Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1960, μέσῳ τοῦ συγγραφικοῦ μου ἔργου, ὁμιλῶ ἀδιακόπως γιὰ τελεία ἀναδιανομὴ τῶν ἐδαφῶν τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς καὶ εἰδικὰ στὸ κέντρο τοῦ πλανήτου ποὺ ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια παραμένει ἡ Ἀνατολικὴ Μεσόγειος καὶ πιὸ συγκεκριμένα τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ 1978, ἐτόλμησα, μόνος τότε, ἐν μέσῳ καθολικῆς ἀδιαφορίας ἀλλὰ καὶ αἰσθημάτων ἐχθρότητος τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοῦ, νὰ δημοσιεύσω τὸ πολύκροτο βιβλίο μου, «Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας στὸν Κ΄ αἰῶνα», στὸ Βιβλιοπωλεῖο τῆς Ἑστίας, μὲ τὴν ἔνδειξη στὸ ἐξώφυλλο, ἀπὸ κάτω ἀπὸ τὴν πρώτη γέφυρα τοῦ Βοσπόρου, τὴν μυστηριώδη φράση «Ὁ δρόμος γιὰ τὴν Τσάμλιζα».
Ὅπως τὸ ἑλληνικὸ κοινὸ ἐπληροφορήθη ἀργότερα, Τσάμλιτζα ἦταν ἡ ὀνομασία ἑνὸς λόφου ποὺ δεσπόζει στὴν ἀσιατικὴ πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου καὶ ποὺ προώριζα γιὰ συνομοσπονδιακὴ πρωτεύουσα, τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας τοῦ τύπου τῆς Washington D.C.
Ἐχρειάσθησαν ὅμως ἀκόμη 20 χρόνια γιὰ νὰ ἀρχίσῃ νὰ καταλαβαίνῃ τὸ ἑλληνικὸ κοινὸ ὅτι ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία εἶχε ὡς στόχο τὴν ἀνασυγκρότηση τῆς Αὐτοκρατορίας (ἀλεξανδρινῆς-ῥωμαϊκῆς-βυζαντινῆς-ὀθωμανικῆς) ποὺ εἶχαν καταστρέψει πρὸς ὄφελός τους οἱ Φράγκοι τῆς Εὐρώπης καὶ τὴν εἶχαν διαμελίσει σὲ μικρὰ ἀνίσχυρα ἐθνοκράτη, ὅπως ἦταν τὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν.
Ἐχρειάσθησαν ἀλλὰ τόσα χρόνια γιὰ νὰ καταλάβη τὸ ἑλληνικὸ κοινὸ ὅτι ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία δὲν θὰ περιελάμβανε ὁλόκληρη τὴν ἔκταση μέχρι τὸν Καυκάσο ἀλλὰ, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Ἀλεβηδῶν, ἕνα κράτος τοῦ Αἰγαίου μὲ σύνορα τὶς δύο ἀκτὲς τοῦ Αἰγαίου, ὡς ὀμφαλοῦ τῆς γῆς.
Τέλος, ἐχρειάσθη ἡ ἔλευση ἐπὶ σκηνῆς τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ, Δονάλδου Τραμβίου, γιὰ νὰ καταλάβῃ τὸ ἑλληνικὸ κοινὸ ὅτι ἡ Ἀμερική, ἀνέκαθεν ἐστήριζε ὡς μοναδικὴ λύση τὸ σχέδιο Κιτσίκη, ὅπως μαρτυροῦν τὰ ἀρχεῖα τοῦ State Department.
Ἡ κρίση τοῦ Κατὰρ ποὺ ἐξεδηλώθη ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Τραμβίου ἀπὸ τὸ ταξίδι του στὴν Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ ἡ ἐπιδείνωση τῶν σχέσεων τῆς Οὐασιγκτῶνος μὲ τὸ Ἰράν, ἀκόμη δὲν ἐπέτρεψε στὸ ἑλληνικὸ κοινὸ νὰ καταλάβῃ ὅτι ἡ κρίση αὐτὴ ἔβαλε σὲ κίνηση τὴν πραγματοποίηση τοῦ σχεδίου Κιτσίκη πλήρους ἀνακατανομῆς τῶν ἐδαφῶν τοῦ βαλκανομεσανατολικοῦ χώρου μὲ στόχο τὴν συγκρότηση τῆς Συνομοσπονδίας, στὰ πλαίσια τῆς ἀμερικανορωσικῆς Νέας Γιάλτας.
