη, διότι οἱ ἡγέτες γνωρίζουν ἀρκετὰ πὼς ἡ γενικὴ θέληση εἶναι πάντα μὲ τὸ μέρος ποὺ εὐνοεῖ περισσότερο τὸ κοινὸ συμφέρον, δηλαδὴ τὸ πιὸ δίκαιο, ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι ἀρκετὸ νὰ εἶναι κανεὶς δίκαιος γιὰ νὰ εἶναι σίγουρος ὅτι ἀκολουθῇ τὴν γενικὴ θέληση».
Τὸ 1762, ὁ Ῥουσσώ, στὸ Κοινωνικὸ Συμβόλαιο, δὲν ἀπέκλεισε τὴν ψῆφο ἤ καὶ ἐνίοτε τὴν ἀρχὴ τῆς πλειοψηφίας καὶ πρότεινε συγκρότηση συνελεύσεως τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ πρακτικὲς λύσεις γιὰ κάποια καὶ πάντα ἐλλιπὴ ἔκφραση τῆς γενικῆς θελήσεως, καθόλου δὲν ἀναιρεῖ τὴν ἀπέχθεια ποὺ ἔτρεφε γιὰ τὸ κοινοβουλευτικὸ σύστημα ἐκλεγμένων ἀντιπροσώπων.
Στὴν Δύση, ἡ ἰδέα τῆς ἀντιπροσωπεύσεως τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων μὲ ἐκλεγμένους ἀντιπροσώπους εἶχε καθιερωθῆ ἀπὸ αἰῶνες καὶ ὁ Ῥουσσὼ ἐθεώρει τὰ ἀντιπροσωπευτικὰ σώματα ὡς κατάλοιπα τοῦ φεουδαλισμοῦ. Νὰ ὑπενθυμίσουμε πὼς στὴν Ἀγγλία, στὸ Ι΄ αἰῶνα μ.Χ., ὁ βασιλεὺς ἐξελέγετο καὶ ἡ ἐξουσία του ἦταν περιορισμένη. Μετὰ τὴν ἔλευση τῶν Νορμανδῶν, ὁ περιορισμὸς τῆς ἐλευθερίας ποὺ ἐπακολούθησε εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀνταρσία τῶν βαρώνων στὸν ΙΓ΄αίῶνα, τὸ δὲ 1254, λόγῳ τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τῶν ἱπποτῶν, ἀπεφασίσθη πὼς θὰ ἐκλέγουν σὲ κάθε κομιτεία ἀνὰ δύο ἀντιπροσώπους. Ἔτσι ἐγεννήθη στὴν Ἀγγλία τὸ ἀντιπροσωπευτικὸ σύστημα: κοινοβούλιο ποὺ ἀντεπροσώπευε τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Στὸν ΙΔ΄αἰῶνα, οἱ βαρῶνοι καὶ οἱ ἐπίσκοποι συνεκρότησαν τὴν ἄνω Βουλὴ τῶν Λόρδων, ἐνῷ οἱ ἱππότες μὲ τοὺς ἀστοὺς ἀπετέλεσαν τὴν κάτω Βουλὴ τῶν Κοινοτήτων. Ἔτσι ἐγεννήθη στὴν Ἀγγλία –καὶ ὄχι στὴν Ἑλλάδα- ἡ δημοκρατία.
Ἴσως ἡ μεγαλύτερη εἰρωνεία ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι τὸ Κοινωνικὸ Συμβόλαιο τοῦ Ῥουσσώ, ποὺ ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τοῦ φιλελευθερισμοῦ ὡς τὸ ἐγχειρίδιο τοῦ κοινοβουλευτικοῦ συστήματος, ἠμπορεῖ κάλλιστα νὰ διαβασθῇ ὡς ἐγχειρίδιο τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος στὴν πλέον ἀκραία του μορφή.
Τὸ πέρασμα στὸν Χριστό, ἀπὸ τὴν Ῥωμαϊκὴ Δημοκρατία στὴν ὁλοκληρωτικὴ ῥωμαϊκὴ λαϊκὴ Αὐτοκρατορία, θυμίζει σήμερα τὴν ἐνδεχομένη ἐπαναφορὰ τῆς Βασιλείας μέσῳ ἀλλαγῆς Συντάγματος καὶ δημοψηφίσματος ποὺ ἐπιχειρεῖ ὁ πρωθυπουργὸς Ἀλέξης Τσίπρας ἐνάντια στὴν σκυλίσια ἀντίθεση τοῦ σκιάχτρου τοῦ ἀντιβασιλισμοῦ Βαγγέλη Βενιζέλου-Τούρκογλου.
Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ γραπτὴ ὑποστήριξη ποὺ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος προσέφερε στὸν Τσίπρα ἅμα τῇ ἐκλογῇ του στὶς ἀρχὲς τοῦ 2015, στὴν πρωθυπουργία τῆς χώρας, ἀλλὰ καὶ ἡ παράλληλη ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ πού, μέσῳ τοῦ ἀεροπλανοφόρου τῆς νήσου Κρήτης ἔχει, ὡς φαίνεται, ἀποφασίσει νὰ ἀνανεώσῃ τὸ ῥωμαίϊκο. Ὁ Τσίπρας ῥουσσωϊκός; Τὸ μέλλον θὰ δείξῃ.