Γιὰ τὸν Κιτσίκη, προτεραιότητα ἐκαθίστατο ἐξ ἀρχῆς ἡ ἐπάνοδος τῆς βυζαντινωθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στὴν σύγχρονη μορφὴ συνομοσπονδίας μεταξὺ Ἑλληνων καὶ Τούρκων γύρω ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο πέλαγος, βάσει τοῦ σκεπτικοῦ ὅτι ἡ κρατικὴ δομὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ δὲν ἦταν γῆ περιστοιχισμένη ἀπὸ θάλασσα ἀλλὰ θάλασσα (Αἰγαῖο) περιστοιχισμένη ἀπὸ γῆ (τὶς δύο ὄχθες τοῦ Αἰγαίου), προστατεύοντας τὸν θαλάσσιο ἄξονα ἀπὸ Κρήτη μέχρι τὰ Στενὰ καὶ τὸν Εὔξεινο Πόντο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ Συνομοσπονδία ἠδύνατο κάλλιστα νὰ ἀποκαλεσθῇ κράτος τοῦ Αἰγαίου ἤ κράτος τῆς Τσάμλιτζας (τῶν Στενῶν).
Γύρω ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου συνεκροτοῦντο αὐτόνομα κράτη ἄρρηκτα συνδεδεμένα μὲ τὸ κράτος τοῦ Αἰγαίου, σὲ συνομοσπονδιακὴ δομή, ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, τὴν Μακεδονία, τὴν Θράκη, τὸ κράτος τῶν Ἀλεβηδῶν, τὸ ἑνωμένο Κουρδιστὰν Συρία-Ἰράκ-Ἰρὰν καὶ Τουρκίας, τὴν ἡνωμένη Ἀρμενία, κάτι ποὺ θὰ ἰκανοποιοῦσε ψυχολογικὰ καὶ τὸν Ἔρντογαν, ποὺ ἀναφέρεται συνεχῶς στὸ Misaki Milli (τὸ Ἐθνικὸ Σύμφωνο), τῆς 28 Ἰανουαρίου 1920, ποὺ ἐὰν ἐπραγματοποιεῖτο σήμερα θὰ ἀφαιροῦσε ἀπὸ τὰ ἀραβικὰ κράτη καὶ τὸ Ἰράν, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἰσλαμικὸ Κράτος, τὴν ἰσχύ τους.
Γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ὅμως τὸ σχέδιο Κιτσίκη ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ βάζῃ σὲ πράξη ὁ Τράμβιος, χρειάζεται ἕνας ἡγέτης ποὺ τολμᾷ νὰ λέγῃ ὄχι στὶς Μεγάλες Δυνάμεις καὶ συνάμα νὰ συνεργάζεται μαζί τους.
Ἀμερικὴ καὶ Ῥωσία πάντοτε ἀπηχθάνοντο τὸ ὑπηρετικὸ ὑπάκουο προσωπικὸ ἑλλαδικοῦ τύπου, μοναδικὸ στὸ εἶδος του, ἀπὸ τὸ 1821, συγκροτούμενο γύρω ἀπὸ τὸ ῥωσικό, γαλλικό, ἀγγλικὸ καὶ γερμανικὸ κόμμα. Θέλουν ἡγέτη ποὺ νὰ τοὺς ἀψηφᾷ καὶ νὰ τοὺς λέγῃ ὄχι. Οὐδεὶς ἀγαπᾷ τὸν δοῦλο.
Ἀκριβῶς γι αὐτὸ ἐκτιμοῦν τὸν Ἔρντογαν. Πέρυσι ἡ CIA προσεπάθησε νὰ τὸν δολοφονήσῃ καὶ ἀπέτυχε. Ὁ Ἔρντογαν ἀντέδρασε σὰν μαινόμενος ταῦρος. Ἀπέλυσε 100 χιλιάδες ὑψηλοβάθμους τοῦ κατεστημένου καὶ τοὺς ἐφυλάκισε. Τὸν Ὀζάλ, τὸν εἶχε δολοφονήσει τὸ 1993 τὸ τουρκικὸ στρατιωτικὸ κατεστημένο. Ὁ θαυμαστής του ὁ Ἔρντογαν εἶναι ἀποφασισμένος νὰ μὴν ὑποστῇ τὸ τέλος του. Ἐὰν ὁ Τράμβιος καθαιρέσῃ τὸν Ἔρντογαν μὲ ποῖον θὰ τὸν άντικαταστήση; Δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχῃ ἄλλος ἡγέτης.
Γιὰ νὰ πραγματοποιηθῇ τὸ μεγάλο γεωπολιτικὸ παιχνίδι τοῦ κράτους τοῦ Αἰγαίου χρειάζεται ἡ σύσφιξη τῆς συμμαχίας Ῥωσίας-Ἀμερικῆς-‘Ισραὴλ καὶ Ἰράν (ὑπὸ διαφορετικὸ καθεστώς) κατὰ τῆς Κίνας, τοῦ ῥιζοσπαστισμοῦ τοῦ σουννιτικοῦ ἰσλαμισμοῦ καὶ τῆς Γερμανίας. Ἐπὶ πλέον χρειάζεται καὶ ἕνας ἕλλην Ἔρντογαν, ἕνας ἕλλην ἡγέτης. Ὁ Κιτσίκης εἶναι μὲν ὁ διανούμενος τοῦ σχεδίου. Γίνεται νὰ γίνῃ καὶ ὁ ἐκτελεστής του; Δύσκολα.
